Έντονη συζήτηση έχει ανοίξει τις τελευταίες μέρες για την τοποθέτηση στο υπουργείο Εργασίας της 31χρονης Έφης Αχτσιόγλου. Από τη μεριά της κυβέρνησης, η επιλογή αυτή δέχεται ιδιαίτερης στήριξης. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο αναφέρθηκε ιδιαίτερα στο «μεγάλο βάρος της διαπραγμάτευσης στα εργασιακά» που «θα το επωμιστεί μία νέα συνάδελφος αλλά εξαιρετικά ικανή, που αναλαμβάνει το χαρτοφυλάκιο Εργασίας και είμαι βέβαιος ότι θα έχει τη στήριξη όλων μας για να πετύχει».
Σαν έτοιμα από καιρό, τα περισσότερα συστημικά και ακροδεξιά μέσα, έσπευσαν να εξαπολύσουν μια επίθεση ποτισμένη με σεξισμό, ηλικιακό ρατσισμό με τις συνήθεις δόσεις κιτρινισμού.
Όμως πέρα από την κυβερνητική ρητορική και τις ακροδεξιές επιθέσεις, υπάρχει και μια ακόμα φωνή που πρέπει να ακουστεί. Αυτή της νέας γενιάς, των εκατοντάδων χιλιάδων νέων ανθρώπων που πετιούνται στο κοινωνικό περιθώριο και καταστρέφονται στην ανεργία, την ελαστική εργασία των μισθών πείνας, τους ατέρμονους διαδρόμους πιστοποιήσεων και καταρτίσεων. Εκπροσωπεί πράγματι αυτή τη νέα γενιά, η νέα Υπουργός;
Η επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης είναι σαφής: Με την τοποθέτηση της κυρίας Αχτσιόγλου ελπίζει στη συναίνεση- ανοχή της γενιάς της, στις κεντρικές πολιτικές που θα περάσει το επόμενο διάστημα, που θα σχετίζονται ειδικά με τα εργασιακά και συνδικαλιστικά θέματα. Σε αντίθεση με έναν γκριζιασμένο και «βολεμένο» πενηντάρη, τα θέματα της εργασίας τα διαχειρίζεται μια εκπρόσωπος ενός από τα πιο πληττόμενα στρώματα της κοινωνίας. Μια νέα γυναίκα. Να λοιπόν η ταξική μεροληψία υπέρ των νέων και των αδύναμων της κυβέρνησης.
Ποιος και ποια, όμως, πείθονται από το χυδαίο αυτό συμβολισμό; Το να είναι νέα και γυναίκα, η υπουργός αυτή που θα ψηφίσει την ολοκληρωτική επέκταση της ελαστικής εργασίας και της μόνιμης ομηρίας στον κύκλο ανεργία- προσωρινή εργασία- κατάρτιση, αυτή που θα επιχειρήσει το νέο γύρο επίθεση στα δικαιώματα στο συνδικαλισμό, την απεργία και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αποτελεί κάποια κατάκτηση της νέας γενιάς; Κάποια νίκη στη μάχη ενάντια στην κυριαρχία των μεσηλίκων ανδρών; Η ύπαρξη μαύρων φυλάκων στις αμερικάνικες φυλακές είναι μήνυμα ενάντια στο ρατσισμό;
Πρόκειται για ένα χλευασμό της νεολαίας, ακριβώς το αντίθετο με αυτό που παρουσιάζεται. Για υποτίμηση της νοημοσύνης της νέας γυναίκας (πιθανώς και μητέρας) που δουλεύει τετράωρα χωρίς να μπορεί να καλύψει ακόμα και τις βασικές ανάγκες για επιβίωση. Θα αισθανθούν «δική τους» την κα. Αχτσιόγλου, όσοι και όσες κάθονται στις ουρές του ΟΑΕΔ, περνούν τις μέρες τους στέλνοντας βιογραφικά, ή περιμένουν το απόγευμα για να μιλήσουν από Skype στους φίλους τους καθώς διαμένουν στο εξωτερικό;
Η νέα γενιά έχει δείξει ότι καταλαβαίνει πολύ περισσότερα. Μπορεί να μην έχει βρει ακόμα τον τρόπο να ανατρέψει την κατάσταση στην οποία της επιβάλλουν να ζει, μπορεί να ψάχνει ακόμα τα βήματα οργάνωσης και αγώνα. Όμως έχει σημαντική κληρονομιά στις πλάτες της. Η ευρύτερη γενιά της υπουργού Εργασίας κρατάει από το αντιπολεμικό κίνημα και τους αγώνες ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, ωρίμασε στα φοιτητικά αμφιθέατρα και τις καταλήψεις, έζησε τη φλόγα του Δεκέμβρη, οικοδόμησε την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, συγκρούστηκε με το ναζισμό, γέμισε τις πλατείες και τις συνελεύσεις τους. Αυτή τη γενιά εκπροσωπεί η νέα υπουργός; Αυτούς τους αγώνες έδωσε; Το μαζικό κύμα νεολαιίστικου ριζοσπαστισμού που αναπτύχθηκε την τελευταία δεκαετία δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική που εφαρμόζεται, ούτε με τον νέου τύπου νεανικό «αριστερό» καριερισμό που ανθίζει τα τελευταία χρόνια στο κυβερνόν κόμμα.
Καμία νέα γενιά δε νομιμοποιεί την εργασιακή επίθεση που προετοιμάζεται. Κανένας νεανικός ριζοσπαστισμός δεν ανέχεται το νέο γύρο μνημονιακής καταιγίδας. Τόσοι και τόσοι νέοι και νέες προσπαθούν να σπουδάσουν, να εργαστούν και να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Αυτοί και αυτές, δεν αισθάνονται δικαιωμένοι/ες. Δεν εύχονται «καλή τύχη» στη νέα υπουργό και την κυβέρνησή της. Δε μιλάει στο όνομά τους η κυβέρνηση και η Έφη Αχτσιόγλου.
Για τη γενιά μας θα μιλήσουμε εμείς. Η νέα υπουργός θα μας βρει απέναντί της. Όχι γιατί είναι νέα γυναίκα, «χωρίς πείρα» η ότι άλλο λέει το σύστημα. Τέτοιοι και τέτοιες είμαστε κι εμείς. Αλλά γιατί η πολιτική που έρχεται πειθήνια να υλοποιήσει δεν είναι καθόλου νέα. Είναι η πιο οξυμένη μνημονιακή πολιτική, η πολιτική με την οποία το κεφάλαιο θέλει να διαλύσει τη νέα γενιά. Σε αυτή δε θα πειθαρχήσουμε.
πηγή: http://www.attack.org.gr/2321-2/
