Η επίσκεψη του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα στην Ελλάδα κάθε άλλο παρά εθιμοτυπική είναι. Πέρα από το ισχυρό συμβολικό βάρος της επίσκεψης ενός αμερικανού προέδρου τις παραμονές της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (και μάλιστα υπό μια «κυβέρνηση της αριστεράς») το περιεχόμενο του ερχομού του Ομπάμα θα μπορούσε να συνοψιστεί στο “business as usual”. Όπως είναι γνωστό βέβαια αυτές οι δουλειές είναι πάντα λερωμένες με το αίμα των λαών.
Ο κόσμος σήμερα δεν έχει καμία σχέση με τα φληναφήματα περί «τέλους της ιστορίας» που διατυπώθηκαν έπειτα από τη λήξη του ψυχρού πολέμου και προσπάθησαν να αποτελέσουν τη θεωρητική δικαιολόγηση της παγκόσμιας μονοκρατορίας των ΗΠΑ. Εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ιμπεριαλισμών έχουν μετατρέψει τεράστιες περιοχές του πλανήτη σε σφαγεία, την ίδια στιγμή που ο επελαύνοντας καπιταλισμός επιτίθεται με σφοδρότητα στις ζωές των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων ακόμη και σε χώρες όπου μέχρι τώρα ο κόσμος της εργασίας διατηρούσε κάποια από τα δικαιώματα που κέρδισε με αγώνες κι αίμα τον προηγούμενο αιώνα.
Η ατζέντα της επίσκεψης Ομπάμα στην Ελλάδα είναι πολυποίκιλη. Αρχικά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι ΗΠΑ εμπλέκονται ενεργά στην ελληνική κρίση. Ο βορειοαμερικάνικος καπιταλισμός ήδη από την εποχή του Πινοσέτ προωθεί μέσω του ΔΝΤ την πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και τη μετωπική επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα. Με δεδομένη την πρόθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ να ανοίξει το ζήτημα του εργασιακού σκοπεύοντας στο τελικό ξεκαθάρισμα με ότι έχει απομείνει να θυμίζει εργατικό συνδικαλισμό μπορούμε εύκολα να φανταστούμε τα αποτελέσματα της συζήτησης. Ο κύριος λόγος όμως της επίσκεψης Ομπάμα δεν είναι άλλος από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής μεσογείου και της Μ. Ανατολής. Οι ΗΠΑ αφού προώθησαν τη μετεξέλιξη της αραβικής άνοιξης σε διαδικασία που να βολεύει τα σχέδιά τους για την περιοχή, αφού πριμοδότησαν τα πιο αντιδραστικά τζιχαντιστικά κομμάτια όπως το ISIS, έχουν εμπλακεί σε έναν αδιέξοδο ανταγωνισμό με άλλους ιμπεριαλισμούς (όπως ο ρώσικος) κυρίως στο μέτωπο της Συρίας και του Ιράκ αλλά και στη Λιβύη, την Υεμένη, κλπ. Έχουν μετατρέψει ένα μεγάλο μέρος της Μ. Ανατολής σε πεδίο ανοιχτών πολεμικών συρράξεων με αβέβαιo μέλλον. Το ελληνικό κράτος, πιστό στις ΝΑΤΟϊκές δεσμεύσεις του συμμετέχει άμεσα κι έμμεσα σε αυτή τη σύγκρουση. Λόγω των γεωπολιτικών ισορροπιών είναι επιτακτικό για τις ΗΠΑ να σταθεροποιήσουν αυτή τη συμμετοχή. Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε το κλασικό εμπόριο όπλων που κάνουν οι ΗΠΑ με τους 2 καλύτερους πελάτες της περιοχές, το ελληνικό και το τουρκικό κράτος.
Εμείς από την πλευρά μας δεν έχουμε αυταπάτες. Δεν εναντιωνόμαστε στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας να συμμαχήσουμε με κάποιον άλλο ιμπεριαλισμό. Δεν φαντασιωνόμαστε «λαϊκά» ή εθνικά μέτωπα ταξικής συνεργασίας απέναντι στον «εξωτερικό» εχθρό. Εχθρός μας είναι συνολικά η παγκόσμια κυριαρχία, το κράτος, ο καπιταλισμός κι ο ιμπεριαλισμός όποια μορφή ή προσωπείο κι αν παίρνει. Αντιλαμβανόμαστε πως οι από-τα-κάτω, οι προλετάριοι κι οι καταπιεσμένοι αυτού του πλανήτη δεν έχουν κανένα συμφέρον από την κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου, είτε αυτά έχουν εθνικό είτε υπερεθνικό-διακρατικό πρόσημο, δεν έχουν κανένα συμφέρον από την κλιμάκωση των πολεμικών συρράξεων που προκαλούνται από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Αντίθετα αυτό που πρέπει να τους ενώνει είναι ο αγώνας για μια πανανθρώπινη κοινωνία ελευθερίας κι ισότητας, η πάλη για τον ελευθεριακό κομμουνισμό.
Για αυτόν τον λόγο στεκόμαστε πλάι σε όσους παλεύουν ενάντια στην καταπίεση. Στους Κούρδους της Συρίας με τους οποίους οι ΗΠΑ παίζουν ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι, βοηθώντας τους στρατιωτικά ενάντια στο ISIS αλλά στηρίζοντας παράλληλα το δολοφονικό καθεστώς Ερντογάν που δε χάνει ευκαιρία να τους επιτίθεται. Στους Παλαιστίνιους που εδώ και δεκαετίες δε σκύβουν το κεφάλι και παλεύουν για την ελευθερία τους. Σε όλους τους λαούς της Μ. Ανατολής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής που αρνούνται να υποταχτούν.
Ακόμα και στην καρδιά του κτήνους όμως, στο εσωτερικό των ΗΠΑ αναπτύσσονται αντιστάσεις. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τις μεγάλες πανεθνικές απεργίες των εργαζόμενων στον επισιτισμό που απαιτούσαν και κατάφεραν αυξήσεις στον κατώτατο μισθό. Το κίνημα Black Lives Matter παλεύει επίσης εδώ και χρόνια ενάντια στην αστυνομική βία και τις δολοφονίες αλλά κι εν γένει ενάντια στην ρατσιστική και ταξική καταπίεση που ποτέ δεν έπαψαν να υφίστανται οι αφροαμερικάνοι. Επίσης ένα μεγάλο κίνημα έχει αρχίσει να αναπτύσσεται στις φυλακές όπου οι φυλακισμένοι συνδυάζοντας πολλές μορφές πάλης όπως απεργίες, εξεγέρσεις και απεργίες πείνας αντιστέκονται στην απλήρωτη καταναγκαστική εργασία που εξαναγκάζονται να παρέχουν σε ιδιωτικούς εργολάβους, αντιστέκονται δηλαδή στη μετατροπή τους σε σύγχρονους σκλάβους. Οι ιθαγενείς Σιου ξέθαψαν πρόσφατα το τσεκούρι του πολέμου αντιστεκόμενοι στη διέλευση ενός καταστροφικού αγωγού πετρελαίου μέσα από τα εδάφη τους. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα των αγώνων των καταπιεσμένων στις ΗΠΑ που μας υπενθυμίζουν ότι η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό δεν έχει εθνικά χρώματα, δεν καθορίζεται από τα εθνικά σύνορα ούτε μπορεί να επιτευχθεί συμμαχώντας με τις διάφορες αστικές τάξεις.
Σήμερα, Τρίτη 8 Νοέμβρη κάναμε παρέμβαση στο Αμερικάνικο Προξενείο της Θεσσαλονίκης. Θέλουμε με αυτόν τον τρόπο να συμμετάσχουμε από νωρίς στις κινητοποιήσεις ενάντια στην άφιξη του προέδρου των ΗΠΑ. Καλούμε όλους/ες να κατέβουν στον δρόμο τις μέρες της επίσκεψης Ομπάμα ενάντια στον πόλεμο, το κράτος, τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.
ΝΑ ΞΕΘΑΨΟΥΜΕ ΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ-ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας
– μέλη της ΑNAΡΧΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ
