Καλέσματα της Αναρχικής Ομοσπονδίας για την Εργατική Πρωτομαγιά 2019

Να ανασυγκροτήσουμε τις ταξικές αντιστάσεις στον δρόμο για την οικοδόμηση ενός μαχητικού και επαναστατικού εργατικού κινήματος.

“Η Πρωτομαγιά είναι το σύμβολο μιας νέας εποχής στη ζωή και τον αγώνα των εργατών, μια ημερομηνία που ανοίγει νέες, όλο και περισσότερο σκληρές και αποφασιστικές μάχες ενάντια στην αστική τάξη, για την ελευθερία και την ανεξαρτησία που τους στερεί, για το κοινωνικό ιδανικό τους.”

Νέστωρ Μάχνο

Η ταξική πραγματικότητα όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια με το ξέσπασμα της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης και ειδικότερα η υλική αποτύπωσή αυτής στην ελλαδική πραγματικότητα μέσα από τις εφαρμογές των μνημονιακών μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής, έχει δημιουργήσει ιδιαίτερα δυσχερείς όρους εργασίας και διαβίωσης για το σύνολο της εργατικής τάξης, είτε μιλάμε για το ενεργό τμήμα της στην παραγωγική διαδικασία, είτε για τις εφεδρείες των ανέργων, είτε αυτοί είναι ντόπιοι είτε μετανάστες. Το κεφάλαιο έχει θέσει σε κίνηση στην παρούσα συγκυρία έναν βίαιο κύκλο νεοφιλελεύθερης επέλασης σε βάρος της χειμαζόμενης κοινωνικής βάσης, προωθώντας την επιζητούμενη ανασυγκρότηση του αστικού στρατοπέδου μέσα από τη συνεχή ταξική αφαίμαξη των υποτελών στρωμάτων. Σε αυτήν την πορεία, έχουν χρησιμοποιηθεί διάφοροι συνδυασμοί και επιλογές πολιτικής διαχείρισης των κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων, άλλοτε μέσα από παραδοσιακά δεξιά κυβερνητικά σχήματα και πλέον διαμέσου μιας κατά τα φαινόμενα ρεφορμιστικής “αριστερής” κυβέρνησης.

Η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ψηφίζοντας (μαζί με άλλα αστικά κόμματα) και εφαρμόζοντας σωρεία αντεργατικών-αντικοινωνικών μέτρων κατά την τρέχουσα τετραετία, διαμόρφωσε το κατάλληλο έδαφος για την εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης μέσα από την απονέκρωση και την ενσωμάτωση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, την εξαγορά της ελπίδας δια της εκλογικής ανάθεσης στηριζόμενη σε έναν φτηνό λαϊκισμό, αλλά και την καταστολή. Σε αυτά τα 4 χρόνια διακυβέρνησης η ταξική αφαίμαξη των από τα κάτω συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και η επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου είναι ολομέτωπη (ελαστική, εντατικοποιημένη, επισφαλής και ανασφάλιστη ως επί το πλείστον εργασία, δουλειά την Κυριακή για τους εμποροϋπαλλήλους, μειώσεις μισθών και συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου, ιδιωτικοποιήσεις, πλειστηριασμοί, ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζών μέσω της καταλήστευσης των αποθεματικών των δημόσιων ταμείων, περικοπές σε δημόσιες παροχές και διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης). Την ίδια στιγμή οι δείκτες της ανεργίας παραμένουν σε δυσθεώρητα ύψη, ενώ η αποθράσυνση των αφεντικών εκφράζεται με απειλές και ξυλοδαρμούς εργαζομένων από έμμισθους μπράβους, μέχρι και με δολοφονίες εργαζομένων εν ώρα εργασίας, τις οποίες τα αφεντικά βαφτίζουν «εργατικά ατυχήματα», ώστε να αποποιηθούν τις ευθύνες τους για την υπερεντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας των εργατών και τις λειψές ή ανύπαρκτες παροχές για την ασφάλεια των εργαζομένων.

Ήδη από το καλοκαίρι του 2018 ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχει καταφύγει στο επικοινωνιακό μύθευμα της υποτιθέμενης εξόδου από τα μνημόνια, ευελπιστώντας με αυτόν τον τρόπο να ανανεώσει την κυβερνητική του θητεία, προσπαθώντας ταυτόχρονα να επαναφέρει το προκυβερνητικό σοσιαδημοκρατικό προφίλ του. Φυσικά, όλο αυτό το κατασκεύασμα, εκτός από κυνικό, είναι και εξαιρετικά εύθραυστο. Πολύ απλά, διότι αναιρείται από την ίδια την υλική πραγματικότητα της ταξικής υποτίμησης των από τα κάτω. Τα νέα μέτρα λιτότητας μπορεί να μην αποκαλούνται, από δω και μπρος, “μνημόνια”, αλλά θα συνεχίζουν να εντείνουν τη ληστρική μεταβίβαση του πλούτου από τη βάση προς την κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας. Η καπιταλιστική βαρβαρότητα εξαπλώνεται σαν το πυκνό σκοτάδι, καταδικάζοντας στην ανέχεια και την υποτέλεια, εις το διηνεκές μάλιστα, τους από τα κάτω. Η διεθνής δημοσιονομική εποπτεία πρόκειται να συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι το 2060. Η επιτήρηση δεν πρόκειται να λήξει προτού εξοφληθεί το 75% του δημόσιου χρέους, κάτι που συνεπάγεται αιματηρά πλεονάσματα που πρόκειται να επωμιστεί εξ’ ολοκλήρου στις πλάτες της η ίδια η εργατική τάξη. Επιπλέον, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας ή πιο απλά οι ιδιωτικοποιήσεις θα κρατήσουν μέσω του Υπερταμείου ως το 2114. Ας μην ξεχνάμε πως ούτε ένας από τους 700 μνημονιακούς νόμους που έχουν ψηφιστεί δεν έχει ανακληθεί και καταργηθεί, ούτε μία από τις 60.000 μνημονιακές διατάξεις, ούτε μία από τις 300.000 υπουργικές και εφαρμοστικές μνημονιακές αποφάσεις.

Οι ασυμφιλίωτες εσωτερικές αντιθέσεις του καπιταλισμού, που συντέλεσαν για άλλη μια φορά στην έκρηξη μιας δομικής κρίσης, ανασύρουν στο προσκήνιο ένα από τα ισχυρά χαρτιά που καλείται να ρίξει σε τέτοιες περιπτώσεις η άρχουσα τάξη. Αυτό το χαρτί είναι ο πόλεμος, καθώς αποτελεί μια διέξοδο για το κεφάλαιο από την καπιταλιστική κρίση, αλλά και μια χρυσή ευκαιρία για τον πλουτισμό των οπλοβιομηχανιών. Το τίμημα, βέβαια, πρόκειται να το πληρώσουν, τόσο από την τσέπη τους όσο και -κυρίως- με το αίμα τους, οι όπου γης καταπιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι. Ο πόλεμος είναι μια συμφέρουσα λύση για το κεφάλαιο όταν βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδα. Μπορεί να ανοίξει νέες αγορές, νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες μέσα από την ακόρεστη εκμετάλλευση των πρώτων υλών και των εργατικών χεριών των περιοχών που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα του πολέμου. Επίσης, μετά από την περίοδο της γενικευμένης καταστροφής, η οποία πρόκειται να καταστρέψει τόσο τμήματα του σταθερού (μέσα παραγωγής) όσο και του μεταβλητού (εργάτες/εργάτριες) κεφαλαίου, έπεται πάντα μια περίοδος αναπτυξιακής ανασυγκρότησης του κεφαλαίου, έστω και αν αυτή υλοποιείται πάνω σε συντρίμμια και πτώματα. Σήμερα, είναι απαραίτητη η συγκρότηση ενός αντιπολεμικού-αντιμιλιταριστικού κινήματος στη βάση της προλεταριακής ενότητας και της διεθνιστικής ταξικής αλληλεγγύης. Μέρος αυτού του πλαισίου είναι και το σαμποτάζ του στρατού, καθώς και η άρνηση των προλετάριων να υπηρετήσουν στις τάξεις των εθνικών-αστικών ενόπλων δυνάμεων. Στηριζόμενοι στην ελλαδική πραγματικότητα, το κίνημα αυτό οφείλει να έχει σαφή αντι-ΝΑΤΟϊκό χαρακτήρα, χωρίς όμως να πέφτει στην παγίδα της υποστήριξης ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που κρίνονται «λιγότερο επιζήμιες» με το σκεπτικό πως αποτελούν αντίπαλο δέος στον ιμπεριαλισμό των Η.Π.Α..

Η Πρωτομαγιά αποτελεί διαχρονικά έναν σημαντικό σταθμό ιστορικής σημασίας για την ίδια την ταξική πάλη. Πέρα από τη διατήρηση της ταξικής μνήμης των μαχητικών αγώνων του συνδικαλιστικού και αναρχικού κινήματος, καθώς και της ίδιας της εργατικής εξέγερσης στην Πλατεία Χεϊμάρκετ στο Σικάγο το 1886 και των εκτελεσθέντων αναρχικών, αποτελεί και μία διαρκή υπενθύμιση πολιτικής σημασίας. Στον καπιταλισμό οι αποσπασματικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης απέναντι στο κεφάλαιο μπορεί να είναι πρόσκαιρες και να ανακληθούν ανά πάσα στιγμή. Σε κάθε ιστορική συγκυρία η πλάστιγγα της ταξικής πάλης γέρνει αναλόγως, αντανακλώντας ποιο από τα δύο αντιμαχόμενα ταξικά στρατόπεδα υπερισχύει σε αυτήν την ασυμφιλίωτη διαμάχη των αντικρουόμενων συμφερόντων. Η ικανοποίηση των άμεσων υλικών αναγκών της κοινωνικής βάσης είναι επίδικο ζωτικής σημασίας, γι’ αυτό και ο συνδικαλιστικός αγώνας στο σήμερα είναι αναγκαίος. Για να διαρρήξουμε, όμως, το πλέγμα της αστικής κυριαρχίας που απλώνεται και καθορίζει τις κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις, που μας αποστερεί τον ελεύθερο χρόνο και αλλοτριώνει τον εργάσιμο, που αποσπά από τους εργαζόμενους το προϊόν που οι ίδιοι παράγουν εξαιτίας της καπιταλιστικής σύμβασης της ατομικής ιδιοκτησίας, που μας καταδικάζει στη φτώχεια και την ανέχεια, είναι ανάγκη να προχωρήσουμε σε ευθεία και γενικευμένη σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο, σε διεθνή μάλιστα κλίμακα, στην κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης, ώστε να μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε τις συλλογικές ανθρώπινες ανάγκες μέσα από τη δημιουργία μιας αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας ελευθερίας, οικονομικής και κοινωνικής ισότητας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης και αυτοδιαχείρισης.

Επειδή όμως, στο σήμερα, η επιδιωκόμενη κατάργηση της ταξικής κοινωνίας και η αναδιοργάνωση των κοινωνικών υποθέσεων, της παραγωγής και της διανομής πάνω σε μια πανανθρώπινη ελευθεριακή βάση, απέχει, δυστυχώς, πολύ, πρέπει να αφοσιωθούμε στη «δουλειά του μυρμηγκιού», δίνοντας στην παρούσα φάση αμυντικούς κυρίως αγώνες για να διασφαλίσουμε όσα κερδήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια και πλέον τίθενται στη λαιμητόμο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Σε αυτή τη φάση, λοιπόν, είναι αναγκαία η ανασυγκρότηση του ταξικού μας στρατοπέδου και η πύκνωση των συλλογικών γραμμών της ταξικής αντίστασης.

Οι αντιστάσεις της εργατικής τάξης βρίσκονται, όμως, ενώπιον μίας τεράστιας απειλής καθώς με σχετική τροπολογία, ως προϋπόθεση για την κήρυξη απεργίας από πρωτοβάθμια σωματεία τίθεται πλέον η έγκριση από το 50%+1 των εγγεγραμμένων μελών, αντί της ισχύουσας εξασφάλισης της πλειοψηφίας των μελών που παρίστανται στη γενική συνέλευση του σωματείου. Ουσιαστικά αυτή η ρύθμιση καθιστά τυπικά αδύνατη την κήρυξη απεργιών, προσφέροντας απλόχερα στα αφεντικά το «δώρο» της ανεμπόδιστης -από τις κινητοποιήσεις των εργατών- άντλησης υπεραξίας. Αυτό σημαίνει πως μπροστά στην εργοδοτική αυθαιρεσία, στις εντατικοποιημένες και ελαστικές σχέσεις εργασίας, αλλά και μπροστά στην όξυνση της οικονομικής εκμετάλλευσης, η μαχητική συνδικαλιστική απάντηση θα έχει χάσει ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία της: την απεργία.

Όσο, όμως, εμείς αποφεύγουμε τον αγώνα, τόσο θα βιώνουμε την ήττα. Τα κεκτημένα που κερδήθηκαν με μακρόχρονους αγώνες, που δε μας χαρίστηκαν επ’ ουδενί, «γίνονται καπνός» σε κάθε επόμενο γύρο της μνημονιακής αξιολόγησης. Η θηλιά στενεύει ακόμα περισσότερο στο λαιμό μας. Για να μη ζήσουμε σαν δούλοι και να μη γεράσουμε επαίτες, οφείλουμε να οργανώσουμε την κοινωνική και ταξική αντεπίθεσή μας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο. Να οργανωθούμε σε σωματεία βάσης, τη στιγμή που ο γραφειοκρατικός και αστικοποιημένος συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αποτελεί τροχοπέδη για τους εργατικούς αγώνες, διότι αποτελεί έναν πόλο διαταξικής ειρήνης και συναίνεσης στις πολιτικές κοινωνικής και εργατικής εξόντωσης, ενώ την ίδια στιγμή συντηρούνται παρασιτικά «επαγγελματίες συνδικαλιστές» και χτίζονται πολιτικές καριέρες από επίδοξους αριβιστές πάνω στις πλάτες των εργατών. Να κάνουμε, λοιπόν, τον συνδικαλισμό ακηδεμόνευτο, αδιάλλακτο και μαχητικό, επικίνδυνο για τα αφεντικά, να κάνουμε τις γενικές απεργίες, διαρκείας και όχι θεαματικές τουφεκιές στον αέρα για να ολοκληρωθεί η συνδικαλιστική υποχρέωση.

Και ας έχουμε καλά στο μυαλό μας πως ο καπιταλισμός δεν μεταρρυθμίζεται και η βαρβαρότητά του δεν μπορεί να αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο. Γι’ αυτό και κάθε επίδοξος μεσσίας που ευαγγελίζεται έναν ανθρωπιστικό εξορθολογισμό των όρων της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης ανθρώπου και φύσης από άνθρωπο είναι εξ αρχής -το λιγότερο- άχρηστος για την κοινωνική βάση και τις πραγματικές συλλογικές ανάγκες της. Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει καλύτερα από εμάς τους ίδιους και τις ίδιες τις συλλογικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να δεχτούμε κανέναν εξωτερικό διεκπεραιωτή της βούλησής μας. Καλούμαστε, λοιπόν, να υπερασπιστούμε ταξικά μας συμφέροντα με τις δικές μας συλλογικές δυνάμεις, συμμετέχοντας στους καθημερινούς κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, απέχοντας συνεπώς από τις εκλογές, αρνούμενοι και αρνούμενες να νομιμοποιήσουμε και να αποδεχτούμε την επιβολή και τη διαιώνιση της αστικής κυριαρχίας.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ

ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΡΙΩΝ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ:

ΑΘΗΝΑ: ΠΟΡΕΙΑ 11:00, ΜΟΥΣΕΙΟ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΠΟΡΕΙΑ 11:00, ΚΑΜΑΡΑ

Στηρίζουμε το κοινό αναρχικό/αντιεξουσιαστικό μπλοκ

ΛΑΜΙΑ: ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 19:00, ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΑΡΓΟΣ: ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ 11:00, ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

Αναρχική Ομοσπονδία

http://anarchist-federation.gr

anarchist-federation@riseup.net