Μετά την μεγάλη επιτυχία της παράστασης ΨΥΧΩΣΗ (4.48 Psychosis) της Sarah Kane το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών επιστρέφει στην Θεσσαλονίκη με το βραβευμένο βρετανικό έργο ΝΥΧΤΑ! (Yard Gal) της Rebecca Prichard στο Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ. Η Rebecca Prichard αποτελώντας μια λαμπρή συνεχίστρια του έργου της Sarah Kane και του θεατρικού ρεύματος In-yer-Face-Theater μας καλεί στο κέντρο μιας μητρόπολης του άμεσου μέλλοντος, μας προκαλεί να περιπλανηθούμε μαζί της σε ένα υπαρξιακό ταξίδι έως την άκρη της Νύχτας!
Λίγες μέρες πριν την έναρξη των παραστάσεων η ηθοποιός και ποιήτρια Σίσσυ Δουτσίου θα παραδώσει μαθήματα υποκριτικής και ενδυνάμωσης των εκφραστικών μέσων για ηθοποιούς και ανθρώπους που τους ενδιαφέρει η ενασχόληση με το θέατρο, τον χορό και την ποίηση στα πλαίσια του Ανοιχτού Σεμιναρίου Έρως και Λύπη στο Θέατρο (από 24/2 έως 11/3 για 3 σαββατοκύριακα στο Θέατρο Αυλαία)
ΝΥΧΤΑ! [Yard Gal]
της Rebecca
4 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ στην Θεσσαλονίκη
Κρατήσεις θέσεων: 2310237700
ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ
Πλατεία ΧΑΝΘ- πλευρά Τσιμισκή
Παραγωγή:+ INΣΤΙΤΟΥΤΟ Πειραματικών Τεχνών http://theinstitute.info
με την υποστήριξη της συλλογικότητας ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟhttps://voidnetwork.gr
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ:
Το σκοτάδι απλώνεται πάνω από την Ευρώπη! Μια παρέα κοριτσιών ξεκινούν μέσα στην Νύχτα του κόσμου την πιο μεγάλη περιπέτεια, αναζητούν μια έξοδο κινδύνου, έναν τρόπο διαφυγής και εναντίωσης στους κανόνες, τις απαγορεύσεις και τις εντολές. Ανακαλύπτουν τελικά το πιο τρομακτικό μέρος που μπορεί να ταξιδέψει ο άνθρωπος: το σκοτάδι που κρύβει ο καθένας μας μέσα του. Ζούμε παγιδευμένοι ανάμεσα στις επιθυμίες και τις αυταπάτες, τα εικονικά πρότυπα του εμπορεύματος και την πηγαία ενστικτώδη ανάγκη για εξέγερση και δραπέτευση. Αδίστακτοι επιχειρηματίες, κυνικοί εγκληματίες, φασίστες και ιδιοτελή παράσιτα, διεφθαρμένες κρατικές αρχές, μοναξιά και απαθή βλέμματα και φρενιασμένες σκιές, μια φυλακισμένη κοπέλα σκέφτεται τις παλιές της φίλες κλεισμένη στην απομόνωση. Σίδερο, τσιμέντο, γυάλινες οθόνες και άνθρωποι ξεχασμένοι σε δερμάτινους καναπέδες, η Μητρόπολη είναι ένα τέρας που κατασπαράζει την ανθρωπότητα για να παράγει ένα φανταχτερό τίποτα. Η Νύχτα είναι μια απαγορευμένη χώρα όπου κρύβεται μια αόρατη γενιά ισορροπώντας διαρκώς στα αδιέξοδα και τις απελπισμένες απόπειρες αμφισβήτησης, τις παράνομες απολαύσεις και την απόγνωση. Η ΝΥΧΤΑ!, ο τόπος που κατοικούν όλοι οι εφιάλτες και τα πιο κρυφά όνειρα μας. Καθώς ο καθένας μας ζει μόνος του πια, στην μικρή προσωπική του φυλακή, αυτό είναι ένα τραγούδι για τους φίλους που χάθηκαν.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ:
Η ΝΥΧΤΑ! είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ βασισμένο στο βραβευμένο θεατρικό έργο YΑRD GAL της Αγγλίδας συγγραφέας Rebecca Prichard, μια δυστοπική φουτουριστική παράσταση για το άμεσο μέλλον. Μια παρέα κοριτσιών αρνούνται όλους τους επιβεβλημένους κανόνες και ζουν μόνο την Νύχτα αναζητώντας τρόπους για να βγάζουν χρήματα χωρίς να δουλεύουν, να κάνουν σεξ χωρίς να πληγωθούν, να δοκιμάσουν όλες τις ουσίες χωρίς να πεθάνουν, να διαπράξουν όλες τις απαγορευμένες πράξεις χωρίς να συλληφθούν. Με αυτό τον τρόπο διαγράφουν μια απελπισμένη διαδρομή που μαρτυρά την δύναμη και το πάθος, όπως και την εύλογη απόγνωση, τα αδιέξοδα και την θλιβερή βία της ζωής των νέων ανθρώπων σήμερα. Η απέραντη φανταχτερή πόλη την Νύχτα, ο ήχος της ατέρμονης ψυχικής πίεσης, ένα κρυφό σιωπηλό ουρλιαχτό μέσα στο σκοτάδι του κόσμου. Μοναξιά και απαθή βλέμματα και φρενιασμένες σκιές. Κινηματογραφικές αναμνήσεις, οργισμένες νύχτες καταστροφών, κλοπές και μαζικοί εμπρησμοί, προαύλια νοσοκομείων και κρατητήρια, σειρήνες περιπολικών και αιχμηρά αντικείμενα, γυάλινες χάντρες και χάπια ecstasy και χαρτοπόλεμος από κάλπικα χαρτονομίσματα. Κακοστριμμένα τσιγάρα χασίς, electro techno, σεξ της μιας βραδιάς, κορίτσια και αγόρια που αρμενίζουν στον νυχτερινό ουρανό. Ζούμε στο σκοτάδι του κόσμου σαν παιδιά που χάθηκαν μέσα σε μια καταιγίδα.
Η σκοτεινή ποιητική ματιά του Τάσου Σαγρή για την ζωή στις σύγχρονες μητροπόλεις και οι πρωταγωνίστριες Σίσσυ Δουτσίου και Λίλη Τσεσματζόγλου συναντιούνται με τα ηχοτοπία των Radiohead, της Anne Clark και του Mikael Delta, τον βιομηχανικό θόρυβο των Prodigy, το ψυχεδελικό techno-trance των Χ-Dream, Αtmos-Sandman και Τοtal Eclipse, την μητροπολιτική μελαγχολία του Lou Reed, των Αrcade Fire, του Yann Tiersen, τα φρενήρη video art παραληρήματα της Άλκιστης Καφετζή και του Εργαστηρίου Οπτικών Τεχνών του Κενού Δικτύου, τους εξπρεσιονιστικούς φωτισμούς του Γιώργου Παπανδρικόπουλου και την μινιμαλιστική σκηνογραφία του Σκωτσέζου σκηνογράφου Κenny MacLellan, συνεργάτη του σκηνοθέτη της ταινίας Trainspotting Dany Boyle.
Με αυτό τον τρόπο, στο σύνολο του το δημιουργικό και καλλιτεχνικό επιτελείο των επιτυχημένων παραστάσεων του Ινστιτούτου Πειραματικών Τεχνών συνεχίζει την ανατομία της εποχής της κρίσης με την παράσταση Η ΝΥΧΤΑ! μελετώντας το υπαρξιακό αποτύπωμα μιας εποχής, το ψυχικό τραύμα μιας κοινωνίας που διαλύεται σε διαχωρισμένες, απελπισμένες ατομικότητες.
Το 2011 “ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ” του Ζαν Ζενέ ούρλιαξαν “Να Μην Ζήσουμε σαν Δούλοι” και το πάθος τους για ζωή έγινε μια απελπισμένη κραυγή στις ψυχές των ανθρώπων σε όλη την χώρα, το 2012 με το έργο “ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ” του Δημήτρη Δημητριάδη έγινε μια λεπτομερής καταγραφή της κατάρρευσης μιας ολόκληρης κοινωνίας. Από το 2013 έως το 2015 η παράσταση “ΨΥΧΩΣΗ” (4.48 Psychosis) της Sarah Kane μελέτησε την κατάρρευση του υποκειμένου στο σύγχρονο κόσμο.
Το 2017-2018 με την παράσταση Η ΝΥΧΤΑ! (Υard Gal) της Rebecca Prichard σε σκηνοθεσία του Τάσου Σαγρή το Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών εξερευνά την βία, τα αδιέξοδα και τις ελπίδες των νέων ανθρώπων σήμερα. Στέλνει ένα σήμα κινδύνου για το άμεσο μέλλον. Μας καλεί να ταξιδέψουμε στην σκοτεινή πλευρά του ίδιου μας του εαυτού, εκεί που κατοικούν οι εφιάλτες και τα πιο κρυφά όνειρα μας.
εγραψαν για την παράσταση
ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΠΟΛΕΝΑΚΗΣ : Σκοτάδι Πάνω από την Ευρώπη
Έχω ήδη επισημάνει τη σημαντική σκηνοθετική δουλειά του Τάσου Σαγρή και της ομάδας του πάνω στο σύγχρονο, ριζοσπαστικοποιημένο ευρωπαϊκό πολιτικό θέατρο. Θυμίζω στον αναγνώστη όσα έγραφα για τη σκηνοθεσία της «Ψύχωσης» της Σάρα Κέην, που ισχύουν εξίσου για την παράσταση της «Νύχτας». «…Σκηνοθετώντας γυμνά και κάθετα, ως μορφή ανεπανάληπτου συμβάντος τον τραγικό αυτοβιογραφικό / αμλετικό μονόλογο της Σάρα Κέην, ο Τάσος Σαγρής τον τοποθέτησε στη σωστή του βάση. Τον είδε όχι ως μια ασύνειδη δομή σχιζοφρένειας χωρίς διέξοδο στον λόγο, αλλά συγχρόνως ως μια ενσύνειδη δομή άψογα συνταγμένου λόγου, χωρίς, όμως, διέξοδο στο συνάλληλο ‘άλογο’ στοιχείο του πραγματικού κόσμου. Επειδή, όπως είπε ο Σαίξπηρ, ‘είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων’. Ό,τι δεν ονειρεύεται πεθαίνει. Κάθε φορά που ο ανθρώπινος πολιτισμός επιχειρεί να μεταφράσει την πραγματικότητα σε στεγανές, απόλυτα λογικές κατηγορίες, φτάνουμε στο ίδιο αδιέξοδο. Βλέπουμε να ορμούν μέσα από τις ρωγμές του συνταγμένου λόγου οι ασύντακτες δομές της αγριότητας και να κατακλύζουν τα πάντα. Είναι η επαναληπτική ‘ποντικοπαγίδα’ της Ιστορίας που, δυστυχώς, δεν γίνεται μάθημα».
Συμβαίνει και στον σύγχρονο τεχνοκρατούμενο, εκλογικευμένο πολιτισμό της ποσοτικής συσσώρευσης του πλούτου, μετά την επικράτηση των ανθρωποειδών που κατέβηκαν από τα δέντρα και έγιναν απ’ ευθείας τραπεζίτες, δίχως να περάσουν από τη φάση του ανθρώπου. Ζούμε μια εποχή θεσπισμένης βαρβαρότητας, μια «περίοδο παγετώνων» του πολιτισμού.
Ο ίδιος ο Άμλετ δείχνει την έξοδο από τη μοιραία ποντικοπαγίδα της Ιστορίας, όταν, τελικά, απαντά στο ερώτημα της ύπαρξης, καταφάσκοντας τη ζωή στην ολότητά της. Δίνει υποσχετική στον Οράτιο να ζήσει, όχι για να εκδικηθεί, αλλά για να ιστορήσει δημιουργικά. Συνήθως κάνουμε ότι δεν ακούμε την αμλετική υποθήκη και βαθαίνουμε, έτσι, το ρήγμα ύπαρξης – Ιστορίας.
Αυτή είναι η προβληματική του έργου της Ρεμπέκα Πρίτσαρντ με τίτλο «Η νύχτα», πολύ συγγενική με εκείνη των έργων της Σάρα Κέην, που δίνεται σε σκηνοθεσία του Τάσου Σαγρή. Είναι το σκοτάδι εντός μας. Το έργο αφηγείται ένα τρομακτικό «κοριτσίστικο» μυητικό νυχτερινό ταξίδι εφηβείας, δίχως τέλος. Σαν να πέφτουν οι ηρωίδες μέσα σε μια ατελείωτη παγωμένη εικονική γαλαξιακή σπείρα. Μιλάμε, βέβαια, για μια μαρτυρική, ερεβώδη και όχι αμβρόσια, αστερόεσσα νύχτα. Για το απόλυτο σκοτάδι του κάτω κόσμου στα τάρταρα των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, με τη μοίρα του ανθρώπου των σηράγγων που αναγγέλλουν οι χρησμοί, με μαύρα ψηφία γραμμένη. Από το εισαγωγικό σημείωμα του προγράμματος, μεταφέρω λίγα, χαρακτηριστικά:
«Το σκοτάδι απλώνεται πάνω από την Ευρώπη. Μια παρέα κοριτσιών ξεκινούν μέσα στη Νύχτα του κόσμου την πιο μεγάλη περιπέτεια, αναζητώντας μια έξοδο κινδύνου, τρόπο διαφυγής και εναντίωσης στους κανόνες, τις απαγορεύσεις, τις εντολές. Ανακαλύπτουν τελικά το πιο τρομακτικό: Το σκοτάδι που κρύβει ο καθένας μέσα του. Ζούμε παγιδευμένοι ανάμεσα στις επιθυμίες, τις αυταπάτες, τα εικονικά πρότυπα του εμπορεύματος και την πηγαία, ενστικτώδη ανάγκη για εξέγερση και δραπέτευση. Αδίστακτοι επιχειρηματίες, κυνικοί εγκληματίες, σίδερο, τσιμέντο, γυάλινες οθόνες και άνθρωποι ξεχασμένοι, η μητρόπολη είναι ένα τέρας που κατασπαράζει την ανθρωπότητα για να παραγάγει ένα φανταχτερό τίποτα. Η ΝΥΧΤΑ! Ο τόπος όπου κατοικούν όλοι οι εφιάλτες και τα πιο κρυφά όνειρά μας. Καθώς ο καθένας μας ζει μόνος του πια στη μικρή προσωπική του φυλακή, αυτό είναι ένα τραγούδι για τους φίλους που χάθηκαν».
Το έργο δεν είναι απελπισμένα «τυφλό», αλλά αφήνει διέξοδο στο ανθρώπινο αίσθημα, προάγοντας την αδιάλλακτη φιλία, μέχρι αυτοθυσίας, ανάμεσα στα δύο κορίτσια που τα δένει η αρχή του έρωτα, όχι του θανάτου. Δίνεται, έτσι, ομόλογα από τη σκηνοθεσία ως ένα ανεπανάληπτο,«άπαξ» αγαπητικό συμβάν, κάθετα, γυμνά, επικά, σαν όρθιο εμβατήριο, όχι καταγγελτικά αλλά σπλαχνικά, σαν σάλπισμα μιας κερδισμένης μάχης με το ανέφικτο, παιγμένο εξαίρετα, με αυτοπάθεια, από τις δύο νεαρές ηθοποιούς Σίσσυ Δουτσίου, Λίλη Τσεσματζόγλου. Με μουσικές εξαίσιεςνεανικές με video ονειρικά (Άλκηστις Καφετζή), με ωραία «γραφίστικη» όψη (Κένι ΜακΛέλαν). Ένα έργο αλήθειας, μια παράσταση διαφάνειας.
dePop Είδαμε την Νύχτα- σε σκηνοθεσία του Τάσου Σαγρή
Στη «Νύχτα», με ρομαντικό ύφος, συντίθεται η υποκουλτούρα της Μητρόπολης και τα προβλήματα της. Οι αφηγήσεις των ηθοποιών, που εκστατικά έχουν παρασυρθεί στη χώρα αυτή, σε συνδυασμό με τα επιβλητικά οπτικοακουστικά γίνονται το τούνελ, από όπου εισάγεται ο θεατής στους σφυγμούς του έργου και στην κραυγή αμφισβήτησης αλλά και απελπισίας των χαρακτήρων.
Σχέσεις, φιλία, έρωτας και μια ακόμη περίεργη σχέση έλξης και απώθησης με την αγάπη. Η σχέση με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ παρουσιάζεται λιγότερο ως εθισμός και περισσότερο ως μια σχέση που καλύπτει το αίσθημα της μοναξιάς. Γιατί η μοναξιά πονάει. Πονάει περισσότερο από το βρώμικο και πληρωμένο σεξ.
Ο πόνος είναι δομικό στοιχείο της νύχτας. Τα πλάσματα της έχουν μάθει να συνυπάρχουν μαζί του φλερτάροντας με επικίνδυνα όρια.
Η παράσταση προτείνεται για όσους μπορούν υπεύθυνα να αντικρίσουν την πραγματικότητα της κοινωνίας μας ως έχει και δεν στρουθοκαμηλίζουν μπροστά στη μυρωδιά που αφήνουν οι κοινωνικές πληγές.
Theatrical Drops- ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ ΜΗΤΣΗ
Εχτές παρακολούθησα μια συγκλονιστική παράσταση. Η Νύχτα! βασισμένη στο θεατρικό YARD GAL της Rebecca Prichard. Εξαιρετική η ατμόσφαιρα στην οποία μας έβαλε ο Τάσος Σαγρής. Απολαυστικές οι ερμηνείες της Σίσσυς Δουτσίου και της Λίλη Τσεσματζόγλου. Ένα οδοιπορικό στη Νύχτα της Νεολαίας, στο Κενό της Ψυχής που δε γεμίζει μέσα στις Μητροπόλεις όπου όλα μετριούνται με το χρήμα!
ΜΑΡΙΑ ΦΟΥΣΤΙΑΛΕΡΑΚΗ: Είδαμε την ΝΥΧΤΑ!
Στην πόλη, στην κάθε πόλη τα νυχτόβια πλάσματα αποφεύγουν ν’ αναζητούν την αγάπη κατά τη διάρκεια της μέρας. Όταν ξημερώνει, οι ακτίνες του ήλιου καίνε τα μάτια και αυτό θυμίζει αγάπη. Τα πλάσματα της νύχτας πάσχουν από φωτοφοβία. Δεν αντέχουν τη μέρα, ούτε την αγάπη αντέχουν. Ούτε καν τον εαυτό τους αντέχουν να βλέπουν τη μέρα. Γι’ αυτό μόλις νυχτώνει, μεταμορφώνονται σε σκιές. Τα ναρκωτικά, το σεξ και το αλκοόλ είναι το όχημα που μεταφέρει τις σκιές μέσα στην πόλη όλη τη νύχτα. Δεν είναι εθισμός. Είναι το χάδι για να μη νιώθουν μοναξιά. Για να την αντέχουν.
Ας είναι βρώμικο το σεξ, ας είναι πρόστυχο και πληρωμένο. Αντέχεται. Πονάει λιγότερο απ’ τη μοναξιά. Τα γυμνά κορμιά σου πονάνε τα μάτια όταν τα κοιτάζεις. Σου πονάνε την ψυχή. Δε στάζουν καύλα, στάζουν πόνο και αίμα. Μα δεν πονάνε τα ίδια. Ο θεατής πονάει στη θέση τους. Τα πλάσματα της νύχτας έχουν ξεπεράσει τα όρια του πόνου πηδώντας από ταράτσες, μαχαιρώνοντας, μπαίνοντας στη φυλακή. Τα πλάσματα της νύχτας έμαθαν να καταπίνουν αμάσητη την ψυχή τους, γιατί τρέμουν μη σκαλώσει στο κενό που έχουν ανάμεσα στα δόντια. «Η Νύχτα» αντενδείκνυται γι’ ανθρώπους που έχουν ευαίσθητη όσφρηση και κλείνουν τη μύτη στη βρώμα που αφήνουν οι πληγές της σύγχρονης κοινωνίας.
Αντενδείκνυται για ανθρώπους που δε ντρέπονται που ζουν μέσα σ’ αυτή. Καθηλωτική η ερμηνεία των δύο πρωταγωνιστριών Σίσσυ Δουτσίου και Λίλη Τσεσματζόγλου. Ευρηματική και αληθινή η σκηνοθετική ματιά του Τάσου Σαγρή.
ΜΑΡΩ ΠΑΝΑΓΗ: Τί είναι για τον καθέναν από εμάς η Νύχτα!; Σκοτάδι ή Φώς;
Η ΝΥΧΤΑ! είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ βασισμένο στο βραβευμένο θεατρικό έργο YΑRD GAL της Αγγλίδας συγγραφέας Rebecca Prichard, μια δυστοπική, φουτουριστική παράσταση για ένα μέλλον που δεν αργεί.
Δύο νεαρές κοπέλες αναζητούν, εξερευνούν και βιώνουν τη σκοτεινή πλευρά της ημέρας, τη νύχτα, αλλά και του εαυτού τους. Στο κυνήγι της επιβίωσης και των χρημάτων, αρνούμενες να βρουν δουλειά, επιδίδονται στο σεξ του δρόμου, στα ντιλ των ναρκωτικών και σε παράνομες πράξεις. Δεν γνωρίζουν φραγμούς και όρια, μόνο το πάθος και η ζωική ορμή τους τους καθοδηγεί. Μέσα στις φωτεινές φανταχτερές μεγαλουπόλεις προσπαθούν να βρουν καταφύγιο στον σκοτεινό νυχτερινό ουρανό. Η παθιασμένη ενστικτώδης ζωή τους, όμως, είναι γεμάτη από ψυχικές καταστροφές, φθορές και πληγές. Η απόγνωση διαδέχεται την οργή κι η οργή τη θυμωμένη πράξη.
Δύο σώματα, δύο ραγισμένες δυνατές φωνές, ένα σκηνικό και η σκοτεινή σκηνοθετική ματιά του σκηνοθέτη Τάσου Σαγρή μάς εντάσσουν στο ψυχεδελικό κλίμα δύο δυστυχισμένων κι άλλοτε ευτυχισμένων ψυχών. Η πρωτοτυπία της παράστασης έγκειται στον συνδυασμό δύο εντελών διαφορετικών τεχνών: κινηματογράφου και θεάτρου. Ο σκηνοθέτης έχει εντάξει στην παράσταση κινηματογραφικά πλάνα που δίνουν ταχύ παλμό στο έργο και ταξιδεύουν τη σκέψη σε γνωστά και άγνωστα μέρη.
Η γρήγορη εναλλαγή των πολύχρωμων video art σε συνδυασμό με τα έντονα μουσικά ηχοτοπία δημιουργούν αυτή την αίσθηση της αγωνιώδους αναμέτρησης με τον εαυτό μας. Πράγματι, η μελωδία των Radiohead, ο βιομηχανικός θόρυβος των Prodigy, η μελαγχολία του Lou Reed και του Yann Tiersen και πολλών άλλων είναι η ιδανική μουσική επένδυση που ξεφεύγει από τη μονοτονία και ταιριάζει με τους δυναμικούς, άλλοτε φιλοσοφικούς κι άλλοτε καθημερινούς διαλόγους-μονολόγους των πρωταγωνιστριών.
Βλέπουμε μια μαραμένη Ευρώπη; μια βρώμικη Αμερική; μια ξεχασμένη Αθήνα; Τα κινηματογραφικά πλάνα του σκηνοθέτη είναι καθολικά, μάς μεταφέρουν από τη μια πόλη στην άλλη, μάς θυμίζουν τι κρύβεται κάτω από αυτήν. «Είναι το πτώμα του Θεού που μυρίζει». Το ψεύτικο lifestyle των μοντέρνων μας ζωών σαπίζει και αηδιάζει τις πρωταγωνίστριες που επιδίδονται με μανία στο κυνήγι κάθετι διαφορετικού κι αντίθετου θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή τους. Είναι γενναίες μαχήτριες που αναμετρώνται συνεχώς με τους εαυτούς τους ποντάροντας στον νικητή. Οι ερμηνείες μας καθηλώνουν και ξυπνούν μέσα μας καλά κρυμμένα όνειρα και φαντασιώσεις.
«Αυτοί έχουν την εξουσία, εμείς έχουμε τη νύχτα.»
Τι είναι για τον καθέναν από εμάς η Νύχτα; Σκοτάδι ή φως;
Patra Events- ΚΩΣΤΑΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ: Ένα Οργισμένο Χρονικό Ενηλικίωσης
Δύο κορίτσια πίνουν, παίρνουν ναρκωτικά, μπλέκονται σε καυγάδες κι εκδίδονται για να εξασφαλίσουν τη δόση τους. Ένα χρονικό ενηλικίωσηςδύο ηρωίδων, πλημμυρισμένο από ναρκωτικές ουσίες, ξέφρενους ρυθμούς, εφιαλτικές μνήμες, καυγάδες και ζωή στα άκρα. «Η Νύχτα!» (πρωτότυπος τίτλος «YardGal») της Αγγλίδας Ρεμπέκα Πρίτσαρντ είναι χαρακτηριστικό δείγμα του κινήματος «inyerfacetheatre»: Ένα είδος θεάτρου που έχει ως σκοπό να προκαλέσει και να επιτεθεί στο κοινό, για να σημάνει συναγερμό στις συνειδήσεις του. Χρησιμοποιεί σοκαριστικό κι ωμό τρόπο για να μιλήσει, σπάζοντας ταμπού και προκαταλήψεις. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνει είναι να λέει την αλήθεια, πέρα από οτιδήποτε στημένο και ψεύτικο, ωθώντας το κοινό στα άκρα, με σκοπό την αναθεώρηση των αξιών της κοινωνίας μας.
Η σκηνή στο θέατρο μεταμορφώνεται σε ένα σκηνοθετικό αριστούργημα, στο οποίο οι σκηνές, η πλοκή, τα συναισθήματα εναλλάσσονται στα μάτια του θεατή με έναν τρόπο κινηματογραφικό, διατηρώντας ωστόσο στο έπακρο την αμεσότητα και την ποιότητα που κάνει το θέατρο να ξεχωρίζει. Κι εδώ είναι η ιδιαιτερότητα του έργου: Δεν πρόκειται για μία θεατρική μεταφορά ενός κινηματογραφικού έργου, αλλά ούτε και για «φθηνά», κινηματογραφικού χαρακτήρα τρικ, με σκοπό, απλά, να γίνει το έργο κάπως πιο θεαματικό, πιο εύπεπτο. Σε ένα τέτοιο δύσκολο και απαιτητικό είδος θεάτρου, όπως είναι το «in yer face theater», κάτι τέτοιο θα το έκανε τουλάχιστον γραφικό. Εδώ, όμως, έχουμε να κάνουμε με την ανάδειξη όλων των συστατικών του έργου στον απόλυτο βαθμό. Τα βίντεο που προβάλλονται, από τη μία σε ταξιδεύουν, σε βάζουν πέρα για πέρα στο κλίμα του έργου και κρύβουν μέσα τους σημαντικά νοήματα, έτσι ώστε ο θεατής δεν παρακολουθεί απλά, αλλά γίνεται συμμέτοχος, συμπρωταγωνιστής και βλέπει μπροστά του να ξεδιπλώνεται ένας κόσμος, που πιθανόν δεν είχε καν φανταστεί ότι υπάρχει πραγματικά.
Η σκηνοθεσία του Τάσου Σαγρή, απλή και λιτή, αναδεικνύει τους ζωντανούς διαλόγους μιας δημιουργικής και ρέουσας μετάφρασης, που έχει επιμεληθεί η Άννα Χάλογουεϊ, και αποσπά ερμηνείες που αποδίδουν κλιμακωτά τις συναισθηματικές και ψυχολογικές μεταπτώσεις των δύο κοριτσιών. Ο Τ.Σαγρής εστιάζει στις ηρωίδες του έργου και η ιστορία τους ξετυλίγεται μέσα από την διήγησή τους, τις κινήσεις τους και το παιχνίδι του φωτός με το σκοτάδι, επιτυγχάνοντας, έτσι, να αναδείξει την δυναμική του έργου χωρίς να κουράζει τον θεατή. Η κινησιολογία ακολουθεί και υπηρετεί εύστοχα την σκηνοθετική γραμμή. Μέσα από τους εκρηκτικούς τόνους των μουσικών επιλογών περιγράφονται με εξαιρετικά εύστοχο τρόπο οι καταστάσεις που βιώνουν τα πρόσωπα. Οι καίριοι φωτισμοί συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας τεταμένης ατμόσφαιρας, ενώ το αφαιρετικό, λειτουργικό σκηνικό αποδίδει την ψυχρότητα του περιβάλλοντος χώρου.
Το όλο εγχείρημα στηρίζεται στις ερμηνείες των δύο ηθοποιών, οι οποίες έχουν δουλέψει σκληρά, χτίζοντας μία αμφίπλευρη και αλληλοσυμπληρούμενη σκηνική σχέση.Η Λίλυ Τσεσματζόγλου (Μαίρη) και η Σίσσυ Δουτσίου (Πέπη) ενσαρκώνουν κυριολεκτικά τις δύο κοπέλες, με κινήσεις ακρίβειας, πλούσιες συναισθηματικές αποχρώσεις, ψυχολογικές εναλλαγές και μεταπτώσεις, δημιουργώντας συγκινησιακές εξάρσεις μέσα από μια κοινή υποκριτική γλώσσα. Οι δύο ηθοποιοί καταθέτουν ερμηνείες ψυχής με την ανόθευτη αλήθεια ενός γνήσιου και ανεπιτήδευτου παιξίματος, σε σημείο που θέλεις να τις αγκαλιάσεις και να γίνεις ένα μαζί τους.
Ο Τάσος Σαγρής και η Σίσσυ Δουτσίου, μέσα από το «Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών», έχουν δημιουργήσει μεταξύ τους ένα σύστημα προσωπικών συνειρμών, οι οποίοι είναι οργανικοί και ξεχύνονται σαν ένας ποταμός θεατρικής σκέψης και εμπειρίας. Αυτό είναι που λείπει στην Ελλάδα στο σύγχρονο θέατρο, αυτή η αφοσίωση και η πραγματική καταβύθιση στο νόημα και τον κόσμο του έργου. Μπράβο και συγχαρητήρια που υπάρχουν και μας χαρίζουν κάθε φορά μια ξεχωριστή εμπειρία στο θέατρο.
