Στην Νύχτα δεν υπάρχουν απαντήσεις, η Νύχτα είναι το ερώτημα. Όσοι είναι 40 χρονών θεωρούν παρωχημένες τις εμπειρίες αυτών που είναι 30 και όσοι είναι 50 θεωρούν τις νυχτερινές περιπέτειες των 20χρονων ξεπερασμένες. Η νύχτα είναι ο πόλεμος των γενεών πραγματωμένος σε μια βραδιά, οι εμπειρίες αυτών που ζουν ενάντια σε όσους μένουν παγωμένοι στον χρόνο και θυμούνται αποσπασματικά όσα έζησαν. Η νύχτα είναι εκεί που κρύβονται όλες οι επιθυμίες, όλα τα όνειρα και όλες οι αυταπάτες. Στην σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας βασιλεύουν οι ανάγκες και οι ελπίδες, όλα όσα θέλαμε να πούμε και δεν τολμήσαμε να πούμε ποτέ, όλα όσα θέλαμε να κάνουμε στην ζωή μας πριν επιτρέψουμε στην ζωή να μας παρασύρει σαν κύμα μακριά από αυτό που θέλαμε να είμαστε, όλα όσα γίναμε τελικά και όλα αυτά που κάποτε θέλαμε να συμβούν. Η νύχτα είναι το υποσυνείδητο της κοινωνίας, αόρατη και όμως ενεργή πίσω από όλα όσα συμβαίνουν.
Η Rebecca Prichard συνεχίζοντας το έργο της Sarah Κane – την εξερεύνηση της ανθρώπινης αγάπης μέσα σε έναν απάνθρωπο κόσμο- αφιερώνει μεγάλο μέρος του in-yer-face έργου της στην απόπειρα να δώσουμε φωνή σε αυτούς που συνήθως μένουν σιωπηλοί στις παρυφές της ζωής. Γράφει κυρίως έργα για κορίτσια που μπλέκουν με τον νόμο, νεαρές υπάρξεις , θύματα και θύτες, άνθρωποι που χάθηκαν μέσα στους δαιδάλους των μηχανισμών που παράγουν κοινωνικούς αποκλεισμούς, φτώχεια και έγκλημα.
Να μιλήσουμε για όσους δεν τολμά να μιλήσει κανένας και να φέρουμε στην επιφάνεια της δημόσιας προσοχής αυτό που μένει κρυμμένο και αποκλεισμένο, αφανές. Να μιλήσουμε για όσα μένουν συνήθως στην σιωπή.
«Υπάρχουν κάποιες ιστορίες,… που αν τολμάγαμε να τις πούμε θα μας έκλειναν πολλά χρόνια φυλακή…
– ή θα μας έκλειναν σε ψυχιατρείο να μας δίνουν ψυχοφάρμακα να τις ξεχάσουμε για πάντα»
Δυο κορίτσια που δεν θέλουν να ξεχάσουν. Μια παρέα κοριτσιών- τριγυρνάνε την νύχτα στην πόλη εφευρίσκοντας διάφορους τρόπους να ζουν χωρίς να χρειάζεται να δουν το φώς της ημέρας. Η ημέρα, είναι ο χώρος που βασιλεύει η τάξη και η οργάνωση, τη νύχτα όλα γίνονται ρευστά και ανεξέλεγκτα, την ημέρα κυριαρχεί η κανονικότητα και οι επιβεβλημένες υποχρεώσεις, η νύχτα είναι το βασίλειο της ανεξέλεγκτης επιθυμίας και της παραβατικότητας.
Η Πέππυ και η Μαίρη βρίσκουν τρόπους να βγάζουν χρήματα χωρίς να δουλεύουνε, να κάνουν σεξ χωρίς να πληγωθούν, να ανακαλύψουν το απόλυτο φτιάξιμο χωρίς να πεθάνουν, να κάνουν όλες τις απαγορευμένες πράξεις χωρίς να τις συλλάβουν, μικροκλοπές σε ακριβά καταστήματα, γρήγορα αυτοκίνητα, εμπόριο ουσιών, χασίς, χάπια ecstasy και speed, κλεμμένα χοντρά πορτοφόλια, εμπρησμοί γραφείων πολιτικών και εισαγγελέων, συναντήσεις με πλούσιους τύπους σε ακριβά δωμάτια ξενοδοχείων στο κέντρο της πόλης.
Το κέντρο της πόλης γίνεται μια είσοδος για τον υπόγειο κόσμο. Ένας φανταστικός και επικίνδυνος χώρος, εκεί που ελλοχεύει κάθε είδους «εκφυλισμού», πρόκλησης και αποκλίνουσας συμπεριφοράς. Εκεί ζουν πλάσματα της πόλης που δεν έχουν σταθερή θέση ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, ζουν σε τρύπες και σχισμές της κανονικότητας, κρυφές επιλογές που οδηγούν σε διαφορετικές κοινωνικές βαθμίδες, διάδρομοι κάτω από την ορατή δομή της κοινωνίας.
«… και όταν βασανίζεται από σκέψεις για την ίδια του την ασημαντότητα, ο υπόγειος άνθρωπος μισεί ακόμα περισσότερο- περισσότερο και από τον ίδιο τον μισητό εαυτό του- τον κόσμο πάνω στην επιφάνεια της γης.» Irving Howe
Περισσότερο από τον ίδιο της τον εαυτό μισεί όλα όσα δεν της επιτρέπουν να αναπνεύσει.
Ο κόσμος της νύχτας είναι εκεί που αποτίθενται όλα όσα απορρίπτει η αστική τάξη πραγμάτων. Όλες οι αποκρουστικές πράξεις μιας συσκοτισμένης αλήθειας / αυτό που είναι σκοτεινό και επικίνδυνο / άνθρωποι αναζητούν έξοδο από την καθημερινή απογοήτευση βρίσκοντας τους εαυτούς τους δέσμιους σε άλλες απογοητεύσεις / φωτορυθμικά που σου χτυπάνε τα μάτια / μισόλογα και κρυφά νεύματα / εκκωφαντική μουσική / αποκρουστικές πράξεις / πράξεις παράνομες / επικίνδυνες / «έκφυλες» / πράξεις με ρίσκο / εικόνες της παρακμής του παρόντα κόσμου και της άρνησης της κυρίαρχης πραγματικότητας / εικόνες από την βίαιη και επίπονη γέννα του ανθρώπινου μέλλοντος.
«Η νύχτα είναι διαφορετική, το αντίθετο της ημέρας, που το χαρακτηρίζουν το σκοτάδι και ο κίνδυνος αλλά οι ελευθερίες της αντισταθμίζουν τους φόβους της. Η νύχτα μας επιτρέπει να δραπετεύσουμε από τους εξαναγκασμούς της ημέρας, τη μονοτονία της καθημερινότητας που περιορίζει την ανθρωπότητα σε συγκεκριμένα καθήκοντα, υποχρεώσεις και εργασίες. Οι κουλτούρες της νύχτας δεν ενοποιούνται σε οποιαδήποτε κατηγορική ιστορία ομοιοτήτων. Αντίθετα παρουσιάζονται εδώ ως στιγμές αποκλεισμένες από τις ιστορίες της ημέρας, ως αντίστιξη μέσα στον χρόνο, στον χώρο και στον τόπο, ως αντίθεση σε όλα όσα διέπονται και ρυθμίζονται από την συλλογιστική και τις δοσοληψίες της οικονομικής λογικής και τις δομές της πολιτικής εξουσίας. Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η νύχτα κατεβάζει την αυλαία σε αυτούς τους τομείς κυριαρχίας, εισάγοντας θεατρικούς χώρους αμφιβολίας και παράβασης που ενδέχεται να οδηγήσουν σε αναπαραστάσεις απελευθέρωσης. Η νύχτα είναι όμως επίσης μια σκηνή όπου βρήκαν στέγη η αποξένωση και η περιθωριακότητα, στέγη ανακούφισης και φυγής ή κατά περίσταση θερμοκήπιο εξέγερσης, παραδείγματα και εμπειρίες που υφαίνουν ένα πολύπλοκο πέπλο αντισυμβατικότητας, μοναξιάς, συλλογικότητας, επιθυμίας, υπερβολής, τρόμου και ελευθερίας.» Κουλτούρες της Νύχτας, Bryan D. Palmer
Στέκεται κοντά της, φωνάζει στο αυτί της για μια φάση που παίχτηκε χθες βράδυ, παίζει δυνατά μουσική, δεν ακούς τι λένε… Είναι αργά μέσα στην νύχτα…
Άγνοια κινδύνου / θράσος / αγνόηση κινδύνου
«Θα μείνω εδώ! Θα μείνω καρφωμένη στο έδαφος μέχρι να μην μπορεί κανένας να με ξεκολλήσει από εδώ!»
Η ανάγκη να κάνεις δικό σου κάτι που δεν θα σου ανήκει ποτέ. Η πόλη, ο καθρέφτης όλων των εμπειριών και όλων των ανεκπλήρωτων ονείρων, ένα πεδίο ανταγωνισμού ανάμεσα σε διάφορες απάνθρωπες ανθρώπινες πράξεις.
Λογοτεχνία Μπήτνικ / Κινηματογράφος Νουάρ / Πορνογραφία / Ναρκομανία / Ο ήχος της ατέρμονης μητροπολιτικής πίεσης / Υπόγειος Κόσμος / Ήρωες χωρίς ηρωικές πράξεις.
Η ιστορία μιας αόρατης γενιάς, επιβεβλημένης, καταναγκαστικής περιθωριοποίησης που εκδηλώνει στιγμιαίες εικόνες θλιβερών συνθηκών, οι οποίες εναλλάσσονται με την ευτυχία και την ελπίδα που θα μπορούσε να φέρει στην ζωή μια ξέφρενη νύχτα. Πορνεία, εμπόριο ναρκωτικών, παραβατικότητα και τρομοκρατία, φτώχεια, αλαζονεία και ντροπή συνυπάρχουν με αυτάρεσκη, υπερήφανη ευελιξία σε μια σκοτεινή και επικίνδυνη κοινότητα φίλων, συντρόφων, εραστών και αδελφών. Η ικανότητα τους να μοιράζονται αισθήματα, απολαύσεις και σώματα με τρόπους που είναι γνήσια δικοί τους, μαρτυρά την δύναμη και το πάθος, όπως και την εύλογη απόγνωση και την θλιβερή ένδεια της ζωής των νέων σήμερα, άνθρωποι που ζουν μόνιμα παγιδευμένοι ανάμεσα στην επαγγελία του εαυτού και του σεξ, τις αναγκαιότητες της οικονομίας και τους εκβιασμούς της αγοράς εργασίας, τα εικονικά πρότυπα του εμπορεύματος και τον πηγαίο εξεγερσιακό αυθορμητισμό μια ενστικτώδους εναντίωσης. Χωρίς συγκεκριμένο στόχο και σχέδιο, ισορροπούν διαρκώς σε τρομακτικές κοινωνικές αντιφάσεις.
Οι νέοι άνθρωποι σήμερα στην Ευρώπη κατοικούν ένα αδιέξοδο που μετατρέπει τον δημόσιο χώρο σε μια πολεμική ζώνη επιβίωσης την οποία νέμονται διεφθαρμένοι πολιτικοί, αδίστακτοι εργοδότες, κυνικοί εγκληματίες και ιδιοτελή παράσιτα, ενώ κάθε κίνηση και κάθε επιθυμία υπόκειται στην αμείωτη παρακολούθηση από ένστολους διεφθαρμένους αστυνομικούς, από τα τμήματα ηθών, δίωξης ναρκωτικών και προστασίας του πολιτεύματος, κρατικές αρχές και σταυροφόρους φανατικούς νεοναζί παρακρατικούς.
Καθώς το σκοτάδι απλώνεται πάνω από την Ευρώπη, καθώς ο νέος ολοκληρωτισμός, η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, ο φασισμός και η απολυταρχική διαχείριση απλώνουν παντού το σκοτάδι μιας ζωής που εχθρεύεται την ζωή, η νύχτα είναι μια απαγορευμένη χώρα, εκεί όπου κρύβεται μια αόρατη γενιά την οποία για να την πλησιάσουμε, να την κατανοήσουμε ή ακόμα και απλά να ψηλαφίσουμε τις παράξενες κρυφές ιστορίες της πρέπει να ακολουθήσουμε τις δικές της σκοτεινές διαδρομές. Αυτές είναι διαδρομές που δεν έχουν συνήθως αίσιο τέλος. Πολλοί άνθρωποι αποπειράθηκαν να ξεφύγουν από την καθημερινή αλλοτρίωση δραπετεύοντας στην νύχτα και έχασαν τελικά τον εαυτό τους παγιδευμένοι σε άλλους, άγνωστους, σκοτεινούς δαιδάλους.
Η Πέππυ, η Μαίρη, ένας νεανικός υπόκοσμος όπου δίκτυα μίσους και εκμετάλλευσης τυλίγονται γύρω από αυτές τις νυχτερινές παραβάτισσες όλων των νομικών και σεξουαλικών απαγορεύσεων. Αυτές πρέπει να βρουν τρόπους για να ξεπεράσουν τα μπλεξίματα τους και να ζήσουν με αυτά.
Μια περιγραφή της φρίκης και των θριάμβων παράβασης και καταστροφής όλων των απαγορεύσεων:
«Υπήρχαν εποχές που περικυκλωμένοι από αυτούς που μας έδερναν, έλεγα πως δεν θα ζήσω αρκετά ώστε να εξηγήσω την ζωή μου. Υπήρχαν στιγμές που φοβόμουν πως δεν θα με άφηναν να ζήσω αρκετά ώστε να τελειώσω αυτό το έργο. Όμως έζησα. Σημείωσε Ιστορία: ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΜΟΝΗ ΜΟΥ!» –Stone Butch Blues, Leslie Feinberg
Υπάρχουν άνθρωποι που εξεγείρονται ενάντια στους κυρίαρχους αυτού του κόσμου από ιδεολογική και ταξική θέση, άνθρωποι με κατασταλαγμένες ιδέες και πολιτική συνείδηση. Υπάρχουν άλλοι που επαναστατούν από ανάγκη, άνθρωποι που θα κάνουν τις πιο αποτρόπαιες πράξεις στο όνομα μιας επανάστασης χωρίς να γνωρίζουν τους στόχους της, μόνο και μόνο για να χορτάσουν την πείνα τους και να ηρεμήσουν την δίψα τους για ελπίδα και αυταπάτες. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που εξεγείρονται από ένστικτο. Αυτοί δεν περιμένουν εξηγήσεις από κανέναν και δεν τους αρέσει να απολογούνται για τις πράξεις τους, ούτε να εξηγούν τα κίνητρα τους.
Εκείνη είπε:
«Αργότερα θα σκεφτόμουν όλη την χώρα σαν μια τεράστια πόλη της Νύχτας που απλώνεται φανταχτερή σαν γιγαντιαία πολύχρωμη οθόνη υπολογιστή που παίζει σκληρό θορυβικό rock και electro techno. Η πόλη την Νύχτα συγχωνεύει το σκοτεινό παράπονο της σε ένα χαρακτηριστικό σχήμα μοναξιάς, απαθή βλέμματα και φρενιασμένες σκιές, κινηματογραφικές αναμνήσεις από υπνωτιστικές πρωινές ώρες, οργισμένες νύχτες καταστροφών, κλοπών και μαζικών εμπρησμών πολυτελών καταστημάτων, φανταχτερά club, προαύλια νοσοκομείων και κρατητήρια, σειρήνες περιπολικών και αιχμηρά αντικείμενα, κακοστριμμένα τσιγάρα χασίς, κρυφές μυτιές κοκαΐνης και αλουμινόχαρτα ηρωίνης κρυμμένα μέσα στα εσώρουχα ιδρωμένων κοριτσιών που αρμενίζουν στον νυχτερινό ουρανό, σαν κλόουν που πετούν, γυάλινες χάντρες και χάπια ecstasy και χαρτοπόλεμος από κάλπικα χαρτονομίσματα, αγχωμένο sex της μιας βραδιάς, βρώμικα δωμάτια και καπνός από τσιγάρα παντού … και τελικά θυμάμαι,… θυμάμαι και εσένα, θυμάμαι ζωές βιωμένες στα τεράστια, απόμακρα σκοτάδια αυτής της πόλης την Νύχτα… Θα επιλέξω εγώ τι θα θυμάμαι … Αυτό είναι ένα τραγούδι για τους φίλους που χάθηκαν»
ΤΑΣΟΣ ΣΑΓΡΗΣ
Η παράσταση ΝΥΧΤΑ! βασισμένη στο βραβευμένο έργο Yard Gal της Rebecca Prichard σε σκηνοθεσία Τάσου Σαγρή παίζεται για δεύτερη χρονιά στην ΑΘΗΝΑ (Θέατρο Αλφα.Ιδέα- γωνία Στουρνάρη και Πατησίων) 8 παραστάσεις κάθε ΣΑΒΒΑΤΟ στις 23.00 από τις 25 Νοεμβρίου 2017 ως τις 13 Ιανουαρίου 2018. Επίσης στην ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (Θέατρο Αυλαία 2-3 και 9-10 Μαρτίου 2018) και ΛΕΥΚΩΣΙΑ (Θέατρο Σατιρικό 11-12-13 και 18-19-20 Μαΐου 2018)
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ : http://theinstitute.info
