Φέτος η λέσχη του ΑΠΘ άνοιξε με ένα μήνα καθυστέρηση, και – σαν να μην έφτανε αυτό – με το άνοιγμά της πληροφορηθήκαμε ότι το προσωπικό της δέχτηκε εντολή από τις πρυτανικές αρχές να μην επιτρέπεται η είσοδος χωρίς την επίδειξη του φοιτητικού πάσο. Η κίνηση αυτή απέκλεισε απευθείας από τη λέσχη μη φοιτητές, φοιτητές άλλων πανεπιστημίων, καθώς και φοιτητές του ΑΠΘ μεγαλύτερους από το 6ο έτος. Μια τέτοια τάση υπήρχε ήδη απ’ τις προηγούμενες χρονιές, προετοιμάζοντας στην ουσία το έδαφος για τα χειρότερα. Έτσι, το δεδομένο της λειτουργίας και της ελεύθερης πρόσβασης στη λέσχη παρουσιάστηκε φέτος σαν κάτι το ακατόρθωτο που ο ίδιος ο πρύτανης (αχ, πόσο μας αγαπάει!) θυσιάζοντας το δεύτερο, κατάφερε το πρώτο.
Ερμηνεύοντας τις κινήσεις αυτές διακρίνουμε μια επίθεση απέναντι σε κάτι που έχει κατακτηθεί από αγώνες εδώ και χρόνια, το δωρεάν φαγητό για όλους. Η προφανής μεθόδευση πίσω από αυτήν την επίθεση είναι η ιδιωτικοποίηση της λέσχης, όπως φαίνεται και από παραδείγματα άλλων ιδρυμάτων (π.χ. ΠΑΜΑΚ) όπου όχι μόνο ιδιώτης υπάρχει ήδη, αλλά και αντίτιμο για τους περισσότερους φοιτητές. Από την στιγμή που ιδιώτες αναλαμβάνουν μια υπηρεσία, αποκτά ξεκάθαρα πλέον κερδοσκοπικό χαρακτήρα, χωρίς να υπολογίζονται οι καλύτερες συνθήκες εργασίας και η βελτίωση των παροχών για τους δικαιούχους (η λέξη αυτή, στην περίπτωση της λέσχης, περικλείει για εμάς τον κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκη το φαγητό που προσφέρεται, και όχι μόνο τους κατόχους πάσο). Με το πρόσχημα ότι δεν υπάρχουν λεφτά, το κράτος προσπαθεί να αποδεσμευτεί από την υποχρέωσή του για δωρεάν σίτιση. Ωστόσο, τα 8 εκατομμύρια ευρώ για την αγορά νέων μηχανών της αστυνομικής ομάδας ΔΙΑΣ, τα εκατομμύρια ευρώ που απαιτούνται κάθε μήνα για τη μισθοδοσία των 2000 καουμπόυδων της ίδιας ομάδας, το 1 δις € για κάθε F16, τα 60δις € που δόθηκαν στις τράπεζες ως «πακέτα διάσωσης», τα εκατομμύρια που χαρίζονται ως φοροαπαλλαγές σε εφοπλιστές και διαφόρων ειδών «επενδυτές» (μεγαλοκαρχαρίες), τα επιπλέον λεφτά που γίνονται κέρδη εργολαβικών εταιριών, ενώ θα μπορούσαν να καλύπτουν ανάγκες των πανεπιστημίων, τα χιλιάδες ευρώ που ξοδεύονται εντός πανεπιστημίου σε catering για πολυτελείς μπουφέδες καλοταϊσμένων καθηγητάδων θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τη λέσχη του ΑΠΘ (αλλά και τις υπόλοιπες πανεπιστημιακές λέσχες) για δεκαετίες ολόκληρες.
Γιατί, όμως, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς, να έχει ο καθένας το δικαίωμα να τρώει σε μία φοιτητική λέσχη; Γιατί, για εμάς η λέσχη είναι κοινωνική και όχι φοιτητική. Δεν μπορεί να τεθεί διαχωρισμός φοιτητών και μη φοιτητών. Δικαίωμα στο δωρεάν φαγητό έχουμε όλοι μας εξ ορισμού, απ’ τη στιγμή που είμαστε άνθρωποι. Δε νοείται να μην μπορείς να φας εάν (επειδή) δεν έχεις λεφτά. Επιπλέον, στη μερική αυτή άρση του δικαιώματος στη δωρεάν σίτιση, δεν μπορούσαμε να μη διακρίνουμε και μια ακόμα πτυχή των συνήθων κρατικών τακτικών : της συνεχώς εντεινόμενης απαίτησης για έλεγχο – ταυτοποίηση και νομιμότητα. Τα χαρακτηριστικά λόγια των πρυτανικών αρχών: «Προκειμένου λοιπόν να διασφαλιστεί η βιώσιμη λειτουργία της Λέσχης στο πλαίσιο της δημόσιας χρηματοδότησης για τη φετινή χρονιά, κρίθηκε αναγκαίος ο έλεγχος της φοιτητικής ταυτότητας στην είσοδο της Λέσχης, καθώς και η καθημερινή καταμέτρηση του αριθμού των σιτιζομένων.» δεν είναι για μας παρά μια επίκληση στο φοιτητή αφενός να συμμορφωθεί και αφετέρου να επωμιστεί τη φοιτητική του ιδιότητα (με όποια ελιτιστική διάκριση αυτή συνεπάγεται), και μάλιστα στο όνομα ενός γενικότερου καλού μέσα σε «δύσκολους καιρούς». Αυτό το χαρακτήρα παίρνει στην ουσία η επίδειξη πάσο στη λέσχη, στο λεωφορείο, παντού: μια αποδοχή της δικής μας νομιμότητας και πρόσβασης σε προνόμια, έναντι άλλων που δεν τα «αξίζουν». Κι έτσι, σε μια περίοδο που όλο και μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου αρχίζει να στερείται και των πιο βασικών αγαθών, η περίπτωση της λέσχης του ΑΠΘ αποκτά άκρως συμβολικό χαρακτήρα. Το καθεστώς με το οποίο λειτουργούσε μέχρι και φέτος (δωρεάν σίτιση για όλους, με την όποια ποιότητα αυτή έχει) θα μπορούσε να μετατραπεί σε μια πολύ προωθημένη – για τα δεδομένα – πολιτική διεκδίκηση των φοιτητών.
Πρόκειται, ωστόσο, για μια διεκδίκηση που εμπεριέχει ένα βασικό προβληματισμό: τη θέση αυτών που βρίσκονται στην άλλη μεριά των διανομών φαγητού – των εργαζομένων . Η λέσχη, ως εργασιακός χώρος, δεν ξεφεύγει απ’ τον κανόνα που διέπει όλη την πανεπιστημιούπολη: και εδώ έχουμε εργολαβικό καθεστώς, πελατειακές σχέσεις (κονέ), τρομοκρατία και απαράδεκτες συνθήκες εργασίας. Με το αίτημά μας για διατήρηση και άνευ όρων επέκταση του δικαιώματος της δωρεάν σίτισης, δεν επιζητούμε σε καμία περίπτωση την επιβάρυνση των ήδη εργαζομένων στη λέσχη, αντιθέτως τους καλούμε να συνταχθούν μαζί μας σε πρώτο επίπεδο, και, με τη σειρά τους, να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και το να γίνουν και άλλες προσλήψεις.
Παίρνοντας, λοιπόν, θέση ενάντια στη θέσπιση περιορισμών στη λειτουργία της λέσχης, προτάσσουμε ταυτόχρονα δύο βασικά αιτήματα : την επέκταση του καθεστώτος δωρεάν σίτισης παντού, εννοείται χωρίς καμία υποβάθμιση της ποιότητας (το κράτος μπορεί να κόψει το κεφάλι του, λεφτά υπάρχουν κι αυτά που λένε είναι προφάσεις), και την υπέρβαση φτιαχτών διαχωρισμών που βασίζονται στην κλασική στρατηγική του «διαίρει και βασίλευε» οι οποίες μας θέλουν αντίπαλους στον ίδιο αγώνα. Και δεν πρέπει όσοι έχουμε πάσο να επαναπαυόμαστε από το γεγονός ότι προς το παρόν μπορούμε να μπαίνουμε στη λέσχη. Αν δε νοιαστούμε τώρα που αποκλείονται οι άλλοι, θα έρθει και σε εμάς. Άλλωστε ο πρύτανης το δήλωσε, πως από του χρόνου θα μπούνε και εισοδηματικά κριτήρια ανάμεσα σε όσους έχουν πάσο.
Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αποκλειστεί από το φαΐ. Δε δεχόμαστε το προνόμιο να τρώμε αφήνοντας άλλους πεινασμένους. Η λέσχη θα παραμείνει ανοιχτή για όλους όπως συνέβαινε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Λεφτά υπάρχουν απλώς κάποιοι τα θέλουν για την τσέπη τους. Δε συναινούμε. Δε δείχνουμε πάσο.
Σας καλούμε:
Από Δευτέρα 1/11 όσοι (είτε φοιτητές είτε όχι, είτε έλληνες είτε μετανάστες, είτε με χαρτιά είτε χωρίς) θέλουμε να μπούμε για το μεσημεριανό φαγητό στη λέσχη χωρίς πάσο, θα μαζευόμαστε καθημερινά στις 14:00 μπροστά στη λέσχη για να μπούμε όλοι μαζί. Θα μπαίνουμε 14:15. Το εστιατόριο βρίσκεται στη γωνία των οδών Γ΄ Σεπτεμβρίου και Εγνατία απέναντι από το πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
No one can be deprived of their right and need to eat. We can’t accept the privilege of (free) food, when that means leaving other people hungry. The university cafeteria shall remain open (for free) to everyone as it was all the past years. There is money, but some people just want to keep it for themselves. We won’t consent to that. We refuse to demonstrate our student ID card.
We invite you to join us :
Starting on Monday the 1st of November 2010, any of us (students or non-students, greeks or immigrants, with or without papers) who are willing to eat lunch at the student cafeteria without having to own a Student ID Card, will gather every day at 2 pm in front of the cafeteria building, in order to enter it massively. We will do this at 2.15 pm. The building of the university cafeteria is the one against the university of Macedonia at the corner of Egnatia and 3rd of September Street.
20/10/2010
Αυτόνομο Σχήμα Γεωπονίας
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού (png)
Αυτόνομη Παρέμβαση στο Πα.Μακ.
Παράνοια στο Ψυχολογικό
Ovella Negra στο Παιδαγωγικό
Αυτόνομο Σχήμα Φαρμακευτικής
αυτόνομες/οι από ΑΕΙ-ΤΕΙ
Autonomous groups and students of the university
