ΣΤΕΡΝΑ ΑΝΤΙΟ
Αγάπη γυμνή
Γιορτινά νυστέρια στο δέρμα
της λύτρωσης παιδιά
Τ’όνομά σου
Κάτι για να πιαστώ
πριν κρεμαστώ απ’ την σελήνη
Μετεωρίτης στο δέρμα
Ανδρείκελο μαγεμένο
χωρίς φωνή
Περιμένω ακόμα
παιδί ανήξερο μπροστά στο γκρεμό
το παραμύθι της ομίχλης
Ένα τεμαχισμένο παιχνίδι
στη διαλυτότητα του είναι
λυχνάρι που σβήνει
ΚΑΘΕ ΑΝΟΙΞΗ
Κοίταξέ με πως ανηφορίζω τ’ ατεμάχιστα λιβάδια
μέσα στην ολόφωτη αστρική σκόνη…
Οι πατημασιές της Αφροδίτης
Παρηγοριά στον πανικό της ύλης
Θυμάσε τον τρόμο?
Τις ψυχρές μας ακινησίες?
Πιάσε με, κάθε μέρα γίνομαι δάκρυ και πέφτω
πάνω στο παγόβουνο του ήλιου…
Πιάσε με, από έρωτα κάθε άνοιξη πεθαίνω!!!
ΓΙΑ ΑΠΟΨΕ
Να πλάγιαζα γι’ απόψε στα φτερά σου
για να φύγουν οι εφιάλτες που με κυκλώνουν
Σκεπάζω τον πόθο μ’ ολάνθιστα κρίνα
και πετάω μακρυά την σκουριά του χειμώνα
Τ’ άνθη που μαζεύτηκαν σωρό
μείναν αγκάθια στα χέρια του χρόνου
Όνειρο σακατεμένο και υγρό
ψάχνει φως στο σκοτάδι του πόνου
Χρώμα παγωμένο
αντί για αίμα στις φλέβες μου κυλά
Ψέμα που χάσκει
πύρινο βλέμμα που απόγνωση ξερνά
Ένα ξυράφι
ντυμένο με φιλιά……………
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ
Άνεμοι φτιάχνουν τον χορό
Ασημένιοι φάροι δείχνουν την βροχή
Οι μελωδίες του γαλαξία
μέσα στη φλόγα της οργής
Στης ομίχλης τον στεναγμό
όλες οι φυλακές καίγονται
και την θέση τους πέρνουν
ανθισμένοι κήποι με ροδακινιές
Ερωτοτροπούν τα σύννεφα
γοργόνες τραγουδούν
Κλείσε τα μάτια
και γίνε ουρανός!…
Άσε τ’ αερικά της νύχτας
να υφάνουν τον ρυθμό
Κλείσε τα μάτια
και γίνε αστραπή!…
διαβάστε ολόκληρη την ποιητική ενότητα
κλικ εδώ
ΑΣΤΡΑ ΤΟΥ ΒΥΘΟΥ
Στα λευκά σου χείλη
η ανάσα μου ζευγαρώνει με την σιωπή
Στο σώμα σου
μαραμένες αυγές πεθαίνουν
Ο δρόμος μακραίνει
στ’ άγονα τοπία
Σπίθες του σκότους
καίνε το δέρμα
Κι εγώ απ’ το παραθυρο του χάους
τα δίχτυα μου απλώνω στον ουρανό
μα τ’ άστρα πεθαμένα
κείτονται όλα στον μαύρο βυθό
ΕΜΕΙΣ
Της νεκραυγής τ’ απύθμενα χρώματα
και το σκοτεινό μωβ των βλεφάρων
Της γης τα σαπισμένα χώματα
και της άνοιξης τα πεφταστέρια
Εμείς που ήρθαμε απ’ τον πάγο
απ’ το διαπεραστικό κρύο των πληγών
Εμείς που σμιλέψαμε στον άδη
το θλίμμενο τραγούδι των κραυγών
Του τρόμου η ασσύμετρη φωνή
και της αγκάθινης σκιάς η ανάσα
Της άγριας νεροποντής η βροντή
και των αιώνων η ατσάλινη κατάρα
Εμείς που ήρθαμε απ’ τον βορρά
αγκαλιά μ’ έναν έρωτα ματωμένο
Εμείς που γεννηθήκαμε στις ακτές του θανάτου
ήρθαμε εδω μονάχα για να πονάμε
Εμείς που ήρθαμε απ’ τον πάγο….
Εμείς που ήρθαμε απ’ την καταχνιά…..
“ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΕΦΙΑΛΤΗ”
[Δεύτερος ποιήτικος κύκλος]
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ
Θα περιμένω…
Γύρω μου όλα ντύνονται στα λευκά
Αιμοραγώ και τα χέρια μου τρέμουν
Θα περιμένω…
Μετά την έκρηξη είναι όλα σιωπηλά
Περισυλλέγω τις στάχτες
Θα περιμένω…
…γατζωμένος σ’ ένα ουρλιαχτό
Θα περιμένω μέχρι να γίνουν όλα
χαμόγελα παιδικά
και αγκαλιές από κυκλάμινα
ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
Είναι κάτι στιγμές μ’ ατσάλι κεντημένες
Ασημένιες νιφάδες σε τσακισμένα φτερά
Είναι κάτι στιγμές στο τέλος της διαδρομής
που όλα μοιάζουν με βαθειά πληγή
Σκοτεινές αυγές…
Είναι κάτι στιγμές μ’ ατσάλι κεντημένες
Πυρωμένα νυστέρια που με κόβουν στα δύο
Δρόμοι μολυσμένοι…
Είναι η αλήθεια μας σαν τα χείλια που φτύνουν πίσω το δηλητήριο
σ’ αυτόν τον κόσμο, τον δειλό!…
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
Μια καρδιά, ρακένδητο σπίτι
Φλεγόμενες σφαίρες οι στάλες της βροχής
Συρμάτινες φωνές
Κομμένα φτερά
Γέρικοι άγγελοι αργοπεθαίνουν
Αιώνες προσμένουν
τα χιόνια να λοιώσουν
…κι ο ουρανός κλαίει…
Μοναχικό ερείπιο σε τοπίο παγωμένο
στον στείρο κόσμο της σιωπής
…τίποτα πιά…
…παύση ολική…
Κάψτε το συναίσθημα!!!
ΟΝΕΙΡΑ
Κάθε βράδυ γκρεμίζω τα εφιαλτικά κάστρα
που ύψωσαν τεράστια για να φυλακίσουν τη νύχτα
Μήπως και φανούν ξανά
τα καθάρια μάτια του έναστρου ουρανού
Μήπως οι σταγόνες
της πολύχρωμης βροχής
ποτίσουν της ψυχής
τους μαραμένους κήπους
…και πάψουν
μια για πάντα
οι κεραυνοί
του πανικού…
ΕΡΩΤΙΚΟ
Ψάχνω μια τόση δα παρηγοριά
Εδώ στη κόλαση, εδώ στο πάγο
Εικόνες που ξεθωριάζουν
Ουράνια τόξα
Κήποι ανθισμένοι
Το φεγγάρι ερωτευμένο με τον ήλιο
Ασημένια βροχή
Εικόνες στην ομίχλη
Εικόνες που ξεθωριάζουν
Τώρα τι να γράψω?
Χαοτικές τροχιές
Πανηγύρια χρωμάτων
Γεύση κεράσι και σφιγμένες γροθιές
Εικόνες που ξεθωριάζουν…….
Τώρα τουλίπες μαραμένες
και του έρωτα το μπαγιάτικο κρασί
Τώρα σιωπή
και τα κεριά μας σβησμένα
ΑΠΟΨΕ
Απόψε θα περπατάμε όλοι στα νύχια
Το φεγγάρι κοιμάτε
στη δροσερή αγκάλη της νύχτας
Απόψε θα σκαρφιστώ μια καινούρια ιστοριά
…η ανάσα μου τελειώνει…
…η γιορτή σταματά…
Σε ψάχνω…
…στου διαστήματος τα ερείπια…
…και είσαι πάντα εκεί…
Στη φωτιά
Στον κάθε στίχο
Μέσα στο αίμα μου
Στην κάθε σταγόνα του νερού!…
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ
Στεριμένα χρώματα απύθμενης σιωπής
Ο κόσμος είναι ένα ραγισμένο γυαλί
Οι καρδιές μας, χαμένες σταγόνες
με νεκρές ηλιαχτίδες σκεπασμένες
Κι οι στίχοι μας
άστρα που πέφτουν
στάλες αίμα
σε ολόλευκα χαρτιά
Οι στίχοι μας!
είναι κραυγές που ελευθερώνουν
είναι δάκρυα στα μάτια
Οι στίχοι μας
είναι αναρχία και ζωή
…βροχή και φωτιά…
…σκόνη αστρική…
ποίηση:
ΟΡΕΣΤΗΣ ΜΠΑΤΑΚΗΣ / ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
http://voidnetwork.blogspot.com
