Ένα βρεγμένο οριγκάμι – Νίκος Le Fou

Μή μου μιλάς πια για τη βροχή
Τη δάκρυσαν όλη.
Εκείνοι οι φτιαγμένοι απο χαρτόνι άνθρωποι
που εχουν αφήσει μούσια
και εχουν για τύχη
σκισμένο καλσόν Φλεβαρη μήνα
για να ζεσταθούν
που τους κανουν χωρο τα περιστερια
και κοιμούνται
ενώ εμείς αυτό το λεμε σπιτι,
αυτοι που έγδαραν το δέρμα
τους περασαν με φυλακί χρώμα
και πιστευουν ακόμα στη κοινωνική επανάσταση
αυτών που τους καταδίκασαν
γιατί εμείς ποτίζαμε με πρόκες τα δέντρα
να γίνουν ποιηματα
και να τα χωσουμε μια ωραία μέρα
στο κώλο της Τέχνης,
εκείνοι που ερωτεύτηκαν
και στην απόγνωση δεν εβγαλαν μιλιά γι αυτο
ενω εμεις φορεσαμε το γενετησιο στο κουτελο
δημοσιες σχεσεις τα γαμησια
όπως τα ποιηματά μας,
αυτοι οι αισιοδοξοι που αυτοκτόνησαν Εμίλ
κι εμεις
κάνουμε προβες θανάτου
η παράφωνη γκρίνια της Δευτέρας,
εκεινοι που βιάστηκαν αλλα αγαπησαν ξανά
και κοιμουνται με το χερι αναμεσα στα ποδια
ενω εμεις θα βαζαμε κατω τα χαπια μας
και θα παραβγαιναμε
στα μιλιγκραμ
στις αυπνιες
και στα γενεθλια μας
γιατί οι τρελοι απλως τρελαθηκαν
δεν τό’ καναν και θεμα,
αυτοι που ματωνουν με τα κτηρια
και μαθαινουν στα παιδια
πως οι βομβες ειναι παιχνιδια
πως οταν σφυριζουν
αφηνουν κοψιματα απο χαρτι στα χερια
κι εμεις πρεπει να μιλησουμε
για το επαναστατικο υποκειμενο
τη παλη των ταξεων
και τα καμενα τρολει
γιατί τριαντα πεντε χιλιαδες χρονια εξελιξης
δεν φτανουν
κι ακομα γαμιομαστε για να επιβληθουμε
μαθαινοντας απο φονο σε φονο,
αυτοι που τα εχασαν ολα
“μηδενισαν τη μαζα τους”
και χαμογελασαν
που δεν εδειξαν το δαχτυλο σε κανενα
και κρατησαν τα υπολοιπα που εδειχναν τους ιδιους
κι ευτυχως
εχω εναν σκυλο
που του πεφτουν τα μαλλιά
για να μου γαυγιζει την ωρα
κι εγω ντρεπομαι να κλαψω
για ενα βρεγμένο οριγκάμι.
Εσυ ;