Από το 1990 έως σήμερα το INDIE FREE FESTIVAL αποτελεί κάθε καλοκαίρι την μεγάλη συνάντηση όσων συνεχίζουν να αντιστέκονται στην κοινωνική απάθεια και την μαζική αποβλάκωση. Στέκεται στον αντίποδα μιας κοινωνίας που καταρρέει στον φασισμό και την υποταγή, την γελοιότητα, την εθελοδουλία και τον κυνισμό. Με την ετήσια συμμετοχή πάνω από 150 καλλιτεχνών και χιλιάδων φίλων, το φεστιβάλ είναι μια μεγάλη γιορτή της ελευθερίας, μια δημόσια έκφραση αξιοπρέπειας, αμφισβήτησης και χειραφέτησης. Οι καλλιτέχνες που εμφανίζονται αφιλοκερδώς παίρνουν το πιο ζεστό χειροκρότημα όχι από πελάτες-θεατές αλλά από συντρόφους και φίλους. Με αυτό τον τρόπο σχηματίζουν μια underground σκηνή που στηρίζει εδώ και δεκαετίες τους κοινωνικούς αγώνες παράγοντας μια νέα ευαισθησία, νέους τρόπους να ζούμε μαζί, να νιώθουμε ο ένας τον άλλον και να κατανοούμε την Ζωή. Μια τέχνη επαναστατική, απελευθερωτική, χωρίς μπίζνες και φράγκα, χωρίς αυτολογοκρισία και περιορισμούς, χωρίς επιχειρηματίες, αυλές και αυλοκόλακες. Η δικιά μας επανάσταση είναι ένα κάλεσμα για ΖΩΗ, ΕΡΩΤΑ, ΙΣΟΤΗΤΑ & ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Για εμάς η ελευθερία είναι ριζωμένη στον έρωτα, την βασική ανθρώπινη ροπή προς την απόλαυση, την ευτυχία, την χαρά. Γνωρίζουμε πως κανένας μας δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος αν όλοι οι άλλοι γύρω του είναι δυστυχισμένοι. Ο έρωτας μας ωθεί να φροντίσουμε ο ένας τον άλλον, να μοιραστούμε την χαρά, να ζήσουμε ενωμένοι τους καρπούς των αγώνων μας- την κοινωνική ισότητα και την δικαιοσύνη. Οι κυρίαρχες δυνάμεις της αγοράς και της συντήρησης καθώς οδηγούν τον πλανήτη στην καταστροφή επιβάλλουν μια ζωή ανταγωνισμού, εκμετάλλευσης, μοναξιάς και δυστυχίας. Σκοπός κάθε δράσης του Κενού Δικτύου είναι η ενδυνάμωση των κοινωνικών αντιστάσεων, η απελευθερωτική πράξη της δημιουργίας, της συνεργασίας, της αμοιβαιότητας, ο Έρωτας, η Κοινότητα, η Εξεγερμένη Χαρά.
Το 20ωρο video για τα 30 χρόνια του Κενού Δικτύου και του Indie Free Festival δεν είναι ένα αναμνηστικό αφιέρωμα αλλά αντιθέτως μια καταγραφή 96 συγκροτημάτων της ζωντανής underground σκηνής σήμερα, σε μια από τις καλύτερες εποχές της. Φυσικά, σαν όλα τα όνειρα που ζήσαμε και ζούμε, οι αναμνήσεις εμφανίζονται ξαφνικά, αποσπασματικές, σύντομες, με κατεστραμμένο ήχο, θολές εικόνες από στιγμές ευτυχίας σε παλιότερα festival, συμμετοχές από σπουδαίους καλλιτέχνες του εξωτερικού, φίλοι και φίλες που χάθηκαν ή δεν ζουν πια, συναντούν νέους εραστές της τέχνης που δημιουργούν και ονειρεύονται την αντικουλτούρα της εποχής μας.
ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΚΥΒΕΡΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟΙ.
ΒΡΕΣ ΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ!
Κενό Δίκτυο [Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες]
PART 1-
Rock- Indie- Post Punk- New Wave-
(με σειρά εμφάνισης)
Kostadis Michail- Horror Vacui – Tasos Sagris & WhoDoes – The Groove Machine – Χωρίς Περιδέραιο – Lost Bodies – Λευκή Συμφωνία – Παιδιά της Παλαιότητας – Θάνος Ανεστόπουλος – Διάφανα Κρίνα – Someone Who Isn’t Me – Kalte Nacht – Johny Labell – Das Noir – Kristof – Νalyssa Green – Convex Model – Τοxic Rabbits – Selofan – Aντί – R.R. Hearse + Ex Humans – R.R. Hearse + Laughing Headache – Magic De Spell – Empty Frame – New Zero God – Three Way Plane – Γκούλαγκ – Lord 13 – The Screaming Fly – Παιδί Τραύμα – Volor (Canada) – Vassilina – Βασίλης Τσονόγλου – Στάθης Δρογώσης – Papazo – Monsieur Domani – Antonis Antoniou – Mucha Trela – Don Stavrinos – Dirty Fuse – Dury Dava – Bokomolech – Mechanimal – Theodore – The Bonnie Nettles – Closer – Kuniyoshi Yamada (Japan) – Paradox Obscure – Krystal Ann – Kristian + Γυάλινη Οθόνη – Μύκητες – Αέρα Πατέρα – The Fuzzy Nerds – Purple Overdose – Cosmic Shadows – The Absorbus Machine – Fundracar
PART 2 –
Psy Trance- Techno- Experimental- Dub Reggae- Hip Hop
(με σειρά εμφάνισης)
Indie Free Festival – Psychedelic Trance Stage memories intro- Total Eclipse (France)- Martian Arts – Cactus Arising – DJ Fluoelf (Spain)- Iraklis Mindphaser – Orestis (Celestial Textures)- Polymorphia- DJ Aria – Sishiva – Siam – Gabriel Le Mar (Germany) – Junior X – Mike Akida – Uma Alma – Stefan Torto – State Azure – Dimitris Tsironis – 2bybukowski – Forestis -Lo.renzo (Italy) – Chaotic War – Haris P. aka Fishimself – Atypikal – Odile Nyx – Jokasti & Nek -Schwefelgelb (Germany) – In Trance 95 – Camabuca – Criterion Records – Alcalica – Palyrria – Direct Connection – Vlastur Dub Band – Zion Train feat. Cara Jane Murphy (UK)- Road Duck – DJ Differ – Boozik – Killah P – Ραμμένος Άσσος – Mentira Witch Project
Φέτος συμπληρώνονται 31 χρόνια από τότε που μια παρέα φίλων, «Η Ομάδα στον Τρόμο του Κενού», αποφάσισε για πρώτη φορά να διοργανώσει το Indie Free Festival στο κέντρο της Αθήνας. Από τότε και μέχρι πριν το ξέσπασμα της πανδημίας covid-19, η συλλογικότητα που μετονομάστηκε σε «Κενό Δίκτυο» μετά το 1996, πραγματοποιεί κάθε χρόνο, ανάμεσα σε πολλές άλλες εκδηλώσεις, το ελεύθερο φεστιβάλ της ανεξάρτητης σκηνής όπου εμπνευσμένοι καλλιτέχνες συμμετέχουν παρουσιάζοντας υψηλού επιπέδου παραγωγές στις διαφορετικές σκηνές του. Πλάι στους αναρίθμητους αυτούς δημιουργούς, χιλιάδες άνθρωποι με τη συμμετοχή τους αγκάλιασαν ξανά και ξανά το Indie Free και συνέβαλαν σε μια ατμόσφαιρα ενότητας που εξ αρχής ως διοργανωτές μας ενδιέφερε να φέρνει σε επαφή τους συμμετέχοντες με ένα γαλαξία συμβόλων, πρακτικών και νοημάτων.
Το Κενό Δίκτυο δεν σταμάτησε ποτέ από το 1990 να διοργανώνει μουσικές εκδηλώσεις με ελεύθερη είσοδο στο δημόσιο χώρο. Στηρίζοντας έμπρακτα τους καλλιτέχνες θεωρούμε ότι η μουσική – μέσα από τις ανάλογες κινηματικές διαδικασίες- μπορεί να προσφερθεί ως δώρο έξω από εμπορευματικές σχέσεις και να αποτελεί μια όψη των ελευθεριακών αντιλήψεων και του τρόπου πραγμάτωσης τους μέσα από εξισωτικές σχέσεις. Όλα αυτά τα χρόνια το Indie Free Festival αποδεικνύει ότι οι αυτοοργανωμένοι, αντιεραρχικοί θεσμοί τείνουν αποτελεσματικά να αντικαταστήσουν τον κόσμο του κέρδους και του γενικευμένου ψέματος. Το Indie Free αποτελεί μία μόνο στιγμή αυτής της αλλαγής που συντελείται σταδιακά, αλλά συμβαίνει παντού, σε όλους τους δημόσιους χώρους που μας ανήκουν, υπερασπιζόμαστε και κατέχουμε συλλογικά. Στα πανεπιστήμια, τις καταλήψεις και τα κοινωνικά κέντρα, στους δρόμους, στις πλατείες και στα πάρκα της πόλης, στις κοινότητες, τις παραλίες και τα βουνά της υπαίθρου, αλλά και όπου αλλού οι άνθρωποι διεκδικούν τη ζωή τους, αναδύεται και προετοιμάζεται διαρκώς ένας αντιηγεμονικός πολιτισμός από όσους βαδίζουν μαζί τον δρόμο της κοινωνικής χειραφέτησης. Και όσο θα συνεχίζουμε να συναντιόμαστε ανακαλύπτοντας μέσα μας έναν πιο όμορφο κόσμο, κανείς δεν θα μπορεί να αποτρέψει τη μετασχηματιστική αυτή διαδικασία.
Τα εμπόδια που συναντάμε προς αυτή την κατεύθυνση είναι, ωστόσο, πολλαπλά. Τίθενται από διαφορετικούς δρώντες και από ελεγκτικούς μηχανισμούς, αλλά υπάρχουν και μέσα μας ως εσωτερικευμένο σύνολο κανόνων, τάσεων και προδιαθέσεων. Καθώς η νεοφιλελεύθερη ρύθμιση παραδίδει με κυνισμό την κοινωνία στην μιντιακή προπαγάνδα, την αισθητική της αντίδρασης και τον πολιτικό απολυταρχισμό, αναρίθμητες περιοχές της κοινωνικής ζωής ομογενοποιούνται. Αναφορικά με την καλλιτεχνική δημιουργία, οι θεσμικοί ‘προστάτες’ της τέχνης είναι πολλοί. Το κράτος καταρχήν- εκτός από τον εξορθολογισμό του κόσμου και το μονοπώλιο της νόμιμης φυσικής και συμβολικής βίας- ελέγχει την καλλιτεχνική παραγωγή ως «Πολιτισμό». Δίπλα του όμως, απαλλαγμένα από την αρχαιολατρεία και το φολκλόρ, βρίσκονται επίσης ιδιωτικά ιδρύματα με αξιοσημείωτους πόρους που δεν υποστηρίζουν απλά εναλλακτικές και πειραματικές μορφές αλλά τις ‘καταβροχθίζουν’ υλικά και ιδεολογικά γελοιοποιώντας την πολιτική ορθότητα και καθιστώντας την τέχνη ένα άνευρο εργαλείο του marketing που απαιτεί διαρκή παραγωγή και άντληση πόρων. Αυτός ο ‘από τα πάνω’ έλεγχος και η αφομοίωση συγκεκριμένων όψεων του underground συγκλίνει επικίνδυνα με την νεοφιλελεύθερη οικονομία και ως εκ τούτου αναπαράγει συγκεκαλυμμένα τον ταξικό ρατσισμό των ελίτ. Μπορεί τα χρήματα εκεί να αφθονούν, όπως και η πολυτέλεια των μέσων, αλλά η ακριβοπληρωμένη διαφήμιση συνεχίζει να χάνεται μέσα στο πληροφοριακό χάος του διαδικτύου ακριβώς επειδή δεν μπορεί να υποκινήσει καμία εμπειρία που να αξίζει να βιωθεί και δεν μπορεί να αρθρώσει καμία λέξη που να αξίζει να ειπωθεί. Γνήσιοι συμπαραγωγοί μιας γενικής κρίσης βιώματος, τέτοιοι «φορείς» δεν έχουν τίποτε να υπερασπιστούν εκτός από τα προνόμια των ιδρυτών τους.
Θα πρέπει, ωστόσο, να αναγνωρίσουμε ότι ενώ στα μάτια πολλών, ιδίως των συντηρητικών όλων των αποχρώσεων, η πολιτική και η αισθητική συνδέονται τόσο ώστε συχνά το ένα να σηματοδοτεί το άλλο, οι “επίσημοι” φορείς της οικειοποίησης και της οικονομικής εκμετάλλευσης του πειραματικού στοιχείου είναι τολμηροί με τα σύμβολα. Τα απελευθερωτικά σύμβολα απογυμνώνονται από το αντισυμβατικό τους περιεχόμενο, μεταστρέφονται και εγγράφονται σε αυτά νέα νοήματα με τρόπο που τα εντάσσει σε εκμεταλλευτικές κοινωνικές διαδικασίες και σχέσεις. Πρόκειται, βεβαίως, για την εμπορευματοποίηση του αντιηγεμονικού που συντελείται με μεγαλύτερη ταχύτητα εκεί όπου απουσιάζει η πρόθεση να διατηρήσουμε τον ελευθεριακό μας χαρακτήρα, όπου οι σχέσεις μας μετατρέπονται και αυτές σε εμπόρευμα ή αδιαφορούμε να αναλάβουμε αποφασιστικά την αμφισβήτηση και την μεταστροφή των συμβόλων της κυριαρχίας. Από το πρακτικό σφάλμα μιας εγωιστικής και εσωστρεφούς ταυτότητας, που καταστρέφει τον κόσμο και ίσως σύντομα θα μας κοστίσει την αρμονική συνύπαρξη όλων των όντων, θα απαλλασσόμασταν πολύ πιο εύκολα αν θυμόμασταν ότι τα σύμβολα και οι κανόνες στερούνται πάντα εγγενούς περιεχομένου, όλα σηματοδοτούν ότι αποφασίζουμε να σημαίνουν και για αυτό τα πάντα μεταβάλλονται από την ανθρώπινη επινοητικότητα μέσα στο χρόνο.
Η επινοητικότητα πλήττεται πάντοτε όταν επικρατεί η συνήθεια. Στην καθημερινή μας ζωή, ακόμη και στην παιγνιώδη δραστηριότητα που αποκαλούμε «διασκέδαση», κάποιες φορές εγκλωβιζόμαστε ανάμεσα σε ανθρώπους με τους οποίους στην πραγματικότητα έχουμε πολύ λίγα να πούμε. Το ενδεχόμενο να συναντιόμαστε σπανίως με τους ανθρώπους που θα θέλαμε να συμπράττουμε περισσότερο είναι μεγάλο. Ενώ η πιθανότητα να βρισκόμαστε διαρκώς σε ανιαρούς χώρους και περιστάσεις όπου ουσιαστικά βιώνουμε αδιάφορες στιγμές και πλαστικές αναπαραστάσεις της βαθιάς μας επιθυμίας, μοιάζει μάλλον με βεβαιότητα. Όταν μιλάμε για τη σύντομη ζωή μας, το να συνηθίζεις στο μέτριο, το ψεύτικο, το αδιάφορο και το εξαναγκαστικό είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα.
Ακριβώς για αυτόν το λόγο, η αναζήτηση των στιγμών και των τόπων, της μουσικής και των ανθρώπων που μπορούν να δημιουργούν συνταρακτικά περιβάλλοντα ελευθερίας σαν το Indie Free Festival πιστεύουμε πως είναι καθοριστική. Μπορούμε να κάτσουμε σπίτι με τους αγαπημένους μας και απλά να πεθάνουμε από ανία μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας διάφορους γελοίους να συνομιλούν και να διαγωνίζονται μεταξύ τους, απολαμβάνοντας την σκλαβιά μας. Ή μπορούμε να συμπαρασύρουμε τους αγαπημένους μας ανθρώπους (ανεξαρτήτως ηλικίας) στην αναζήτηση και την διεκδίκηση μιας εμπειρίας που μεταμορφώνει τον εαυτό και τους άλλους. Υπό αυτή την έννοια, η δημιουργία καταστάσεων στις οποίες έλκουμε ο ένας τον άλλο μέσα σε ουτοπικές εφήμερες ζώνες είναι υπόθεση και ευθύνη όλων μας.
Έχουμε σίγουρα πολλά να δώσουμε ο ένας στον άλλο και σε όσους θα βρεθούν δίπλα μας, ειδικά εκεί όπου η καλλιτεχνική παραγωγή παρουσιάζεται αδιαμεσολάβητα. Το λάθος θα ήταν να νομίσουμε ότι τις εμπειρίες και την αισθητική των νεανικών μας χρόνων θα πρέπει να τις διαδεχτεί μια ωρίμανση γεμάτη συμβιβασμούς και υπαναχωρήσεις. Αγκαλιάζουμε το νέο, το καινούργιο ή το κοινωνικά αναπόφευκτο (υποχρεώσεις, δουλειές, παιδιά, σκυλιά), όμως ο πειραματισμός με νέα αντιηγεμονικά πρότυπα ζωής και η προσωπική μεταμόρφωση δεν παύει, δεν σταματά. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε την πραγματική ‘ήττα’, δηλαδή την επιστροφή στις συντηρητικές αντιλήψεις των προηγούμενων (φοβισμένων) γενιών και της κυριαρχίας. Θα σήμαινε, επομένως, την αναπαραγωγή από εμάς τους ίδιους όλων εκείνων των κυρίαρχων σχέσεων, των αξιών, των τρόπων και των πολιτισμικών μορφών που βρίσκονται παντού γύρω μας και αντιπροσωπεύουν την αποδοχή των ανισοτήτων (άντρας / γυναίκα, πλούσιος / φτωχός, γηγενής / ξένος, λευκός / μαύρος) και των μηχανισμών που τις διαμορφώνουν. Με δυο λόγια θα σήμαινε τη διαιώνιση της υποταγής μας .
Λέμε, λοιπόν, πως ο πειραματισμός μας με νέες εκδοχές της ανθρώπινης επαφής και της κοινωνικής συνάφειας – και αυτό ακριβώς είναι το Indie Free Festival στον πυρήνα του- όχι μόνο δεν μπορεί να σταματά, αλλά πρέπει να αποκτά καινούργιο βάθος μέσω και λόγω των συνειδητοποιήσεων μας. Το ότι συνεχίζουμε μέσα από την εμπειρία 30 χρόνων συλλογικής ζωής να αναζητούμε νέα πρότυπα συμπεριφοράς, νέους τρόπους καλλιέργειας του εαυτού και διαμόρφωσης του συλλογικού βίου, μας δίνει τη δύναμη και την έμπνευση να είμαστε ακόμη πιο δημιουργικοί, ευαισθητοποιημένοι και ειλικρινείς, και άρα ισότιμοι και ενωμένοι.
Η ετερόδοξη νυχτερινή κοινωνικότητα της εκστατικής γιορτής -κάτι που με διάφορες μορφές βρίσκεται μαζί μας εδώ και αιώνες- είναι μία μόνο όψη της ζωής και του πολιτισμού στον οποίο θα θέλαμε να ζούμε. Σε ένα τμήμα της δικιάς μας γενιάς συναντήθηκαν συνειδητά ή μη, όλα τα σημαντικά ριζοσπαστικά ρεύματα (πολιτικά, κοινωνικά, καλλιτεχνικά) των τελευταίων δεκαετιών. Αυτό ας το θυμόμαστε κάθε φορά που επιχειρούμε να διακρίνουμε ανάμεσα στη ‘σωστή’ και τη ‘λάθος’ αντίληψη στην ελευθεριακή θέαση του κόσμου- όσα κάνουμε γεννούν τους κόσμους που ζούμε.
Ευχαριστούμε όλους όσους και όσες με την παρουσία τους και την συμμετοχή τους όλα αυτά τα χρόνια αγκάλιασαν το Κενό Δίκτυο και συνέβαλαν στην πραγμάτωση των εκδηλώσεων και των δράσεων της συλλογικότητας.
Είμαστε πολλές χιλιάδες φίλοι και φίλες, είμαστε η ελπίδα της Γης, οι πιο όμορφοι άνθρωποι του κόσμου.
Η πραγματικότητα δεν υπάρχει!
Επανανοηματοδότησε την καθημερινότητα σου
Βρες έναν τρόπο για να συναντηθούμε
Κενό Δίκτυο [Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες]
social media: https://www.facebook.com/kenodiktuo
