φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Τα εργοστάσια που παράγουν ρομπότ δουλεύουν μέρα νύχτα. Μέρα νύχτα. Γνωρίζετε πολύ καλά τι σημαίνει αυτό. Πως θα είναι ο κόσμος σε 3 χρόνια, μπορείτε να το φανταστείτε; Θα είναι ένας κόσμος ανεργίας και εξαθλίωσης εν μέσω τεράστιου κοινωνικού πλούτου. Ας το πούμε για άλλη μια φορά: ο παγκόσμιος κοινωνικός πλούτος (θα) παράγεται από ολοένα και λιγότερους παραγωγούς, ολοένα και πιο γρήγορα. Αυτή είναι η συρρίκνωση του καπιταλισμού: ολοένα και λιγότεροι οι παραγωγοί του πλούτου, ολοένα και περισσότεροι οι εκτός παραγωγής άνεργοι και εξαθλιωμένοι. Η συρρίκνωση του καπιταλισμού επιφέρει αναπόφευκτα και τη συρρίκνωση του Κράτους, λόγω της μείωσης των εσόδων (φόρων), κι αυτό σημαίνει περισσότερη ανεργία και το οριστικό και αμετάκλητο τέλος του Κράτους Πρόνοιας.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι ο οργανικός και επιτελικός διανοούμενος της παγκόσμιας καπιταλιστικής Κυριαρχίας. Γνωρίζει πολύ καλά την εξέλιξη του καπιταλισμού για τα επόμενα χρόνια (όχι πενήντα ή τριάντα, αλλά τρία-πέντε!). Βλέπει τη συρρίκνωση του καπιταλισμού, είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν πρόκειται να υπάρξει ανάκαμψη και ανάπτυξη, δηλαδή καθολική πλήρης απασχόληση, είναι απολύτως βέβαιο ότι ο αριθμός των ανέργων θα αυξηθεί κατακόρυφα, δεν έχει καμιά απολύτως αμφιβολία ότι θα ξεσπάσουν κοινωνικές αναταραχές και το μόνο που ενδιαφέρεται είναι αυτό: πως θα ενισχύσουμε την καπιταλιστική Κυριαρχία, πως θα καταστείλουμε τιςν εξεγέρσεις, πως θα αποτρέψουμε την κατάλυση της Κυριαρχίας;
Η απάντηση που δίνει είναι η εξής: συρρίκνωση του Κράτους, αρπαγή μεγαλύτερου μέρους του κοινωνικού πλούτου, επιβολή εξαθλίωσης, εκφοβισμός, καταστολή με όλα τα μέσα και με όλους τους τρόπους. Εάν οι υποτελείς Παραγωγοί είναι φοβισμένοι, απομονωμένοι, αποβλακωμένοι και εξαθλιωμένοι πρέπει να γίνουν ακόμα περισσότερο εάν θέλουμε να αποφύγουμε τον κλονισμό των θεμελίων της καπιταλιστικής Κυριαρχίας.
Πως λοιπόν θα τη βγάλουμε καθαρή, πως θα επιβιώσουμε, πως θα ζήσουμε; Η απάντηση μου: η επιβίωσή μας και ο τρόπος ζωής μας (άρα, η ζωή μας) θα εξαρτηθεί από το πως θα οργανωθούμε και από το πως θα πολεμήσουμε.
Θα μπορούσαμε, φίλες και φίλοι, να ζούμε όλοι και όλες εργαζόμενοι κάνα δυο μήνες το χρόνο. Θα μπορούσαμε. Αλλά ο Κύριος δεν θα μας το επιτρέψει. Θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη, θα κάνει ό,τι μπορεί για να καταστρέψει την κατ” εξοχήν δυνατότητα της εποχής μας. Εάν εργαζόμασταν δυο μήνες το χρόνο, τόσο ο καπιταλισμός όσο και η Κυριαρχία, θα υποσκάπτονταν και τελικά θα καταλύονταν. Το ότι ο Κύριος καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος έχει προκρίνει την εξόντωση των περιττών υποτελών Παραγωγών (άρα, και Καταναλωτών) είναι κάτι το οποίο δεν ανήκει στη σφαίρα της εικασίας αλλά της πραγματικότητας: ο Κύριος μας εξοντώνει με την ανεργία, με τη φτώχεια, με την πείνα, με τη δίψα, με τις ασθένειες, με την απόγνωση και την απελπισία. Το γεγονός ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει, ότι είναι τόσο αδίστακτα αποφασισμένος, τόσο αποφασιστικά αδίστακτος, σημαίνει ότι έχουμε μπροστά μας την επιστροφή του θανάτου στην πολιτική. Αν το διατυπώσουμε με άλλα λόγια, θα πούμε ότι έχουμε μπροστά μας την επιστροφή της κοινωνικής επανάστασης.
Επαναλαμβάνω το ερώτημα: πως θα τη βγάλουμε καθαρή σε αυτό το ζοφερό και αποτρόπαιο παρόν και μέλλον; Πως θα επιβιώσουμε; Πως θα ζήσουμε; Το πως θα επιβιώσουμε θα εξαρτηθεί από το πως θα οργανωθούμς. Το πως θα ζήσουμε από το πως θα πολεμήσουμε – γιατί θα πολεμήσουμε, θέλουμε δε θέλουμε.
Με αυτές τις διατυπώσεις θίγω μια πτυχή του μεγάλου ζητήματος του υποκειμένου της επανάστασης, το οποίο, κατ” εμέ, δεν είναι άλλο από τους υποτελείς Παραγωγούς με την ευρεία σημασία του όρου (μισθωτοί της εκτέλεσης, άνεργοι, άεργοι, νοικοκυρές, παιδιά, νέοι, συνταξιούχοι, περιθωριοποιημένοι, φυλακισμένοι, φαντάροι, κλπ., κλπ). Θα επαναστατήσουμε ως ένα συνονθύλευμα (όχι συνασπισμός ή συμμαχία) μεμονωμένων ατόμων ( λαός, όχλος, μάζα, πλήθος) ή ως μια κοινότητα, ένα δίκτυο συμβιωτικών 0μάδων; Στο ερώτημα αυτό ο μαρξισμός και ο αναρχισμός (της οργάνωσης) δίνουν διαφορετική απάντηση. Ο μαρξισμός τάσσεται υπέρ της πρώτης άποψης. Ο μαρξισμός και τα εναπομείναντα ψοφίμια της ιστορικής Αριστεράς λατρεύουν τον λαό, τη μάζα, το πλήθος, τον όχλο. Η άποψη των Νέγκρι και Χαρντ (και Βίρνο) περί του πλήθους είναι μια μεταμοντέρνα εκδοχή αυτής της λατρείας. Ο αναρχισμός θεωρεί ότι κατά την επανάσταση το κοινωνικό τείνει να ταυτιστεί με τον πολιτικό, ενώ ο μαρξισμός προκρίνει την προτεραιότητα του πολιτικού έναντι του κοινωνικού. Η θέση αυτή είναι λογική συνέπεια μιας άλλης που έχει αποβεί ολέθρια αλλά μόλις τώρα ζούμε το αμετάκλητο τέλος της: θα κατάλάβουμε το Κράτος με μια οργάνωση που θα είναι όμοια με αυτήν του Κράτους (του στρατού, της εκκλησίας, του εργοστασίου) και με εργαλείο το Κράτος θα επιβάλλουμε τις κοινωνικές αλλαγές που οραματιζόμαστε.
Η τερατώδης νεκροζώντανη Αριστερά μιλάει για αλληλεγγύη αλλά το βουλώνει όταν καλείται να πει κάτι για την οργάνωση της αλληλεγγύης. Διότι δεν υπάρχει αλληλεγγύη χωρίς οργάνωση. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μετατρέψει το κόμμα σε φιλανθρωπική οργάνωση. Και οι αριστεροί λένε “κανένας στη κρίση μόνος του” αλλά πως το εννοούνε; Εάν εγώ αύριο δεν έχω λεφτά να πληρώσω το νοίκι μου, τι θα κάνει η τοπική οργάνωση τους ΚΚΕ ή του ΣυΡιζΑ; Θα μου πληρώνει το νοίκι;
Το ζήτημα της αλληλεγγύης φέρνει στο προσκήνιο τη συμβιωτική ομάδα. Ενώ ζούμε όλοι μας σε ομάδες από το πρωί μέχρι το βράδυ, από τη γέννησή μας μέχρι τον θάνατό μας (οικογένεια, σχολείο, εργασία, παρέα, ποδόσφαιρο, διασκέδαση, κλπ), σε πολιτικό επίπεδο κινούμαστε ως άτομα (όχλος, μάζα, λαός, πλήθος, κόμμα, δημοκρατία, δικαιοσύνη); Γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο; Αυτό που συμβαίνει σε μια σχολική αίθουσα έχει επεκταθεί και κυριαρχεί παντού: η σχολική αίθουσα είναι μια ομάδα που έχει καταστραφεί και τα μέλη της εμφανίζονται ως ξεχωριστά άτομα που κάθονται μόνα τους, εργάζονται μόνα τους, διαμαρτύρονται μόνα τους, που ανταγωνίζονται αντί να συνεργάζονται. Η ανυπαρξία της ομάδας στο πολιτικό πεδίο οφείλεται στην καταστροφή της ομάδας στο κοινωνικό.
Η συμβιωτική ομάδα είναι μια ανθρωπολογική σταθερά. Όταν λέμε άνθρωπος εννοούμε ομάδα, μικρής ή μεγάλης διάρκειας, προσωρινή ή μόνιμη, κλπ. Αλληλεγγύη σε όλα τα επίπεδα δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μέσα στα πλαίσια της συμβιωτικής ομάδας. Η ομάδα αυτή είναι μια ομάδα όχι πάνω από 25-30 πρόσωπα, όλων των ηλικιών – ο αριθμός καθορίζεται από τη δυνατότητα της συζήτησης κατά τη διαδικασία της λήψης των αποφάσεων. Οι αγανακτισμένοι είχαν ανακηρύξει την άμεση δημοκρατία στο Σύνταγμα: συζητούσαν 5.000 άνθρωποι! Διαβάζω σε αφίσες: μετά την ομιλία του τάδε θα επακολουθήσει συζήτηση! Βρε παιδιά, δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση μεταξύ χιλίων ανθρώπων, γιατί δυσκολεύεστε τόσο πολύ να το κατανοήσετε;
Η συμβιωτική ομάδα είναι μια ομάδα που τρώει συχνά μαζί, μεγαλώνει τα παιδια μαζί, αντιμετωπίζει τις ασθένειες μαζί, κυκλοφορεί τη γνώση και τις εμπειρίες, παίρνει τις αποφάσεις μαζί, μαθαίνει να συγκρούεται. Γνωρίζει πολύ καλά πως μόνο με την καθημερινή, ενεργητική αλληλεπίδραση του ενός με τον άλλον μπορεί να εξασφαλιστεί η ανάπτυξη των ικανοτήτων του σώματος, του εγκεφάλου και της ψυχής. Κατά μία έννοια, αυτή είναι η ευτυχία, σύν την ικανότητα να υπομένουμε την τραγικότητα της ύπαρξής μας (πόνος, απώλεια, ασθένεια, θάνατος).
Η οικογένεια είναι μια συμβιωτική ομάδα αλλά ο τρόπος που οργανώνεται την έχει καταστήσει μια τελείως αντικοινωνική ομάδα που γεννάει σχιζοφρένεια. Είναι κλειστή, αγοραφοβική, παρανοϊκή, φιλύποπτη – μπορεί όμως να μην είναι όλα αυτά. Η οικογένεια μπορεί να ξεπεράσει τους περιορισμούς της μόνο εάν ανοιχτεί, μόνο εάν συνασπιστεί με άλλες οικογένειες, ζευγάρια και άτομα. Η οικογένεια είναι Παράδεισος και Κόλαση μαζί – είμαι βέβαιος ότι μπορεί να είναι μόνο Παράδεισος εάν συνυπάρχει και συνεργάζεται με άλλες (αλλά και με ζευγάρια και άτομα).
Θεωρώ ότι η επιβίωσή μας θα εξαρτηθεί από την σύναψη των συμβιωτικών ομάδων: μόνο τα δίκτυα των συμβιωτικών ομάδων θα είναι σε θέση σε δύσκολες εποχές να εξασφαλίσουν τροφή, ρούχα, στέγη, φάρμακα και ό,τιδήποτε άλλο χρειαζόμαστε. Εάν όλος ο πληθυσμός οργανωθεί σε συμβιωτικές άτυπες αλλά ουσιαστικής συνύπαρξης και αλληλεγγύης ομάδες, τότε όλος ο πληθυσμός θα έχει πρόσβαση στον παραγόμενο κοινωνικο πλούτο, ο οποίος εμφανίζεται άλλοτε ως εμπορεύματα κι άλλοτε ως αξίες χρήσης (αγαθά που δεν είναι εμπορεύματα αλλά ανταλλάσσονται ή χαρίζονται).
Η συμβιωτική ομάδα δεν είναι μόνο μια ανθρωπολογική σταθερά. Είναι και μια εφαρμογή των δύο πρώτων αξιωμάτων της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: νικάμε χωρίς να πολεμάμε και πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε. Ο επαναστατικός “στρατός” θα είναι μια κοινότητα, ένα ευρύτατο δίκτυο αυτόνομων και ελεύθερα συνεργαζόμενων συμβιωτικών ομάδων κάθε είδους. Αυτή θα είναι και Αριστερά του μέλλοντος, μια κοινότητα ομάδων.
Στο ερώτημα γιατί οι υποτελείς δεν επαναστατούν, απαντώ: δεν επαναστατούν διότι δεν μπορούν και δεν θέλουν να οργανωθούν σε συμβιωτικές ομάδες. Να εξεγερθούν μπορούν μιας και οι εξεγέρσεις γίνονται από μεμονωμένα άτομα (λαός, μάζα, όχλος, πλήθος) κι αυτός είναι ο λόγος που πάντα αποτυχαίνουν και δεν αφήνουν τίποτα – μόνο στάχτες και πίκρα στο στόμα και στη ψυχή.
Εάν το μέσο δείχνει το σκοπό, η συμβιωτική ομάδα ως μέσο, δείχνει την επανάσταση και τον κομμουνισμό. Εάν το μέσο και ο σκοπός ταυτίζονται, τότε η κοινότητα των συμβιωτικών ομάδων είναι η ταύτιση του μέσου και του σκοπού, της επανάστασης και του κομμουνισμού. Με την συμβιωτική ομάδα η επανάσταση και o κομμουνισμός είναι εδώ, τώρα.
Αθανάσιος Τριανταφυλλιά Δρατζίδης , 2012
http://www.badarts.gr
