Η σημασία του να μπορεί ο άνθρωπος «να κοιτάξει τον εαυτό του στο καθρέπτη», κάποιες φορές είναι το αναγκαίο πλαίσιο μέσα στο οποίο το ον μπορεί να ανακαλύψει τις ατέλειες του και να διορθωθεί, και άλλες να εξερευνήσει τις ασυνείδητες, αθέατες πτυχές του και να ταξιδέψει πέρα απ’τα όρια αυτού που υπήρξε ως τώρα… Η διαδικασία αυτή είναι σύνθετη και πολλές φορές μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις αυτο-έρευνας και περιπλάνησης ως εκεί όπου ο εξωτερικός κόσμος και οι εσωτερικές ανάγκες και επιθυμίες συντίθονται σε μια συνταρακτική νέα ενότητα, μεταμορφώνονται σε μια νέα δραματική εμπειρία επαφής με τον εαυτό και τον κόσμο… Εκεί , κάποιες σπάνιες παράξενες στιγμές, αυτό που επιστρέφει σαν διάττοντας αστέρας στον καλοκαιρινό ουρανό από το μακρινό διάστημα, είναι μια απαστράπτουσα διαύγεια, η καθαρότητα, η αγάπη και η απέραντη δύναμη της ζωής που μπροστά στην λάμψη της ακόμα και το φώς τον αστεριών χλωμιάζει. Αυτό που πριν οριζόταν ως ο μίζερος αυτοεγκλωβισμένος καθημερινός άνθρωπος διαλύεται μέσα στο φως της ίδιας του της ύπαρξης… Έτσι ο άνθρωπος φτάνει μέσα σε αυτή τη στιγμή συνειδητοποίησης να αντικρύσει τα φαινόμενα της ζωής όχι πλέον μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς της άγνοιας, του μίσους και της εγωπάθειας αλλά με όλη την δύναμη, την διαύγεια και την διαπερατότητα του πνεύματος του. Λέγεται ότι εκεί, στη συνείδηση της κοσμικής ενότητας, ο εαυτός στέκεται μπροστά στον λαμπερό καθρέφτη της ύπαρξης, το διάστημα δεν είναι πλέον απόσταση αλλά ένωση και όλο το σύμπαν φανερώνεται όπως πάντα ήταν …Εκστατικό… Άπειρο… Αιώνιο… Ένα κόσμημα Ελευθερίας
Κείμενο : Κενό Δίκτυο [Εργαστήριο Φιλοσοφίας και Ποίησης]
