Φτάσαμε σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο. Οι δολοφονίες του Τζορτζ Φλόιντ – και της Μπρένα Τέιλορ, του Τόνι Μακ Ντάιντ, και των άλλων Μαύρων, των οποίων η ζωή τελείωσε από την αστυνομία μόλις αυτόν τον μήνα – είναι μόνο οι τελευταίες σε μια σειρά αιώνων τραγωδιών. Όμως, στα πλαίσια της πανδημίας COVID-19, όταν το κράτος αντιμετωπίζει ανοιχτά τις μαύρες κοινότητες ως πλεόνασμα πληθυσμού που θα πρέπει να θανατωθεί από τον ιό, η αλαζονεία και η αίσθηση της δολοφονίας που διέπραξε ο αξιωματικός Ντέρεκ Τσάββιν ξεπέρασαν κάθε όριο. Υποστηριζόμενοι από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στις ΗΠΑ και σε άλλα μέρη του κόσμου, οι άνθρωποι της Μινεάπολης κατέστησαν σαφές ότι αυτή η απαράδεκτη κατάσταση πρέπει να σταματήσει, ανεξάρτητα από το τί χρειάζεται να γίνει για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός.
Από την εξέγερση του Ferguson το 2014 και μετά, η προσοχή όλου του κόσμου επικεντρώθηκε ιδιαίτερα στις ρατσιστικές δολοφονίες της αστυνομίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι μεταρρυθμιστές πολλών αποχρώσεων έχουν εισαγάγει νέες πολιτικές με την ελπίδα να ηρεμήσουν τα ξεσπάσματα βίας. Ωστόσο, σύμφωνα με την Βάση Δεδομένων Αστυνομικών Δολοφονιών, η αστυνομία σκότωσε περισσότερους ανθρώπους στις ΗΠΑ πέρυσι από ότι το 2015. Εάν οι δολοφονίες της αστυνομίας συνεχίζονται ή αυξάνονται ακόμη και παρά την εκτεταμένη δημόσια προσοχή και τις προσπάθειες μεταρρύθμισης, πρέπει να επανεξετάσουμε τη στρατηγική μας.
Πώς μπορούμε να τερματίσουμε τις ρατσιστικές αστυνομικές δολοφονίες μια για πάντα;
Ποινικές διώξεις και δικαστικές αγωγές
Είναι ευρέως γνωστό ότι οι πιθανότητες μεμονωμένοι αστυνομικοί ή αστυνομικά τμήματα να αντιμετωπίσουν πραγματικές συνέπειες για τη δολοφονία ανθρώπων, ειδικά Μαύρων, είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Είναι λογικό ότι οι διαδηλωτές και οι θρησκευόμενες οικογένειες απαιτούν συχνά ποινικές διώξεις εναντίον δολοφόνων μπάτσων – μιας και το αμερικανικό ποινικό νομικό σύστημα δεν προσφέρει άλλο μοντέλο για «δικαιοσύνη». Οι αρχές, αρνούμενες να εκδώσουν καταδικαστικές αποφάσεις, δείχνουν πόσο λίγο εκτιμούν τη ζωή των Μαύρων. Αλλά το κλείδωμα των απλών ανθρώπων σε κλουβιά δεν εμποδίζει την αντικοινωνική δραστηριότητα – και με δεδομένο ότι η αστυνομική βία νομιμοποιείται από ειδικούς νόμους εξαίρεσης και ισχυρούς θεσμούς, αυτό το αποτρεπτικό θεσμικό πλαίσιο φαίνεται να είναι ακόμη λιγότερο αποτελεσματικό απέναντι στην αστυνομία. Ο Johannes Mehserle, ο αξιωματικός που δολοφόνησε τον Όσκαρ Γκραντ στο Όκλαντ το 2008, ήταν ένας από τους λίγους αστυνομικούς που φυλακίσθηκαν. Ωστόσο, η δολοφονία του Joshua Pawlik το 2018 και πολλές άλλες δολοφονίες της αστυνομίας στην περιοχή υποδηλώνουν ότι αυτό το προηγούμενο δεν απέτρεψε την αστυνομία της Bay Area να δολοφονεί ανθρώπους.
Ούτε οι αγωγές φαίνεται να κάνουν τη διαφορά. Η οικογένεια της Justine Damond έλαβε μια αποζημίωση 20 εκατομμυρίων δολαρίων μετά τη δολοφονία της από την αστυνομία της Μινεάπολης – ένα εξαιρετικά σπάνιο περιστατικό, πιθανότατα σχετικό με την ασυνήθιστη περίπτωση όπου ένας Μαύρος άνδρα αστυνομικός σκότωσε μια λευκή γυναίκα. Όμως, το να αναγκάζουμε τους φορολογούμενους της πόλης – μερικοί από τους οποίους υφίστανται αστυνομική βία καθημερινά – να πληρώνουν εκατομμύρια για τη δολοφονική δραστηριότητα της αστυνομίας στην περιοχή τους δεν λειτουργεί για να σταματήσουν οι δολοφονίες της αστυνομίας.
Εάν συνέβαινε αυτό, ο Τζορτζ Φλόιντ θα ήταν ακόμα ζωντανός.
Επιτροπές Πολιτών και μέτρα απόδοσης αστυνομικής ευθύνης
Η Μιννεάπολις έχει ήδη μια επιτροπή πολιτών για τον έλεγχο της αστυνομικής βίας, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον αστυνομικό Chauvin να σκοτώσει τον Τζορτζ Φλόιντ. Στην πραγματικότητα, το συμβούλιο αξιολόγησης δεν είχε επιβάλει καμία τιμωρία για οποιαδήποτε από τις δεκαοκτώ προηγούμενες καταγγελίες που διατυπώθηκαν εναντίον του Chauvin. Επίσης, δεν εμπόδισε τις δολοφονίες της Justine Damond, του Jamar Clark ή άλλων ανθρώπων που σκοτώθηκαν από την αστυνομία της πόλης.
Οι ίδιοι οι αστυνομικοί επίτροποι ζητούν τώρα επίβλεψη και λογοδοσία, πιθανώς με την ελπίδα να αποτρέψουν περαιτέρω ταραχές. Αυτό δείχνει πόσο μικρή απειλή αυτά τα μέτρα αποτελούν για την εξουσία τους.
Κάμερες σώματος στη στολή και μαγνητοσκόπηση της αστυνομίας
Οι περισσότερες από τις αστυνομικές δολοφονίες που έγιναν τα τελευταία χρόνια πραγματοποιήθηκαν από αξιωματικούς που φορούσαν κάμερες σώματος. Αυτό δεν τους εμπόδισε να σκοτώσουν – και σχεδόν ποτέ δεν είχε ως αποτέλεσμα ποινικές καταδίκες. Μια ανεξάρτητη μελέτη του Πανεπιστημίου Temple του 2016 κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, αντίθετα, η χρήση φορητών καμερών σώματος συσχετίστηκε με την αύξηση των θανατηφόρων πυροβολισμών από την αστυνομία, απειλώντας δυσανάλογα τους άνδρες, τους νέους και τους έγχρωμους ανθρώπους. Άλλες ερευνητικές προσπάθειες που έχουν αναφερθεί στα οφέλη της τεχνολογίας, όπως η μελέτη του Πανεπιστημίου της Νεβάδας του Λας Βέγκας το 2017, πραγματοποιήθηκαν εν μέρει από αστυνομικές υπηρεσίες που προσπαθούσαν να εξοικονομήσουν χρήματα χρησιμοποιώντας τις ανάλογες καταγγελίες.
Παρόλο που δεν φαίνεται να μειώνουν τις δολοφονίες, τα πλάνα από τις κάμερες στη στολή των αστυνομικών θέτουν σε κίνδυνο τους υπόλοιπους από εμάς, καθώς παρέχουν αποδείξεις στους προκατειλημμένους εισαγγελείς που στηρίζουν την αστυνομία, ώστε να μπορούν χρησιμοποιώντας κατά το δοκούν αυτά τα πλάνα, να επιλέγουν διάφορα στοιχεία και να μας ασκούν επιπλέον κατηγορίες κάθε φορά που οι αστυνομικοί θα μας επιτεθούν.
«Δεν χρειαζόμαστε πιο εμπεριστατωμένες πληροφορίες σχετικά με το τι κάνει η αστυνομία. Πρέπει να τους σταματήσουμε να κάνουν αυτό που κάνουν. Δεν αναζητούμε διαφάνεια ή λογοδοσία. Ψάχνουμε για έναν κόσμο χωρίς αστυνομία».
Η βιντεοσκόπηση της αστυνομικής βίας από τους πολίτες επίσης δεν αρκεί. Ο Ντέρεκ Τσάββιν ήξερε ότι τον βιντεοσκοπούν, αλλά ακόμα και έτσι, δολοφόνησε τον Τζορτζ Φλόιντ χωρίς δισταγμό. Οι αξιωματικοί της αστυνομίας που δολοφόνησαν τον Philando Castile, τον Eric Garner και αμέτρητους άλλους ανθρώπους δεν σταμάτησαν από τις κάμερες που τους παρακολουθούσαν. Ακόμα κι αν «ολόκληρος ο κόσμος παρακολουθεί», η περισσότερη επιτήρηση δεν θα μας κάνει πιο ασφαλείς όσο οι δολοφόνοι μπάτσοι μπορούν να ενεργήσουν με ατιμωρησία.
Άσκηση πίεσης στους Πολιτικούς
Ίσως πρέπει να κατευθύνουμε την οργή μας στους πολιτικούς και όχι στην αστυνομία, όπως προτείνει ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης Μπιλ ντε Μπλάσιο;
Φυσικά οι πολιτικοί είναι υπεύθυνοι για τη εξευτελιστική υποστήριξή τους στην αστυνομία. Αλλά δεν είναι αυτοί που μας παρενοχλούν και μας εκφοβίζουν καθημερινά, που εισβάλλουν στην ιδιωτική μας ζωή και μας κατασκοπεύουν, που στέκονται ανάμεσα σε εμάς και τους πόρους που χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε, που μας χτυπούν και μας πυροβολούν και μας σκοτώνουν. Στην πραγματικότητα, σε αντίθεση με την αστυνομία που έχει στην κατοχή της τα όπλα, τα δακρυγόνα και τα άρματα μάχης, η δύναμη των πολιτικών είναι μια ψευδαίσθηση. Υπάρχει μόνο λόγω των τρόπων που παραχωρούμε σε αυτούς την εξουσία μας να λαμβάνουμε αποφάσεις για τους εαυτούς μας και τις κοινότητες μας. Αν δεν υπήρχε η αστυνομία να προστατεύει τα προνόμιά τους και να επιβάλλει τις εντολές τους, οι πολιτικοί δεν θα είχαν καμία σημασία. Χωρίς τον στρατό, την Εσωτερική Ασφάλεια, τις Μυστικές Υπηρεσίες και την ένοπλη επαγρύπνηση για να διασφαλίσουμε ότι θα υπακούσουμε στις εντολές του, ο Τραμπ δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από ένας ιδιαίτερα αποτρόπαιος νταής μπούλης. Όσο η αστυνομία ρυθμίζει ό,τι μπορούμε να κάνουμε, η κατεύθυνση του θυμού μας εναντίον των πολιτικών θα έχει μικρό αντίκτυπο.
Σε μια εποχή αυξανόμενης κοινωνικής έντασης και αστάθειας, όταν οι δομές εξουσίας βασίζονται όλο και περισσότερο στην ωμή δύναμη παρά στη συγκατάθεση του γενικού πληθυσμού, οι πολιτικοί όλων των αποχρώσεων φοβούνται ιδιαίτερα να χάσουν την πίστη της ένοπλης πτέρυγας του κράτους. Εάν δεν εγγυηθούν την ατιμωρησία των αστυνομικών, κινδυνεύουν να υπονομεύσουν τη δική τους εξουσία. Σε μια ακραία περίπτωση, θα μπορούσαν ακόμη και να εκτοπιστούν, όπως έχουμε δει σε πραξικοπήματα από τη Χιλή έως την Αίγυπτο. Γιατί ένας Μαύρος πρόεδρος με διαπιστευτήρια «κοινωνικής δικαιοσύνης» παραμένει άπραγος και παρακολουθεί καθώς οι δολοφόνοι των Michael Brown, Freddie Gray, Eric Garner και πολλών άλλων ξεφεύγουν από κάθε μορφή τιμωρίας για τις δολοφονίες που διέπραξαν; Ίσως επειδή ήταν πιο σημαντικό για τον Μπαράκ Ομπάμα να προστατεύσει τη σταθερότητα του καθεστώτος του από το να επιδιώξει δικαιοσύνη για ρατσιστικές δολοφονίες. Αυτό το καθιστά ακόμη πιο απίθανο να κάνουν κάποια διαφορά οι προσφυγές μας στους πολιτικούς.
Ψηφοφορία
Πρέπει να εγγραφούμε για να ψηφίσουμε ώστε να ακουστούν οι φωνές μας στη κάλπη, όπως επιμένει η δήμαρχος της Ατλάντα, Keisha Bottoms;
Και πάλι, αυτό που συνέβη στη Μινεάπολη υποδηλώνει ότι κάτι τέτοιο δεν λειτουργεί. Εάν μια πόλη με προοδευτικό δήμαρχο και ένα δημοτικό συμβούλιο αποτελούμενο εξ ολοκλήρου από Δημοκράτες και μέλη του Πράσινου Κόμματος, δεν μπορεί ακόμη να αποτρέψει τους ανεξέλεγκτους ρατσιστές αστυνομικούς να σκοτώνουν ανθρώπους ξανά και ξανά, δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η ψηφοφορία με κάποιο άλλο τρόπο σε κάποιες εκλογές θα είχαν φέρει κάτι διαφορετικό. Η ρατσιστική αστυνομική βία περιλαμβάνεται στην εθνική ατζέντα, επειδή η θαρραλέα, ανθεκτική αντίσταση των ανθρώπων στους δρόμους την έβαλε εκεί. Η «αστυνομική δολοφονία» δεν υπήρξε ποτέ υποψήφια σε κάποιο ψηφοδέλτιο για να ψηφίσουμε υπέρ ή κατά αυτής. Η βία των αστυνομικών είναι η κόλλα που συγκρατεί ένα σύστημα που δεν επιλέξαμε ποτέ και κανείς δεν μας ρώτησε πραγματικά πως θέλουμε να λειτουργεί. Δεν θα είναι οι ψήφοι μας που θα καταργήσουν την αστυνομική βία, θα είναι η δράση μας.
Ειρηνικές Διαμαρτυρίες
Λοιπόν, εάν η άμεση δράση είναι ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης των δολοφονιών της αστυνομίας, τότε σίγουρα ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να φέρουμε την αλλαγή είναι μέσω της αυστηρής μη-βίας, όπως μας λέει η εγγονή του Martin Luther King Jr.
Δυστυχώς όμως, αυτή είναι μια ρητορική, όχι η Ιστορία. Στην πραγματικότητα, το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων αντλεί τις επιτυχίες του από έναν συνδυασμό μαχητικών άμεσων ενεργειών, ένοπλης αυτοάμυνας, ταραχών, συγκρούσεων και μη βίαιης πολιτικής ανυπακοής. Η όψιμη ανάδειξη του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ σε αδιαμφισβήτητο ηγέτη του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα – και το ενδιαφέρον των πολιτικών σήμερα να προωθήσουν την κληρονομιά του με τον αντίστοιχο αποκλεισμό όλων των άλλων – προέκυψε επειδή το παράδειγμα του, τους προσφέρει μια χρήσιμη εναλλακτική λύση στην απειλή που αποτελούν οι ανεξέλεγκτες αστικές ταραχές και η μαχητικότητα της Μαύρης Δύναμης (Black Power). Καταδικάζοντας όλες τις ενέργειες που δεν εμπίπτουν στο παράδειγμα της μη βίας διαιρούν τα κινήματα, προστατεύοντας την κυρίαρχη τάξη και κρύβοντας την Ιστορία των τρόπων με τους οποίους συμβαίνει πραγματικά η κοινωνική αλλαγή.
Ταραχές και συγκρούσεις
Εάν δεν είναι οι αυστηρά μη βίαιες διαμαρτυρίες, μπορούν τότε οι ταραχές και οι συγκρούσεις να διασφαλίσουν ότι η αστυνομία θα σταματήσει να σκοτώνει και οι αστυνομικοί θα λογοδοτούν για τις αποτρόπαιες πράξεις τους;
Οι ταραχές μπορούν να επιτύχουν πολλά πράγματα που σπάνια καταφέρνει η ειρηνική διαμαρτυρία. Αυξάνουν το οικονομικό και πολιτικό κόστος της αστυνομικής βίας για τα καθεστώτα που την διαπράττουν. Μπορούν να επιτρέψουν στους περιθωριοποιημένους ανθρώπους να καλύψουν τις ανάγκες τους άμεσα μέσω της δύναμης της ομαδικής δράσης – τις ανάγκες τους για συλλογικό πένθος, για εκδίκηση, ακόμη και για υλικά αγαθά. Διαλύουν τον μύθο ότι η αστυνομία είναι άτρωτη και διαλύουν την ψευδαίσθηση της πολιτικής συναίνεσης. Διευρύνουν τους ορίζοντες της συλλογικής μας φαντασίας για το τι μπορούμε να κάνουμε μαζί και πώς ο κόσμος θα μπορούσε να είναι διαφορετικός.
Αλλά οι ταραχές από μόνες τους δεν αρκούν. Ενώ η μαζική αναταραχή ανάγκασε τις απρόθυμες αρχές να ασκήσουν κατηγορίες εναντίον δολοφόνων αστυνομικών – στο Όκλαντ, στο Φέργκιουσον, στη Βαλτιμόρη και τώρα στη Μινεάπολη – συχνά δεν εξασφαλίζουν καταδικαστικές αποφάσεις, όπως έγινε φανερό στις δικαστικές υποθέσεις στο Φέργκιουσον και στη Βαλτιμόρη. Και ακόμη και αν μπορούσαν να αποθαρρύνουν περαιτέρω δολοφονίες από συγκεκριμένες αστυνομικές δυνάμεις, το σταθερό ποσοστό δολοφονιών της αστυνομίας κατά τα τελευταία πέντε χρόνια δείχνει ότι οι ταραχές δεν έχουν ακόμη μειώσει το συνολικό πρόβλημα. Οι φλόγες του Φέργκιουσον έσβησαν αμέσως όταν η αστυνομία του Σαιντ Λούις πυροβόλησε θανάσιμα τον Ισαάκ Χολμς, παρά την απειλή μιας πιθανής περαιτέρω αναταραχής και κανείς αστυνομικός δεν κατηγορήθηκε τελικά για την δολοφονία του.
Εάν πρέπει να καταστρέψουμε ολόκληρες γειτονιές μόνο και μόνο για να φέρουμε έναν μόνο αξιωματικό της αστυνομίας στο δικαστήριο, αυτό δεν είναι βιώσιμο σχέδιο για να φτάσουμε κάποτε στο επίπεδο να αναδείξουμε την συνολική ευθύνη της βιομηχανίας δικαιοσύνης των ΗΠΑ για όσα ζούμε. Το θάρρος και η αποφασιστικότητα των εξεγερμένων στη Μινεάπολη και σε όλη τη χώρα αντιπροσωπεύει ένα εμπνευσμένο βήμα προς τα εμπρός. Αλλά δεν πρέπει να το προσεγγίσουμε ως ένα μέσο μεταρρύθμισης – πρέπει να το κατανοήσουμε ως ένα βήμα προς την επανάσταση.
Οπότε,… τι θα κάνουμε;
Εάν καμία από τις «λύσεις» που προτείνουν οι κυβερνήσεις, τα αστυνομικά τμήματα και ορισμένοι ακτιβιστές της κοινότητας δεν θα αρκούσε, τι θα μπορούσε να σταματήσει μια για πάντα τις ρατσιστικές αστυνομικές δολοφονίες; Δεν είναι εύκολο να απαντήσουμε σε αυτήν την ερώτηση, αλλά πρέπει να την θέσουμε σοβαρά.
Η απάνθρωπη υπόθεση ότι η ζωή του Μαύρου και του Σκουρόχρωμου είναι αναλώσιμη, είναι θεμελιώδης για όλες τις θεσμοποιημένες δομές εξουσίας της εποχής μας. Θα απαντήσουμε στην ερώτηση για το τι θα λειτουργήσει στην πράξη για την εξάλειψη των δολοφονιών της αστυνομίας μέσω μιας δια βίου διαδικασίας πειραματισμού – αλλά είναι σαφές ότι αυτό θα απαιτήσει από εμάς να καταργήσουμε ή να μετατρέψουμε εντελώς όλες αυτές τις υπάρχουσες δομές. Ξεκινώντας από το μοντέλο της συλλογικής περιφρόνησης προς τις κυρίαρχες δομές που έχουμε δει την περασμένη εβδομάδα, πρέπει να υπολογίσουμε πώς μπορεί να μοιάζει η μακροπρόθεσμη αλλαγή. Ακολουθούν ορισμένοι μακροπρόθεσμοι στόχοι – μερικοί αστερισμοί που θα βοηθήσουν στην πλοήγηση.
Αφοπλισμός και κατάργηση της αστυνομίας
Όσο η αστυνομία έχει όπλα και ατιμωρησία, θα συνεχίσει να μας σκοτώνει. Όλες οι προσπάθειές μας έως τώρα, στην καλύτερη, έβαλαν μικρά εμπόδια στην ατιμωρησία της. Ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε. Μόνο όταν μια περιπολία της αστυνομίας στον αυτοκινητόδρομο δεν θα μπορεί να τελειώσει τη ζωή μας κατά τη διάρκεια μιας έρευνας ρουτίνας, ο τρόμος που τόσοι πολλοί από εμάς νιώθουμε κάθε φορά που βλέπουμε τα μπλε φώτα να αναβοσβήνουν θα τελειώσει. Μόνο όταν καμία ομάδα από ένστολους κακοποιούς δεν θα δικαιούται να καρφώσει κανέναν στο έδαφος και να αγνοήσει τις εκκλήσεις του, όλοι μας θα απαλλαγούμε από την απειλή να γίνουμε ο επόμενος Τζορτζ Φλόιντ.
Μόλις αφοπλιστεί η αστυνομία, θα καταστεί σαφές σε όλους πόσο άχρηστη είναι τελικά σε πολλά από αυτά που πιστεύουμε ότι την έχουμε ανάγκη. Όταν οι ψυχικά ασθενείς ενεργούν με τρόπους που φαίνονται ακανόνιστοι σε άλλους, χρειαζόμαστε συμβούλους και υποστηρικτές, όχι ένοπλους φρουρούς. Όταν τα ρομαντικά ζευγάρια και οι γείτονες έχουν διενέξεις και συγκρούσεις, χρειαζόμαστε άτομα με δεξιότητες επίλυσης συγκρούσεων και αποκλιμάκωσης, όχι βίαιους αστυνομικούς που κάνουν τα πράγματα χειρότερα επιβάλλοντας μια πατριαρχική ατζέντα. Όταν τα παιδιά χρειάζονται κατεύθυνση της κυκλοφορίας, ώστε να μπορούν να διασχίσουν το δρόμο, χρειαζόμαστε φιλικούς γέροντες, γιαγιάδες και γείτονες που τα γνωρίζουν, όχι άτομα με θανατηφόρα όπλα που έχουν ελάχιστη εμπειρία στη συνεργασία με παιδιά. Όταν χάνουμε πράγματα ή βρίσκουμε πράγματα, χρειαζόμαστε ένα κέντρο κοινότητας για να τα ανταλλάξουμε, όχι έναν αστυνομευμένο χώρο. Όταν τα αυτοκίνητά μας παθαίνουν ζημιές και μας αφήνουν στο πλάι του δρόμου, χρειαζόμαστε μια κοινότητα Καλών Σαμαριτών, όχι μισθοφόρους που θέλουν να μας γράψουν πρόστιμα. Η πλειονότητα αυτών που κάνει η αστυνομία είναι επιβλαβής και πρέπει να εξαλειφθεί αμέσως για να γίνουμε πιο ασφαλείς όλοι μας. Πολλά από τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να γίνουν πολύ καλύτερα από εξειδικευμένους, άοπλους εθελοντές με καλή θέληση.
Ως θεσμός, η ίδια η αστυνόμευση είναι βίαια και καταπιεστική στον πυρήνα της. Οι χιλιάδες δολοφονίες που διαπράττονται από μεμονωμένους αστυνομικούς είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Πώς μπορούμε να μετρήσουμε το καθημερινό άγχος, τον έντονο τρόμο, τους μικρούς εξευτελισμούς, τον αντίκτυπο στα μέλη μιας οικογένειας που τα παιδιά της απήχθηκαν, χτυπήθηκαν ή δολοφονήθαν, καταστάσεις που τόσοι πολλοί άνθρωποι βιώνουν κάθε φορά που πρέπει να ασχολούνται με την ενοχλητική αλαζονεία που χαμογελά πίσω από ένα σήμα; Από την απαρχές της θεσμικής ύπαρξης τους ως φρουροί των σκλάβων μέχρι τα σημερινά κατασκοπευτικά drone υψηλής τεχνολογίας και τους προγνωστικούς αλγόριθμους αστυνόμευσης, η αστυνομία δεν υπήρξε ποτέ για να μας προστατεύσει.
Δεν είναι θέμα ενός κακού ατόμου ή μιας κακιάς στιγμής. Ολόκληρο το σύστημα είναι σάπιο.
Προωθήστε τη συλλογική αυτοάμυνα
Το σύνθημα «Ποιος μας προστατεύει; Εμείς προστατευόμαστε!» είναι κάτι περισσότερο από ένα σλόγκαν – είναι αναγκαιότητα. Δεν υπάρχει ασφάλεια για την οποία μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι δεν βασίζεται στην εμπιστοσύνη και τις σχέσεις που έχουμε μεταξύ μας. Για να είμαστε σίγουροι για την ασφάλειά μας, πρέπει να είμαστε σε θέση να καθορίσουμε οι ίδιοι για τους εαυτούς μας τους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε και πώς να τους αντιμετωπίσουμε μαζί.
Οι επικριτές υποστηρίζουν ότι είναι αφελές να μιλάμε για αφοπλισμό και κατάργηση της αστυνομίας, επικαλούμενοι την επιθετικότητα και το χάος που υποτίθεται ότι θα εξαπολύσουμε ο ένας στον άλλον χωρίς να έχουμε τη βία της αστυνομίας να μας κρατάει υπό έλεγχο. Αλλά αυτό που είναι πραγματικά αφελές είναι να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι ένα ίδρυμα που είναι υπεύθυνο για τη θανάτωση χιλιάδων ανθρώπων κάθε χρόνο με κάποιο τρόπο μας κρατά ασφαλείς.
Η συλλογική αυτοάμυνα δεν θα είναι εύκολη, αλλά είναι η μόνη μας ελπίδα. Αυτό απαιτεί οργάνωση για την αποτροπή της βίας της ακροδεξιάς – εκείνων που ενθαρρύνονται από τον Τραμπ να πυροβολήσουν όσους λεηλατούν- και από τις κρατικές δομές που καταστέλλουν τους διαδηλωτές. Θα σημαίνει ανάληψη ευθύνης για την ανάπτυξη νέων δεξιοτήτων επίλυσης συγκρούσεων και νέων δομών για ταχεία αντίδραση σε περιόδους κρίσης. Οι ενδείξεις ότι οι συμμορίες της Μινεάπολις οργανώνουν εκεχειρία και συνεργάζονται για την προστασία των διαδηλωτών από την ακροδεξιά βία είναι ενθαρρυντικές. Θα χρειαστούμε όλο το θάρρος και τη δημιουργικότητά μας για να αναπτύξουμε νέες προσεγγίσεις που εκτιμούν και προστατεύουν όλους μας, αντί να θυσιάζουμε εκατομμύρια χρήματα που μας ανήκουν για να φυλακιστούμε ή να δολοφονηθούμε από την αστυνομία προκειμένου να διασφαλιστεί η ασφάλεια και η περιουσία μιας ελάχιστης μειοψηφίας.
Μοιραστείτε τα αναγκαία αγαθά και τους πόρους σας ελεύθερα μέσω της αμοιβαιότητας και της αλληλοβοήθειας.
Θέλετε να αποφύγετε τις λεηλασίες; Βεβαιωθείτε ότι όλοι έχουν στέγαση, αρκετό φαγητό και αρκετούς πόρους για να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή. Όταν δεν τα έχουν, ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει για την οργή τους εναντίον εκείνων που τους εμποδίζουν να αποκτήσουν τα αγαθά που χρειάζονται για να ζήσουν;
Στη Μινεάπολη, οι τοπικές κοινότητες δημιουργούν αποθήκες εφοδιασμού όπου πόροι που απαλλοτριώνονται κατά τη διάρκεια των ταραχών μπορούν να μοιραστούν ελεύθερα, τόσο για να υποστηρίξουν τις διαμαρτυρίες όσο και για να επιτρέψουν στους γείτονες τους να ζήσουν. Η κρίση COVID-19 έχει διαδώσει τα κοινωνικά δίκτυα αλληλοβοήθειας, οι ταραχές τα οδηγούν στο επόμενο επίπεδο. Η αστυνομία υπάρχει για να διασφαλίσει ότι οι πόροι διανέμονται όχι ανάλογα με τις ανάγκες όλων μας, αλλά σύμφωνα με ένα αρχαϊκό σύστημα δικαιωμάτων ιδιοκτησίας που ωφελεί όσους συσσωρεύουν για τον εαυτό τους αντί να μοιράζονται. Οι διαδηλωτές το έχουν αναποδογυρίσει αυτό. Αντίθετα με τους επικριτές τους που βλέπουν όσους στοχευμένα λεηλατούν ως «καταστροφείς που διαλύουν τη δική τους κοινότητα», είναι πιο ακριβές να πούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν μετατρέψει έναν θεσμό που υπήρχε για να απομυζά κέρδη από τη γειτονιά και να τα παραδίδει σε εξωτερικούς επενδυτές σε μια κατάσταση που στην πραγματικότητα εξυπηρετεί τις άμεσες υλικές τους ανάγκες. Η καταστροφή των εμποδίων που χωρίζουν τις κοινότητες μας από τους πόρους και τα αγαθά που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να μεταμορφώσουμε την κοινωνία μας. Η κατάργηση της αστυνομίας είναι ένα βήμα προς την επίτευξη αυτού, ενώ ταυτόχρονα τερματίζονται οι δολοφονίες που διαπράττουν οι αστυνομικοί.
Απονομιμοποίηση και αποδυνάμωση όλων των θεσμών που δικαιολογούν τις αστυνομικές δολοφονίες
Ένας από τους λόγους για τους οποίους οι αστυνομικοί ξεφεύγουν τόσο συχνά από τις δολοφονίες που διαπράττουν είναι ότι το Ανώτατο Δικαστήριο έχει κατασκευάσει και ερμηνεύσει νόμους που παρέχουν «ειδική ασυλία» στην αστυνομία για τη δολοφονία ανθρώπων, κάτι που συνέβη σε περισσότερες από τις μισές υποθέσεις που έφτασαν στα δευτεροβάθμια δικαστήρια τα τελευταία πέντε χρόνια. Γιατί πρέπει ένας αμετανόητος βιαστής σαν τον αναπληρωτή δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Ηνωμένων Πολιτειών Brett Kavanaugh, και τη παρέα του που τον προστατεύει, να είναι σε θέση να εξουσιοδοτεί αστυνομικούς να μας σκοτώνουν όποτε το κρίνουν αυτοί κατάλληλο; Υπό αυτή τη λογική, γιατί αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι σε θέση να καθορίσουν εάν μπορούμε να κάνουμε αμβλώσεις, ή πώς μπορούμε να οργανώσουμε τα συνδικάτα μας, ή τα όρια της κυριαρχίας των αυτοχθόνων στη Γη τους ή οτιδήποτε άλλο;
Οι συνεχείς αστυνομικές δολοφονίες είναι μόνο ένας από τους κινδύνους που αποδεχόμαστε, εγκαταλείποντας την εξουσία μας σε εννέα μαυροφορεμένες καρικατούρες αυθεντίας πάνω στη δικαστική έδρα. Για να διασφαλίσουμε την ελευθερία μας, πρέπει να πάρουμε πίσω την αυτοδιάθεσή μας από τα χέρια των δικαστηρίων.
«Όσο περισσότερο μπορούμε να απονομιμοποιήσουμε την εξουσία των Ανώτατων Δικαστηρίων να διαμορφώνουν τη ζωή μας, και όσο πιο ισχυρές και δημιουργικές μπορούμε να κάνουμε τις εναλλακτικές μας λύσεις, τόσο λιγότερο θα πρέπει να φοβόμαστε από τους Trumps και τους Kavanaughs αυτού του κόσμου. Ας χτίσουμε μια κοινωνία που επιτρέπει σε όλους να εμπλακούν στην πραγματική αυτοδιάθεση – εκεί όπου κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει τι επιτρέπεται να κάνουμε όλοι μας με τα σώματά μας – στην οποία κανένα κράτος δεν μπορεί να αρπάξει την εξουσία μας για να διαμορφώσει το μέλλον μας.”
– «Ο Kavanaugh δεν πρέπει να είναι στο Ανώτατο Δικαστήριο. Ούτε κανείς άλλος. “
Ενώ είμαστε σε αυτή τη κατάσταση, τι γίνεται με τους πολιτικούς; Εάν η εκλογή νέων αξιωματούχων δεν μπορεί να εμποδίσει την αστυνομία από το να μας σκοτώσει, σε τί τους χρειαζόμαστε; Εάν θέλουμε πραγματικά να διασφαλίσουμε το μέλλον μας ενάντια στην αυθαίρετη εξουσία των αρχών, δεν μπορούμε να πάμε μέχρι τη μέση. Καθώς οργανώνουμε τις γειτονιές μας με τέτοιο τρόπο ώστε να μοιραζόμαστε και να διανέμουμε πόρους και αγαθά, ας θέσουμε τα θεμέλια για μια νέα λαϊκή μορφή πολιτικής οργάνωσης που μπορεί να ασκήσει εξουσία άμεσα χωρίς να χρειάζεται αντιπροσώπους. Εμπνευσμένο από το σύστημα των συμβουλίων στα κουρδικά εδάφη της Rojava, τις συνελεύσεις του ελληνικού αναρχικού κινήματος, τις απεργίες των μαθητών στο Μόντρεαλ και πολλά άλλα παραδείγματα, μπορούμε να οικοδομήσουμε έναν νέο κόσμο από κάτω προς τα πάνω, χωρίς πολιτικούς στην κορυφή να διαφεντεύουν τα πάντα.
Το τέλος των αστυνομικών δολοφονιών μια και για πάντα
Τι θα χρειαστεί λοιπόν για να σταματήσουμε για πάντα τις αστυνομικές δολοφονίες; Τίποτα λιγότερο από μια επανάσταση.
Αλλά αυτή η επανάσταση δεν είναι μια μακρινή ουτοπία, ούτε ένας ξέσπασμα όπου εισβάλουμε στα Χειμερινά Ανάκτορα. Είναι μια συνεχής διαδικασία οικοδόμησης σχέσεων εμπιστοσύνης, ανταλλαγής πόρων, υπεράσπισης, αναιρέσεως των αλληλοσυνδεόμενων κυριαρχικών δομών της λευκής υπεροχής και οργάνωση για την κάλυψη των αναγκών μας μαζί – χωρίς αστυνομία ή πολιτικούς -. Και αυτό συμβαίνει ήδη. Είναι καιρός για τον καθέναν από εμάς να επιλέξουμε μια πλευρά και να πάρουμε θέση. Τα στοιχήματα είναι υψηλά – η ζωή που σώζεται μπορεί να είναι και η δική σου. Αλλά όπως μας έδειξαν οι θαρραλέοι διαδηλωτές στη Μινεάπολις και πέραν αυτής, ούτε η δύναμη της αστυνομίας είναι απόλυτη. Μαζί, μπορούμε να ξεπεράσουμε τη βία τους και να χτίσουμε έναν νέο κόσμο.
Crimethinc – Ex Workers Collective
_________________
Μετάφραση: Τάσος Σαγρής / Κενό Δίκτυο
ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ (Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες]
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
