Δέκα χρόνια πριν, έγραψα ένα βιβλίο με τίτλο Heroes- Mass Murder and Suicide (Ηρωες- Μαζική Δολοφονία και Αυτοκτονία), που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Verso το 2015.
Οι ήρωες μου σε αυτό το βιβλίο ήταν εκείνοι οι άνθρωποι (ειδικά νέοι) που σήμερα κατονομάζονται ως “μαζικοί δολοφόνοι” επειδή πυροβολούν τυχαίους ανθρώπινους στόχους, συνήθως σε μέρη όπως σούπερ μάρκετ, αίθουσες συναυλιών, εκκλησίες και σχολεία.
Έγραψα το βιβλίο μου επηρεασμένος από το έγκλημα που διέπραξε ο James Holmes σε έναν κινηματογράφο στο Aurora του Κολοράντο: κατά τη διάρκεια προβολής της ταινίας Batman The Dark Knight Rises, ο νεαρός άνδρας, ντυμένος ως Batman, τράβηξε δύο αυτόματα όπλα και σκότωσε δώδεκα άτομα που παρακολουθούσαν την ταινία. Πολλοί πίστεψαν για μια στιγμή ότι η αναστάτωση ήταν μέρος της παράστασης.
Στο βιβλίο μου, συνοψίζω τις προσωπικές ιστορίες (και τις φαντασιώσεις) ανθρώπων όπως ο Seung-Hui Cho, ο Pekka-Eric Auvinen και άλλα αγόρια που έγιναν γνωστά για τη δολοφονία αθώων ανθρώπων.
Τα πράγματα έχουν εξελιχθεί από τότε. Οι μαζικές δολοφονίες ήταν συνταρακτικά, εξαιρετικά γεγονότα για όλους μας εκείνα τα χρόνια. Τώρα, αυτού του είδους η δραστηριότητα έχει διαδοθεί, και οι μαζικοί πυροβολισμοί έχουν γίνει ένα συνηθισμένο γεγονός της ζωής.
Μερικά επεισόδια, κάποιες φορές, είναι τόσο σοκαριστικά που για δύο ή τρεις ημέρες οι πολιτικοί και διάφοροι ειδικοί θρηνούν και υπόσχονται να θεσπίσουν νέους κανόνες και να ψηφίσουν περισσότερους περιοριστικούς νόμους. Αλλά είναι κροκοδείλια τα δάκρυα τους. Η διάδοση των όπλων συνεχίζεται ακάθεκτη.
Αυτό που με ενδιέφερε στο θέμα των μαζικών δολοφόνων ήταν η προφητική τους αύρα: ήταν μια προειδοποίηση και ένα προαίσθημα μιας επερχόμενης μετάλλαξης. Σαν άγγελοι, αυτοί οι νέοι άνθρωποι, προσέφεραν σημάδια από τις παρυφές της δυτικής ψυχόσφαιρας, από τη διπλή ζώνη μεταξύ πραγματικότητας και πληροφοριακής σφαίρας.
Στο τελευταίο του βιβλίο, Αιματοβαμμένο Έθνος, ο Paul Auster περιγράφει την βαθιά ριζωμένη τάση προς τη θνησιμότητα που χαρακτηρίζει τον αμερικανικό τρόπο ζωής και αναγνωρίζει τη λατρεία των όπλων ως άμεση αιτία αυτού του φαινομένου. Προφανώς συμφωνώ με την ανάλυσή του και την κριτική του για την ευρεία διάδοση θανατηφόρων όπλων στην αμερικανική κοινωνία. Ωστόσο, ο κύριος λόγος για τον οποίο με ενδιαφέρουν οι μαζικοί πυροβολισμοί είναι διαφορετικός: η εστίασή μου δεν είναι στα όπλα, αλλά στο μυαλό.
Πιστεύω ότι ο μαζικός δολοφόνος είναι το πιο ακραίο παράδειγμα της συνεχιζόμενης μετάλλαξης της ανθρώπινης ψυχολογίας μετά από δεκαετίες νεοφιλελεύθερης προώθησης επιθετικών αξιών και ψηφιακής αναδιαμόρφωσης του ψυχο-νευρολογικού μας συστήματος.
Η γενιά που έχει διαμορφωθεί από το γλωσσικό “αυτόματον” (automaton) υφίσταται μια μετάλλαξη που μετασχηματίζει τη σχέση μεταξύ αντίληψης του κόσμου, σύλληψης μια ιδέας και εκτέλεσης μιας δράσης. Αυτή η γενιά, που διδάχθηκε περισσότερες λέξεις από τις μηχανές παρά από τη φωνή της μητέρας της, αναπτύσσει μια νοητική διαμόρφωση που δεν μπορεί να εξηγηθεί με τα παλιά εννοιολογικά εργαλεία: η σχέση μεταξύ νοητικής επεξεργασίας και εκτέλεσης μιας δράσης έχει διαταραχθεί και μετασχηματιστεί, ως συνέπεια της (άπειρης) επιτάχυνσης της πληροφοριακής σφαίρας και της επακόλουθης υπερκορεσμένης προσοχής.
Λόγω της στιγμιαίας αμεσότητας και της εικονικής ψηφιοποίησης, η σχέση μεταξύ σύλληψης και εκτέλεσης έχει αλλάξει τόσο ριζικά που η συμπεριφορά εκείνων που μεγάλωσαν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες γίνεται όλο και πιο ανεξήγητη για την επιστήμη της Ψυχολογίας και τις διάφορες μορφές ψυχαναλυτικής θεραπείας.
Πρόσφατα, το Oxford English Dictionary ανακήρυξε τη λέξη “brain rot” (εγκεφαλική σήψη) ως τη δημοφιλέστερη λέξη του 2024. Στη δεύτερη θέση ήταν η λέξη “Romantasy,” (Ρομάντζο Φαντασίας) ένα λογοτεχνικό είδος στο οποίο η τρυφερότητα και η στοργή (που έχουν εξαφανιστεί από την πραγματική ζωή) είναι πλέον μόνο στην φαντασία μας. Στην τρίτη θέση ήταν η λέξη “demure,” συνώνυμο της λέξης “συνεσταλμένη,” “ντροπαλή,” και ίσως “μοναχική.” (σ.τ.μ: Στο TikTok, η λέξη “demure” χρησιμοποιείται με έναν ειρωνικό τρόπο, συχνά για να περιγράψει πράξεις ή συμπεριφορές που δεν είναι πραγματικά “ντροπαλές” ή “σεμνές,” αλλά αντίθετα θεαματικές ή αμφίσημα θεατρικές. Η λέξη αυτή έγινε γνωστή χάρη σε ένα viral βίντεο από ένα τρανς άτομο που χρησιμοποιούσε την έκφραση “so demure” (τόσο ντροπαλή/συνεσταλμένη) με έναν χιουμοριστικό και ειρωνικό τρόπο, συχνά σε βίντεο που αφορούσαν φροντίδα του εαυτού ή μακιγιάζ. Το βίντεο αυτό έγινε τρομερά δημοφιλές και η λέξη “demure” άρχισε να χρησιμοποιείται σε πολλά άλλα βίντεο. Αυτή η ειρωνική χρήση της λέξης έδωσε μια νέα, χιουμοριστική διάσταση σε μια λέξη που συνήθως χρησιμοποιείται σε πιο σοβαρά πλαίσια)
Εγκεφαλική σήψη / Ρομάντζο Φαντασίας / Μοναχικός Συνεσταλμένος
Αυτές οι τρεις φράσεις είναι η καλύτερη ψυχοπαθολογική διάγνωση για μια γενιά που έχει μάθει να βλέπει τη ζωή ως φαντασία ή ως τρόμο.
Πιστεύω ότι αυτή η νέα συμπεριφορά δεν πρέπει να διαβαστεί ως ψυχοπαθολογία, αλλά ως μετάλλαξη. Όλο και περισσότεροι ψυχίατροι διαγιγνώσκουν παιδιά με ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/ Υπερκινητικότητα). Λένε ότι οι διαταραχές ελλειμματικής προσοχής διαταράσσουν το μυαλό των παιδιών και διαλύουν την κανονική διαδικασία της εκπαίδευσης. Πιστεύω ότι αυτή η διάγνωση είναι ανοησία: είναι εντελώς άχρηστη και παραπλανητική η παθολογικοποίηση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ο διασυνδεδεμένος εγκέφαλος.
Η συμπεριφορά που οι ψυχίατροι και οι εκπαιδευτικοί ορίζουν ως παθολογία είναι απλώς μια κατανοητή, απελπισμένη προσπάθεια προσαρμογής του ανθρώπινου νοητικού ρυθμού στο ρυθμό της πληροφοριακής σφαίρας.
Φανταστείτε ότι βρίσκεστε μπροστά σε μια οθόνη στην οποία προβάλλεται μια ταινία. Ο προβολέας επιταχύνει τον ρυθμό των καρέ— δέκα χιλιάδες φορές, μετά εκατό χιλιάδες φορές. Δεν μπορείτε πλέον να καταλάβετε το νόημα της ροής των χρωμάτων που εμφανίζεται μπροστά στα μάτια σας. Εσείς έχετε γίνει ηλίθιοι, ή ο προβολέας σας έκανε μια σκληρή φάρσα;
Η άνοια είναι συστημική, όχι παθολογική: έχει διαδοθεί από τότε που η επιτάχυνση των νευρικών ερεθισμάτων άρχισε να παράγει αποτελέσματα πανικού και κατάθλιψης. Και έχει κάνει σταδιακά αδύνατη την οργανωμένη, κριτική, ορθολογική ή απλώς εύλογη σκέψη.
Για αυτόν τον λόγο, η άνοια πρέπει να είναι το κύριο αντικείμενο της θεωρητικής, αναλυτικής και πολιτικής μας προσοχής, ακόμα κι αν δεν πιστεύω ότι υπάρχει δυνατότητα θεραπείας της. Ο ρυθμός της πληροφοριακής σφαίρας δεν μπορεί να επιβραδυνθεί με κανέναν τρόπο, επειδή ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι πλέον εξαρτώμενος από αυτήν και δεν μπορεί να ανεχθεί μια μείωση στην ένταση των νευρικών ερεθισμάτων. Σε κάθε περίπτωση, είναι ήδη πολύ αργά: η άνοια έχει ήδη παράγει τον κόσμο της.
Από τη μια πλευρά, έχουμε τη γεροντική άνοια της παλιάς γενιάς, τρομοκρατημένη από την εξάντληση και την παρακμή. Από την άλλη πλευρά, έχουμε την άνοια μιας γενιάς που βομβαρδίζεται από γιγαντιαίες καταιγίδες με μπούρδες που εξαπλώνονται στη παγκόσμια σκηνή, ήδη εδώ και δύο δεκαετίες.
Αυτή η κατάσταση, που ίσως μοιάζει με εκδηλώσεις μιας επιστροφής του χιτλερικού ναζισμού, είναι στην πραγματικότητα η αποκάλυψη μιας ανοιακής, αλλά ταυτόχρονα τέλειας, λογικής και υπερ-αποτελεσματικής επιθετικότητας.
Το Oxford English Dictionary ονόμασε τη λέξη “brain rot” (εγκεφαλική σήψη) ως τη λέξη της χρονιάς επειδή η χρήση της αυξήθηκε κατά 230 τοις εκατό από το 2023. Αυτή η έκφραση αντιστοιχεί λοιπόν στην αυτοαντίληψη του σύγχρονου πληθυσμού, ειδικά των νέων ανθρώπων.
Η εκμηδένιση του χρόνου που διαθέτουμε για επεξεργασία, τόσο γνωστική όσο και συναισθηματική, επιφέρει την κατάρρευση της ηθικής κατανόησης, της συμπόνιας, και επίσης της κριτικής ικανότητας.
Samantha @ ABUNDANT LIFE (Η Σαμάνθα στο Χριστιανικό Σχολείο “Άφθονη Ζωή”)
Δεδομένου του μακροπρόθεσμου ενδιαφέροντος μου για τις ανοιακές επιπτώσεις της γνωσιακής μετάλλαξης, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί δύο πρόσφατα επεισόδια τράβηξαν την προσοχή μου.
Το πρώτο ήταν ο πυροβολισμός του CEO της United Healthcare, Brian Thompson, από τον νεαρό Luigi Mangione στη μέση της Νέας Υόρκης.
Το δεύτερο είναι ο πυροβολισμός στο χριστιανικό σχολείο Abundant Life (Άφθονη Ζωή) στο Μάντισον του Ουισκόνσιν. Η Natalie Rupnow, μια δεκαπεντάχρονη κοπέλα που χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο “Samantha,” αυτοκτόνησε αφού σκότωσε μια δασκάλα και έναν μαθητή και τραυμάτισε έξι άλλους.
Οι ενέργειες της Samantha (ένας τυχαίος πυροβολισμός που κατέληξε σε αυτοκτονία) είναι πιο κοντά στη φαινομενολογία που μελέτησα στο βιβλίο μου Heroes (Ήρωες), γι’ αυτό θέλω να τονίσω κάτι σε σχέση με αυτό το γεγονός και τις επιπτώσεις του.
Οι πυροβολισμοί σε σχολεία έχουν αυξηθεί σταθερά σε αριθμό, από δεκαοκτώ πυροβολισμούς το 2008 σε ογδόντα δύο το 2023. Το 2024 υπήρξαν τουλάχιστον ογδόντα τρεις πυροβολισμοί σε σχολεία στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Όταν έγραφα το βιβλίο μου το 2014, ήμουν πεπεισμένος ότι αυτού του είδους οι δολοφονικές ενέργειες μπορούν να συντελεστούν από πολύ διαφορετικούς τύπους νέων: λευκούς ή μαύρους, πλούσιους ή φτωχούς— αλλά μόνο άνδρες. Συνέδεσα την επιθετική εξωστρέφεια του άγχους με την αρρενωπότητα.
Η Samantha έσπασε το σχήμα ερμηνείας μου. Είναι η πρώτη γυναίκα, μετά από είκοσι πέντε χρόνια αρσενικών μαζικών δολοφόνων.
Οι ερευνητές που εξέτασαν την ηλεκτρονική ζωή της Samantha απέρριψαν τη φήμη ότι ήταν τρανσέξουαλ.
Γνωρίζουμε πολύ λίγα για εκείνη. Έχω δει μια φωτογραφία της στο Facebook που την δείχνει να φοράει μια μαύρη μπλούζα με το λογότυπο μιας γερμανικής μπάντας που ήταν αγαπημένη ενός από τους δολοφόνους του γυμνασίου Columbine, οι οποίοι σκότωσαν δεκατρία άτομα.
Ήταν θαυμάστρια του Pekka-Eric Auvinen, ενός δεκαοκτάχρονου Φινλανδού που στις 7 Νοεμβρίου 2007 σκότωσε επτά μαθητές στο σχολείο Jokela στην πόλη Tuusula της Φινλανδίας, εξήντα χιλιόμετρα βόρεια του Ελσίνκι, αφού ανέβασε μια φωτογραφία του να φοράει μια μπλούζα με τις λέξεις “Η ανθρωπότητα είναι υπερτιμημένη.”
Ο πρόεδρος Joe Biden εξέδωσε μια δήλωση για τις δολοφονίες στο Abundant Life:
“Από το Newtown στο Uvalde, το Parkland στο Μάντισον, και σε τόσους άλλους πυροβολισμούς που δεν λαμβάνουν την προσοχή που τους αξίζει— είναι απαράδεκτο να μην μπορούμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από την μάστιγα της οπλοκατοχής. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να το δεχόμαστε ως φυσιολογικό. Κάθε παιδί αξίζει να νιώθει ασφαλές στην τάξη του. Οι μαθητές σε όλη τη χώρα μας θα έπρεπε να μαθαίνουν να διαβάζουν και να γράφουν— όχι να μαθαίνουν πώς να σκύβουν και να καλύπτονται από τους πυροβολισμούς.”
Τέτοιες λέξεις ακούγονται κενές από τον Biden, καθώς επιβλέπει μια γενοκτονία στην οποία Παλαιστίνια παιδιά σκοτώνονται καθημερινά. Όσον αφορά τα (αμερικάνικα) παιδιά που ο Biden δηλώνει ότι θέλει να προστατεύσει, παρακολούθησα μια συνέντευξη που έδωσε μια δεκάχρονη κοπέλα σε ένα τοπικό τηλεοπτικό κανάλι, η οποία έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην ιστορία της σφαγής στο Abundant Life. Η νεαρή κοπέλα κάλεσε την αστυνομία από το κινητό της όταν συνειδητοποίησε ότι κάτι κακό συνέβαινε στην διπλανή τάξη. Ψυχικά τραυματισμένη; Όχι και τόσο: η δεκάχρονη κοπέλα περιγράφει τη σκηνή χωρίς υπερβολικό συναίσθημα. Χαμογελά και θυμάται ότι άκουσε τη φωνή μιας δασκάλας να φωνάζει, “Βοήθεια, βοήθεια…”
Η νεαρή κοπέλα φαίνεται εξοικειωμένη με τη νέα πραγματικότητα. Αυτή αποτελεί μέρος της νέας κανονικότητας στην εποχή της γενοκτονίας.
Avenger! Ο Εκδικητής
Η εποχή της εξόντωσης είναι πολύπλευρη.
Το ένα πρόσωπό της είναι μια μικρή μειονότητα που τείνει να μετατραπεί σε συνειδητή κίνηση αυτοκτονικών εξολοθρευτών. Το άλλο πρόσωπό της είναι εκείνο των εκδικητών που στοχεύουν να θεραπεύσουν τον δικό τους πόνο εξαλείφοντας ορισμένα άλλα άτομα ή συγκεκριμένες κοινωνικές ή φυλετικές ομάδες. Ο Luigi Mangione ανήκει σε αυτή τη λεγεώνα των εκδικητών. Γενικά αυτοί φτάνουν συνήθως μόνο μέχρι το να ψηφίζουν άλλους δολοφόνους, αλλά σε μερικές σπάνιες ακραίες περιπτώσεις αναλαμβάνουν και οι ίδιοι ένοπλη δράση.
Ναι, η καρδιά μου χτυπάει γι’ αυτόν, όπως και οι καρδιές πολλών εκατομμυρίων άλλων που μισούν την νεοφιλελεύθερη κτηνωδία. Κι εγώ έλπιζα ότι ο Luigi Mangione θα κατάφερνε να διαφύγει της σύλληψης, πριν ένας υπάλληλος των McDonald’s, πολύ φτωχότερος από εκείνον, καλέσει την αστυνομία και τον συλλάβουν. Η πράξη του Luigi έχει επαινεθεί στα κοινωνικά δίκτυα, και πολλοί έχουν ταυτιστεί με το μίσος του για τους εκμεταλλευτές μας.
Μπορούμε να πούμε ότι η δράση του (η εξάλειψη ενός καθάρματος που κερδίζει από την ασθένεια και τη δυστυχία των κατοίκων της πιο δυστυχισμένης χώρας του κόσμου) ήταν ένα επεισόδιο ταξικού αγώνα;
Ανοησίες.
Ο ταξικός αγώνας ήταν ένα σοβαρό πράγμα στις γοτθικές εποχές της νεωτερικότητας: ήταν η συνειδητή προσπάθεια των εκμεταλλευόμενων να απελευθερωθούν από τους εκμεταλλευτές τους— λέξεις που ακούγονται ακατανόητες στην μπαρόκ εποχή της θεαματικής υπερ-βίας.
Χωρίς φιλία και συμπάθεια, χωρίς ένα συλλογικό σχέδιο χειραφέτησης, το μίσος δεν είναι ταξικός αγώνας: είναι χαοτική εκδίκηση ενάντια στη μοίρα του να έχεις γεννηθεί στη σκληρή εποχή του φιλελεύθερου ναζισμού.
Η εκμετάλλευση, η συνείδηση, η αλληλεγγύη, τα κοινά σχέδια— όλα αυτά έχουν εξαφανιστεί από τη γλώσσα των σύγχρονων εκδικητών. Ο πόνος, η ταπείνωση και ο θυμός είναι ατομικά συναισθήματα, και παραμένουν ατομικά ακόμα κι αν τα μοιράζονται εκατομμύρια άτομα που πηγαίνουν ατομικά να ψηφίσουν έναν Αρχηγό Εκδικητή.
Αυτή η επιθυμία για εκδίκηση αυξάνεται λόγω της μοναχικής μας σχέσης με την οθόνη και με την συνεχή ηλεκτρονική ροή.
Ο Luigi Mangione αναμειγνύει τη Βίβλο, τα Pokémon, την Ayn Rand, τον Peter Thiel και τον Elon Musk. Ωστόσο, καταλαβαίνει κάτι ουσιαστικό, όπως αποκαλύπτεται από την πρότασή του ότι, όσοι υποφέρουν από προβλήματα στην πλάτη όπως εκείνος θα πρέπει να λένε στον γιατρό τους ότι ο πόνος τους εμποδίζει να εργαστούν, αντί να μιλούν για την ανυπόφορη ταλαιπωρία τους: “Ζούμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία και έχω διαπιστώσει ότι η ιατρική βιομηχανία ανταποκρίνεται με πολύ μεγαλύτερη επείγουσα ανάγκη σε αυτές τις λέξεις παρά όταν περιγράφεις ανυπόφορο πόνο.”
Ο Luigi αποκλίνει από τη φιγούρα του μαζικού δολοφόνου· επέλεξε προσεκτικά το στόχο του και είχε αρκετά ξεκάθαρα “κοινωνικά” κίνητρα. Αλλά η χειρονομία του πρέπει να εξεταστεί στο πλαίσιο μιας χώρας που μόλις εξέλεξε ως πρόεδρο έναν άνθρωπο που ενσαρκώνει την επιθυμία για εκδίκηση. Αυτή η επιθυμία για εκδίκηση δεν έχει μόνο ένα κίνητρο αλλά αμέτρητα. Και η εκδικητική δράση δεν κατευθύνεται σε μια μόνο κατεύθυνση, αλλά έχει πολλούς στόχους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Τραμπισμός είναι ένα είδος εκδίκησης όλων εναντίων όλων.
Το πολιτικό σχέδιο που ο Trump έχει υποσχεθεί να εφαρμόσει, εμπεριέχει τα χαρακτηριστικά της εκδίκησης, και αυτή η εκδίκηση έχει πολλούς στόχους: ανταπόδοση ενάντια στους Δημοκράτες που προσπάθησαν να εμποδίσουν τον θρίαμβό του, αλλά επίσης— και κυρίως— εκδίκηση ενάντια σε εκείνους που απειλούν την αγνότητα του ρατσιστικού αμερικανικού ονείρου. Ο Trump και οι οπαδοί του έχουν υποσχεθεί να εκδικηθούν εκείνους που καταλαμβάνουν παράνομα την αμερικανική πατρίδα: έντεκα εκατομμύρια παράνομοι μετανάστες. Πολλοί από αυτούς είναι εργαζόμενοι, πολλοί πληρώνονται χαμηλά για να εκτελούν δύσκολες και επικίνδυνες δουλειές. Αναμειγνύονται καθημερινά με τους καλούς λευκούς πολίτες.
Που θα καταλήξει όλο αυτό;
Η υποσχεθείσα “μεγαλύτερη απέλαση όλων των εποχών” δεν θα είναι μια νομοθετική, διοικητική πράξη ή μια οργανωμένη αστυνομική επιχείρηση. Δεν φαίνεται τεχνικά δυνατόν να εξαλειφθεί ή να μειωθεί σοβαρά ο παράνομος πληθυσμός μεταναστών μέσω νόμιμων ενεργειών.
Αυτό που θα συμβεί είναι η εφαρμογή μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας που θα αναγκάσει εκατομμύρια εργαζόμενους να κρυφτούν και θα διαδώσει την καταγγελία και τον φόβο. Ως αποτέλεσμα, πολλοί μετανάστες θα προτιμήσουν να φύγουν. Πολλοί θα αποφασίσουν να πάρουν το δίκαιο στα χέρια τους, από τη μια ή την άλλη πλευρά.
Η Ku Klux Klan έχει επιστρέψει, αλλά τώρα είναι η πιο ισχυρή υπηρεσία στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Δύο Αμερικανοί Στρατιώτες
Καθώς ολοκληρώνω αυτό το άρθρο, κατά τις πρώτες μέρες του 2025, ένας βετεράνος του αμερικανικού στρατού σκοτώθηκε από την αστυνομία αφού δολοφόνησε δεκατέσσερα άτομα με το αυτοκίνητό του στο τουριστικό επίκεντρο της Νέας Ορλεάνης.
Ο δολοφόνος κουβαλούσε μια σημαία του ISIS, και παρόλο που το όνομά του (Shamsud-Din Bahar Jabbar) ακούγεται αραβικό, γεννήθηκε σε αμερικανικό έδαφος.
Ένας άλλος, μέλος των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, ο Matthew Livelsberger, τριάντα επτά χρονών, πολυπαρασημοφορημένος, πρασινοσκούφης κομμάντο Green Beret, ανατίναξε ένα Tesla Cybertruck που νοίκιασε μπροστά από το Trump International Hotel στο Λας Βέγκας. Βρισκόταν μέσα στο φορτηγό όταν αυτό εξεράγη.
Και οι δύο, ο Shamsud-Din Bahar Jabbar και ο Matthew Livelsberger, είχαν στρατιωτικό παρελθόν και υπηρέτησαν στο Αφγανιστάν.
Ο Livelsberger ήταν υποστηρικτής του Trump, σύμφωνα με πηγές.
Μπορούμε να εξάγουμε μια συνεκτική σημασία από γεγονότα όπως αυτά;
Δεν γνωρίζω πολλά για αυτούς τους νέους ήρωες, αλλά οι ενέργειές τους είναι μια τέλεια εισαγωγή σε μια ανοιακή εποχή τρόμου, και κυρίως χάους: την εποχή του Trump.
Αυτοί οι δύο νέοι ήρωες δεν έχουν καμία σχέση με την ψυχωτική Samantha, ή με τον Thomas Crooks, τον νεαρό άνδρα που προσπάθησε να σκοτώσει τον Donald Trump. Επίσης, έχουν ελάχιστη σχέση με τον εκδικητή Luigi Mangione. Όλα αυτά είναι διαφορετικά μείγματα πόνου, τρέλας και ανίσχυρης οργής, διαφορετικά ιδεολογικά παραληρήματα. Αλλά τέτοιες πράξεις θα πολλαπλασιαστούν στους επόμενους μήνες και χρόνια. Η αμερικανική κοινωνία δεν θα καταστραφεί από αυτόν τον πολλαπλασιασμό του τρόμου, κυρίως όμως επειδή, εκ των πραγμάτων, η αμερικανική κοινωνία πάντα βασίζεται στη βία, τον φόβο και την άνοια.
Ωστόσο, κάτι γρυλίζει κάτω από την επιφάνεια· κάτι νέο αναδύεται.
Το ονομάζω χαοτικό πόλεμο όλων εναντίον όλων.
Ο χαοτικός ανοιακός πόλεμος είναι η μια πλευρά του νομίσματος.
Η άλλη πλευρά είναι η αυτοματοποίηση της γλωσσικής συμπεριφοράς, των υπαρξιακών διαδρομών και των προσδοκιών.
Το χάος και το “αυτόματον” αναπτύσσονται και επεκτείνονται σε μια βίαιη συμβιωτική σχέση.
___________
Μετάφραση: Τάσος Σαγρής (Κενό Δίκτυο)
Πηγή: https://www.e-flux.com/notes/649956/new-heroes
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
