Όταν η νύχτα μεγαλώνει κρυώνω εδώ, στο σβέρκο.
Από τις πέντε και μετά έχω 20 γραμμάρια
περισσότερο βάρος
είναι το ψύχος εδώ πίσω.
Να πάρετε ό,τι μπορείτε από μένα.
Θέλω να μην αρέσκεται κανείς σε κάτι δικό μου.
Να ηρεμήσουμε.
Να τελειώσει η λαϊκή
να βγούνε οι φτωχοί να πάρουν τις ντομάτες
από κάτω
να βγει ο δήμος να σκουπίσει.
Να ηρεμήσουμε άνθρωποι.
Άντε να εξηγήσεις στους άρπαγες το μέγεθος
της φθοράς
την ανικανότητα επιστροφής.
Άντε να μιλήσετε
εγώ εξοντώθηκα
να μετατρέπομαι στο πουτανάκι της ελπίδας.
Όμως ποτέ δεν κατάφερα να μιλήσω μαζί τους.
Δεν ακουγόμουν.
Κι έτσι αποφάσισα να κάτσω εδώ
στις άκρες των δαχτύλων μου
να γίνω ένα χρώμα, μάλλον κίτρινο ανοιχτό
και το ψύχος θα ορίσει την ουσία.
Να ηρεμήσουμε άνθρωποι.
Κι ας έχει κρύο.
Aπό την ποιητική συλλογή της Τόνιας Κοσμαδάκη ΣΒΗΣΕ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Απόπειρα
