Δημοσιεύουμε τέσσερα σύντομα κείμενα από φυλλάδια που μοιράστηκαν σε διάφορα μέρη της Γαλλίας κατά την διάρκεια διαδηλώσεων, αποκλεισμών και απεργιακών κινητοποιήσεων ενάντια στην αναδιάρθρωση του συνταξιοδοτικού νόμου το 2023. Θεωρούμε πως αυτά τα ντοκουμέντα σύγχρονης άμεσης θεωρίας εκφράζουν το πνεύμα όχι μόνο ενός αγώνα που δίνεται στη Γαλλία αλλά μιας επανάστασης που έρχεται σε όλο το κόσμο.

Αγωνιζόμαστε ενάντια σε αυτούς που μας κοροϊδεύουν. Να μην περιμένουμε τη σύνταξη για να απελευθερωθούμε από την εργασία και το κεφάλαιο. Βρες έναν τρόπο να συναντηθούμε!

Μετάφραση- Επιμέλεια: Τάσος Σαγρής (Κενό Δίκτυο)

Ρε κάθαρμα, αυτός είναι πόλεμος! [ASAP Revolution]

Το κείμενο αυτό μοιράστηκε στη διαδήλωση του κινήματος στις 7ης Μαρτίου 2023

Πηγή στα Γαλλικά: https://asaprevolution.net/index.php/2023/03/09/foire–cest–la–guerre/

Οι αστοί παίζουν πόλεμο. Πίσω από αυτό υπάρχουν προλετ που στέλνονται στο μέτωπο. Εκεί σκοτώνουν ο ένας τον άλλον εδώ και ένα χρόνο και αυτό δεν φαίνεται να τελειώνει. Η επακόλουθη υποβάθμιση των ζωών των προλετάριων σε όλο τον κόσμο είναι οδυνηρή. Μπορούν να σου κόψουν το ρεύμα στην Αγγλία, στη Γαλλία ή οπουδήποτε, αλλά οι φτωχότεροι άνθρωποι μένουν ήδη χωρίς ηλεκτρισμό στο σπίτι τους, επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν. Στο Κέρας της Αφρικής, οι λoιμοί και οι υφέσεις θα συνεχιστούν και θα επιδεινωθούν, μαζί με την αύξηση του κόστους των βασικών αναγκών. Το ήμισυ του σιταριού που εισάγει η αφρικανική ήπειρος προέρχεται από την Ουκρανία και τη Ρωσία.

Κανένα σημάδι ειρήνης, ναι το ξέρω

Όλοι γνωρίζουν το κόλπο. Έχουμε χάσει το μέτρημα στους λιποτάκτες και τις πυρπολήσεις Ρωσικών και Ουκρανικών σταθμών στρατολόγησης. Οι προλετάριοι, πνιγμένοι στην προπαγάνδα του εμπόλεμου κράτους, οργανώνονται και αγωνίζονται για τα κοινά τους συμφέροντα, δηλαδή ενάντια σε αυτά της τοπικής αστικής τάξης. Στην Ιταλία, στην αρχή του πολέμου, οι λιμενεργάτες μπλόκαραν τα πλοία που παρέδιδαν όπλα στην Ουκρανία. Στη Λευκορωσία, διαπράχθηκαν δολιοφθορές σε σιδηροδρομικές γραμμές που έφερναν στρατιώτες στο μέτωπο.

Δεν λέω, παρακαλώ δώστε μου λεφτά

Μας στέλνουν να δουλέψουμε, είναι η οικονομία σε πόλεμο, σφίγγουμε το ζωνάρι, η ζωή ήταν πάντα πολύ ακριβή. Πίσω από αυτό, οι αστοί στην εξουσία βρίσκουν τα χρήματα για να επαναστρατιωτικοποιήσουν τις χώρες (473 δις μόνο στη Γαλλία!), να προπαγανδίσουν εθνικιστικές ιδέες και να μας προετοιμάσουν για πόλεμο. Είναι δύσκολοι καιροί και θα χειροτερέψουν. Η ειρήνη που προσπαθούν να μας δώσουν δεν θα είναι μια βιώσιμη λύση. Θα είναι μόνο μια επιστροφή στην κανονικότητα της εκμετάλλευσής μας.

Θα πρέπει να τριπλασιάσω τους μισθούς μου

Οι επιπτώσεις της πολεμικής οικονομίας γίνονται αισθητές παντού και αναγκάζουν τους προλετάριους να αντιδράσουν. Στην Αγγλία οι άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν τους λογαριασμούς. Το κίνημα «Μην πληρώνεις» εξαπλώνεται παρά την περιορισμένη παρουσία των συνδικάτων. Εάν αυτή η ιδέα διαδοθεί, θα μπορούσε να βλάψει τους καπιταλιστές. Στη Γαλλία, το κράτος μετριάζει την ενεργειακή κρίση προς το παρόν, αλλά επιτίθεται σε άλλα μέτωπα. Οι μισθοί μας συνεχίζουν να μειώνονται ενώ εργαζόμαστε όλο και περισσότερο (συνταξιοδότηση, ανεργία…) και οι τιμές των πάντων αυξάνονται.

Αγωνιζόμαστε ενάντια σε αυτούς που μας κοροϊδεύουν

Έχουμε βαρεθεί τις δημοκρατικές διεκδικήσεις και τις περιστασιακές συμμαχίες. Είτε δρομολογούνται από τη θεσμική αριστερά είτε από την πιο ριζοσπαστική πτέρυγά της. Το να πιστεύουμε σε οποιαδήποτε δυνατότητα βελτίωσης της κατάστασής μας ακολουθώντας αυτούς που διαπραγματεύονται την συνθηκολόγηση τους είναι αδιέξοδο. Όλοι αυτοί, θα κάνουν τη δουλειά τους όπως πάντα: θα ξεπουλήσουν τις συνθήκες της εκμετάλλευσής μας και θα μας στείλουν πίσω στη δουλειά όταν τελειώσει ο αγώνας. Δεν θα επαναλάβουμε τα λάθη των προηγούμενων αγώνων, είναι αδιέξοδο! Παντού ακούμε ότι οι άνθρωποι πάλεψαν και κέρδισαν τη σύνταξη στα εξήντα χρόνια. Αλλά αν συνεχίσουμε να δουλεύουμε έτσι, δεν θα είμαστε καθόλου καλά στα εξήντα. Η αλήθεια είναι ότι κάποιοι πάλεψαν για πολλά περισσότερα- και έχασαν. Δεν τους ξεχνάμε και δεν θα είμαστε πλέον ικανοποιημένοι με τους αγώνες που γίνονται μέσω εξουσιοδοτημένων αντιπροσώπων.

Ό,τι κι αν χρειαστεί, θα αφήσουμε τις μαλακίες πίσω μας

Μη νομίζετε ότι η αναγκαστική πορεία του κεφαλαίου συνεχίζεται έτσι, χωρίς καμία απάντηση. Παντού οι προλετάριοι σηκώνουν κεφάλι, βρίσκουν ο ένας τον άλλον και σχεδιάζουν να πολεμήσουν μαζί, για τα άμεσα συμφέροντά τους. Στο Ιράν φωνάζουν ξανά «θάνατος στον Σάχη», οι ρήξεις μεταξύ των ντόπιων αστών και των πληθυσμών είναι έντονες και αιματηρές, αλλά ο αγώνας αποδίδει και η ιδέα της ελευθερίας και της χειραφέτησης ενισχύεται. Γιατί τώρα συνειδητοποιούμε ότι είμαστε εμείς που παράγουμε τα πάντα, που κουβαλάμε τα πάντα, που αποθηκεύουμε τα πάντα, που προετοιμάζουμε τα πάντα. Η γραμμή παραγωγής επεκτείνεται σε διεθνές επίπεδο και εμείς συνθέτουμε όλους τους κρίκους της αλυσίδας που κάνουν τους αστούς να γίνονται πλουσιότεροι πουλώντας μας τα σκουπίδια τους. Και παρεμπιπτόντως, κάθε φορά που σταματάμε να δουλεύουμε τους πονάει. Μόλις μπορούμε, επιβραδύνουμε το ρυθμό, σαμποτάρουμε, βοηθάμε τον εαυτό μας. Σε αυτή την επιθυμία να κάνουμε όσο το δυνατόν λιγότερα, βρίσκουμε τους εαυτούς μας, συνειδητοποιούμε ότι ΩΣ ΕΔΩ, ότι δεν θα αντέξουμε πολύ ακόμα. Και όταν οι συγκρούσεις χειροτερεύουν, λέμε στον εαυτό μας ότι μαζί θα μπορούσαμε να μπλοκάρουμε τα πάντα. Ποια είναι η τελική έκβαση αυτής της κατάστασης; Οι οδοκαθαριστές του κεφαλαίου μας κάνουν να ονειρευόμαστε μια τακτοποιημένη, σταθερή και άνετη ζωή. Πολλοί άνθρωποι δεν το πιστεύουν. Παντού οι προλέτ δουλεύουν συνεχώς χωρίς να μπορούν ποτέ να απολαύσουν κάποια ευνοϊκή θέση. Δεν μπορούμε να ζούμε άλλο με το κατώτατο μισθό αυτή την άθλια ζωή, και δεν είναι ο Mélenchon, ο Boyard ή οποιοσδήποτε άλλος σοσιαλδημοκράτης μαλάκας που πρόκειται να μας βοηθήσει. Επειδή ναι, είτε είσαι εργάτης στην αλυσίδα παραγωγής είτε καθηλωμένος 35 ώρες σε ένα γραφείο, τα χρήματα δεν σου φτάνουν. Ακόμη και εκείνοι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους προνομιούχους τείνουν να εντάσσονται στην ταξιαρχία των ηττημένων.

«Σταμάτα να μου λες ότι όλα είναι καλά, υπάρχουν γιαγιάδες με φωσφοριζέ γιλέκα που ξεσηκώνονται»

Στη Γαλλία το 2023 πολλοί εργαζόμενοι ακολούθησαν το κάλεσμα για απεργία, ακόμη και σε «ιδιωτικές» εταιρείες όπου δεν είχε γίνει καμιά απεργία ποτέ στο παρελθόν. Κάποιοι κατέβηκαν για πρώτη φορά στο δρόμο. Αυτό πρέπει να προκάλεσε σάλο στην ηρεμία του χώρου εργασίας. Θα μπορούσαμε επιτέλους να βρούμε τη δύναμη να μιλήσουμε για τις συνθήκες της εργασίας μας με τους συναδέλφους μας, να επιβάλλουμε στα αφεντικά μας ότι αύριο δεν θα πάμε για δουλειά  ή να εκφράσουμε ξεκάθαρα τους λόγους για τους οποίους ζητάμε περισσότερα χρήματα. Τελικά νιώθουμε απογοητευμένοι που καθώς περνούν οι μέρες πρέπει να επιστρέψουμε στη δουλειά σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

Σαν να μην έγινε τίποτα – γιατί το κίνημα φαίνεται να περιορίζεται σε συμβολικές δράσεις, διαδηλώσεις αρχών όπου παρελαύνουμε σαν να πρόκειται να ψηφίσουμε. Αυτό το «κίνημα» απέχει έτη φωτός από την ατμόσφαιρα που μπορούσες να αισθανθείς τους πρώτους μήνες των Κίτρινων Γιλέκων. Οι χιλιάδες εκκλήσεις για αποκλεισμούς που εξαπλώνονταν άναρχα στα δίκτυα, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν από μια πικετοφορία τεσσάρων ατόμων μέχρι το μπλοκάρισμα οδών μεταφοράς προϊόντων για μια ολόκληρη νύχτα και περισσότερο, είναι πολύ μακριά. Το κίνημα αποτελούνταν από πολλούς εργάτες από διαφορετικά υπόβαθρα, που αλληλοσυμπληρώνονταν τόσο καλά όταν επρόκειτο να μπλοκάρουν ολόκληρο το κέντρο της πόλης ή να βάλουν φωτιά σε διόδια και στρατώνες.

Εκεί αρνηθήκαμε να εκπροσωπηθούμε από αστούς και άλλους μικροεπιχειρηματίες. Διώξαμε τους γύπες που μας κάνουν να δουλεύουμε για χάρη τους. Άρα, οι στόχοι του κινήματος δεν ήταν κλεισμένοι σε κλαδικές διεκδικήσεις, που υπαγορεύτηκαν από τους επαγγελματίες του αγώνα, αλλά πολλαπλοί και ποικίλοι, και τους οραματίστηκαν οι ίδιοι οι αγωνιζόμενοι.

Σε αυτήν την περίοδο πριν από τον κορωνοϊό, πολλές εξεγέρσεις ξεκίνησαν από πολύ κοντινά μεταξύ τους ερεθίσματα, είτε ήταν η αύξηση της τιμής της βενζίνης στη Γαλλία και το Ιράν, ένας νέος φόρος στην εφαρμογή WhatsApp στον Λίβανο, μια αύξηση του εισιτηρίου του μετρό στη Χιλή. Πρόκειται για αλλαγές που έχουν αντίκτυπο στη ζωή του προλεταριάτου και που αποτελούν μέρος μιας ολόκληρης επιδείνωσης των συνθηκών διαβίωσης. Αυτές οι εξεγέρσεις εγείρουν τους βαθύτερους πόνους της κοινωνίας. Αυτά τα κινήματα έχουν μια προλεταριακή βάση που είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για να αποκτήσει τα πάντα για όλους. Οι επιπτώσεις όλων αυτών των εξεγέρσεων σε όλο τον κόσμο είναι τεράστιες. Σε αυτήν την έντονη περίοδο που η ταξική πάλη ανταποκρίνεται, επηρεάζει και δυναμώνει διεθνώς, πρέπει να αγωνιστούμε για τα συμφέροντα της τάξης μας σε όλες τις γωνιές του κόσμου.

Από εδώ και πέρα ​​θέλουμε να παλέψουμε μαζί με άλλους εργαζόμενους για να σπάσουμε τους διαχωρισμούς που παράγει ο καπιταλισμός και να μεταμορφώσουμε τις σχέσεις μας. Θέλουμε οι αγώνες μέσα στις εταιρείες να μολύνουν όλες τις διαστάσεις της ζωής που βιώνεται κάτω από την κυριαρχία του κεφαλαίου.

Όλη η κοινωνία σαπίζει και καταστρέφει όλα τα όντα, η προοπτική μιας συνολικής ανατροπής από το προλεταριάτο πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη.

Με τις διαφορετικές μορφές που μπορεί να πάρει η οργάνωση των προλετ ενάντια στο κεφάλαιο, τόσο στη δουλειά όσο και στις συνθήκες ζωής μας.

Η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί μόνο με τη γενίκευση της πάλης ενάντια στις αστικές τάξεις και τα κράτη τους, ενάντια στο κεφάλαιο και την εκμετάλλευσή που παράγει.

Η επανάσταση δεν είναι μια ιδέα, μια πεποίθηση, αλλά μια αναγκαιότητα.

Μπαίνοντας σε κίνηση [Assemblée Action Autonome]

Πηγή στα Γαλλικά https://twitter.com/ClasseCollectif/status/1622243107356958722/

Για πολλούς από εμάς είναι δύσκολο να κάνουμε απεργία. Γιατί δεν θα έχουμε να φάμε στο τέλος του μήνα, λόγω της καταστολής της εργοδοσίας, λόγω της επισφάλειας…  Και πρέπει ακόμα να είμαστε σίγουροι πως αύριο δεν θα έχουμε απολυθεί! Αλλά το είδαμε με το κίνημα των κίτρινων γιλέκων: η διαδήλωση ήταν ένας χώρος όπου υποχωρήσαμε όταν η εξουσία κατάφερε να καθαρίσει τα σημεία των αποκλεισμών και τους χώρους οργάνωσης μας.

Για να προχωρήσουμε ξανά στην επίθεση, για να κερδίσουμε λίγο χρόνο για τον αγώνα, για να οικοδομήσουμε ένα πραγματικό κίνημα, είναι απαραίτητο να επιτεθούμε στην παραγωγή και τη διανομή αγαθών. Από έξω, με μπλόκα, από μέσα με απεργία, αλλά και με δολιοφθορές. Λοιπόν, ας επιβραδύνουμε τη δουλειά. Ας εφαρμόσουμε μόνο τις υποχρεωτικές διαδικασίες, ας κάνουμε το ελάχιστο και ας φύγουμε το συντομότερο δυνατό. Ας σαμποτάρουμε το έργο. Ας κλέψουμε ό,τι μπορούμε, ας στοχεύσουμε προς κάθε τρόπο που μπορεί να σταματήσει την εργασία. Ας σταματήσουμε να δουλεύουμε. Ας αρρωστήσουμε, ας αυξήσουμε τις απουσίες…

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα. Σε πολλούς χώρους εργασίας, αυτό είναι μέρος του καθημερινού μας οπλοστασίου αντίστασης. Το ζητούμενο είναι να συγκεντρωθούμε, να γενικεύσουμε αυτές τις πρακτικές, να τις κάνουμε θέμα συζήτησης μεταξύ συναδέλφων: ας οικοδομήσουμε ένα κίνημα που επιτίθεται στην εργασία που θέλουν να μας επιβάλλουν μέχρι θανάτου.

Φρικάρισμένοι με τη δουλειά

Δεν πρόκειται να μιλήσουμε για ηλικία συνταξιοδότησης εδώ. Αν η δουλειά δεν μας σκότωνε από πριν, αν δεν μας άφηνε κομμάτια, σωματικά και ψυχολογικά, αν ήταν μια ελεύθερη και ικανοποιητική δραστηριότητα, δεν θα μιλούσαμε καν για τη σύνταξη. Το πρόβλημα είναι η δουλειά, και υπάρχουν εκατομμύρια από εμάς που το πιστεύουμε. Επιπλέον, όσοι διαφωνούν μαζί μας είναι συχνά οι ίδιοι που θέλουν να μας κάνουν να δουλέψουμε για αυτούς περισσότερο.

Αυτό που κάνει τον αγώνα ακίνδυνο είναι η εξατομίκευση. Η απεργία των πολιτών, που χρησιμεύει μόνο για να πάνε στη διαδήλωση και δεν μπλοκάρει την παραγωγή, δεν λειτουργεί. Είτε εργαζόμαστε είτε είμαστε άνεργοι, είτε συνταξιούχοι, είτε στο πανεπιστήμιο… πρέπει να σχηματίσουμε μια μάζα, να μπλοκάρουμε τη παραγωγή και τα δίκτυα διανομής, να απορρυθμίσουμε και να αποσυνδέσουμε τις εταιρείες μεταξύ τους, να εξαπλωθεί όλο αυτό σαν φωτιά.

Να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας

Μη φοβάσαι, είμαστε μαζί! Αυτό είναι ένα σύνθημα που προέρχεται από την τρέχουσα εξέγερση στο Ιράν. Και εδώ, με το να είμαστε μαζί μπορούμε να ξεπεράσουμε τον φόβο. Αυτό σημαίνει αλληλεγγύη στον αγώνα. Ας μην τρομάξουμε, είμαστε σε κίνηση, αν το αφεντικό σου σε απειλήσει, μπορεί να βρει μπλόκο μπροστά στην εταιρεία του την επόμενη μέρα.

Να συναντηθούμε

Η αυτόνομη συνέλευση αγώνα είναι ένα εργαλείο για ένα επιθετικό, επαναστατικό κίνημα. Εάν αναγνωρίζετε τον εαυτό σας στις προοπτικές που έχουμε περιγράψει, ελάτε μαζί μας!

Αυτόνομη Συνέλευση Δράσης, πληροφορίες & συνάντηση στο Telegram.

Αναζητήστε το κανάλι @tsunamitoulouse

Να αναλάβουμε δράση μαζί και τώρα! [La Mouette Enragée– Ο Εξαγριωμένος Γλάρος]

Πηγή στα Γαλλικά https://lamouetteenragee.noblogs.org/post/2023/01/29/retraites-tract-pour-la-greve-du-31-janvier-2023-macron-ne-lachera-rien-a-moins-que/

Ο Μακρόν δεν θα τα παρατήσει! Αυτή τη στιγμή κρύβεται πίσω από τη θεσμική νομιμότητα και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό να συμβαίνει στα πλαίσια του ταξικού πολέμου που έχουν εξαπολύσει εναντίον μας! Όσοι ισχυρίζονται ότι ένα δημοκρατικό πολίτευμα πρέπει να ακούει τη φωνή του λαού κάνουν λάθος και χάνουν τον χρόνο τους. Φυσικά, σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα επιτρέπεται, και κάποιες φορές γίνεται ακόμα και σεβαστή, η έκφραση και υποδεέστερων συμφερόντων: το δικαίωμα της ψήφου, το δικαίωμα στην απεργία, το δικαίωμα της διαδήλωσης… αλλά αυτός ο νομοθετικός μηχανισμός είναι διαμορφωμένος με τέτοιο τρόπο ώστε να μην βλάπτονται ποτέ τα θεμελιώδη συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Όσο η αστική τάξη βρίσκει συμβιβασμένες τις υποτελείς της τάξεις, γίνεται η πιο φιλική διευθύντρια. Αν τα σχέδια της αντιμετωπίσουν εμπόδια ή δυσκολίες, αλλάζει γνώμη. Για το σκοπό αυτό, έχει στη διάθεσή της ένα οπλοστάσιο κατάλληλων νόμων και, αν χρειαστεί, τα γκλοπ, τα δακρυγόνα, τα δικαστήρια και τη φυλακή. Για παράδειγμα, τα ΜΑΤ ανέλαβαν πρόσφατα τις πανεπιστημιουπόλεις του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου και του EHESS στο Παρίσι για να μαντρώσουν και να κρατήσουν ακινητοποιημένους τους φοιτητές. Και αυτό είναι μόνο η αρχή…

Να σταματήσουμε τη μηχανή παραγωγής!

Ήμασταν δύο εκατομμύρια στο δρόμο στις 19 Ιανουαρίου 2023! Αυτό είχε ενθουσιάσει κάποιους. Ήμασταν πολλοί, είναι αλήθεια. Αλλά μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο, το Κεφάλαιο δεν τρέφεται ούτε με ψηφίσματα συνελεύσεων, ούτε με διαδηλώσεις-περπατήματα, τρέφεται αποκλειστικά από την εκμεταλλευόμενη και κυριαρχούμενη εργασία, εν προκειμένω τη δική μας! Και η πείνα της άρχουσας τάξης είναι ακόρεστη, όπως δείχνουν οι τελευταίες κυβερνητικές επιθέσεις στους ανέργους και στις συντάξεις. Για να κάνουμε τον Μακρόν και την αστική τάξη να λυγίσουν, δυστυχώς, δεν αρκεί η μαζική πορεία στους δρόμους του Παρισιού ή άλλων πόλεων. Για να το πετύχουμε αυτό πρέπει πρώτα να τους στερήσουμε τη δουλειά μας, τα αγαθά τους και άρα το κέρδος τους. Η απεργία είναι το πρώτο όπλο που έχουμε. Η απεργία λοιπόν πρέπει να επεκταθεί σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς της παραγωγής και των υπηρεσιών. Αλλά για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να σταματήσει άμεσα τη συσσώρευση κεφαλαίου αποδιοργανώνοντας την καθημερινή ζωή σε όλες τις υλικές και πρακτικές πτυχές της: το χρόνο, τη κίνηση, τις μεταφορές, την επικοινωνία… Η απεργία πρέπει να γίνει ξανά η στιγμή της ρήξης όπου εμείς, οι παραγωγοί, καταστρέφουμε την εξουσία. Παίρνουμε πίσω τον έλεγχο της ζωής μας από την αστική τάξη και τους πολιτικούς της. Η απεργία πρέπει να ξαναγίνει η συγκεκριμένη στιγμή που αντιστρέφεται η ισορροπία δυνάμεων, όπου αμφισβητούμε την (α)νομιμότητά τους, αποδεικνύοντας με πράξεις ότι εμείς είμαστε τα πάντα και αυτοί δεν είναι τίποτα! Ο αγώνας ξεκινά και όλα είναι ανοιχτά!

Να μην περιμένουμε τη σύνταξη για να απελευθερωθούμε από την εργασία και το κεφάλαιο!

Το νιώθουμε όλοι, ότι παρά την αμφιταλάντευσή της, αυτή η κινητοποίηση περιέχει κάτι περισσότερο από μια απλή άρνηση ενός κυβερνητικού νομοσχεδίου. Κάτι συμβαίνει τώρα, στο οποίο πρέπει ακόμη να δώσουμε μορφή και περιεχόμενο… Θα μπορούσε να είναι το γεγονός ότι οι γυναίκες και οι άνδρες της τάξης μας άρχισαν επιτέλους να μην αποδέχονται, να μην κάνουν πίσω. Και αυτό είναι που ανησυχεί την εξουσία… Με όλα τα όρια που το χαρακτήρισαν, το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων έσκισε για λίγο το πέπλο που κρύβει την πραγματικότητα των ταξικών σχέσεων που δομούν αυτήν την κοινωνία. Διεκδικώντας μέσω της δράσης να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και να αποφασίζουμε στη βάση, αυτή η δυναμική ανέστησε τις θεμελιώδεις αρχές ενός εργατικού κινήματος που είχε γίνει αμνησιακό και κατάκοιτο. Εάν, όπως ελπίζουμε, ο αγώνας που ξεκινά αντηχεί την αφύπνιση του στρατοπέδου μας, τότε πρέπει να αδράξουμε αυτή την ανατροπή των δεδομένων και να ολοκληρώσουμε το έργο, σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βαθμό.

Με τη «συνταξιοδότηση», είναι στην πραγματικότητα το κεντρικό ερώτημα της εργασίας που τίθεται επί τάπητος. Όχι η εργασία με την ανθρωπολογική της έννοια, αλλά η μισθωτή εργασία, η εκμεταλλευόμενη εργασία, η κυριαρχούμενη εργασία και φυσικά το νόημα ή μάλλον η ανοησία που αυτή καλύπτει υπό τη δικτατορία του κεφαλαίου. Για να γεμίσουμε το ψυγείο, εκατομμύρια από εμάς αναγκαζόμαστε να πουλάμε τους εαυτούς μας κάθε μέρα σε ένα αφεντικό, είτε είναι μικρό, μεγάλο, ιδιωτικό ή δημόσιο, καλό ή κάθαρμα, μερικές φορές άγνωστο ή γνωστό μας… Υπομένουμε την αλαζονεία των ανίκανων, δειλών και μοχθηρών μικρών διευθυντών. Υποχωρούμε στις επιταγές των έργων, των στόχων, των ερευνών, των στατιστικών… και για ποιο σκοπό; Με μοναδικό σκοπό την αύξηση της υλικής δύναμης και του πλούτου των μελών μιας και της ίδιας κοινωνικής τάξης. Η αστική τάξη σπατάλησε το χρόνο της, και κλέβει και τον δικό μας από πάνω! Ας μην περιμένουμε άλλο, ο καθένας μας με τη σειρά του, μια υποτιθέμενη συνταξιοδότηση για να ξεφύγουμε από τα νύχια τους! Ας αναλάβουμε δράση όλοι μαζί, εδώ  και τώρα!

Δεν είμαστε τίποτα- να γίνουμε τα πάντα!

Boulogne sur mer- 29/01/2023

Θα είναι ή αυτός ή… Εμείς! [La Mouette Enragée- Ο Εξαγριωμένος Γλάρος]

Πηγή στα Γαλλικά https://lamouetteenragee.noblogs.org/post/2023/01/15/3136/

Το να είσαι ριζοσπάστης σημαίνει να κατανοείς τη ρίζα του ζητήματος. Όμως, για τον άνθρωπο, η ρίζα είναι ο ίδιος ο άνθρωπος- Καρλ Μαρξ

Ο Μακρόν διακατέχεται από μια αυταρχική, νηπιακή και βίαιη φύση, είναι ένα άτομο που δεν αντέχει να του αντιστέκεσαι. Από το ύψος της παντοδυναμίας του και μπροστά σε Εκείνους που δεν είναι τίποτα, έχει αποδείξει στο παρελθόν τι είναι ικανός να κάνει. Πριν από λίγους μήνες, ο Υπουργός Εσωτερικών του προκήρυξε πρόσκληση υποβολής προσφορών αξίας 38 εκατομμυρίων ευρώ για την ανανέωση των αποθεμάτων χειροβομβίδων κρότου-λάμψης για την «κάλυψη των αναγκών της επόμενης τετραετίας»… Τον Δεκέμβριο, το δικαστικό σύστημα του γαλλικού κράτους αθώωσε τον αστυνομικό που διέλυσε το μάτι ενός απλού διαδηλωτή κατά τη διάρκεια του κινήματος ενάντια στον Εργατικό Νόμο. Ξέρουμε ήδη τι να περιμένουμε. Επιπλέον, ο Μακρόν θεωρεί ότι ο «φάκελος των συντάξεων» είναι βασικό στοιχείο της δεύτερης θητείας του, η οποία, όπως και η προηγούμενη, θα είναι αφιερωμένη στην εξυπηρέτηση των πλουσίων και των ισχυρών. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε ότι σκοπεύει να διευθύνει την όλη υπόθεση με εκδικητικότητα! Εκτός και αν…

Είναι ο κοινωνικός πόλεμος

Ας μην χαθούμε σε περιττές εξηγήσεις. Από την αρχή, η «συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση» δεν είναι παρά μια ληστεία που καλύπτεται πίσω από τις συνεδριάσεις των πολιτικών της δεξιάς και της αριστεράς. Η σύνταξή μας δεν είναι ούτε εισφορά για εκπληρωμένη υπηρεσία, ούτε το αναβαλλόμενο αντίστοιχο των εισφορών μας- η σύνταξη είναι ο παρεχόμενος μισθός μας που υπολογίζεται μέσα από ένα ποσοστό αναλογίας. Κάτω από το καθεστώς της καπιταλιστικής συσσώρευσης και της μισθωτής σκλαβιάς, με στόχο τις συντάξεις ή τα επιδόματα ανεργίας, τα ποσά αυτά αυξάνουν το επίπεδο εκμετάλλευσης της εργασίας μας από το κεφάλαιο τόσο σε σχετικό όσο και σε απόλυτο βαθμό. Ένας πραγματικός εκβιασμός, όπως λένε κάποιοι, που ωστόσο παίρνει ιδιαίτερη τροπή. Αυτή ακριβώς τη στιγμή της ύπαρξής μας, όταν το σώμα μας έχει γίνει ευάλωτο και η υγεία μας έχει πληγεί σε μεγάλο βαθμό από χρόνια εκμετάλλευσης, ο Μακρόν και η παρέα του σκοπεύουν να μας δώσουν ένα επιπλέον πλήγμα. Το απόλυτο χτύπημα, πριν μας χώσουν στο λάκκο…

Να τους διαλύσουμε για να μην μας διαλύουν άλλο!

Θα νικήσουμε εναντίον αυτής της κυβέρνησης μόνο αν καταφέρουμε, όπως συνέβη με το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, να ματαιώσουμε τα σχέδιά τους, να γίνουμε απρόβλεπτοι και να τους εμπνέουμε φόβο. Για αυτό, πρέπει να μάθουμε από τους τελευταίους αγώνες στο πεδίο του ταξικού πολέμου. Η απεργία είναι φυσικά το απαραίτητο όπλο μας. Η απεργία πρέπει να ριζώσει αμέσως σε στρατηγικούς τομείς όπως η ενέργεια, οι μεταφορές και οι επικοινωνίες. Πρέπει να μας επιτρέψει να καταλάβουμε γρήγορα μια θέση ισχύος, αλλά αυτό το σενάριο από μόνο του δεν θα είναι επαρκές ή ικανοποιητικό. Και προσοχή, ο χρόνος τελειώνει!

Τον Δεκέμβριο του 2022, η απεργία των ελεγκτών τρένων της SNCF, που είχε πλειοψηφία 90% και ελέγχονταν από τη βάση των εργαζομένων, άσκησε αμέσως πίεση στη διοίκηση της εταιρείας και έκανε τον Υπουργό Μεταφορών να πανικοβληθεί. Ζαλισμένος, ο Clément Beaune κατήγγειλε το κίνημα ως «εκτός του κοινωνικού διαλόγου». Για μια φορά, μια αλήθεια έβγαινε από το στόμα ενός πολιτικού. Μόνο μια τέτοια, δυναμικής φύσης κινητοποίηση, ογκώδης, προωθημένη και ελεγχόμενη από μια καθορισμένη βάση, ικανή να διαφεύγει από τους ελιγμούς των μηχανισμών, θα επιτρέψει να ματαιωθούν οι προσπάθειες διαίρεσης ανάμεσα μας που θα ανθίσουν πολύ γρήγορα. Το κράτος από κάθε άποψη δεν φοβάται τίποτα άλλο παρά μόνο ό,τι του είναι ξένο!

Καταστρέψτε τον καπιταλισμό με την κοινωνική επανάσταση!

Ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, αν αυτή τη στιγμή η αντίθεση στον Μακρόν είναι τόσο ισχυρή, δεν οφείλεται στο ότι αυτός είναι χειρότερη μαριονέτα από τους προκατόχους του, είναι μόνο επειδή το νομοσχέδιο του αποκρυσταλλώνει όλα τα δεινά που βιώνουμε εκατομμύρια από εμάς καθημερινά, στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στα εργοτάξια, στις υπηρεσίες υγείας, παντού. Αυτή η ταλαιπωρία είναι επακόλουθο της καπιταλιστικής κοινωνικής σχέσης, μιας σχέσης εκμετάλλευσης και κυριαρχίας που δεν έχει τίποτα να προσφέρει παρά τη μαζική αναισθησία με τα Prozac και τις σειρές του Netflix, το μίσος του καθενός εναντίον όλων, τη γενικευμένη επιτήρηση και τη διάδοση του πολέμου. Ο καπιταλισμός και το θανατηφόρο έργο του μας οδηγούν από καταστροφή σε καταστροφή προς την άβυσσο. Έτσι, ακόμα κι αν κερδίσουμε τον Μακρόν- και πρέπει να κερδίσουμε, θα είναι μόνο ένα βήμα προς τη ζωτική ανασυγκρότηση μιας συλλογικής και διεθνούς δυναμικής που επαναφέρει το ζήτημα της κοινωνικής μας χειραφέτησης στο επίκεντρο των ζητημάτων που έχουμε μπροστά μας.

Δεν είμαστε τίποτα… Να γίνουμε τα πάντα!

Boulogne-sur-mer, 15/01/2023

Όλα είναι πολύ ακριβά! Καλά κάνουμε και απεργούμε [ASAP Revolution]

Πηγή στα Γαλλικά https://twitter.com/asap_revolution/status/1617507678364000257/

Στο Ιράν, την Κίνα, το Περού και την Ελλάδα, οι πολίτες επαναστατούν και οργανώνονται ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος, ενώ εδώ έχουμε επιστρέψει στην κανονικότητα. Η αστική τάξη, για να αντισταθμίσει την επιβράδυνση της παραγωγής κατά τη διάρκεια της πανδημίας και για να προσπαθήσει να συγκρατήσει τη λανθάνουσα κρίση του καπιταλισμού, προσαρμόζει μια μηχανή που σταμάτησε απότομα. Αλλού οι προλετάριοι αλληλοσκοτώνονται για την αστική τάξη, όλοι σφίγγουμε τη ζωνάρι, οι γιακάδες μας πνίγουν όλο και περισσότερο.

Στην Γαλλία βιώνουμε την καταστροφή του συστήματος διαχείρησης της ανεργίας που γίνεται με σκοπό να βάλουμε τους εργαζόμενους σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, την αύξηση του χρόνου εργασίας, τη σκλήρυνση της εκμετάλλευσης της μεταναστευτικής εργασίας, τη καταναγκαστική εργασία των δικαιούχων κοινωνικών παροχών (RSA). Οι μισθοί μας μειώνονται: λιγότερα χρήματα, περισσότερος χρόνος εργασίας.

Όλα είναι πολύ ακριβά!

Η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση είναι μόνο ένα μέρος στο σύνολο των επιθέσεων που γίνονται κατά του προλεταριάτου, είναι ολόκληρη η αγορά εργασίας που αναδιαρθρώνεται. Ο κοινώς αποδεκτός στόχος των καπιταλιστών είναι να βγάλουν περισσότερα χρήματα στην πλάτη μας. Σε αυτό προστίθεται και ο καλπάζων πληθωρισμός που επιδεινώνει τις συνθήκες διαβίωσής μας, μας αναγκάζει να πηγαίνουμε να κλέβουμε στα μαγαζιά και να μην πληρώνουμε τους λογαριασμούς μας, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι μας διώκουν.

Έχουμε δίκιο που απεργούμε

Στις παρέες πολλοί άνθρωποι είναι έτοιμοι να οργανωθούν. Τα συνδικάτα είτε απουσιάζουν, είτε είναι σε διαπραγμάτευση, είτε στέκονται στο πλευρό των αφεντικών! Οι ηγεσίες των συνδικάτων καλούν σε διαδηλώσεις και γενικές απεργίες, μια ξεπερασμένη στρατηγική. Δεν χτίζουμε έναν επιθετικό αγώνα μετρώντας τους διαδηλωτές σε λίγες μέρες επιστράτευσης!

Η Απεργία δεν μπορεί να διαταχθεί, πρέπει να οργανωθεί! Πρέπει να συναντηθούμε: σε κάθε εταιρεία και σε κάθε τομέα, οι εργαζόμενοι δοκιμάζουν στρατηγικές ώστε να εμποδίσουν την παραγωγή, έχουμε πολλά να κερδίσουμε από το μοίρασμα και τον πολλαπλασιασμό αυτών των προσπαθειών.

Συντονίζοντας τους εαυτούς μας θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια μαζική και άγρια ​​απεργία

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, εδώ και πάρα πολύ καιρό κάνουμε τη γαμημένη την οικονομία τους να λειτουργεί, για πάρα πολύ καιρό τα αγαθά κυκλοφορούν κάτω από τη μύτη μας, για πάρα πολύ καιρό σκύβουμε το κεφάλι στη δουλειά. Πρέπει να οργανωθούμε ενάντια στο καπιταλιστικό κράτος και την εκμετάλλευσή μας – για την καταστροφή του! Δεν είναι τυχαίο ότι κινήματα ξεσπούν παντού τα τελευταία δέκα χρόνια. Είναι απόδειξη ενός συλλογικού ξεσπάσματος των προλετ που δεν αντέχουν να τους εκμεταλλεύονται σαν τα σκυλιά.

Θα πρέπει να πάρουμε πίσω τον δρόμο και να τον καθαρίσουμε αν θέλουμε να τον κρατήσουμε. Ναι, θα χρειαστούμε περισσότερες από μία φωτιές για να αντέξουμε τον χειμώνα!

www.asaprevolution.net
a.s.a.p@riseup.net

Για μια απεριόριστη και απαλλοτριωτική γενική απεργία [Ανώνυμος]

Πρέπει να σκεφτόμαστε μακροπρόθεσμα. Να βγούμε από το τελετουργικό της μιας μοναδικής διαδήλωσης και να επιβάλουμε μια συνακόλουθη ισορροπία δυνάμεων ικανή όχι μόνο να κάνει την αστική τάξη να υποχωρήσει στην αντιμεταρρύθμιση των συντάξεων (κ.λ.π.), αλλά να εγκαταστήσει ένα επαναστατικό κλίμα. Πρέπει να μπλοκάρουμε την οικονομία, τη ροή της, τους τόπους παραγωγής και διανομής της. Πρέπει να ξεπεράσουμε τα συνδικαλιστικά πλαίσια, που έγιναν μηχανισμοί διαχείρισης στην υπηρεσία της αστικής τάξης. Διαφορετικά, καταδικάζουμε τους εαυτούς μας σε επιστροφή στην κανονικότητα, με άλλα λόγια στην εκμετάλλευσή μας. Ας είμαστε ξεκάθαροι: αυτό που έχει αποτέλεσμα δεν είναι μόνο η επίδειξη. Βαδίζουμε από το σημείο Α στο σημείο Β και επιστρέφουμε σπίτι. Οι Σαββατιάτικες διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων μας το έδειξαν αυτό.

Αυτό που έχει αποτέλεσμα είναι το μπλοκάρισμα της οικονομίας.

Από τη μία, μας επιτρέπει να οργανωθούμε για να μπλοκάρουμε. Από την άλλη, δίνει την ευκαιρία να διαμορφώσουμε συλλογικά ένα έργο ριζικής προοδευτικής και συναρπαστικής αλλαγής της κοινωνίας.

Η πρακτική των αποκλεισμών ξεχωρίζει δικαίως, ειδικά αν είναι απλωμένη σε ολόκληρη την επικράτεια. Και αυτό το έδειξε πολύ καλά, η αρχική φάση του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων.

Τελικά, η απεργία στους χώρους παραγωγής ή/και μπροστά τους, σε κεντρικές διασταυρώσεις, είναι ένα εργαλείο που μας επιτρέπει να ελπίζουμε σε μια πολιτική διέξοδο εκτός από την εκλογική. Γιατί μας επιτρέπει να συναντιόμαστε σωματικά στη συγκέντρωση και να οικοδομούμε την αυτονομία του αγώνα μας παραμένοντας και επιμένοντας.

Το θέμα είναι να μπλοκάρουμε τα πάντα για να αλλάξουμε τα πάντα. Είναι λοιπόν απαραίτητο σε αυτό το πλαίσιο και από την αρχή να φανταστούμε τα επόμενα βήματα. Η ματαίωση του μεταρρυθμιστικού τους σχεδίου είναι και πρέπει να είναι η αρχή και όχι το τέλος.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων, η κυβέρνηση θα υποχωρήσει, μέχρι την επόμενη φορά. Όλοι το ξέρουμε αυτό.

Αλλά σε κάθε περίπτωση, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε πολύ, αν δεν το έχουμε στο μυαλό μας από την αρχή να πάμε παρακάτω. Αυτό είναι θέμα συλλογικής ευφυΐας και ταξικής συνείδησης. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι υπάρχουν δύο χώρες μέσα στην ίδια χώρα. Η μια που κυριαρχεί και κερδίζει και η άλλη που κοπιάζει και την εκμεταλλεύονται (αυτό είναι το βασικό ζήτημα των συντάξεων).

Γιατί δεν θέλουμε, ό,τι και να γίνει με αυτή τη μεταρρύθμιση, μετά την απόσυρσή της, να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Στην πραγματικότητα…

Θέλουμε ένα σημείο χωρίς επιστροφή για να μπορέσουμε επιτέλους να ξεπεράσουμε τους αμυντικούς αγώνες. Να περάσουμε στην επίθεση. Όχι για να κάνουμε την επανάσταση, αλλά για να τα επαναστατήσουμε όλα!

Θέλουμε, ή ελπίζουμε χωρίς να τολμάμε να το πιστέψουμε, κάτι πολύ περισσότερο από όλα αυτά. Αυτό που θέλουμε είναι να μην δώσουμε την ευκαιρία στις ηγεσίες των συνδικάτων να σώσουν τη περσόνα τους, κερδίζοντας προσωπικά οφέλη από τη οριοθέτηση μας, επιδεικνύοντας ως δικές τους επιτυχίες τους καρπούς των αγώνων μας και κάνοντας μας απλά υποχείρια…

Θέλουμε ένα γενικό χάος, μια όμορφη απόδραση που δεν τελειώνει ποτέ, θέλουμε να ζήσουμε πραγματικά και όχι απλώς να επιβιώσουμε με τα ψίχουλα που θα μας ρίξουν όταν οι κοινωνικοί «εταίροι» σφυρίξουν το τέλος της παιδικής χαράς.

Πρέπει να ενεργούμε ως πρωτόγονοι, αλλά να σκεφτόμαστε ως στρατηγοί.

Ας πορευτούμε μαζί, συγκεντρώνοντας όλους τους παράγοντες των τελευταίων 15 ετών προς μια στιγμή και έναν μοναδικό στόχο: μια απεριόριστη και απαλλοτριωτική γενική απεργία.

Λοιπόν, στο τέλος των επόμενων κινητοποιήσεων, ας μην πάμε σπίτι.

Όπως στις ολονύχτιες συνελεύσεις του κινήματος Nuit Debout, ας καθίσουμε στο τέλος της διαδήλωσης και ας ξεκινήσουμε Γενικές Συνελεύσεις.

Όπως στη κατειλημμένη περιοχή αγώνα ZAD να κάνουμε κατάληψη στα πάντα, παντού όπου βρισκόμαστε, ότι μπορεί να καταληφθεί ώστε να επωφεληθούμε από τις βασικές, υπάρχουσες υποδομές.

 Όπως στον αγώνα ενάντια στην Πρώτη Σύμβαση Εργασίας (CPE), ας συνεννοηθούμε σε εθνικό συντονισμό, ας ονομάσουμε εκπροσώπους για να συμμετάσχουν σε μια συνέλευση των συνελεύσεων.

Βασισμένοι στα Κίτρινα Γιλέκα, επειδή δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι αυτό που δεν μπορεί να γίνει, ας τολμήσουμε να κάνουμε αυτό που δεν γίνεται ποτέ.

Ας χρησιμοποιήσουμε ένα διακριτικό κοινό σημάδι που μας ενώνει. Είχαμε το κίτρινο γιλέκο. Προτείνω ένα κομμάτι κόκκινο πανί γύρω από το μπράτσο μας (ή οτιδήποτε άλλο αν υπάρχουν καλύτερες ιδέες…). Έτσι μπορούμε να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον και να είμαστε μαζί.

Και ας μάθουμε από το παρελθόν, προβλέποντας τις αντεπιθέσεις του κράτους και, από την αρχή, ας επικοινωνήσουμε μέσω των δικών μας δικτύων, ώστε όλοι μας, με ομαδική μίμηση και συλλογική ευφυΐα, να απαντήσουμε σε αυτές.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να κάνουμε: πολιτικά γκράφιτι, συλλογικά συμπόσια, αποκλεισμούς, επανοικειοποίηση των μέσων παραγωγής…

Τα λέμε σύντομα σύντροφοι, όλοι ενωμένοι για να απαλλαγούμε από αυτούς που μας κλέβουν τη ζωή.

Όλη η εξουσία στις κομμούνες!

________________

ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ στα Αγγλικά : https://www.autistici.org/tridnivalka/france-2023-pension-reform-or-critique-of-work/

ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
[Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες]
http://voidnetwork.gr

___________

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: