Δεν υπάρχει ομορφιά
Δεν υπάρχει ομορφιά στη φτώχεια.
Ο χτιστός κόσμος—μια σκέψη
ημιτελής. Ο άχτιστος, τυφλός
σαν ένας ουρανός θολός
που σ’ αποστρέφεται. Στο βάθος,
μια σημαία που σε προδίδει,
ένα οριζόντιο κιγκλίδωμα.
Το πρόσωπό σου σε καθρέφτη από λάσπη.
Κι η λάσπη μόνιμη.
Αν υπάρχει ομορφιά, αν κάπου
βρίσκει μια τρύπα να τρυπώσει,
είναι στον τρίτο κόσμο
της καρδιάς σου, αυτού του ζώου
που τρέμει όσο ζεις,
αυτού του ζώου που χορταίνει
με τίποτα, κατασπαράσσοντας
την σπάνια σάρκα του, ξεδιψώντας
με το ακατανίκητο, το σπάταλο
αίμα του.
Κι όσοι τίποτε δεν έχουν
Κι όσοι τίποτε δεν έχουν, τι να μοιράσουν;
Μοιράζουν το πένθος τους.
Ένα πένθος σίδερο σκουριασμένο
στην καρότσα.
Περνάει απ’ τη γειτονιά με τη ντουντούκα
γκλανκ-γκλανκ, μια ατέλειωτη
Μεγάλη Παρασκευή παλιοσίδερα
κι ένα χρυσό σταυρουδάκι σε άτριχο στήθος
κι ένα στήθος που το σκεπάζει το χώμα
κι ένα τραγούδι με τη θηλειά στο λαιμό.
Κρύψτε τα στόματα
Κρύψτε τα στόματα
Σήμερα θέλουν να δαγκώσουν όλα τα άψυχα,
νεκρά αστέρια, να συνθλίψουν την αταραξία
που μας προσβάλλει.
Κρύψτε τα.
Σήμερα η γλώσσα στεγνώνει τόσο
που κολλάει στον ουρανίσκο.
Κι όλα τα χρυσά δόντια στάζουν θάνατο.
Κρύψτε τα στόματα γιατί θέλουν να ουρλιάξουν
τόσο που ν’ αναστηθεί τιμωρός
κάθε πεθαμένος Θεός.
Γίναμε σκοτεινά περιπολικά κάτω απ’ τα τσεμπέρια.
Σβησμένες πινακίδες κυκλοφορίας.
Καραμπίνες της απρόφερτης λέξης.
Κρύψτε τα.
Να θάψουμε πρώτα τα παιδιά μας
κι έπειτα τρομερές να γίνουμε σειρήνες
μες στις νύχτες τους.
__________
Αντώνης Μπαλασόπουλος– Αναπληρωτής Καθηγητής Συγκριτικής Λογοτεχνίας, Τμήμα Αγγλικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Κύπρου
