Στις 21 Νοεμβρίου 2025, η σύνοδος κορυφής του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή (COP30) και τις «λύσεις» για τα προβλήματα που δημιουργεί η επιτάχυνσή της ολοκληρώθηκε με μια «συμφωνία» πολύ κατώτερη ακόμη και από τις προσδοκίες των πιο απαισιόδοξων παρατηρητών.
Στην πραγματικότητα, ως αναρχικοί και ελευθεριακοί, δεν μπορούσαμε – ήδη πριν καν αρχίσει – να περιμένουμε πολλά από μια συνάντηση η οποία εδώ και χρόνια δεν έχει καταφέρει το παραμικρό να φρενάρει την καπιταλιστική απληστία και έχει προωθήσει ως μοναδική «συγκεκριμένη λύση» απέναντι στην κλιματική απορρύθμιση την εμπορευματοποίηση ενός υποτιθέμενου δικαιώματος στη ρύπανση: την περιβόητη αγορά ρύπων άνθρακα.
Έτσι, είχαμε προετοιμάσει προσεκτικά το Κέντρο Ελευθεριακής Κουλτούρας μας ώστε να υποδεχθεί τις πιο ποικίλες μορφές διαμαρτυρίας που θα έρχονταν από τον βραζιλιάνικο Αμαζόνιο (ξεκινώντας από το Μπελέμ και τη μητροπολιτική του περιοχή), από τη Νότια Αμερική και από τον υπόλοιπο κόσμο. Καθημερινά, μέσα σε εκείνο το τσίρκο του αδιάκοπου πήγαινε-έλα των επίσημων αντιπροσωπειών που έχουν διαφθαρεί από τους λομπίστες του πετρελαίου – προτείναμε πολιτιστικές δραστηριότητες, συζητήσεις και κύκλους διαλόγου, συλλογικά γεύματα, προετοιμασία λαϊκών πορειών διαμαρτυρίας κ.ά.
Παρά αυτή την προετοιμασία και τον σχεδιασμό, είχαμε την τύχη να ζήσουμε απρόβλεπτες στιγμές και να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους, αλλά και να συναναστραφούμε με άλλους που μέχρι τότε συναντούσαμε μόνο μέσω διαδικτύου.
Έτσι μπορέσαμε να συμμετάσχουμε στην κατάληψη της Μπλε Ζώνης της COP από ιθαγενείς λαούς, να υποδεχθούμε επισκέπτες που ήρθαν από πολύ μακριά και να συζητήσουμε μαζί τους – τον Dràgàn Macko (Γαλλία), τον Mário Rui Pinto (Πορτογαλία) και τον Peter Gelderloos (ΗΠΑ). Και αυτό δεν ήταν όλο: ζήσαμε πανέμορφες στιγμές, γεμάτες μαθήματα πάνω στις πρακτικές αντίστασης, ανταλλαγές απόψεων για τις κρίσεις που δημιουργούνται από τους από πάνω και ανταλλαγή προτάσεων για λύσεις που μπορούμε να οικοδομήσουμε από τη δική μας περιφερειακή θέση.
Για να ολοκληρώσουμε αυτές τις αναρχικές ημέρες ενάντια στην COP30, θέλαμε να σας αφήσουμε την αποτίμησή μας για αυτή τη φάρσα που υπήρξε η φετινή COP – η τριακοστή χαμένη ευκαιρία να σωθεί η Μητέρα Γη (όπως την αποκαλούσε η Έμμα Γκόλντμαν) και οι πληθυσμοί που επιβιώνουν πάνω της, παγιδευμένοι σε δεινά και βάσανα που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.
Το γνωρίζαμε ήδη: το θάρρος για να βγούμε από αυτό το μονοπάτι καταστροφής θα είναι μόνο δικό μας και, όταν καταφέρουμε να ανατρέψουμε αυτή την απελπιστική κατάσταση μέσα από τους αγώνες μας, θα αφήσουμε στις ελίτ μόνο τα ρούχα της ντροπής — αυτά που φορούν όσοι μπορούσαν αλλά δεν προσπάθησαν — για να περπατούν κάτω από τα γιουχαΐσματα της ανθρωπότητας και όλων των πλασμάτων του πλανήτη, που θα έχει επιτέλους απαλλαγεί από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, τις ανισότητες και τις καταπιέσεις.
Καλή ανάγνωση!
Kέντρο Eλευθεριακής Kουλτούρας του Aμαζονίου – CCLA
—
Επιστολή από τις Aναρχικές Hμέρες στο Aντι-COP30
Εμείς, οι αναρχικοί/ές του Κέντρου Ελευθεριακής Κουλτούρας του Αμαζονίου, δημοσιοποιούμε τη θέση μας σχετικά με την 30ή Παγκόσμια Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή (COP30), που πραγματοποιήθηκε στο Μπελέμ. Μοιραζόμαστε παρακάτω ορισμένες σκέψεις που προέκυψαν κατά τη διάρκεια των Αναρχικών Ημερών Αντι-COP.
Από την αρχή θεωρούμε την COP μια φάρσα όσον αφορά την επίλυση ή τον μετριασμό της περιβαλλοντικής κρίσης στην οποία έχει οδηγήσει ο καπιταλισμός και, όπως ήταν αναμενόμενο, η φετινή COP το απέδειξε ξανά με πολλούς τρόπους. Υπήρξε αριθμός-ρεκόρ διαπιστευμένων λομπιστών της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων – σχεδόν δύο χιλιάδες εκπρόσωποι, με βασικό στόχο τη συζήτηση τρόπων για την «ενεργειακή μετάβαση» με ακόμη περισσότερη εξόρυξη και παραγωγή πετρελαίου. Την ίδια στιγμή, πάνω από 40 διαπιστευμένοι εκπρόσωποι ιθαγενών λαών εμποδίστηκαν να εισέλθουν στη Μπλε Ζώνη επειδή δεν είχαν διαβατήριο – ναι, το να μπεις στη πιο προστατευμένη ζώνη της COP ήταν σαν να περνάς σύνορα.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης, η κυβέρνηση Λούλα προωθούσε την εφαρμογή του TFFF (Tropical Forests Forever Funds – Ταμείο Διαρκούς Προστασίας Τροπικών Δασών), ακόμη ένας μηχανισμός εισοδηματικού χαρακτήρα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, πολύ μακριά από οποιαδήποτε πραγματική λύση για τα περιβαλλοντικά προβλήματα. Είναι εργαλείο που αναπαράγει τη λογική των ίδιων μηχανισμών που δημιούργησαν την κρίση. Για εμάς, είναι τα ίδια και τα ίδια, χωρίς ουσιαστικές αλλαγές στις κοινωνικές συνθήκες όσων υποφέρουν περισσότερο από τα ακραία κλιματικά φαινόμενα.
Εν τω μεταξύ, οι λαοί των δασών συνεχίζουν να στερούνται αυτοδιάθεσης στα εδάφη τους. Δεν είναι τυχαίο ότι στις δύο διαδηλώσεις που έσπασαν τον κλοιό ασφαλείας των χρωματιστών ζωνών της COP πρωτοστάτησαν ιθαγενείς λαοί του μέσου και κάτω Ταπαγιός. Ήταν μια επίδειξη δυσαρέσκειας για συζητήσεις που δεν άγγιξαν ζητήματα ζωτικής σημασίας: το δικαίωμα να πουν όχι σε εταιρείες αγοράς δικαιωμάτων εκπομπών άνθρακα, σε μεταλλευτικές εταιρείες και σε παράνομη εξόρυξη στα εδάφη τους, αλλά και το δικαίωμα να πουν όχι στην ιδιωτικοποίηση των ποταμών της Αμαζονίας για την κατασκευή υδροδρόμων που θα ωφελήσουν αποκλειστικά το αγροτοβιομηχανικό λόμπι της μονοκαλλιέργειας και της εξόρυξης.
Η COP αναπαράγει την καπιταλιστική οικονομική λογική που βλέπει ό,τι υπάρχει, ακόμη και τον αέρα που αναπνέουμε, ως νόμισμα συναλλαγής. Με αυτή τη νοοτροπία, οι λύσεις μπορούν να αναζητηθούν μόνο μέσα στη λογική του εμπορεύματος. Ειρωνικά, στις 20 Νοεμβρίου, Ημέρα της Μαύρης Συνείδησης, ξέσπασε πυρκαγιά σε μία από τις σκηνές της Μπλε Ζώνης, συμβολίζοντας ένα ακραίο κλιματικό γεγονός που «έκαψε» την COP.
Από την άλλη πλευρά, οι δραστηριότητες των Αντι-COP Αναρχικών Ημερών έδειξαν ότι άλλοι κόσμοι είναι εφικτοί, μέσα από την καταστροφή του καπιταλισμού, του κράτους, του πατριαρχίας, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας. Ήταν δύο εβδομάδες δραστηριοτήτων, από τις πορείες – όπως η Πορεία της Περιφέρειας την Ημέρα Μαύρης Συνείδησης – μέχρι συζητήσεις με συντρόφισσες και συντρόφους από διάφορα σημεία της Βραζιλίας και του κόσμου, που συνέβαλαν με αναλύσεις, εμπειρίες και αγώνες σε διάφορα μέτωπα αντίστασης σε αυτό το σύστημα κυριαρχίας/ελέγχου/εκμετάλλευσης. Σε μια ευρύτερη αποτίμηση, με τις κατάλληλες προσαρμογές στο πολιτισμικό και τοπικό επίπεδο, πρόκειται για τους ίδιους αγώνες και τις ίδιες αντιστάσεις που δίνουμε και εδώ στον Αμαζόνιο.
Αυτοί οι αγώνες διαπερνώνται από τον ιμπεριαλισμό των δυνάμεων του Παγκόσμιου Βορρά μαζί με τον αποικιοκρατισμό και τον ρατσισμό τους· από την περιβαλλοντική καταστροφή που παράγεται από την εξόρυξη στις χώρες του Παγκόσμιου Νότου· από την κατάσταση των πολιτικών-κλιματικών προσφύγων· από την εισβολή στα εδάφη ιθαγενών και παραδοσιακών κοινοτήτων· από την κτηματομεσιτική κερδοσκοπία στα μεγάλα αστικά κέντρα· από το εμπόριο ανθρώπων, κυρίως γυναικών· από τον ειδοκεντρισμό/σπισισμό που στηρίζει τη λογική κακομεταχείρισης ζώων για ανθρώπινη κατανάλωση· από τη φτώχεια / κοινωνική ανισότητα / συγκέντρωση πλούτου. Αυτές ήταν μερικές από τις προβληματικές που συζητήθηκαν, σε διάφορες γλώσσες και με πολλές προφορές.
Ας θυμηθούμε ότι η αντιπαράθεση με αυτό το σύστημα κυριαρχίας απαιτεί οργάνωση, στράτευση, πεποίθηση και αντίσταση, αλλά και μουσική, χορό και τη δημιουργία χαράς. Στα λόγια της Έμμα Γκόλντμαν, «αν η επανάσταση δεν μου επιτρέπει να χορέψω, τότε δεν είναι η δική μου επανάσταση». Έτσι, πραγματοποιήσαμε ένα Φεστιβάλ Ελευθεριακής Τέχνης, μια ακόμη μορφή ζωντανής εμπειρίας αγώνα και αντίστασης μέσω της κουλτούρας. Είχαμε συμμετοχές μουσικών συνόλων και καλλιτεχνικών περφόρμανς όπου, όπως ήταν αναμενόμενο, δεχτήκαμε αστυνομική καταστολή, χαρακτηριστικό του τρόπου λειτουργίας αυτού του κρατικού μηχανισμού, υποτελούς στην άπληστη ελίτ που δεν αντέχει να βλέπει τους από κάτω να εκφράζονται πολιτισμικά.
Κατανοούμε ότι δεν υπάρχει υπέρβαση της κρίσης μέσα από τον νεοεξορυκτισμό του πετρελαίου και των ορυχείων, ούτε μέσα από τον τεχνολογικό νεο-αναπτυξιακό λόγο που απαιτεί τη σπατάλη εκατομμυρίων κυβικών μέτρων πόσιμου νερού για την ψύξη των κέντρων δεδομένων (data centres) των μεγάλων της πληροφορικής (Big Tech)· ούτε μέσα από το μονοπώλιο εταιρειών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, όπως η αιολική και η ηλιακή (η τελευταία, μάλιστα, απαιτεί και ενθαρρύνει μια νέα κούρσα για σπάνιες γαίες)· ούτε από το αγροτοβιομηχανικό σύμπλεγμα· ούτε από τη στέρηση των λαών από το δικαίωμα να ζουν ειρηνικά στα εδάφη τους· ούτε από την ιδιωτικοποίηση του νερού και του αέρα· ούτε από τη διατήρηση των προνομίων των πλούσιων και των αποικιακών ελίτ, που στηρίζονται στις άθλιες συνθήκες στέγασης, στον αναλφαβητισμό, στην πείνα, στη γενοκτονία, στην εμπορία του σεξ και στη φτώχεια των περισσότερων πληθυσμών, ιδιαίτερα των μαύρων και των φυλετικοποιημένων. Δεν υποστηρίζουμε και αγωνιζόμαστε ενάντια σε πρωτοβουλίες «μετριασμού» της κλιματικής αλλαγής που δεν βάζουν το πραγματικό πρόβλημα στο κέντρο της συζήτησης: δηλαδή τον καπιταλισμό και τα αντίστοιχά του.
Βλέπουμε στις πρακτικές των ιθαγενών και παραδοσιακών λαών αυτούς που πραγματικά διαφυλάσσουν τη βιοποικιλότητα και τα δάση του κόσμου, αυτούς που αφαιρούν από την ατμόσφαιρα τόνους διοξειδίου του άνθρακα βοηθώντας στη ρύθμιση του κλίματος και πετάνε στον κάλαθο τη χρηματιστικοποιημένη λογική της αγοράς δικαιωμάτων εκπομπών άνθρακα. Αυτό, μαζί με τους αγώνες και τις αντιστάσεις των φτωχών του χωριού και της πόλης, από τον Βορρά ως τον Νότο και από την Ανατολή ως τη Δύση του παγκόσμιου χάρτη, ακόμη και μέσα από ατελείωτη ταπείνωση και δυσκολίες για την κατάκτηση του ψωμιού, της τορτίγια, του τσαπάτι ή του μπεϊζού, ανανεώνεται μέσω της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης όταν οι ζωές τους διαπερνώνται από ακραία κλιματικά γεγονότα που παράγονται από την απληστία και το κέρδος των πλουσίων.
Η COP δεν έχει καμία λύση για τα προβλήματά μας. Το αντίθετο: είναι οργανισμός φτιαγμένος για τη διαχείριση της περιβαλλοντικής κρίσης, υπογεγραμμένος από τους ίδιους τομείς που διαχειρίζονται την παγκόσμια πείνα και φτώχεια. Έτσι, οι δικές μας επείγουσες ανάγκες δεν χωράνε στην COP. Οι λύσεις για την κλιματική-περιβαλλοντική-κοινωνική κρίση ήδη υπάρχουν· τώρα εσείς και εμείς γνωρίζουμε ποιες είναι και τι πρέπει να κάνουμε.
Από τον υγρό τροπικό χώρο των πεδινών της Αμαζονίας, στην χερσόνησο του Μπελέμ, Νοέμβριος 2025
___
Kέντρο Eλευθεριακής Kουλτούρας του Aμαζονίου – CCLA
Rua Bruno de Menezes (antiga Gen. Gurjão), 301. Campina. Belém, Pará, Brasil.
https://cclamazonia.noblogs.org
Instagram: @cclabelem
Μετάφραση: Blade Runner
