Η θεατρική ομάδα Buffonata και η καλλιτεχνική κολεκτίβα Τσιριτσάντσουλες, είχαμε οργανώσει για την Παρασκευή 6 Ιουλίου μια βραδιά αυτοοργανωμένου θεάτρου με δύο παραστάσεις. Η πρωτοβουλία μας αυτή βασίστηκε στη βαθιά μας πεποίθηση πως το θέατρο οφείλει να βρίσκεται στο δημόσιο χώρο και να προσφέρεται στη γειτονιά και τους κατοίκους της πόλης και του χωριού αδιαμεσολάβητα, αυτοργανωμένα, αντιεμπορευματικά. Αυτό επιχειρήσαμε να κάνουμε και την Παρασκευή στο θέατρο του λόφου του Στρέφη… μάταια όμως! Έγινε αυτό που είχε περάσει απ’ το μυαλό όλων μας λόγω των τελευταίων απαγορεύσεων σε άλλες εκδηλώσεις που προηγήθηκαν.
Τα ΜΑΤ μας περίμεναν με ρητές εντολές, όπως μας δήλωσαν, να μην επιτρέψουν να γίνει οποιαδήποτε εκδήλωση που δεν είχε την έγκριση του Δήμου της Αθήνας. Προσπαθήσαμε να βρεθούμε στο θέατρο του Στρέφη από διάφορες μεριές, παρακάμπτοντας τη Διμοιρία που μας είχε μπλοκάρει στο ταρατσάκι του Αστέρα, όμως τα ΜΑΤ με μια τελική έφοδο στο θέατρο μας απομάκρυναν. Κάτω από την πίεση της κατάστασης κι ενώ είχε ήδη περάσει πολλή ώρα, αποφασίσαμε αυθόρμητα να κατευθυνθούμε προς το Πολυτεχνείο στην Πατησίων και να πραγματοποιήσουμε τις παραστάσεις μας εκεί, πράγμα που έγινε. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν συγκινητική και η βραδιά κύλησε χωρίς άλλα απρόοπτα.
Εγείρονται όμως κατά τη γνώμη μας πολύ σοβαρά κοινωνικά, πολιτικά και αισθητικά ζητήματα που μας απασχολούν και που, όπως φαίνεται, θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον.
Κατ’ αρχήν ο δημόσιος χώρος αποτελεί νησίδα ελευθερίας για αυτές και αυτούς που τον χρησιμοποιούν καθημερινά. Για εκείνες και εκείνους για τους οποίους είναι σημείο συνάντησης, δημιουργίας και ζύμωσης μακριά από εμπορευματικές λογικές. Ανήκει σε αυτές και αυτούς που λιώνουν τον παγωμένο χρόνο και χώρο της μητρόπολης και τον κάνουν ζωή.
Αντ’ αυτού, βιώνουμε την καταστολή της ελεύθερης έκφρασης στο δημόσιο χώρο, εκτός αν έχει εγκριθεί από τη δημοτική αρχή. Τι άλλο μπορεί να φέρει όμως συνειρμικά στο μυαλό αυτή η πρακτική, πέρα από τη λογοκρισία και το «γύψο»; Αυτό είναι ένα θέμα βαθιά πολιτικό που ζητάει άμεση απάντηση κοινωνική.
Ο Δήμος Αθηναίων όμως δεν είναι μόνος σ’ αυτόν τον κατήφορο. Ο Καμίνης δεν είναι τίποτα παραπάνω από άλλο ένα γρανάζι στο μηχανισμό καταστολής και ελέγχου των γειτονιών και των κινημάτων. Ουσιαστικά ο δήμος Αθηναίων ακολουθεί κατά γράμμα τις κεντρικές κυβερνητικές πολιτικές επιλογές όπου οτιδήποτε δεν αναπαράγει χρήμα καταστέλλεται. Μια ατζέντα που προωθεί «άρτο και θεάματα» με χορηγούς τους μεγάλους κεφαλαιοκράτες και με σαφή σκοπό τη χειραγώγηση της κοινωνίας, που συμπιέζει τον πολιτισμό σε ιδρύματα εφοπλιστών και επιτίθεται σε ό,τι ελευθεριακό και αυτοοργανωμένο. Μια δυστοπική εικόνα ενός παρόντος που θα κάνουμε τα πάντα να αλλάξουμε και ενός μέλλοντος που αρνούμαστε να ζήσουμε. Και αυτό είναι ένα θέμα κοινωνικό που ζητάει άμεση απάντηση πολιτική.
Τέλος δεν μπορούμε να μην δηλώσουμε την απέχθειά μας για την εικόνα του υπέροχου υπαίθριου θεάτρου του λόφου του Στρέφη τη στιγμή που αποχωρούν οι θίασοί μας, κουβαλώντας τα κοστούμια και τα σκηνικά, για να πάρουν τη θέση τους τα ΜΑΤ κουβαλώντας τις ασπίδες και τα όπλα τους. Και αυτό είναι ένα θέμα αισθητικό που μας κάνει και ξερνάμε.
Εμείς πιστεύουμε πως τα θέατρα ανήκουν στους θιάσους, όπως η γη στους καλλιεργητές της και τα εργοστάσια στους εργάτες τους και δηλώνουμε πως θα συνεχίσουμε να κάνουμε το θέατρο που πρεσβεύουμε, στο δημόσιο χώρο και στις κινηματικές εκδηλώσεις, κόντρα σε αφεντικά, καταστολή, κεφάλαιο. Πάντα με αγάπη για την τέχνη μας, συντροφικά, ενωτικά, με όπλο την αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό, μέχρι να φτιάξουμε την κοινωνία στην οποία κάθε γειτονιά θα έχει ένα θέατρο στην πλατεία της και κάθε παρέα θα φτιάχνει και θα μοιράζεται με τους άλλους την τέχνη της, πέρα από ειδικούς και αυθεντίες, χωρίς την άδεια κανενός.
Buffonata-Τσιριτσάντσουλες
Ιούλιος 2018
