Διάβασα πριν λίγο σε ένα αριστερό πόρταλ ότι η καταστολή το τελευταίο διάστημα έχει οξυνθεί. Μια τέτοια διαπίστωση δείχνει τη κοντή μνήμη του καιρού που ζούμε, γιατί η καταστολή ήταν ανέκαθεν και είναι πανταχού παρούσα.
Δεν φτάνει όμως να μιλάμε απλά και μόνο για τη καταστολή του Κράτους, αλλά κατά τη γνώμη μου χρειάζεται και η αναλυτική σκέψη για αυτή.
Η πραγματικότητα σήμερα μας λέει ότι:
Ένα καθεστώς που πεθαίνει δεν έχει άλλη δικαιολογία για την αυταρχική του φύση παρά μόνο τη παράλογη αποφασιστικότητα του-να παραταθεί. Εδώ και καιρό το πεδίο της νομιμότητας έχει συνδεθεί με τους πολλαπλούς καταναγκασμούς που κάνουν τη ζωή ανυπόφορη.
Εξ’ου και οι τελευταίες σκληρύνσεις της κυριαρχίας: το μέσα της είναι απογυμνωμένο, δεν ωφελεί σε τίποτα να κάνουμε πως δε το βλέπουμε. Οι καιροί της πιο σκληρής καταπίεσης είναι τις πιο πολλές φορές καιροί όπου γίνεται πολύς λόγος για μεγάλα και υψηλά πράγματα. Χρειάζεται θάρρος για να μιλάς σε τέτοιους καιρούς για πράγματα τόσο χαμηλά και τόσο φτηνά, όπως το φαγητό η στέγη, η αποξένωση μέσα σε μια βοή από ξεφωνητά ότι ο σκοπός είναι το πνεύμα της θυσίας.
Ενώ το υπερωκεάνιο βυθίζεται, οι πολιτικοί παίζουν χαρτιά στο σαλόνι, προσπαθώντας έκαστος να εκμεταλλευτεί τις χαρτοπαικτικές αδυναμίες του αντιπάλου. Και οσάκις ο κοινωνικός απόηχος απειλεί να εισβάλει στο σαλόνι της πολιτικής, τότε επιχειρείται αντιπερισπασμός, αποπροσανατολισμός, μέσω σκανδαλολογίας, τρομολαγνείας, εθνικισμού, εσωτερικών κι εξωτερικών εχθρών και ηθικολογίας.
Ο στόχος είναι ο έλεγχος, η εξόντωση του διαφορετικού, η ηγεμονία, το χρήμα. Ο τόπος που καθιστά δυνατή αυτή την κολασμένη μεταμόρφωση είναι η δαιδαλώδης μορφή των θεμελίων του καπιταλισμού. Ένα σύστημα κρυμμένο στο λαβύρινθο της άρχουσας τάξης, το οποίο αφαιρεί από τους ανθρώπους όχι μόνο τις περιουσίες τους, όχι μόνο τις ζωές τους, αλλά την ίδια την ουσία τους.
Η κυριαρχία καθ’όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας έδινε στους όχλους εξιλαστήρια θύματα και αποδιοπομπαίους τράγους. Χώριζε τον λαό σε δεξιούς κι αριστερούς, κόκκινους και κίτρινους, μαύρους και λευκούς, καθαρόαιμους και μπάσταρδους. Όσο αυτοί αλληλοσφάζονταν η κυριαρχία πλούτιζε και νεμόταν τους καρπούς της δουλειάς του λαού. Ακόμα και η μικρότερη αρχική απόκλιση από την αλήθεια, πολλαπλασιάζεται στη συνέχεια επί χίλια.
Η αλήθεια δεν πεθαίνει ποτέ από φυσικά αίτια. Πεθαίνει όταν δεν ξέρουμε πώς να τροφοδοτήσουμε την πηγή της. Πεθαίνει από τύφλωση, από λάθη, από αμνησία και προδοσία. Πεθάνει από την κούραση, την αχρηστία, τη παραίτηση, την ανάθεση.
Πρώτα δοκιμάζουν να σε τσακίσουν σωματικά με την ανυπόφορη φτώχεια κι ύστερα δοκιμάζουν να σε ευνουχίσουν πνευματικά με την επιβαλλόμενη λήθη. Κι αν δεν σπάσεις με κανένα από τα δύο υπάρχουν οι φυσιολογικές μέθοδοι: οι αστυνομικές ράβδοι, τα ψυχιατρικά κελιά, τα δικαστικά έδρανα και τα τείχη του σωφρονισμού, οι σφαίρες των στρατηγών, τα μαχαίρια των μισάνθρωπων, η απόγνωση της ανέχειας, η θηλιά των χρεών, η διαγραφή των συναισθημάτων μετατρέποντας τη ψυχή σε λευκό χαρτί.
Το συναίσθημα της απόλαυσης της ζωής και οι τρόποι που αυτό μπορεί να εφεύρει ώστε να συνεχίσουν οι άνθρωποι να ζουν και όχι απλά να επιβιώνουν, θα παραμένουν άγνωστες λέξεις, όσο οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει πια στην μονοδιάστατη άσκηση του “δούναι και λαβείν”. Της παροχής και αντιπαροχής αντί της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης. Της ανάθεσης αντί της οριζόντιας συμμετοχής στη λήψη της απόφασης και της πράξης. Δεν θα είναι όμως τόσο ζοφερός ο κόσμος εφόσον ξαναθυμηθούμε εκείνα τα μικρά-μεγάλα πράγματα που δημιούργησαν την ανθρώπινη γεωγραφία: Η περιέργεια για το άγνωστο, η εφευρετικότητα και ο πειραματισμός ήταν ανέκαθεν από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια των ανθρώπων και οι άνθρωποι, άσχετα από την ηλικία τους τη χαρά του παιχνιδιού δεν την ξέχασαν ποτέ.
Μπορεί με το βάρος των χρόνων που αναγκάζει τα κορμιά τους να σκύβουν, να τα κλείδωσαν σε ένα μικρο κουτάκι στη συρταριέρα του μυαλού τους ξεχνώντας που έχουν βάλει το κλειδί και τελικά την ίδια την ύπαρξη του κουτιού, άλλα αυτό είναι πάντα εκεί καλά φυλαγμένο.
Το μόνο που περιμένει είναι: είτε το κλειδί που θα ξαναβρεθεί, τυχαία ή ακόμη καλύτερα μετά από την αναζήτησή του να το ξεκλειδώσει, είτε το κατσαβίδι που θα επιστρατευτεί για να παραβιάσει τη κλειδαριά..
Ο μόνος τρόπος για να πολεμήσουμε έναν ανελεύθερο χειραγωγημένο κόσμο, είναι να γίνουμε τόσο απόλυτα ελεύθεροι μέσα μας, ώστε και μόνο η ίδια μας η ύπαρξη να αποτελεί επαναστατική πράξη.
_____
Αντώνης Ζήβας
