Σάββατο 14/9, 12:00, Προπύλαια | Κάλεσμα της Αναρχικής Ομοσπονδίας στην πορεία ενάντια στην κρατική καταστολή και αλληλεγγύης στις καταλήψεις

Η νέα δεξιά κυβέρνηση έρχεται να θερίσει στο έδαφος της ήττας και της απόσυρσης που καλλιέργησε ο Σύριζα στην αντιμνημονιακή γενιά αγώνων. Το ρολόι του δικομματισμού έδειξε τώρα τον άλλο πόλο. Αυτόν που θα ηγηθεί μιας νέας επίθεσης κράτους και κεφαλαίου κατά της κοινωνικής βάσης, κατά των εργατών, των ανέργων, των προσφύγων, αλλά και όσων βγαίνουν από το πλαίσιο της συστημικής κανονικότητας σε κάθε επίπεδο.

Τα Εξάρχεια έχουν ιστορία. Την ιστορία την ορίζουν κοινωνικές δυναμικές δεκαετιών. Και όλες τους αφορούν διακυβεύματα του κοινωνικού πολέμου. Από την πολιτισμική άρνηση ως κέντρο του underground της πόλης, έως τη μήτρα για πρακτικές αυτοοργάνωσης και επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου, έως το αντίπαλο δέος στο πλέγμα των εξουσιαστικών ιδεών, έως την αιχμή σύγκρουσης με την καταστολή, έως τον τόπο ζυμώσεων και στέγασης μέρους του οργανωμένου κόσμου του αγώνα. Την ιστορία αυτή κάθε κράτος θα ήθελε να την ξεφορτωθεί. Για αυτό και στα 40 χρόνια αυτού του μετώπου η κρατική καταστολή έχει επιτεθεί οργανωμένα πολλές φορές. Τα αποτελέσματα ήταν συλλήψεις και βία, αλλά τελικά οι κοινωνικές δυναμικές δεν παρακάμπτονται με στρατιωτικές επεμβάσεις.

Τώρα έχουμε άλλη μια τέτοια επίθεση. Η εκκένωση 4 καταλήψεων ήρθε σαν μια πρώτη κορύφωση ενός επικοινωνιακού ορυμαγδού που έχει θεριέψει πάλι την τελευταία τριετία. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιο είναι ακριβώς το χαρμάνι των προθέσεων του κράτους, ποιος ο συνδυασμός και η αναλογία των κινήτρων για αυτό το σόου καταστολής, πού αρχίζει και πού τελειώνει ο προληπτικός σχεδιασμός της εξουσίας για την επόμενη οικονομική κρίση, ποιο μέρος είναι προϊόν της ευκαιριακής προεκλογικής ρητορείας της δεξιάς, τι αντανακλά εσωκομματικές ή ενδοεξουσιαστικές συγκρούσεις μηχανισμών, ή πόσο παίζει ρόλο ο σχεδιασμός και τα ιδιοτελή κέρδη ανθρώπων της εξουσίας από το θρυλούμενο gentrification στα Εξάρχεια.

Όλα αυτά πρέπει να έχουν το μερίδιο τους στην πραγματικότητα που ξεδιπλώνεται και το να καταλάβουμε γιατί οι κυρίαρχοι κάνουν ό,τι κάνουν είναι στρατηγικά σημαντικό. Δεν είναι όμως τόσο σημαντικό αυτήν την στιγμή. Αυτήν τη στιγμή αυτό που μετράει είναι να ανακοπεί το κύμα επίθεσης. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι δεν υπερασπιζόμαστε ούτε κάποια «επαναστατική πατρίδα», ούτε ότι τα Εξάρχεια είναι κάποια «απελευθερωμένη ζώνη». Δεν είναι τα Εξάρχεια που δημιουργούν την αντίσταση, αλλά η αντίσταση που δημιούργησε τα Εξάρχεια. Δεν ήταν ποτέ απόν το κράτος από την περιοχή. Αντίθετα, ήταν πάντα εμφατικά παρόν, μόνο που εκεί η παρουσία του δε γινόταν παθητικά ανεκτή. Μια δυστοπία, όπως όλες οι εδαφικοποιημένες δυστοπίες της καπιταλιστικής μητρόπολης, είναι τα Εξάρχεια, με τη διαφορά ότι έχοντας αυτοσυνείδηση της ασχήμιας γεννά τους όρους αντίστασης σε αυτήν. Όπως κάνει ξανά τώρα. Όπως έκανε πάντα. Όπως έκανε πριν λίγα χρόνια όταν δεκάδες χιλιάδες εξαθλιωμένοι πρόσφυγες, πεταμένοι σε δρόμους και πλατείες, βρήκαν μέσα από τους ελάχιστους πόρους και τις δυνατότητες των αλληλέγγυων στέγαση, τροφή και φροντίδα, δηλαδή αυτά που το πανίσχυρο κράτος δεν μπορούσε και δεν ήθελε να τους εξασφαλίσει. Κι αυτό ήταν μια τεράστια επιτυχία για την κοινωνική βάση, διότι απέδειξε ότι αυτοοργανωμένη και αλληλέγγυα μπορεί να αντιμετωπίσει προβλήματα που από πρώτη άποψη ξεπερνούν κατά πολύ το μπόι της.

Από την άλλη, η εισβολή του «παράνομου» καπιταλισμού, των μαφιών και του επιχειρηματικά πλέον οργανωμένου ναρκεμπορίου ήταν μια αποτυχία για τον κόσμο του αγώνα. Παρά τις σκληρές μάχες που δίνονται, η κοινωνική δυναμική που γεννά τον κοινωνικό κανιβαλισμό αποδείχθηκε ισχυρότερη, παίζοντας μάλιστα κομβικό ρόλο στην καμπάνια δυσφήμισης της περιοχής, ειδικά σε συντηρητικά κοινά που είναι εύκολα επιρρεπή σε τρομολαγνικές κορώνες.

Επιστρέφουμε, λοιπόν, σε αυτό που είπαμε πιο πάνω. Η πραγματικότητα των Εξαρχείων αποτυπώνει κοινωνικές δυναμικές. Αποτυπώνει ισορροπίες δύναμης ανάμεσα στην κορυφή και τη βάση, αποτυπώνει την υλική δύναμη που αποκτούν οι ελευθεριακές ιδέες, όταν αποκτήσουν κρίσιμες μάζες, ικανές να τις πραγματώσουν έστω και εν μέρει. Αντανακλά, όμως, και τους όρους επιβίωσης στο αστικό τοπίο του καπιταλισμού για τον πάτο του ταξικού βαρελιού. Αντανακλά και την αριβιστική μανία κέρδους του κεφαλαίου, που σαν μόλυνση απλώνεται νόμιμα μέσω της βιομηχανίας διασκέδασης και παράνομα με κιλά φούντας, κόκας, χαπιών ή ότι άλλο…

Ένα πεδίο μάχης είναι τα Εξάρχεια και όχι για τον εαυτό τους. Καμία σημασία δε θα είχαν σαν ένα νεκρό σύμβολο νεανικών εξεγέρσεων. Έχουν, όμως, σημασία σαν ένα ζωντανό εργαστήριο πειραματισμού του κοινωνικού πολέμου που αφορά όλη την καταπιεζόμενη και εκμεταλλευόμενη κοινωνία. Σαν τόπος με συμβολικό κύρος, αλλά και σαν εστία παραγωγής αντιστάσεων. Αυτά υπερασπίζεται σήμερα ο κόσμος του αγώνα. Βγαίνοντας από τον λήθαργο που επέβαλε η σοσιαλδημοκρατία, διαμορφώνοντας τους όρους ενότητας που επιβάλλει η συγκυρία, σηκώνει το γάντι.

Αν η σημερινή κυβέρνηση νόμισε ότι της αρκεί ο λήθαργος αυτός έκανε λάθος. Διαπιστώνει ήδη την συστράτευση που ξεκινά και έχει ακόμα να διαπιστώσει πολλά. Θα υπερασπιστούμε τα Εξάρχεια όπως υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα της τάξης μας σε κάθε μέτωπο αγώνα. Σηκώνουμε το γάντι και ερχόμαστε.

Όλοι/Όλες στη συγκέντρωση και πορεία ενάντια στην κατασταλτική εκστρατεία και αλληλεγγύης στους κατειλημμένους χώρους, τις δομές του αγώνα, τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις.