Αγανακτούν πολλοί προοδευτικοί διανοούμενοι (κατά κανόνα όμοσταβλοι της κυβερνητικής αφασίας) με τον αμετροεπή δημόσιο λόγο και την άκομψη, έως απροκάλυπτη, παραβίαση της διάκρισης των εξουσιών από τον Παύλο Πολάκη («θα κερδίσουμε τις εκλογές αν βάλουμε κάποιους φυλακή» ομιλία στη Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ). Και δικαίως. Ο επιδεικτικά ορεσίβιος και εκρηκτικά ανορθόγραφος λαϊκισμός του, υπονομεύει το οικοδόμημα της νέας σοβαρής, πολιτικά φιλελεύθερης και θεσμικά αψεγάδιαστης κεντροαριστεράς που επιθυμούν να προωθήσουν (Σπύρος Δανέλλης). Αναρωτιούνται λοιπόν «φωναχτά» γιατί ο Αρχηγός (τους) δεν τον βγάζει «από τη μέση». Και ίσως, στο τέλος, αυτό πράξει.
Ξεχνούν όμως κάτι. Για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, η κρίση δεν διέλυσε μόνο την αυταπάτη της ειρηνικής συνύπαρξης κεφαλαίου – εργασίας αλλά και το φενακισμό της φιλελεύθερης ιδεολογίας περί διάκρισης των εξουσιών. Γι’ αυτό, παντού στο δυτικό κόσμο, παρατηρούμε αφενός την κατάρρευση των παραδοσιακών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, που επαγγέλλονταν κάποτε τον ιστορικό συμβιβασμό κεφαλαίου εργασίας, και αφετέρου την ανάδειξη λαϊκιστών ηγετών που κατακεραυνώνουν το φενακισμό του θεσμικού και επαγγέλλονται την «κάθαρση».
Η μεγάλη αντίφαση βέβαια αυτής, της λαϊκίστικης ρητορικής της κάθαρσης (γι’ αυτό και την ονομάζουμε λαϊκίστικη και όχι ριζοσπαστική), δεν είναι η ορθή ανάδειξη της θεσμικής φενάκης, ήτοι ο πλαστός αστικός διαχωρισμός της δήθεν διάκρισης των εξουσιών που συγκαλύπτει την πραγματική εξουσία τής μίας και μοναδικής τάξης, αλλά το γεγονός πως προαγγέλλουν πόλεμο με το «κατεστημένο» με τα «όπλα του κατεστημένου», δηλαδή δια της «κατάληψης» της εκτελεστικής εξουσίας. Διακηρύσσουν πως θα «τους ταράξουν στην νομιμότητα» ενώ ταυτόχρονα καταγγέλλουν αυτή τη νομιμότητα «ως φερετζέ της αδικίας».
Ο Παύλος Πολάκης, όπως και κάθε άλλος “απόστολος” της κάθαρσης, είναι λοιπόν εγκλωβισμένος στην αντίφαση του θεσμικού, που όσο προσπαθείς να το πολεμήσεις με τα μέσα του, τόσο πέφτεις βαθύτερα στην παγίδα του. Εξ ου και η αμετροέπεια του λόγου του, εξ ου και οι λεκτικοί ακροβατισμοί, οι κουραδόμαγκες δηλώσεις και οι επιδείξεις παλαιομοδίτικου ανδρισμού — «όποιος κάνει μισές επαναστάσεις σκάβει το λάκκο του» έλεγαν, όχι τυχαία, το Μάη του 68’.
Στον αντίποδα, οι γαλαντόμοι κονδυλοφόροι της νέας κεντροαριστεράς ελπίζουν πως η τεχνίτη νηνεμία της οικονομικής κρίσης (μετά την έξοδο από την επιτροπεία) θα επαναφέρει την πάνδημη αυταπάτη περί διάκρισης των εξουσιών και ειρηνικής αρμονίας των τάξεων. Και σε μια τέτοια νυσταλέα μπαρόκ εποχή ελπίζουν στο ρόλο του μαέστρου. Εις μάτην˙ ο κόσμος συνήθισε στο ατονικό ιδίωμα και η ξαναζεσταμένη προοδευτική παστουρμαδόπιτα του φέρνει αναγούλα. Αν δεν υπήρχε ο Παύλος θα έπρεπε να τον είχαν εφεύρει, και το ξέρουν! Έχουν δίκαιο λοιπόν οι φασίστες του λευκού κωλαρού (Άδωνις) που τους εμπαίζουν με τον «αρκουδιάρη», αφού το μπουλούκι της «πρώτης φοράς» είναι μοιραίο να σκάβει συνεχώς το λάκκο του. Όποιος πολιτεύεται με αυταπάτες είναι καταδικασμένος να συγκυβερνά με τσαρλατάνους.
Σωτήρης Λυκουργιώτης
