Η μάθηση δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στους κίτρινους τοίχους μίας
φυλακής ή ενός σχολείου ή μίας φυλακής σχολείου. Δάσκαλε/α κουράστηκες
όπως κουραστήκαμε κι εμείς τόσα χρόνια να χωράμε στις γραμμές και τις
στήλες μίας απρόσωπης τάξης, να υπακούμε σε ανόητες εντολές υπουργών και
προϊσταμένων, να κυνηγάμε τους βαθμούς και την εξέλιξη σε ένα σύστημα,
που το μόνο που καλλιεργεί είναι ο ανταγωνισμός, το δίκιο του
ισχυρότερου, η ηλίθια αποστήθιση χιλιάδων γραμμών , χωρίς συναίσθημα,
χωρίς κριτική, χωρίς λογική. Δεν χωράμε δάσκαλε στα σχολικά κελιά, δεν
αντέχουμε τους απέραντους μονόλογους, τους δικούς σου, κι αυτούς των
εκπροσώπων της διοίκησης, διευθυντάδων, συμβούλων-εκπροσώπων 15μελών.
Δάσκαλε/α μας κουράζεις κι εσύ όταν μπαίνεις στην αίθουσα και θέλεις το
καλό μας, επιβάλλοντας την τάξη με απειλές για αποβολές, με τη
βαθμολογία, και την όποια τιμωρία θα σκαρφιστείς, στα πλαίσια πάντα του
νόμου.
Μας καλείς να συμπαρασταθούμε στο πλάι σου, να δώσουμε μαζί τη μάχη
για μία δημόσια και δωρεάν παιδεία. Αρνείσαι να συμβιβαστείς με το
ασφυκτικό πλαίσιο που θα σου επιβάλλουν μέσα από τις αξιολογήσεις, τη
μείωση του μισθού σου, τα εξαντλητικά ωράρια, τις ταξικές διακρίσεις
ανάμεσα στους μαθητές και τις μαθήτριες σου. Αλήθεια το προηγούμενο
σύστημα, αυτό το κρατικό σχολείο, που τυχόν υπερασπίζεσαι ήταν καλύτερο;
Δεν είχε διακρίσεις; Δεν απαιτούσε να λιώνουμε στα φροντιστήρια, δεν
έκανες κι εσύ ίσως ιδιαίτερα; Αν ο αγώνας που θέλεις να δώσουμε δεν
έρχεται σε καθολική ρήξη με το παλιό, αν δεν απελευθερώνει τα σχολεία
από τις ασθένειες τους πώς θέλεις εμείς να είμαστε εκεί δίπλα σου;
Αναρωτιόμαστε συχνά αν μπορούμε να συνυπάρξουμε μαζί, εσύ δάσκαλε/α,
εμείς οι μαθητές και οι μαθήτριες σου, οι γονείς μας σε ελεύθερες
κοινότητες για τη μάθηση. Σκεφτόμαστε αν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μαζί
σχολεία ελεύθερα από τον ανταγωνισμό, από τις αυθεντίες κι από τα
ιεραρχικά πλοκάμια του κράτους. Ρωτάμε τους εαυτούς μας κι ερευνούμε αν
υπάρχουν άλλα σχολεία, σε άλλες κοινωνίες όπου οι άνθρωποι ανεξάρτητα
από ρόλους συλλογικά αποφασίζουν, ελέγχουν τις αποφάσεις τους και
χτίζουν τη γνώση, την τέχνη και τη ζωή, πάντα με σεβασμό στην ελευθερία
και τη διαφορετικότητα του ατόμου για το καλό του συνόλου. Ψάχνουμε στις
βιβλιοθήκες, ρωτάμε συντρόφους και συντρόφισσες μας στην Ελλάδα και σε
ολόκληρο τον κόσμο, πειραματιζόμαστε στις παρέες μας, στις γειτονιές μας
και στα στέκια μας, με αυτό που αποκαλούμε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΜΑΘΗΣΗ.
Ναι, δάσκαλε/α πέρα από τα κιτρινισμένα ντουβάρια των σχολικών κελιών
υπάρχει η θάλασσα. Πίσω από τα κτίρια των σχολικών στρατοπέδων
ανατέλλει ο ήλιος της ελευθερίας. Από την Τσιάπας του Μεξικού μέχρι τις
ισπανικές γειτονιές. Από τις πολιτείες του αμερικάνικου βορρά μέχρι τα
πιο απομακρυσμένα χωριά της Ινδίας, υπάρχουν δάσκαλοι και δασκάλες σαν
κι εσένα, μαθητές και μαθήτριες σαν κι εμάς, που πάνω στα ερείπια του
παγκόσμιου συστήματος της εκμετάλλευσης χτίζουν σχολεία ελεύθερα, άμεσα
και δημοκρατικά, αυτόνομα. Σε αυτά τα σχολεία δεν υπάρχουν ανώτεροι και
κατώτεροι, δάσκαλοι/ες και μαθητές/τριες, ιεραρχία και διεύθυνση. Σε
αυτά τα σχολεία είναι όλοι μαθητές/τριες. Όλοι είναι ελεύθεροι και
συμμετέχουν στη διαμόρφωση των σπουδών τους, χωρίς διακρίσεις κι
ανταγωνισμούς, με δικαιοσύνη και συνεργασία. Τα σχολεία αυτά συνδέονται
με την καθημερινή ζωή, και η μάθηση είναι ένας διαρκής πειραματισμός,
που απελευθερώνει τις δεξιότητες και τις ικανότητες των μαθητών/τριών ,
που βουτάει τη λογική στη φαντασία για να δώσει σάρκα κι οστά σε εκείνο
το παλιό και όμορφο ρητό της “τάξης” μας:
“Ο καθένας ανάλογα με τις ικανότητες του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες του”
Έλα δάσκαλε/α να φτιάξουμε κι εδώ τέτοια σχολεία, που θα συνδέονται
με τις ελεύθερες κοινότητες μας, όπου εμείς ελεύθεροι άνθρωποι θα
βιώνουμε και δεν θα αποστηθίζουμε απλά: τη δικαιοσύνη, την ελευθερία,
την αξιοπρέπεια, την ειρήνη, την αυτονομία. Ας είναι αυτός ο κοινός μας
αγώνας, κι ας τον πάμε μέχρι το τέλος.
