Ο αγώνας για τη γυναικεία απελευθέρωση είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αντικρατικού και αντικαπιταλιστικού επαναστατικού αγώνα!
Η 8η Μάρτη είναι ημέρα μνήμης των γυναικείων αγώνων του παρελθόντος, αλλά και μια ακόμη ευκαιρία οικοδόμησης αγώνων στο σήμερα. Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας μας βρίσκει σε μια κοινωνική συγκυρία όπου η επίθεση στη γυναικεία υπόσταση είναι ολομέτωπη και τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας είναι οξυμένα. Στη σημερινή Ελλάδα κάθε τι που ξεφεύγει από τα αυστηρά κουτάκια της κανονικότητας αντιπροσωπεύει το βρώμικο και το επικίνδυνο που πρέπει να εξαφανιστεί. Όσο κι αν η φιλελεύθερη αφήγηση πουλάει το παραμύθι της ισότητας, ξέρουμε καλά ότι ζούμε μια πραγματικότητα γεμάτη καταπίεση και βία, στην οποία το σώμα μας δέχεται απανωτές επιθέσεις από το κράτος, το κεφάλαιο και την οργανωμένη θρησκεία.
Το τελευταίο διάστημα εμφανίστηκαν στο μετρό της Αθήνας αφίσες ενάντια στις αμβλώσεις, που ποινικοποιούν το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοδιάθεση του σώματός τους και διαδίδουν σκοταδιστικά ψέματα. Η συγκεκριμένη εκστρατεία ήταν το κερασάκι στην τούρτα σε μια περίοδο που οι εθνορατσιστικές αντιλήψεις περί αλλοίωσης του πληθυσμού προωθούνται απροκάλυπτα από την ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ και έχουν εμποτίσει σε επικίνδυνο βαθμό την ελληνική κοινωνία. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, η οποία συνδιοργάνωσε από κοινού με 22 χριστιανικά σωματεία μία δημόσια εκδήλωση σκοταδιστικού τύπου, μέσω της οποίας αναπαρήγαγε στο ακέραιο την παραδοσιακή ατζέντα του εθνικιστικού σκοταδισμού, αναθεματίζοντας την επιλογή της άμβλωσης και τους μετανάστες. Οι ηθικιστές χριστιανοπατριώτες που με μανία κηρύσσουν την ιερότητα της μητρότητας είναι τα ίδια εθνικιστικά κατακάθια που πολεμάνε τις άμαχες εγκύους μετανάστριες και τους μετανάστες που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα σύνορα. Είναι αυτοί που θέλουν να πειθαρχήσουν τα σώματά μας για να τα μετατρέψουν σε μηχανές αναπαραγωγής Ελλήνων αντρών στην υπηρεσία του έθνους-κράτους και γυναικών υποτελών στην τοξική πατριαρχική παράδοση.
Φυσικά, η επίθεση που δεχόμαστε δεν θα μπορούσε παρά να στοχεύει και στο πεδίο της εργασίας. Δεν είναι λίγες οι φορές που για να μπορέσουμε να προσληφθούμε καλούμαστε να απαντήσουμε αν είμαστε παντρεμένες ή αν σκοπεύουμε να κάνουμε παιδί. Ζούμε σ’ ένα καθεστώς επισφάλειας όπου το σώμα μας και οι επιλογές για την ζωή μας καθορίζονται από τα συμφέροντα των αφεντικών. Βιώνουμε την υποτίμηση της εργασίας μας με έμφυλες μισθολογικές ανισότητες και υψηλότερα ποσοστά ανεργίας σε σχέση με τους άντρες. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά τα σεξιστικά αστεία, τα χυδαία σεξουαλικά υπονοούμενα και οι παρενοχλήσεις στον χώρο εργασίας αποτελούν άρρητο κομμάτι του συμβολαίου.
Η πατριαρχική επίθεση όμως δεν σταματά ούτε στην δουλειά. Στο πεδίο της προσωπικής ζωής ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωπες με κάθε λογής σεξιστικό στερεότυπο. Στο δημόσιο χώρο και στην νυχτερινή ζωή οι σεξουαλικές επιθέσεις είναι κανονικότητα. Ακόμα και στο σπίτι, στο υποτιθέμενα «ασφαλές καταφύγιο της οικογένειας» πολλές από εμάς βιώνουμε λεκτική, συναισθηματική, ψυχολογική ακόμα και σωματική βία. Δεν ξεχνάμε τα σώματα των χαμένων γυναικών, όλες δολοφονημένες από τον πατέρα, τον σύζυγο, τον γνωστό ή τον άγνωστο βιαστή. Δολοφονημένες, επειδή δεν ανέχτηκαν τη συστηματική βία που βίωναν και προσπάθησαν να ξεφύγουν, επειδή είχαν μια σχέση που ο πατέρας τους δεν ενέκρινε, επειδή «απάτησαν» το σύζυγο- «ιδιοκτήτη» τους, επειδή αντιστάθηκαν στο βιασμό τους, επειδή ήταν «διαφορετικές» από αυτό που η ετεροκανονικότητα επιβάλει σε όλες/ους μας.
Απέναντι σε αυτήν τη βία, συλλογικοποιούμε τις ανάγκες και τις αντιστάσεις μας. Αρνούμαστε να υποταχθούμε σε μια συνθήκη που μας θέλει με σκυμμένο το κεφάλι και υποτιμάει την αξία της ύπαρξής μας. Ενδυναμωνόμαστε και ενώνουμε τις φωνές μας με τις φωνές όλων των κατατρεγμένων που βιώνουν τη βία της εθνοπατριαρχικής επίθεσης. Γιατί για το έθνος-κράτος δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία. Κι εμείς στεκόμαστε δίπλα στις υπάρξεις που ο εθνοφιλελευθερισμός πετάει στο καλάθι των αχρήστων. Στεκόμαστε δίπλα στα ταξικά μας αδέρφια, τις μετανάστριες και τους μετανάστες που υποφέρουν και δέχονται την επίθεση του ελληνικού και τουρκικού κράτους και της ΕΕ, δίπλα στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες που βιώνουν την επισφάλεια κάθε μέρα αλλά βρίσκουν τη δύναμη να αντέξουν, στους αντιφασίστες και τις αντιφασίστριες που υπερασπίζονται τις γειτονιές τους, στις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ υποκείμενα που μάχονται με κάθε μέσο για να μπορούν να ανασάνουν. Γιατί όλοι και όλες αυτές που αγωνίζονται για μια ζωή γεμάτη αξιοπρέπεια είναι κομμάτι μας και εμείς είμαστε κομμάτι τους.
ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΤΗΣ 8ης ΜΑΡΤΗ:
– Αθήνα: 12:00, Πλατεία Κλαυθμώνος
– Θεσσαλονίκη: 12:00, Τσιμισκή με Αγίας Σοφίας
– Ηράκλειο: 13:00, Πλατεία Λιονταριών
Κάτω τα χέρια από τα σώματά μας
Αλληλεγγύη στις μετανάστριες και τους μετανάστες
Ζήτω ο μαχητικός φεμινιστικός & αντιφασιστικός αγώνας
Αναρχική Ομοσπονδία
