Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε
ότι θα είναι πάντα εκεί να μάς περιμένουν,
όπως οι σπαρμένοι κίονες σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας,
που πλέον ούτε σαν τουρίστες
δεν θα μπορούμε να τους προσκυνήσουμε.
Μεσοτοιχία στα μέτρα του ανθρώπου αρχαίοι ναοί
με το υπερπολυτελές τερατούργημα ενός κακομοίρη Κινέζου
που θα βάλει τον πολύχρωμο Δράκο του
να πάρει την δόξα του μαυροντυμένου Μινώταυρου.
Δάκρυ μόνο για αυτά που βουβά έπεφταν
όπως τα δέντρα στην Ιερισσό,
όπως οι φωλιές των αγριογούρουνων
και τα μονοπάτια των ζαρκαδιών
για το χρυσάφι
που οι Δυτικοί στοιβάζουν
στα αμπάρια των πλοίων τους
σαν νέοι Φρανθίσκο Πιθάρρο.
Αυτοβαφτιστήκαμε εμείς Δυτικοί
δίνοντας το λαιμό
ανυπεράσπιστων θαυμάτων της ελληνικής φύσης ως λάφυρο.
Θρήνος μόνο για τις ακρογιαλιές
που είτε βουλιάξαμε τα πόδια μας σε αυτές
ή το είχαμε όνειρο ότι μια μέρα θα τις ακουμπήσουμε.
Η άμμος τους, τα βράχια τους και ο αφρός του κύματος
θα μπουν σε ευρωπαϊκή τακτοποίηση,
θα δεχθούν τις πολυτελείς πλαστικούρες
και τα τσιμεντένια μεγαθήρια τύπου Μαϊάμι.
Δεν μπορεί το αλμυρίκι να φυτρώνει άναρχα.
Το άναρχο είναι τρομοκρατία
για τους ορισμούς των ευρωπαϊκών “ιδεωδών”
και πάντα το ταξίδι στο Μαϊάμι
θάμπωνε την πλειοψηφία των βλαχοΛουδοβίκων.
Θυμός μόνο για τα ποτάμια
που ως ταυτοποιημένοι ευρωπαίοι
έχουμε δεχθεί εδώ και 20 ολόκληρα χρόνια
ότι δεν είναι στοιχεία της φύσης
αλλά προϊόντα υδροηλεκτρικής ενέργειας.
Έτοιμοι να φυλακίσουν κι άλλα ποτάμια,
να τα κάνουν φράγματα
να γίνουμε αναπτυγμένοι,
να γίνουμε δυτικοί, Ευρωπαίοι.
Να βουλιάξουν πεδιάδες και φαράγγια,
να πεθάνουν από ασφυξία τα δελφίνια,
να λιμοκτονήσουν αγριόπαπιες και κύκνοι
εις το όνομα του δυτικού πολιτισμού.
Λυγμός μόνο
για τα πεδία μαχών υπέρ της ελευθερίας
που μόνο μια στήλη λιτή ανέφερε την ανθρώπινη πράξη
και τόνοι ξεραμένου αίματος και οστών θαμμένα κάτω από τα πόδια μας.
Με σύρματα θα ορίσουν οι Δυτικοί την ιδιοκτησία τους
σπάζοντας την στήλη ως άριστοι απόγονοι των Φιλλελήνων.
Αμμοκονία θα κάνουν το μάρμαρο,
το αίμα και τα οστά. Αμμοκονία….
Φτιαγμένοι από ένα τυχαίο ζευγάρωμα,
σε μια τυχαία χρονική στιγμή,
δυστυχώς όμως σε αυτόν τον τόπο.
Δυστυχώς σε αυτό το κομμάτι γης
που όλοι οι θεοί του σύμπαντος βάφτισαν ως
“Το κέντρο του κόσμου”.
Και οι κομπλεξικοί
άνοιξαν τις πόρτες του κέντρου
και μπήκε μέσα όλος ο κόσμος.
Με δρεπανηφόρα, με αλυσοπρίονα, με μπουλντόζες,
με γεωτρύπανα, με τουρμπίνες, με ανεμογεννήτριες,
με ηλιοσυλλέκτες, με τράπεζες
και πάνω από όλα με την λαιμαργία του κατακτητή.
Το μόνο που μένει για τους λίγους
είναι να πάρουν μία μπουκάλα κρασί
φτιαγμένο με τα τελευταία ελληνικά σταφύλια,
ένα κομμάτι τυρί από το τελευταίο ελληνικό γάλα,
ένα κομμάτι ψωμί από το τελευταίο ελληνικό στάρι,
να ανέβουν στο τελευταίο ελεύθερο ελληνικό ξέφωτο,
να ακουμπήσουν στον τελευταίο όρθιο ελληνικό έλατο,
δίπλα από το τελευταίο ελεύθερο ελληνικό ρυάκι.
Να ζητήσουν σιωπηλά συγνώμη
για αυτά που δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν,
για αυτά που η ελευθεριότητα της Κομπλεξοκρατίας
κατάφερε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα,
όση αντίσταση αυτοί κι αν προέβαλαν.
________________
