Σήμερα, 4 Μαρτίου 2017, επιλέξαμε να καταλάβουμε το κτίριο στη Ματρόζου 45 , στη γειτονιά του Κουκακίου, το οποίο εγκαταλείφθηκε από τους δημόσιους φορείς στους οποίους δωρήθηκε. Η κίνησή μας αυτή γίνεται αφενός για να καλύψουμε την ανάγκη μας για στέγαση,με συλλογικούς όμως όρους,σπάζοντας τη νοοτροπία του ιδιωτικού συμφέροντος, και αφετέρου για να στεγάσουμε τις πολιτικές μας δραστηριότητες, να εδαφικοποιήσουμε τον αγώνα μας ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και κάθε μορφής κυριαρχία.
Ας πάψουμε να διαχωρίζουμε την Ανάγκη από την Ελευθερία.
Σ΄αυτήν την εχθρική πόλη έχουμε ανάγκη από ζωτικό χώρο. Έχουμε δηλαδή ανάγκη για στέγαση των σωμάτων μας, και για σημεία συνάντησης και παραγωγής των κοινωνικο-πολιτικών δράσεων μας. Συγκεκριμένα,η στέγαση των σωμάτων μας δεν θα μπορούσε να ταυτιστεί με την υποδούλωσή τους στη σκλαβιά που προτείνεται για την τάξη μας, ώστε να δουλεύουμε όλη μέρα ίσα ίσα για να συντηρούμε ένα σπίτι, μα ούτε και υπό το καθεστώς ανοχής, είτε στην οικογενειακή εστία ή την δομή κάποιου θρησκευτικού, κρατικού ή ιδιωτικού φιλανθρωπικού οργανισμού. Αυτό αποτελεί εξάρτηση και ετερονομία. Η εξάρτηση και η ετερονομία απαιτούν παραχώρηση της ελεύθερης κίνησης ή και γενική ακινησία.
Αρνούμαστε μια ζωή καλουπωμένη στα σάπια κυρίαρχα αξιακά της κανονικότητας,της νομιμότητας και της κανιβαλιστικής ανέλιξης.Επιλέγουμε συνειδητά να μη βρισκόμαστε υπό επιτήρηση ,όπως δε θέλουμε να είμαστε ούτε σκλάβες ούτε επαίτες. Κι αυτό είναι ανάγκη, ανάγκη για ελευθερία και ο δρόμος είναι ένας, έχει πολλές μορφές,και είναι ο δρόμος του αγώνα. Αγώνας μέσα από την αλληλέγγυα δημιουργική και ισότιμη συμβίωση και οργάνωση.
Αγώνας πέρα από τις εθνικές ταυτότητες και την ταυτότητα του πολίτη,για την επανοικειοποίηση της ζωής μας από το κράτος και τις εταιρίες, ενάντια στην υποτίμηση και εκμετάλλευση των δυνάμεων μας από τα αφεντικά. Αγώνας για την απελευθέρωση των σχέσεων και των εμπειριών μας από την χρηματική αξία. Αγώνας για την συμβίωση όλων των φύλων και σεξουαλικοτήτων. Αγώνας για να συνειδητοποιήσουμε πόσο καρκινικό είναι το αστικό περιβάλλον, και να σαμποτάρουμε την αστική επέλαση σε ό,τι θυμίζει ζωή. Αγώνας και ανάγκη μέγιστης σημασίας ενάντια στην ίδια μας την ψυχολογική και σωματική εξουδετέρωση.
Για όλους αυτούς τους λόγους, επιλέγουμε να καταλάβουμε και να ενεργοποιήσουμε τα εγκαταλελειμμένα κτίρια της Αθήνας που σκονίζονται και σαπίζουν, με άμεσο στόχο τη δημιουργία εστιών πολύμορφου αγωνιστικού κοινοτισμού.
Η κατάληψη Στέγης και Αγώνα
Όσον αφορά την κατάληψη ως κατάληψη στέγασης, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πρόκειται να μεταφέρουμε τη δωματιακή ζωή από το ενοίκιο σε ένα τσάμπα σπίτι. Δεν θέλουμε μια εναλλακτική σύμπλευση με τις αφηγήσεις της ιδιωτικής ζωής. Θέλουμε να αλλάξει ριζοσπαστικά το συλλογικό φαντασιακό, η κοινωνική αντίληψη και δράση.
Οι καταλήψεις εν γένει καθορίζονται από το δυναμικό των εγχειρημάτων που στεγάζουν, των ατόμων που έρχονται σε επαφή και ζυμώνονται ώστε να αποκτήσουν σχέσεις αλληλεγγύης, πολιτική κουλτούρα και αγωνιστική συνείδηση. Αντίστοιχα και ο χώρος θα διαμορφωθεί υλικά και λειτουργικά για να έχει τις πιο πάνω δυνατότητες.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η ύπαρξη κατειλλημένων χώρων είναι δυνατή χάρη στην παρακαταθήκη που αφήνουν οι μέχρι και σήμερα κινηματικοί αγώνες για τις καταλήψεις.Έχοντας συνείδηση αυτού, θέλουμε η κατάληψη να αποτελέσει κομμάτι του ευρύτερου κινήματος και να επιδιώκει πάντα την συνοργάνωση της με άλλα εγχειρήματα, ειδικά τέτοιας φύσης.
Η συνοργάνωση μας με τα άλλα εγχειρήματα συμβάλλει στην αυτοάμυνα μας απέναντι στην καταστολή, βοηθά στην ανάπτυξη και εξέλιξη των δομών μας και τέλος προωθεί την γενίκευση της πρακτικής απαλλοτρίωσης κτιρίων. Συνοργανωνόμαστε λοιπόν, για να προστατεύσουμε τους χώρους μας με αξιοπρέπεια και μαχητικότητα.Πιστεύουμε ότι σε περίπτωση αφάνειας και απομόνωσης γινόμαστε έρμαιο ορέξεων των ιδιοκτητών και τους κράτους,που ανά πάσα στιγμή μπορούν να εισβάλλουν,να μας χτυπήσουν και να μας πετάξουν έξω.
Πριν όμως από την κρατική καταστολή έρχεται η συκοφάντηση και η απαξίωση της ίδιας της ιδέας, και ο καλύτερος τρόπος αντίστασης είναι η διαδοσή της. Έτσι, για μας, η ανάπτυξη σχέσεων αλληλεγγύης και αλληλεπίδρασης με τη γειτονιά, και ευρύτερα με την κοινωνική βάση, δημιουργεί την απαραίτητη ασπίδα ενάντια στην ιδεολογική και πρακτική καταστολή μας. Ανοίγουν οι δίοδοι επικοινωνίας για την κυκλοφορία των αγώνων, επιτυγχάνεται η ενισχυσή τους και αναδύεται η φόρμουλα για την υλοποίηση των προταγμάτων μας πέρα από τους ενδοκινηματικούς κύκλους. Η ανοικτότητα του εγχειρήματος είναι αυτό που θα δημιουργήσει έναν χώρο κοινωνικών και πολιτικών ζυμώσεων. Έναν χώρο ελευθερίας που θα δίνει την δυνατότητα σε όποια/οιον ενδιαφέρεται να δημιουργήσει μέσα σ’ αυτόν και να συμμετέχει στις δομές του.
Εσωτερική λειτουργία της κατάληψης και προοπτικές
Η πολύμορφη σύνδεση μας με τη γειτονιά, η προώθηση και δημιουργία καταλήψεων (στέγης και μη), όπως και η συνοργάνωσή τους θα είναι οι κεντρικοί πυλώνες της πολιτικής συνέλευσης της κατάληψης, οι κύριες της επιδιώξεις.
Παρολ’αυτά, επιθυμούμε –χωρίς να αποτελεί προϋπόθεση για ένταξη στο εγχείρημα- η αντίληψη για τον αγώνα να συνολικοποιηθεί πέρα από τις δύο θεματικές. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο σάπιος μας κόσμος μαστίζεται από φαινόμενα κυριαρχίας ποικίλης όψεως. Πέρα από την εκμετάλλευση των εργαζομένων και την γενικευμένη κοινωνική εξόντωση, την κρατική καταστολή και το φυλετικό ρατσισμό, το πλέγμα της εξουσίας περιλαμβάνει την εκμετάλλευση ή/και καταστολή των γυναικών και των διαφορετικών φύλων και σεξουαλικότητων, όπως και την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη φύση με αποτέλεσμα την καταστροφή της. Οι χώροι εγκλεισμού της ζωής πολλαπλασιάζονται, από τα ίδια μας τα σπίτια μέχρι τα ψυχιατρεία, τις φυλακές και τα κέντρα κράτησης μεταναστών/ριων,αλλά και τις κτηνοτροφικές μονάδες μαζικής παραγωγής και τους ζωολογικούς κήπους.
Για τους πιο πάνω λόγους θέτουμε ως προοπτική της κατάληψης να αποκτήσει έμπρακτα ένα πολυθεματικό χαρακτήρα για ένα πολυμέτωπο αγώνα με σύμπραξη ανάμεσα στις δυνάμεις που θα την απαρτίζουν. Ως προυπόθεση, όχι μόνο για τη διεκπαιρέωση μιας τέτοιας προοπτικής, αλλά και της ίδιας μας της συνύπαρξης, θέτουμε αρχικά τον σεβασμό στις προσεγγίσεις και στους αγώνες της κάθε ομάδας ή ατόμου, πραγματική κατανόηση των ιδεών, συντροφική κριτική και συνεχή προσπάθεια σύνθεσης των επιμέρους. Αυτονόητο για μας θεωρείται επίσης ότι καμία επίθεση ή διάκριση στη βάση της καταγωγής,της σεξουαλικότητας ή του φύλου αλλά και της σωματικής/ψυχικής κατάστασης εντός της κατάληψης δεν θα είναι ανεκτή, όπως αυτονόητο αποτελεί ότι θα προσπαθούμε να συμβιώσουμε, όσο γίνεται σε αυτές τις συνθήκες, με τα μη ανθρώπινα ζώα.
Ευελπιστούμε η προσπάθεια μας να γίνει κατανοητή, να αγκαλιαστεί και να οδηγήσει σε συνοργάνωση και μαχητικούς αγώνες. Οι δυνάμεις μας πρέπει να ανατρέψουν την κίνηση της εξουσίας προς τον ολοκληρωτικό αφανισμό του αγώνα και τη συνολική καθυπόταξη του κοινωνικού σώματος. Τα προτάγματα μας τότε θα γεννήσουν νέους τόπους, τρόπους και σώματα, θα πολλαπλασιαστούν και θα γίνουν ηχηρά και ισχυρά.
Κατάληψη στέγης και αγώνα, Ματρόζου 45
