ΚΥΚΛΟΣ ΔΙΑΛΕΞΕΩΝ μέρος 7ον:
ΧΡΟΝΟΣ και ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
στο έργο του Αντόνιο Νέγκρι.
Οι εποχές , οι πράξεις
τα συμβάντα και οι προοπτικές
Ομιλητές:
Νίκος Πρατσίνης (Μεταφραστής)
Παναγιώτης Καλαμαράς (Εκδότης)
Γιώργος Σωτηρόπουλος (διδ.Πολιτικής Φιλοσοφίας- Κενό Δίκτυο)
Παρουσίαση– συντονισμός Γιάννης Ραουζαίος– Κενό Δίκτυο
(κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας)
Πέμπτη 26/4/ 2018—ώρα 20.30
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος ΝOSOTROS
Θεμιστοκλέους 66 Εξάρχεια
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ όπως και ο Χρόνος, είναι δύο σημαίνοντα τα οποία αναζητούν στην πολύπλοκη και γεμάτη αντιφάσεις εκτύλιξη κοινωνικής-ιστορικής διαδικασίας, την ανανοηματοδότηση τους.
Ο 21ος αιώνας ένας άγριος και τρομερός ως προς τα διακυβεύματα του αιώνας, μόλις τώρα αρχίζει πλέον να δείχνει τις φοβερότερες προεκτάσεις του προσώπου του.
Χρέος όσων απο εμάς επιζητούν την υπέρβαση αυτών των πλευρών και την συνολικοποίηση μιας διαφορετικής προσέγγισης σύμφωνης με την εποχή μας, που όμως το πρόσημο της είναι προς την πλευρά των ελευθεριακών πράξεων και ιδεών και των καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων και κοινοτήτων, είναι να συντελέσουν σε μια ριζική πολιτισμική πορεία-τομή πάνω στα όσα έχουν έως τωρα συμβεί και εγγραφεί στο κοινωνικό φαντασιακό, απελευθερώνοντας εκείνες τις δυνάμεις και τις πνευματικές και πολιτικές συλλήψεις, που θα φωτίσουν την οδό πρός την παγκόσμια ελευθεριακή συγκρότηση και την κοινωνική μεταμόρφωση.
Αυτό δεν μπορεί να γίνει εφικτό, εάν δεν επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να στοχαστούν ενεργά και συλλογικά πάνω στα συμβάντα και στις θεωρήσεις που όρισαν αυτές τις έννοιες τους προηγούμενους αιώνες αλλά και τις δυναμικές δυνατότητες του παρόντος μας ως πρός αυτές και τις νέες αναδύσεις θέσεων και κοσμοαντιλήψεων που θα προκύψουν αναπόφευκτα απο την διάδραση τους.Κύκλος διαλέξεων-παρουσιάσεων
διοργάνωση:
ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ https://voidnetwork.gr/
με την υποστήριξη του Ελεύθερου Κοινωνικού Χώρου Nosotros
Η εκδήλωση γίνεται με αφορμή την έκδοση του βιβλίου ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του Αντόνιο Νέγκρι (εκδόσεις Αλεξάνδρεια) μετάφραση Antonio Solaro- επιμέλεια: Γιώργος Καράμπελας.
Υπάρχει ακόμη θέση για αντίσταση σε μια κοινωνία ολότελα ενσωματωμένη στον καπιταλισμό; Το ερώτημα ποτέ δεν ήταν πιο κρίσιμο και η απάντησή του περνάει δίχως άλλο από τη διορατική και παθιασμένη προσέγγιση του Αντόνιο Νέγκρι.
Ο Νέγκρι έγραψε τα δύο δοκίμια που απαρτίζουν αυτό τον τόμο στις φυλακές όπου κλείστηκε σε δύο διαφορετικές περιόδους της ζωής του, με κατηγορίες για σύσταση οργάνωσης και εξέγερση κατά του κράτους και ανάμειξη σε ακροαριστερές ομάδες και πολιτικές δολοφονίες. Αν και τα κείμενα απέχουν δύο δεκαετίες μεταξύ τους, διαπνέονται από τα ίδια ερωτήματα γύρω από τη φιλοσοφία του χρόνου και της επανάστασης.
Το πρώτο ψηλαφεί τις γραμμές θραύσης που φέρνουν την καπιταλιστική κοινωνία σε διαρκή κρίση. Το δεύτερο, γραμμένο αμέσως μετά την Αυτοκρατορία, την παγκόσμια επιτυχία του Νέγκρι μαζί με τον Μάικλ Χαρντ, αναπτύσσει τις δύο έννοιες-κλειδιά της αυτοκρατορίας και του πλήθους.
“Μεταξύ μοντέρνου και μεταμοντέρνου, πολλά, πάρα πολλά έχουν αλλάξει. Κατά πρώτο, άλλαξαν οι σχέσεις παραγωγής, γιατί η εργατική δύναμη μεταμορφώθηκε. Κατά δεύτερο, θριαμβεύοντας επί των σοσιαλιστικών αντιπάλων και ανταγωνιστών, το καπιταλιστικό καθεστώς έγινε ολοκληρωτικό και, ασφαλώς, αγριότερο. Για έναν και μόνο λόγο: δεν υποχρεώνει πια μόνο τα εργοστάσιά του να παράγουν, αλλά αναγκάζει ολόκληρη την κοινωνία να εργάζεται για τον πλουτισμό του· δεν εκμεταλλεύεται πια μόνο τους εργάτες, αλλά όλους τους πολίτες …
Και τότε πώς μπορεί να διαμορφωθεί μια επαναστατική υποκειμενικότητα μέσα στο πλήθος των παραγωγών; Πώς μπορεί αυτό το πλήθος να αποφασίσει να αντισταθεί και να εξεγερθεί; Πώς μπορεί να αναπτύξει μια στρατηγική επανιδιοποίησης; Να διεξαγάγει έναν αγώνα για την αυτοδιεύθυνση του εαυτού του; Στο βιοπολιτικό μεταμοντέρνο, σε αυτή τη φάση μετασχηματισμού και παραγωγικού εμπλουτισμού της εργατικής δύναμης, αλλά –από την άλλη πλευρά– και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ολόκληρης της κοινωνίας, εμείς προτάσσουμε λοιπόν αυτά τα ερωτήματα. Όσο για την απάντηση, δεν την έχω βέβαια. Αλλά ίσως να έβαλα ένα λιθαράκι για να ξαναχτιστεί η ελπίδα.” Αντόνιο Νέγκρι
