Αντιμετωπίζουμε έναν ιό που τρομάζει όλο τον κόσμο. Για να ηρεμήσουμε την ανησυχία μας λέμε πως άμα προφυλαχτούμε θα επιβιώσουμε και προσπαθούμε να μειώσουμε τις ώρες που βλέπουμε τηλεόραση. Οι ειδήσεις γίνανε απαραίτητες για την εξέλιξη της ημέρας. Το τραύμα από τα fake news και η δυσπιστία μας απέναντι στα ΜΜΕ αντικαταστάθηκε από μια μεγαλύτερη πληγή, τη συνεχή ενημέρωση για μια πανδημία που αφορά όλους μας.
Ο καθένας αντιμέτωπος με τους δικούς του φόβους, συνομιλεί με τον εαυτό του και επαναπροσδιορίζει το νόημα της ζωής του σε αυτόν τον κόσμο. Ανταλλάσουμε τις σκέψεις μας και προσπαθούμε να βρούμε μια λύση, μια διέξοδο. Γράφονται κείμενα και αναλύσεις. Τα όρια του καπιταλισμού, τα όρια του εμπορευματοποιημένου κόσμου.
Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε τη ζωή μας και να συνδράμουμε στη ζωή των συνανθρώπων μας; Ποιά μέτρα πρέπει να ληφθούν με γνώμονα την συμπόνια και την ευτυχία; Εκτός από τον θανατηφόρο ιό είμαστε αντιμέτωποι με την αποξένωση και την αδυναμία των κυβερνήσεων να προσφέρουν αγάπη, υγεία, φροντίδα, ζεστασιά, θεραπεία. Γιατί αυτά χρειάζεται ένας άνθρωπος όταν τρομάζει, όταν η ζωή του αντιμετωπίζει ένα μεγάλο κίνδυνο.
Με ποιό τρόπο δεν θα μας καταβάλλει ο φόβος τώρα που ο κόσμος μας άλλαξε απότομα σε μια μέρα; Πότε θα σταματήσει αυτή η απειλή;Και όταν θα ξαναγυρίσουμε στις δουλειές μας θα είμαστε ευγνώμονες που το σύστημα εκμετάλλευσης και κοινωνικής ανισότητας λειτουργεί ξανά μέχρι την επόμενη κρίση του;
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
Μια παγκόσμια ανησυχία, ένας παγκόσμιος φόβος κατακλύζει τους ανθρώπους και ευτυχώς υπάρχει το μαύρο χιούμορ και όλοι αυτοί που συνεχίζουν να στοχάζονται και να παρατηρούν τα φαινόμενα, με κείμενα και αναλύσεις, βίντεο, ανεξάρτητη ενημέρωση, σχόλια και οδηγίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η αυτοοργάνωση της πληροφορίας- μια πηγή επικοινωνίας πέρα από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης.
Όταν η κοινωνία βρίσκεται σε κατάσταση πανικού, το άτομο βιώνει πανικό. Όταν η κοινωνία βρίσκεται σε ευημερία, το άτομο βιώνει ικανοποίηση των βασικών του αναγκών. Όταν η κοινωνία αντιμετωπίζει έναν ιό, το άτομο αρρωσταίνει.
Κοιτάζοντας το παρελθόν και το μέλλον μέσα από τα μάτια ενός δέντρου ή ενός πουλιού που ζει στα κλαδιά του, θα ψάχναμε μόνο ευτυχία, χαρά και υγεία. Πού βρίσκεται η ελευθερία σε στιγμές κρίσης; Η κοινωνία, οι θεσμοί, οι νόμοι, ο τρόπος ζωής του σύγχρονου ανθρώπου αναπαράγονται στο συνειδητό και το ασυνείδητο. Τι συμβαίνει στην αγορά τώρα που όλοι το μόνο που θέλουμε είναι να ζήσουμε και το μόνο που επιθυμούμε είναι την υγεία των αγαπημένων μας προσώπων; Το ένστικτό της ζωής και η κατανόηση του θανάτου ισορροπούν στο νου μας.
Όταν αποσταθεροποιείται η γραμμή της ζωής και ο ζωντανός οργανισμός αποδυναμώνεται, τότε κυριαρχεί το αίσθημα της ανασφάλειας και της ανησυχίας. Πρέπει με κάθε τρόπο να προστατεύσουμε το αίσθημα της γαλήνης, τον έρωτα για ζωή, την ικανότητα να σκεφτόμαστε και να κατανοούμε τα γεγονότα. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: αυτό ζούμε τώρα και είμαστε εδώ ενωμένοι να το αντιμετωπίσουμε και να το αλλάξουμε. Δεν είναι κάτι παράλογο. Οι καπιταλιστές εδώ και αιώνες απειλούν τις ζωές όλων των έμβιων όντων- ο παγκόσμιος καπιταλισμός κάνει αυτή την απειλή όλο και πιο επικίνδυνη σε παγκόσμιο επίπεδο. Η εκβιομηχάνιση και η καταστροφή της φύσης, ο πόνος των προσφύγων του πολέμου και της φτώχιας, ο ανταγωνισμός και ο καθημερινός αγώνας για επιβίωση έχει απλωθεί πάνω από τις ζωές μας σαν επιδημία εδώ και καιρό- τώρα πρέπει επιτέλους να μάθουμε νέους τρόπους να αντιστεκόμαστε και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον .
Ρομαντικοί οραματίζονται μια κοινωνική εξέγερση από τους πληβείους, με απαλλοτριώσεις και κρυφές συναντήσεις σε μυστικά σημεία της πόλης. Ριζοσπάστες ανυπομονούν την κατάρρευση του καπιταλισμού και αναλυτές της κοινωνικής αδικίας προβλέπουν μια στρατιωτικοποιημένη κοινωνία, έναν ολοκληρωτικό κόσμο.
ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΛΕΜΕ : «Μα,… Τι ζούμε ;»
Αυτοί που μέσα μας υπερισχύει η αγάπη για την κοινωνική δικαιοσύνη -και όχι μόνο για την ατομική επιβίωση- ψάχνουμε διαρκώς το λάθος, το χαλασμένο γρανάζι της μηχανής. Ψάχνουμε έναν άλλο τρόπο ζωής, μια νέα γλώσσα, νέα νοήματα, καινούργιες σχέσεις και τρόπους να συσχετιζόμαστε ο ένας με τον άλλον και να αγωνιζόμαστε ενάντια στην αδικία. Αυτό που ζούμε σήμερα σίγουρα θα μας αλλάξει. Ας μας αλλάξει προς το καλύτερο. Να γίνουμε πιο συμπονετικοί και όχι πιο φοβικοί και ρατσιστές απέναντι στους συνανθρώπους μας. Η γενναιοδωρία ας γίνει τρόπος ζωής. Η οικολογική συνείδηση είναι απαραίτητη για να μπορέσουμε να αναπνέουμε σε έναν ασφυκτικό κόσμο που δολοφονεί τη ζωή και βιομηχανοποιεί τη Γη. Η επιστροφή στον εαυτό μας συνδέεται με τον πολιτικό κόσμο. Τι έχουμε καταλάβει και τι θα καταλάβουμε για τις κοινωνικές συνθήκες της ύπαρξης μας; Τι θα καταλάβουμε για τους εαυτούς μας; Οι προσωπικές δυσκολίες, τα προβλήματα, το άγχος μπορούν να μας δώσουν την ευκαιρία να καταλάβουμε πως:
Η αρμονία κερδίζεται με την χειραφέτηση.
Kαι τί σημαίνει «χειραφέτηση»; Το πλήρες αυτεξούσιο- να αποφασίζεις εσύ για τη ζωή σου και οι αποφάσεις σου να είναι προς όφελος των άλλων- κανένας, άλλωστε, δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος μόνος του. Σκοπός της αλληλοβοήθειας και της υπέρτατης χαράς είναι η ευγνωμοσύνη απέναντι στη φύση και οι εξισωτικές συνεργατικές σχέσεις.
Τι σκέφτομαι όμως τώρα; Εδώ ο κόσμος έχει μια τεράστια πληγή και εγώ σκέπτομαι για το αυτεξούσιο; Ναι, γιατί το σώμα μου προσπαθεί να πολεμήσει αυτό το φόβο. Γνωρίζω πως μία είναι η αναγκαία σχέση για την επιβίωση μας, η σχέση μεταξύ ανθρωπότητας και φύσης. Το σώμα μας είναι το υπαρκτό σημείο τομής ανάμεσα στον ανθρώπινο και τον φυσικό κόσμο. Τώρα που το σώμα μας αρρωσταίνει, που το σώμα όλης της κοινωνίας έχει αρρωστήσει πρέπει να προσέξουμε να μην διαταραχθεί ο νους μας με σκέψεις εντελώς δυστοπικές και ασφυχτικές. Ελπίζω να διαφυλαχτεί και να δυναμώσει η αξιοπρέπεια που φροντίζει τους αρρώστους και τους φορείς του ιού και δεν τους μεταχειρίζεται σαν παράσιτα. Ελπίζω να μην αντιμετωπίσουμε τους ασθενείς του κορωνοϊού όσο φρικτά αντιμετωπίσαμε τους πρόσφυγες πολέμου, και ο τρόπος που θα αντιμετωπίσουμε τον κορωνοϊό να μας δώσει την ευκαιρία να κατανοήσουμε τον πόνο των άλλων, όλων των άλλων που πονούν και βασανίζονται.
ΟΙ ΧΩΡΟΙ ΔΟΥΛΕΙΑΣ & ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΕΣ ΠΑΓΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ
Πώς είναι δυνατόν να επιτευχθεί μια καραντίνα σε έναν κόσμο που οι βασικές ανάγκες μας εξαρτώνται από ένα οικονομικό σύστημα που λειτουργεί με βάση την εκμετάλλευση και η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και διακίνησης των προϊόντων κατέχονται από ιδιώτες, με κυρίαρχο κίνητρο το κέρδος; Για να φάμε το οτιδήποτε αυτή τη στιγμή απαιτείται η δουλειά και το σούπερ μάρκετ. Με τα δεδομένα του κορωνοϊού, είμαστε υποχρεωμένοι- και τώρα όπως και πάντα- συνεχώς, να στοιβαζόμαστε γύρω από πιθανές πηγές εξάπλωσης του ιού, την δουλειά και τα σουπερ μάρκετ- αυτό είναι άλλωστε το μόνο που μας επιτρέπεται να κάνουμε πλέον.
Για να αγοράσεις τη τροφή σου σε συμβουλεύουν να φορέσεις γάντια, να κρατήσεις μια απόσταση ασφαλείας με τους υπόλοιπους καταναλωτές και να φορέσεις χειρουργική μάσκα. Τι θα γινόταν όμως αν όλοι μαζί είχαμε ένα κήπο στο σπίτι μας, στη βεράντα μας, στην ταράτσα, στη γειτονιά μας; Πόσοι από εμάς έχουμε ένα μικρό χωράφι, ένα καλλιεργήσιμο κομμάτι γης με λαχανικά, φρούτα και μπαχαρικά- για αυτό άλλωστε δεν έγινε τότε η δημοκρατική εξέγερση στην αρχαία Αθήνα; Ο σύγχρονος άνθρωπος – ή καλύτερα από την εποχή της φεουδαρχίας και έπειτα- ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να προσδεθεί σε μια μονόπλευρη τάξη πραγμάτων, μια μονοδιάστατη δραστηριότητα – αυτή της εργασίας και της κατανάλωσης με σκοπό το ιδιωτικό κέρδος, την καταστολή των άπειρων δυνατοτήτων του καθενός μας ξεχωριστά και της συλλογικής μας δύναμης.
Αυτό το τέλμα ζούμε τώρα: μονάχα κέρδος και έλεγχος. Και τώρα πρέπει να συνηθίσουμε και την απαγόρευση της κυκλοφορίας ως την καλύτερη λύση για την επιβίωση μας. Μάθαμε η δουλειά μας να είναι βάσανο και πίκρα, τα λεφτά να είναι λίγα και να μην φτάνουν ποτέ, οι ώρες να περνάνε δύσκολα- τώρα η δουλειά μας έχει γίνει πλέον και χώρος που βάζει σε κίνδυνο τη ζωή μας. Δεν υπάρχουν «άσκοπες βόλτες» και περίπατοι, υπάρχουν πολλές, πάρα πολλές άχρηστες και άσκοπες δουλειές, όλα αυτά που υποχρεωθήκαμε να κάνουμε μόνο και μόνο για να συνεχίζει να δουλεύει η μηχανή του κέρδους, όλα όσα καταστρέφουν τη γη και τις ζωές μας.
ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΟΥΜΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΣΗ.
Δεν είναι καθόλου παράλογο να αμφισβητήσεις το υπάρχον κοινωνικό σύστημα και να επιδιώξεις το δρόμο προς την απελευθέρωση τώρα. Όλα αυτά τα μέτρα προστασίας από τον ιό που παίρνουν τα κράτη σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι σκληρά, πραξικοπηματικά σε άλλες περιπτώσεις, τρομακτικά και ελλιπή από την άλλη – αφού δεν συμπεριλαμβάνουν τη φροντίδα αυτών που δεν κατέχουν το τίτλο του πολίτη (όπως οι άστεγοι, οι ψυχικά ασθενείς, οι φτωχοί, οι φυλακισμένοι, οι πρόσφυγες, οι αποκλεισμένοι), και η εργασία επαναλαμβάνεται μέρα με την ημέρα στα ίδια πλαίσια εγκλεισμού και παραφροσύνης. Ποιοί άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως παράσιτα από τους κοινωνικούς θεσμούς και τώρα δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση σε υγειονομικά ασφαλείς χώρους και συνήθειες; Έχουν όλοι ένα σπίτι για να μείνουν; Mπορούν όλοι να αφήσουν τη δουλειά τους για να μείνουν στο σπίτι τους ή να δουλέψουν εξ αποστάσεως;
Υπάρχει η δυνατότητα όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αγρότες να προφυλαχθούν από τον ιό. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν το κράτος κάνει περικοπές σε όλες τις «άσκοπες» δαπάνες, εγκαταλείψουμε τις «άσκοπες» δουλειές και διατεθούν τα χρήματα που μας ανήκουν για την φροντίδα και την στήριξη των εργαζομένων, των νέων, των νοικοκυρών, των γιατρών, των δασκάλων, των άπορων καλλιτεχνών και όλων όσων συναποτελούν αυτή την κοινωνία και χάνεται το εισόδημα τους. Υπάρχουν ευρωπαϊκά προγράμματα «πολιτισμού» (για παράδειγμα) που δίνουν εκατομμύρια και δισεκατομμύρια ευρώ σε πολιτιστικές επιχειρήσεις και ΜΚΟ για να πραγματοποιήσουν «καινοτόμες ιδέες», για να προωθηθούν «οι ευρωπαϊκές αξίες» της «αλληλεγγύης» και της «προσβασιμότητας ανεξαρτήτως φύλου και φυλής», υποκριτικά συνθήματα για εκατομμυριούχους επενδυτές και καρχαρίες που ζουν από τις επιχορηγήσεις. Δεν θα έπρεπε να απαιτήσουμε όλα αυτά τα κονδύλια να μοιραστούν τώρα σε όσους αρρωστήσουν από τη μάστιγα του κορωνοϊού και σε κοινωνικές δομές για να φροντίσουμε ο ένας τον άλλον; Υπάρχει άλλος τρόπος να σώσουμε το πολιτισμό μας από το να κάνουμε τα πάντα για να βοηθήσουμε και να σώσουμε τους συνανθρώπους μας;
Όσον αφορά το θέμα διαχείρισης της εξάπλωσης και της θεραπείας του ίου προκύπτει το εξής ερώτημα: Τι είδους διαχείριση θέλουμε; Τι είδους διαχείριση μπορούμε να έχουμε; Ποιοί θα πάρουν τις αποφάσεις; Σίγουρα όλοι μας θέλουμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία ευεξίας και ευμάρειας, όπου είμαστε υγιείς και ευημερούμε. Κατάφεραν τα κράτη, οι κυβερνώντες, ο καπιταλισμός τα τελευταία χρόνια να προσφέρουν αυτή την ευεξία χωρίς κάποιο καταστροφικό αντίτιμο; Καταφέρνουν τώρα να προστατεύσουν το πληθυσμό; Καταφέρνουν τώρα να δημιουργήσουν ένα ασφαλές, λιγότερο ψυχοφθόρο τρόπο αντιμετώπισης του ιού; Δεν είναι δείγμα συνολικής αποτυχίας του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, η διαρκής παραγωγή ανθρωπιστικών, οικολογικών, οικονομικών και κοινωνικών κρίσεων και καταστροφών; Πόσο ακόμα «λιτότητα και υπομονή» θα αντέξουμε; Πόση ακόμα υπακοή θα δείξουμε σε πολιτικούς που σταματούν την πορεία της ανθρωπότητας προς ένα πιο δίκαιο κόσμο;
Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ
Χρειάζεται μια πιο σφαιρική θεώρηση της πραγματικότητας. Τα ανθρώπινα όντα βρίσκονται μπροστά σε μια μεγάλη υγειονομική κρίση και την ίδια στιγμή μπροστά στο κατώφλι ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης μιας μεγάλης κρίσης που επιλέγουν αυτοί που μας κυβερνούν είναι να δίνουν εντολές και να επιβάλλουν απαγορεύσεις. Με αυτό τον τρόπο μεταθέτουν τις ευθύνες σε εμάς για όλα αυτά που έκαναν και δεν έκαναν όλα αυτά τα χρόνια. Ο καπιταλισμός χρειάζεται ένα κράτος – μηχανή καταστολής για να συνεχίζει να καταστρέφει τις ζωές μας. Εμείς χρειαζόμαστε κοινωνικές δομές αλληλεγγύης και αμοιβαίας φροντίδας, δεν χρειαζόμαστε ούτε το κράτος, ούτε τους καπιταλιστές.
Η μόνη πρόταση που τολμούν να ξεστομίσουν οι κυβερνήτες προς την κοινωνία είναι η απαγόρευση κυκλοφορίας. Η επιβολή του εγκλεισμού μας προκαλεί αίσθημα φρίκης, μπροστά στη κατάρρευση της προσωπικής μας ελευθερίας. Τι άλλο μας επιφυλάσσει το μέλλον; Μια σκλαβιά απέναντι σε κάθε είδους υπαρκτούς και ανύπαρκτους εχθρούς; Ποιός επιλέγει κάθε φορά τους εχθρούς αυτής της κοινωνίας; Η καραντίνα με ιατρικούς όρους είναι απαραίτητη, όμως την ίδια στιγμή είναι μια κατάσταση που προκαλεί δυσφορία απέναντι σε έναν όλο και πιο αβέβαιο κόσμο. Μας επιβάλλεται μια κατάσταση που διαιωνίζει την αβεβαιότητα και δίνει στα χέρια της κυβέρνησης το δικαίωμα να αποφασίζει για κάθε μας κίνηση.
Θέλουμε έναν πιο ανθρώπινο πολιτισμό που να σέβεται τα συναισθήματα μας. Η αλληλοβοήθεια μπορεί να μας απελευθερώσει από την ιδιώτευση και το φόβο. Τώρα γίνεται πλέον φανερό πως είμαστε μαζί στην ίδια Ιστορία, στο ίδιο καράβι, στην ίδια φουρτουνιασμένη θάλασσα. Πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να προστατέψουμε ο ένας τον άλλον ακόμα και μένοντας σε απόσταση για λίγο καιρό, μέχρι να βρεθεί θεραπεία και λύση. Ας χρησιμοποιήσουμε αυτές τις μέρες για να αμφισβητήσουμε τον κυρίαρχο τρόπο σκέψης, να σκεφτούμε πως θα μπορούσε μια κοινωνία να έχει πλήρες δωρεάν σύστημα υγείας με χιλιάδες κρεβάτια και ΜΕΘ λειτουργικές ανά πόλη και χωριό, να βοηθήσουμε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, να επικοινωνήσουμε το μήνυμα μας σε όλο τον κόσμο, να μάθουμε να περνάμε ώρες με τον εαυτό μας, να μην βάλουμε σε κίνδυνο με τις πράξεις μας και τις επιλογές μας τους συνανθρώπους μας, να ανακαλύψουμε νέες ικανότητες, να διαβάσουμε, να γράψουμε, να ζωγραφίσουμε, να ράψουμε μάσκες, να μαγειρέψουμε για τον γείτονα, να μάθουμε νέα ονόματα αρχαίων θεραπευτικών φυτών, να προσφέρουμε ένα θεραπευτικό μασάζ στο σύντροφό μας, να κάνουμε έρωτα και να μιλήσουμε με τους αγαπημένους μας ανθρώπους.
Και όλο ψάχνω να βρω ποια μυστική τελετουργία θα σώσει την οικογένεια μου και όλους μας από αυτή την πανδημία. Και βρίσκω μονάχα μια:
H κριτική σκέψη είναι απαραίτητη σε όλους μας.
ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ – ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ
Ο κορωνοϊός θα μπορούσε να καταστρέψει τον παγκόσμιο καπιταλισμό; Δεν ξέρω, δε νομίζω. Ας αμφισβητήσουμε τουλάχιστον όμως τις δομές του και το επίδικο τους, ας θέσουμε σκληρά ερωτήματα προς την εξουσία και ας απαιτήσουμε άμεσες απαντήσεις. Αυτό που μας κατακλύζει όλους μας ανεξαρτήτως γεωγραφικού ημισφαιρίου είναι μια αγωνία για την καθημερινή επιβίωση, αυτό μας αρρωσταίνει. Αυτός ο πανικός και το άγχος που υποβόσκει κάτω από κάθε λειτουργία της κοινωνικής μας ζωής φανερώνει την ανεπάρκεια των εκμεταλλευτικών και αυταρχικών καθεστώτων να διαχειριστούν και αυτό το κακό που μας βρήκε και όλα τα υπόλοιπα που μας επέβαλλαν να ζούμε!
Θα νοιώθαμε πιο ασφαλείς αν ξέραμε πως η χώρα μας και άλλες χώρες δεν κατέστρεφαν εδώ και χρόνια την δημόσια υγεία, αν ξέραμε πως έχουμε δωρεάν παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, νερού και τηλεφώνου στα σπίτια μας, αν δεν αναγκαζόμασταν κάθε μήνα να πληρώνουμε το 80% του μισθού μας για το νοίκι και τους λογαριασμούς. Θα νιώθαμε πιο ασφαλείς αν ξέραμε πως έχουμε σαν κοινωνία επαρκείς Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, αν ξέραμε ότι έχουμε μεγάλο αριθμό από γιατρούς, δασκάλους, νοσοκόμες, μάγειρες, καλλιτέχνες, ποιητές και ευτυχισμένους παππούδες να ψιθυρίζουν παραμύθια στα παιδιά μας. Τα ερωτήματα είναι πολλά για το πως τελικά διαχειρίζεται μια κοινωνία κάθε υγειονομική, οικονομική και κοινωνική κρίση- τι θεωρούμε σημαντικό και τι ασήμαντο. Πώς καλύπτουμε τις ιατροφαρμακευτικές και βιοτικές ανάγκες του πληθυσμού; Πώς προστατεύουμε τους αδύναμους, τους φτωχούς, τους ηλικιωμένους από τους κερδοσκόπους, τους καιροσκόπους, τους εκμεταλλευτές; Πώς θεραπεύουμε αυτό τον κόσμο από την κοινωνική αδικία;
H αντιμετώπιση της εξελισσόμενης επιδημίας του κορωνοϊού δεν σταματά με την απαγόρευση της κυκλοφορίας αλλά με την έρευνα εύρεσης φαρμάκων και εμβολίων και τη δωρεάν παροχή τους σε όλους, τον εφοδιασμό του υγειονομικού προσωπικού με τα αναγκαία φάρμακα και μέσα προστασίας, με την επίταξη και την κοινωνικοποίηση των κλινικών του ιδιωτικού τομέα, με την ενδυνάμωση του δημόσιου και δωρεάν συστήματος υγείας με ανθρώπινο δυναμικό και νέα δημόσια νοσοκομεία. Πρέπει να παράγουμε και να διαθέτουμε απολύτως δωρεάν test για όλους- όλοι έχουν δικαίωμα να ξέρουν αν είναι ή όχι ασθενείς. Ας παραμείνουμε θαρραλέοι και ας σκεφτούμε: Οι συνθήκες ζωής μας αλλάζουν, σήμερα ξεκινάμε ένα καινούργιο σχέδιο επιβίωσης. Τις αποφάσεις όμως θα τις πάρει η κοινωνία, όχι οι κυβερνήτες. Σίγουρα, από εδώ και πέρα, όποιος ξαναμιλήσει για «ιδιωτικά νοσοκομεία» θα θεωρείται εγκληματίας. Σίγουρα οι ενοικιαστές πρέπει να σταματήσουμε να πληρώνουμε νοίκια και λογαριασμούς μέχρι να τελειώσει η κρίση και να απαιτήσουμε συνολική μείωση ενοικίων μετά το τέλος της πανδημίας. Μια τεράστια απεργία πληρωμής ενοικίου ξεκινά αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο. Πρέπει να την στηρίξουμε.
Και εδώ καταθέτουμε τη βαθιά μας ευγνωμοσύνη και τον θαυμασμό μας σε όλο το ιατρικό προσωπικό, τους φοιτητές της ιατρικής, τους εργαζόμενους στους οργανισμούς κοινής ωφέλειας, τον κόσμο στις αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης, και όλους όσους θα σώσουν ανθρώπινες ζωές ριψοκινδυνεύοντας τις δικές τους, κάθε έναν στις γειτονιές που θα συμμετάσχει και θα συνδράμει για να ανακουφίσει τον πόνο του άλλου. Υποσχόμαστε και εμείς σαν ομάδα πως θα προσπαθήσουμε να είμαστε ανάμεσα σε όσους θα συνδράμουν με κάθε δυνατό τρόπο.
Αυτό χρειαζόμαστε – φροντίδα και θεραπεία.
Ζήτω η πανανθρώπινη Ελευθερία, Ισότητα, Αλληλοβοήθεια και Αγάπη.
Ο καθένας από εμάς κρύβει μια ιστορία, το δικό του πόνο. Τώρα όλοι μαζί έχουμε μια κοινή Ιστορία. Ας εκμεταλλευτούμε αυτές τις στιγμές για να γνωρίσουμε τον κόσμο καλύτερα. Θα περάσει όλη αυτή η περιπέτεια, ας γίνουμε καλύτεροι, ας δημιουργήσουμε σχέσεις και κοινωνικές δομές ενός κόσμου πιο δίκαιου και πιο συνεργατικού- ενός κόσμου που στέκεται απέναντι στη κοινωνική αδικία, την ανισότητα και τη καταστολή των ελευθεριών.
Χρειάζεται υπομονή, χρειάζεται να κοιτάξουμε με νέο τρόπο τις ζωές μας. Είμαστε σίγουροι ότι θα ξανασυναντηθούμε. Ας ετοιμάσουμε τα μελλοντικά μας σχέδια με μόνο γνώμονα την αγάπη και την καλοσύνη.
Θα αγκαλιαστούμε και πάλι!
ΑΓΑΠΗ- ΔΥΝΑΜΗ
[Θεωρία, Ουτοπία, Συναίσθηση, Εφήμερες Τέχνες]
1990-2020 / 30 χρόνια συμβίωση και αγώνας για την Ελευθερία
Κείμενο: Σίσσυ Δουτσίου & Τάσος Σαγρής
___________________________
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
