Θάψτε τους έντιμους μες στα σπαρτά

Την Παρασκευή 21/9/2018, μέρα μεσημέρι, ένα νεαρό άτομο -από ό,τι μαθεύτηκε εκ των υστέρων αγωνιστής της lgbdqia+ κοινότητας, οροθετικός και χρήστης ουσιών-, μπαίνει μέσα σε ένα κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια (είτε για να κλέψει, είτε για να βρει καταφύγιο από καυγά, μικρή σημασία έχει εδώ), η πόρτα κλείνει αυτόματα πίσω του και κλειδώνεται μέσα. Μέσα στον πανικό του για το γεγονός ότι εγκλωβίστηκε και αφού έχει ήδη δεχθεί μία πέτρα, προσπαθεί να σπάσει την πόρτα με έναν πυροσβεστήρα που βρίσκει και αφού δεν τα καταφέρνει, επιχειρεί να βγει από τη τζαμαρία. Προσπαθώντας να διαφύγει δέχεται τις κλωτσιές του ιδιοκτήτη του κοσμηματοπωλείου, οι οποίες παράλληλα σπάνε τη τζαμαρία κυριολεκτικά πάνω στο κεφάλι του, ενώ δέχεται παράλληλα κλωτσιές στο κεφάλι και το σώμα και κόβεται από τα γυαλιά σε πολλά σημεία. Την «προσπάθεια» του στηρίζει και ένας άλλος «περαστικός» ο οποίος, μιας και βρήκε την ευκαιρία, κλωτσά το ανήμπορο άτομο. Καθόλου τυχαία, όταν ο δεύτερος δολοφόνος ταυτοποιείται, γίνεται αντιληπτό ότι ο «τυχαίος περαστικός» είναι σεσημασμένο φασιστοειδές, μέλος της ακροδεξιάς οργάνωσης “Πατριωτικό Μέτωπο”. Το άτομο βγαίνει από το κατάστημα έχοντας δεχθεί πολλαπλές επιθέσεις από τους δύο άντρες και πανικόβλητο κραδαίνει ένα κομμάτι σπασμένο γυαλί από τη τζαμαρία, για να αμυνθεί από την απρόκλητη επίθεση. Και εκεί επεμβαίνει ο Νόμος (!): μπάτσοι το ακινητοποιούν, το κλωτσούν κι άλλο, παρά το γεγονός ότι είναι βαρύτατα τραυματισμένο και γεμάτο αίματα, και του περνάν χειροπέδες. Έτσι, χτυπημένος από τους κανίβαλους και τους μπάτσους και δεμένος, ο Ζακ / η Zackie, πεθαίνει πριν καν φτάσει στο νοσοκομείο.

Και ο Νόμος συνεχίζει τη «δουλειά του»: οι μπάτσοι αφήνουν τον δολοφόνο να σκουπίσει κυριολεκτικά όλα τα στοιχεία. Από ό,τι φάνηκε αργότερα, δεν αποκλείουν τη σκηνή του εγκλήματος, δε συλλέγουν τα πειστήρια και δεν παίρνουν καταθέσεις από τους δεκάδες περαστικούς που ήταν μάρτυρες της δολοφονίας. Για μέρες υποτίθεται ότι ο δεύτερος δολοφόνος δεν έχει ταυτοποιηθεί. Οι δολοφόνοι κόβουν βόλτες στα δικαστήρια χωρίς χειροπέδες και τελικά αφήνονται ελεύθεροι μέχρι τη δίκη.

Καμία σημασία δεν έχει για εμάς αν μπήκε να κλέψει το κοσμηματοπωλείο ή όχι. Για εμάς οι απόκληροι αυτής της κοινωνίας, οι πιο εξαθλιωμένοι και εξαθλιωμένες, είτε είναι οι μετανάστες, είτε είναι οι εξαρτημένοι χρήστες ουσιών, είτε είναι οι σεξεργάτες, είτε όλα αυτά ή και τίποτα από αυτά, το σίγουρο είναι ότι αποτελούν το πιο υποτιμημένο κομμάτι της τάξης μας, και γι’ αυτό, είναι σάρκα από τη σάρκα μας. Είναι αυτοί και αυτές που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε τις βασικές ανάγκες, αυτοί που ζουν στο δρόμο, αυτοί που μερικές φορές δε έχουν ούτε πρόσβαση σε καθαρό νερό, αυτοί που αναγκάζονται να κλέψουν για να πάρουν την επόμενη δόση τους. Είναι αυτοί και αυτές που περισσεύουν, με τον πιο προφανή τρόπο, στον κόσμο των αφεντικών, στον κόσμο του Κεφαλαίου. Γιατί και εμείς εξίσου θα περισσεύαμε, αν δεν ήμασταν παραγωγικοί, αν δεν ήμασταν δηλαδή άξιοι προς εκμετάλλευση. Αντί δυστυχώς για όλους και όλες εμάς του υπόλοιπους -που είμαστε σε καλύτερη μεν, αλλά σε παρόμοια μοίρα- να αποτελούν διαρκείς υπενθυμίσεις της ανελέητης φύσης του καπιταλισμού και του ότι και μεις, απέχουμε ίσως το πολύ μια ανάσα από αυτή την βαρβαρότητα, προτιμούμε συνήθως να πούμε ”άσε, τυχεροί είμαστε… και πάλι καλά να λες!”. Κι έτσι, αντί να οργιστούμε και να αγωνιστούμε κόντρα στην αδικία, κόντρα στην εκμετάλλευση και την καταπίεση που υφιστάμεθα, φτύνουμε τον κόρφο μας, σκύβουμε το κεφάλι και συνεχίζουμε την δουλειά μας.

Απέναντι όμως στον κόσμο της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας μεταξύ των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων στέκεται ένας άλλος κόσμος: ο κόσμος των κυρ-Παντελήδων, ο κόσμος όσων έχουν ανάγει την ιδιοκτησία (τους) σε ιερή αξία, ο κόσμος των αφεντικών με ταξική συνείδηση, και ακόμα χειρότερα ο κόσμος των εργατών που σκέφτονται και νιώθουν σαν τα αφεντικά τους. Κοντολογίς, ο κόσμος των κανιβάλων, όσων δηλαδή είναι πάντα πρόθυμοι να κυνηγήσουν και χτυπήσουν μόνον όποιον είναι σε χαμηλότερο από αυτούς σκαλί στην κοινωνική πυραμίδα, και πάντα εξίσου πρόθυμοι να αποδειχτούν πειθήνιοι στις επιταγές των ισχυροτέρων τους. Αυτών που είναι ικανοί μέχρι και να σκοτώσουν απλά γιατί θέλουν να προστατέψουν την περιουσία τους, αυτών για τους οποίους η ανθρώπινη ζωή δε μετρά όσο μία (κλεμμένη και μεταπωλημένη για να είμαστε και ειλικρινείς) καδένα. Οι δύο αλαλάζοντες κανίβαλοι δολοφονούν ένα άτομο το οποίο θεώρησαν κλέφτη και μάλλον χρήστη, το οποίο δεν αποτελούσε με κανένα τρόπο απειλή για κανέναν, και μετά πλένουν τα χέρια τους από το αίμα και απλά γυρνούν σπίτι τους ή πάνε να σκουπίσουν, ενσαρκώνοντας με τον πιο υλικό -αν και όχι απαραίτητα συνειδητό- τρόπο το σύνθημα που λίγες μέρες μετά φώναζαν οι νεοναζί έξω απ’ το κατάστημα: «Πρεζάκια και gay δεν είστε αναγκαίοι». Ο φασισμός στην πιο τυπική μορφή του. Ο καπιταλισμός στην πιο ειλικρινή εκδοχή του. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός στην πιο δυσοίωνη όψη του. Και το ”συμβάν” θα ξεχνιόταν, όπως τόσα και τόσα, όπως τόσοι και τόσες, αν δεν τύχαινε ο δολοφονημένος να ήταν γνωστός ακτιβιστής της gay και οροθετικής κοινότητας, με αποτέλεσμα η βαρβαρότητα αυτή να έρθει να προστεθεί σε μια σειρά από άλλες βαρβαρότητες, που μπορεί όχι αμέσως αλλά σίγουρα εμμέσως να σχετίζονται. Δίκαιο μ’ έναν τρόπο, γιατί η σταγόνα, αν και φαινομενικά άσχετη -και σίγουρα τυχαία-, στην πραγματικότητα σχετίζεται βαθιά και ουσιαστικά με το ποτήρι που υπερχείλισε. Άδικο, όμως, μ’ έναν άλλον τρόπο, για όλες τις άλλες μυριάδες ”ανώνυμες” σταγόνες που χάθηκαν και χάνονται καθημερινά σαν δάκρυα στη βροχή.

Ο καπιταλισμός, είναι ένα σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, που βασίζεται δομικά πάνω στον αποκλεισμό. Χρησιμοποιεί τις διάφορες σχέσεις εξουσίας (βάσει φύλου, χρώματος, εθνικότητας, σεξουαλικού προσανατολισμού, ηλικίας, εμφάνισης, κανονικότητας κ.α.,) ώστε να οργανώνει το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων με γνώμονα την (ανα)παραγωγή και κυκλοφορία της αξίας. Οι αποκλεισμοί δεν είναι παρέκκλιση και δε θα εξαλειφθούν ποτέ μέσα στο υπάρχον σύστημα: είναι εργαλείο του, είναι η απογυμνωμένη ουσία του.

Ο φασισμός με την σειρά του, αποτελεί την ενσάρκωση της απόλυτης μορφής όλων των εξουσιαστικών σχέσεων: ρατσισμός, εθνικισμός, σοβινισμός, μισογυνισμός, ομοφοβία, μιλιταρισμός. Γι’ αυτό ο φασισμός είναι γέννημα αυτού του κόσμου καταπίεσης, εκμετάλλευσης και εξαιρέσεων. Και για αυτό η πάλη μας απέναντι στο φασισμό οφείλει να είναι αδιαχώριστη από αυτή απέναντι στον καπιταλισμό. Ο φασισμός είναι η εντατικοποίηση της καπιταλιστικής συνθήκης της εξαίρεσης, εντείνει την παρανομοποίηση και την στρατιωτικοποίηση της εργασίας, θέτοντας όρους εξόντωσης στο «περισσευούμενο» εργατικό δυναμικό. Ομοίως, ο κοινωνικός εκφασισμός αποτελεί το μπόλιασμα και την εξοικείωση της κοινωνικής βάσης με τις φασιστικές ιδέες και πρακτικές. Πρόκειται για την επιβολή του δικαίου του ισχυρότερου με τους πιο ωμούς και απροκάλυπτους όρους, τόσο από την τάξη των αφεντικών σε αυτήν των εργατών/τριών, όσο και στο ίδιο το εσωτερικό της εργατικής τάξης. Και όπως και η οργανωμένη πολιτική εκδοχή του, έτσι και αυτός ως κοινωνικό φαινόμενο πολύ διαδεδομένο στον καιρό της οικονομικής κρίσης (και πριν από αυτή φυσικά, αλλά πιο περιορισμένα ή έστω κεκαλυμμένα) πρέπει να τσακιστεί από όσους αντιλαμβάνονται ότι οι εκμεταλλευόμενοι/ες και οι καταπιεσμένοι/ες, έχουν κοινά συμφέροντα τα οποία και πρέπει να τα υπερασπιστούν κοινά. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι αντικοινωνικές και κανιβαλιστικές εξάρσεις αποτελούν απότοκο των ταξικών αντιθέσεων, της κεντρικής θέσης που κατέχει η ατομική ιδιοκτησία στον καπιταλιστικό κοινωνικό σχηματισμό, αλλά και της αλλοτρίωσης, της αφομοίωσης ευρείας μερίδας των υποτελών στρωμάτων από την κυριαρχία, διαμέσου του μικροαστισμού. Συνεπώς, η απάντησή μας στον κοινωνικό κανιβαλισμό, οφείλει να προσαρτάται στον συνολικότερο αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση μετουσιώνοντας την θυμική αντίδραση σε ταξική συνείδηση, η οποία συναρτά τα πρόσωπα με τις κυρίαρχες κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις.

Ο κόσμος του αγώνα, οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι, όλοι και όλες που δεν έχουμε ξεχάσει την κτηνωδία του ιστορικού παρελθόντος, οφείλουμε να αναχαιτίσουμε δραστικά οποιαδήποτε προσπάθεια ανάπτυξης του φασισμού και του κοινωνικού κανιβαλισμού μέσα στον κόσμο της κοινωνικής βάσης. Οφείλουμε να τσακίσουμε αυτές τις αντιλήψεις και συμπεριφορές σε όλο το κοινωνικό πεδίο στο οποίο κινούμαστε και ζούμε: στους δρόμους, στη δουλειά, στα σχολεία και τις σχολές, στις γειτονιές μας. Αναγνωρίζουμε φυσικά ότι απλά η επίκληση σε ταξική ενότητα από μόνη της είναι ευχολόγιο, το οποίο προσκρούει στον υλικότατο και πολύ πραγματικό κατακερματισμό των καταπιεσμένων. Δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε, από μεριάς μας, τις τρομερές ελλείψεις πράξεων αλληλοβοήθειας και κινηματικών, αυτοοργανωμένων δομών αλληλεγγύης που να απαντούν στην καταστροφή και την εγκατάλειψη που προξενούν οι κρατικές αποφάσεις. Δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ των πολιτικοποιημένων κομματιών και άλλων πιο περιθωριοποιημένων ομάδων. Επίσης, ενότητα δεν σημαίνει ομοφωνία. Αν κάτι φαίνεται άλλωστε μετά την δολοφονία είναι οι διαφορετικές τάσεις μέσα στους αγωνιζόμενους ανθρώπους, πολύ δε περισσότερο ανάμεσα στους καταπιεσμένους γενικά. Τα κοινά συμφέροντα μένει να τα βρούμε στην πράξη, και αυτό σίγουρα δεν είναι εύκολο. Έχει όμως σημασία να μπορούμε να αναγνωρίσουμε μαζί με τις πολλές διαφωνίες, ενίοτε αγεφύρωτες, την ύπαρξη κάποιων κοινών παρονομαστών, που μας φέρνουν εν δυνάμει κοντά, ενάντια στο στρατόπεδο της συντήρησης, της αντίδρασης και της υποτέλειας. Εκεί λοιπόν που ο κανιβαλισμός ξεχειλίζει, εκεί που ο απανθρωπισμός γίνεται κανόνας, εμείς απαντάμε με ταξική ενότητα και αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων. Και, ναι, και με βία. Απέναντι σε αντιδραστικές και δουλικά πειθαρχημένες φωνές που καταδικάζουν τη βία από όπου και αν προέρχεται, απαντάμε πως η προλεταριακή αντι-βία είναι μέσο κοινωνικής και ταξικής αυτοάμυνας και αντεπίθεσης, ώστε να αποτραπούν κοινωνικές συνθήκες γενικευμένης βίας και επιβολής. Είναι μια απάντηση των καταπιεσμένων στους καταπιεστές τους.