Το κείμενο αποτελεί συνεισφορά στον διεθνή διάλογο που ενεργοποίησαν οι Crimethinc (ΗΠΑ) μετά το 2012 με θέμα ” Αναρχική Κριτική στην Δημοκρατία” και ολοκληρώθηκε με την δημοσίευση του βιβλίου From Democracy to Freedom (Από την Δημοκρατία στην Ελευθερία) το οποίο εκδόθηκε στις ΗΠΑ (2017) και την Γερμανία (2018). Στο βιβλίο εκτός από το παρών κείμενο συμπεριλαβάνονται θέσεις και αναλύσεις που πηγάζουν από την συμμετοχή στα κοινωνικά κινήματα στην Ισπανία, τις ΗΠΑ, την Βοσνία και την Εσθονία.
ΜΕ ΚΑΤΕΥΘYΝΣΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ- κάθε βήμα είναι ένα εμπόδιο
Βρίσκομαι ξαφνικά στο προαύλιο της Σχολής Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Είναι 25 Μάη του 2011, μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα. Ένα πενταήμερο αναρχικό- αντιεξουσιαστικό φεστιβάλ πρόκειται να ξεκινήσει σε έξι ώρες και παλεύω να ετοιμάσω όλες τις τελευταίες μικρές λεπτομέρειες που έχω στο μυαλό μου. Το παλεύω μόνος μου. Περπατάω στην σχολή για να φέρω έναν ηλεκτρολόγο από την μια σκηνή στην άλλη. Στην Ισπανία ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους εδώ και δέκα μέρες μετά από 75 χρόνια σιωπής. Μας στέλνουν σινιάλα εξέγερσης, μεταφέροντας την φλόγα της απελευθέρωσης από τις Αραβικές χώρες στην Ευρώπη. Εμείς στην Αθήνα στήνουμε το φεστιβάλ μας, 3 σκηνές συναυλιών και δύο χώρους για δημόσιες συζητήσεις και διαλέξεις, υπάρχει μια αίθουσα θεατρικών παραστάσεων, μια έκθεση βιβλίου και εργαστήρια για διάφορα θέματα σε διάφορες αίθουσες. Είμαστε περίπου 30 άτομα εκείνη την ώρα στην σχολή από δύο συλλογικότητες και ετοιμάζουμε ένα πενταήμερο φεστιβάλ από το οποίο μπορεί να περάσουν πάνω από 12.000 άτομα, ίσως και περισσότεροι. Δρούμε σαν ένας σπαρτιάτικος στρατός, βασισμένοι στην σχεδόν παρανοϊκή ιδέα για τις άπειρες δυνατότητες που μπορεί να έχει ένα μικρό σύνολο αποφασισμένων μαχητικών ανθρώπων.
Το ανθρώπινο μυαλό είναι σαν διαστημόπλοιο. Οι άνθρωποι ταξιδεύουν με τον νου τους σε άλλους πλανήτες και μόνο κοιτώντας τον ουρανό σχεδόν κάθε καλοκαιρινό βράδυ εδώ και χιλιάδες χρόνια. Είμαστε στον δικό μας δρόμο προς την Αναρχία. Μερικές φορές αυτή μοιάζει πολύ μακριά, μερικές φορές, ξαφνικά, είναι παντού τριγύρω μας.
Το ίδιο απόγευμα οργανώνεται μια συνέλευση πίσω από την Ακρόπολη. Σε αυτήν συμμετέχουν άνθρωποι που ελπίζουν με κάποιο τρόπο να φέρουν την φλόγα της εξέγερσης από την Ισπανία στην Ελλάδα. Εδώ και ένα χρόνο μια πολύ μικρή συνέλευση αναρχικών συναντιέται στην πλατεία Συντάγματος και συζητά σχετικά με την κρίση.
Σε αυτή την νέα συνέλευση εκείνο το απόγευμα οι συμμετέχοντες αποφασίζουν να πάνε και να κατασκηνώσουν στην Πλατεία Συντάγματος, μπροστά από το ελληνικό κοινοβούλιο ακολουθώντας το κάλεσμα από την Ισπανία, την Τυνησία και την Αίγυπτο. Δημοσιεύουν στο ίντερνετ ένα κάλεσμα για να ενωθούν μαζί τους και άλλοι άνθρωποι.
Μπορεί ίσως να έχουμε αφιερώσει πολύ χρόνο και πολύ ενασχόληση για να δημιουργήσουμε ένα δημόσιο ανοιχτό χώρο για τον κόσμο, εάν όμως το πνεύμα της εξέγερσης τους οδηγήσει κάπου αλλού είναι σημαντικό να είμαστε και εμείς εκεί. Μπορεί να ξοδέψουμε όλη μας την ζωή χτίζοντας ένα θεωρητικό επιχείρημα ή μια κινηματική δομή- όταν όμως μια εξέγερση ξεσπά, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε αυτό που μας κρατά σε απόσταση και να βρούμε ένα τρόπο να συναντηθούμε μεταξύ μας, να διαδώσουμε χρήσιμες ιδέες και επαναστατικές πρακτικές ανάμεσα σε αυτούς που εξεγείρονται.
Αυτό που εκδηλώθηκε εκείνη της ημέρα είχε την δύναμη τροπικής καταιγίδας, ένας ωκεανός εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μας, απέραντος και άγριος. Εκατό χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν ουρλιάζοντας το αναρχικό σύνθημα ενάντια στην δημοκρατία, “να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή». Κανείς δεν παρακολούθησε τις απογευματινές ομιλίες στο φεστιβάλ, όλοι ήταν στο Σύνταγμα. Περισσότερα από 5000 άτομα ήρθαν όμως τελικά εκείνο το βράδυ αργά στο φεστιβάλ στην Καλών Τεχνών, χόρεψαν ξέφρενα στις συναυλίες και το trance stage. Το πλήθος ήταν φρενιασμένο, όλοι μοιραζόμασταν έναν ασυνήθιστο και ανεξέλεγκτο ενθουσιασμό.
Όταν τελείωσε το φεστιβάλ πήγαμε με το Κενό Δίκτυο να κατασκηνώσουμε στο Σύνταγμα- κάποιοι από εμάς είχαν περάσει ήδη δύο-τρεις μέρες εκεί.
Εκφράσαμε αυτή την απόφαση μας στην εβδομαδιαία «συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική αυτοδιεύθυνση» στην οποία συμμετείχαμε εκείνα τα τελευταία τρία χρόνια. Κάποιες από τις συλλογικότητες αρνήθηκαν να έρθουν στο Σύνταγμα, το ονόμασαν «μικροαστικό», κράτησαν μια απόσταση από αυτό, το παρατηρούσαν. Άλλοι αναρχικοί και αυτόνομοι, ατομικότητες και παρέες αντιεξουσιαστών, ομάδες και συλλογικότητες μείναν στο Σύνταγμα όλο το καλοκαίρι. Μείναμε και εμείς εκεί διασπείροντας αναρχικές ιδέες και πρακτικές ανάμεσα σε αμέτρητους απελπισμένους ανθρώπους, συμμετείχαμε σε διάφορες ομάδες εργασίας και εστιάσαμε την συμμετοχή μας στην καθημερινή οργάνωση της ανοιχτής Γενικής Συνέλευσης της πόλης των Αθηνών με σκοπό να είμαστε βέβαιοι ότι ο καθένας και η καθεμία θα έχει την ίδια ευκαιρία να εκφράσει τον εαυτό της, να διασφαλίσουμε ότι κανένα πολιτικό κόμμα ή ακροαριστερή οργάνωση δεν θα καταφέρει να καθοδηγήσει τις αποφάσεις, να αποφύγουμε οι αριστεριστές να χειραγωγήσουν το κίνημα.
Πολλοί αναρχικοί σύντροφοι και συντρόφισσες πήραν μέρος μόνο στις 3 κεντρικές μέρες των συγκρούσεων. Οι συγκρούσεις ήταν μεγαλύτερες από ποτέ. Εν μέσω της οικονομικής κρίσης, εν μέσω των απάνθρωπων μέτρων λιτότητας, της μαζικής εκτίναξης της ανεργίας και της πιο φρικτής επίθεσης του ελληνικού κράτους ενάντια στους κατοίκους του… αυτό ήταν ένα από τα ομορφότερα καλοκαίρια της ζωής μου.
Όταν η ελληνική κυβέρνηση υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο το 2010, με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, επιβάλλοντας τα καταστροφικά μέτρα λιτότητας, δόθηκε στον καθένα η ευκαιρία να δει ξεκάθαρα τον τρόπο με τον οποίο τα ντόπια και παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα ελέγχουν την δημοκρατία.
Οι άνθρωποι αισθάνθηκαν προδομένοι από τα ίδια τα πολιτικά κόμματα που πίστευαν για 40 χρόνια, πολιτικούς που οι ίδιοι είχαν ψηφίσει στο κοινοβούλιο για να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα τους. Εξοργισμένοι φαντάστηκαν να καίνε το Κοινοβούλιο, πολλοί από αυτούς μάλιστα το προσπάθησαν. Μεταλλικές μπάρες και η εικοσιτετράωρη συνεχής παρουσία της αστυνομίας και των Μ.Α.Τ. προστάτευαν την Βουλή για τρία χρόνια, εκπροσωπώντας το τελευταίο εμπόδιο ανάμεσα στους ανθρώπους και τους φορείς των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων που διακυβερνούν τις ζωές μας.
Την ίδια στιγμή, η κατάρρευση της πίστης στην πολιτική αντιπροσώπευση ήταν ένα είδος χειραφέτησης. Τα υπάκουα θύματα της «κυρίαρχης λογικής» ξεσηκώθηκαν, η υπακοή προς την «κοινή λογική» και τη χειραγώγηση που παράγουν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι ανατράπηκε. Η συνδικαλιστική ηγεσία και τα πολιτικά κόμματα έχασαν την επιρροή τους. Μια νέα ατομική και συλλογική ευφυΐα αναδείχτηκε και η χειραφέτηση πήρε την θέση των παλιών ταυτοτήτων. Ανεξέλεγκτος αριθμός από απεργίες εκδηλώθηκαν μετά από χρόνια φόβου, αδιαφορίας και υποταγής, με την μαζική συμμετοχή αυτού που θα μπορούσε να ονομαστεί «γενικός πληθυσμός». Εκατομμύρια άνθρωποι πήραν μέρος σε συγκρούσεις και διαμαρτυρίες που εξαπλώθηκαν σε όλη την χώρα – μουτζώνοντας πρώτα από όλα τα μούτρα τους που πίστευαν τόσα χρόνια τους πολιτικούς και έπειτα μουντζώνοντας αυτούς τους ίδιους τους πολιτικούς.
Οι άνθρωποι έκαναν ένα βήμα. Αυτό ήταν που έγινε εκείνο το καλοκαίρι του 2011 στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου.
_________________________
Κατά την διάρκεια αυτών των ημερών βρίσκω τον εαυτό μου στο σπίτι της μάνας μου. Είναι Ιούνιος του 2011. Παρότι η μάνα μου είναι μια 65χρονη σοσιαλδημοκράτισσα από την δεκαετία του 60, αναρωτιέται φωναχτά γιατί ο κόσμος δεν έχει καταφέρει ακόμα να μπεί στην Βουλή αν και την κρατά περικυκλωμένη τόσες βδομάδες. Φοβάται να βγει στις διαδηλώσεις εξαιτίας των δακρυγόνων αλλά επιμένει να με ρωτά: «Λες να μπορώ να έρθω και εγώ εκεί που έχετε κατασκηνώσει στο Σύνταγμα, κάποιο πρωινό;» Ο αδελφός της, ο θείος μου και η θεία μου έχουν έρθει επίσκεψη στο σπίτι μας, απλοί άνθρωποι, μέλη του ΠΑΣΟΚ από την ημέρα ίδρυσης του το 1973, τώρα το κόμμα τους κυβερνά την χώρα για άλλη μια φορά. Η θεία μου είναι 62 χρονών. Με τα μάτια της να λάμπουν περιγράφει πως την προηγούμενη βραδιά έτρεξε στο πλάι της Βουλής πίσω από την λιμουζίνα του Ευάγγελου Βενιζέλου, ενός μέχρι πρόσφατα δημοφιλούς υπουργού του ΠΑΣΟΚ. Κατάφερε να ρίξει μια μπουνιά στην λιμουζίνα, μετά έτρεξε μαζί με πολλούς άλλους, όσο μπορούσε από πίσω από το αμάξι για να σπάσει τα παράθυρα και να ρίξει γροθιά στο υπουργό. Νιώθει απελευθερωμένη, νιώθει ελεύθερη… Έχει κάνει ένα βήμα!
__________________________
Ήταν όμως τελικά απελευθερωτικές, οι συνελεύσεις που οργανώθηκαν στο Σύνταγμα; Ή απλά ήταν, με έναν πολύ άμεσα δημοκρατικό τρόπο, η οδός μέσα από την οποία ο κόσμος οδηγήθηκε με μαθηματική ακρίβεια προς τον ΣΥΡΙΖΑ και την Χρυσή Αυγή, κόμματα τα οποία εκτινάξανε τον αριθμό αντιπροσώπων τους στη Βουλή για διαφορετικούς αλλά ριζικά παρόμοιους λόγους;
Οι άνθρωποι πήρανε μέρος και εξέφρασαν τους εαυτούς τους μαζικά σε ανοιχτές δημόσιες συνελεύσεις σε όλη την χώρα. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι που δεν είχαν πάρει μέρος ποτέ σε κανενός είδους δημόσια συλλογική διαδικασία μίλησαν ανοιχτά και από τα βάθη της καρδιάς τους για τους πιο μεγάλους φόβους τους και τις πιο πολύτιμες επιθυμίες τους.
Μίλησαν μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους, με μεγάφωνα να εγγυούνται ότι όλοι θα ακούνε την φωνή τους ξεκάθαρα. Ήταν σαν ένα παράξενο είδος ομαδικής θεραπείας, μια κάθαρση από τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις του παρελθόντος, μια προσωπική βουτιά στον δημόσιο χώρο, μια κοινωνική, περιπετειώδης εξερεύνηση των άπειρων πιθανοτήτων της ατομικής ελευθερίας και της συλλογικής δύναμης. Ήταν ένα υπέροχο καλοκαίρι όπου ο καθένας και η καθεμία κατοικούσαμε έξω στους δρόμους μιλώντας με τον καθένα για το κάθε τι.
Και μετά η Δημοκρατία επανέκαμψε και εγκαθιδρύθηκε ξανά.
Οι περισσότεροι από τους αναρχικούς ήταν άλλωστε απόντες, διαπράττοντας το μεγαλύτερο πολιτικό λάθος έως τώρα σε αυτόν τον αιώνα. Με όποιον τρόπο και αν το σκεφτείς άλλωστε, εμείς, οι αναρχικοί της εποχής μας- δεν έχουμε ακόμα σχηματίσει αναρχικές απαντήσεις για τα περισσότερα κοινωνικά προβλήματα που εκδηλώνονται γύρω μας. Κατέχουμε καλύτερα από τον καθένα τα αναλυτικά εργαλεία για να αποδομούμε τις ιδέες, τις απφάσεις και τις πράξεις των εχθρών μας. Όμως ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι η ανικανότητα μας να φέρουμε τα ιδανικά μας από την σφαίρα των ιδεών στην σκληρή κοινωνική πραγματικότητα, από το αφηρημένο σύννεφο του Αναρχισμού στο δύσβατο και βρώμικο έδαφος της Αναρχίας.
Υπό αυτές τις συνθήκες και χωρίς άλλες συγκροτημένες πιθανότητες, οι άνθρωποι νιώσανε υποχρεωμένοι, – ή μπορείς να πεις εξαναγκασμένοι – να επιλέξουν ανάμεσα στο δεξιό κόμμα του κοινωνικού ελέγχου που τους προσφέρει μια πατρική φιγούρα απολυταρχικής ηγεσίας ή το αριστερό, «ευρω-κομουνιστικό», σοδιαλδημοκρατικό στην πραγματικότητα κόμμα, που τους υποσχότανε δωρεάν σχολεία, πανεπιστήμια και νοσοκομεία και ένα είδος πολιτικής προστασίας απέναντι στους ανεξέλεγκτους νέο-φιλελεύθερους καρχαρίες που κυβερνούν αυτό τον κόσμο.
Και έτσι, μετά από όλες τις συνελεύσεις στις πλατείες, μετά από όλες τις συζητήσεις και την συμμετοχή τους στην «άμεση δημοκρατία», μετά από όλες τις συγκρούσεις με την αστυνομία και τις απεργίες, οι άνθρωποι μπήκαν στην ουρά να ψηφίσουν για άλλη μια φορά τους κυβερνήτες τους. Έτσι, με αυτό τον τρόπο, νομιμοποίησαν ξανά το δημοκρατικό κράτος, την δημοκρατία του κράτους.
Κάθε βήμα που κάνεις προς την ελευθερία είναι ένα εμπόδιο για να πας πιο πέρα… Η δημοκρατία η ίδια είναι ένα εμπόδιο.
Η Δημοκρατία της εποχής μας, το υψηλότερο επίτευγμα του αστικού πολιτισμού, περιλαμβάνει θεμελιακές αρχές που πηγαίνουν πίσω στις απαρχές της δημοκρατίας, εδώ στην Αθήνα χιλιάδες χρόνια πριν.
Οι «Πατέρες του Έθνους» μας, οι πατέρες- ιδρυτές του κάθε σύγχρονου έθνους-κράτους, φαντάστηκαν τους εαυτούς τους σαν κυβερνήτες ανεκπαίδευτων αγροίκων, κυβερνήτες διεστραμμένων μαζών φτωχών ανθρώπων που είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να διαπράξουν κάθε είδους έγκλημα μόλις βρεθούν ανεξέλεγκτοι από την δικιά τους πατρική εξουσία.
Η Δημοκρατία κατασκευάστηκε από ανθρώπους που είχαν συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, ώστε να κρατήσουν τις μάζες υπό τον έλεγχο τους, έναν έλεγχο που επιβάλλεται με τα λόγια παρά με το σπαθί (αν και το σπαθί πάντα εμφανίζεται όταν τα λόγια μοιάζουν να μην επαρκούν).
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι ένα σύστημα ελέγχου της συνείδησης που προσφέρει μια ψευδό-πραγματικότητα ελευθερίας στην οποία δεν σου επιτρέπεται να έχεις καμία απολύτως επίδραση για τις ριζικές αποφάσεις που καθορίζουν την ζωή σου.
Οι Πατέρες της Δημοκρατίας- ίσως όπως και όλοι οι άλλοι «πατέρες»- φοβούνται την κριτική σκέψη των «παιδιών» τους. Η Δημοκρατία κρατά τους ανθρώπους ηλίθιους, είμαστε υποχρεωμένοι να παραμείνουμε σε βρεφικό στάδιο, συμμετέχοντας υποχρεωτικά σε εξαναγκαστικές κοινωνικές δομές μέσα στις οποίες αδυνατούμε να κατανοήσουμε το σύνολο των δυνατοτήτων μας και να πραγματώσουμε τις επιθυμίες μας. Δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζεις τις ακριβείς λεπτομέρειες των αποφάσεων που καθορίζουν την καθημερινότητα σου. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ψηφίσεις όποιον μοιάζει πιο κατάλληλος για να κυβερνήσει την ζωή σου.
Η Δημοκρατία διαδίδει την διαφθορά, δίνει την δυνατότητα στους ηγέτες και τα στελέχη της κρατικής μηχανής να απομυζούν τους πόρους της κοινότητας. Η Δημοκρατία κρατά τους ανθρώπους υπάκουους και απαθείς. Κανένας δεν ενδιαφέρετε για την άποψη σου, είσαι μόνο ένα στατιστικό στοιχείο ανάμεσα σε άλλα εκατομμύρια αντίστοιχα στοιχεία.
Η Δημοκρατία δεν θα σε διδάξει ποτέ να μιλάς δημόσια, μόνο να μένεις σιωπηλός και να χειροκροτάς όταν μιλάνε οι ηγέτες σου. Είσαι εδώ για να χειροκροτάς. Καθ’όλη την διάρκεια της ζωή σου σαν πολιτικό όν είσαι απών, αντιπροσωπευόμενος.
Η Δημοκρατία σε κρατά συνεχώς φοβισμένο, φοβισμένο για τους εχθρούς της δημοκρατίας που κρύβονται ανάμεσα στα μέλη της φυλής σου, του έθνους σου, της δημοκρατικής σου κοινότητα αλλά και παντού έξω από αυτήν.
Η Δημοκρατία έχει πάντα εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς, σχηματοποιείται γύρω από εχθρότητες και απέναντι σε εχθρούς. Η Δημοκρατία έβαλε σύνορα στην ζωή σου και τώρα είσαι υποχρεωμένος να προστατέψεις αυτά τα σύνορα με το ίδιο το κορμί σου. Τα σύνορα είναι δημιούργημα της φαντασίας, κοινωνικές κατασκευές αλλά το νεκρό σώμα σου στο πεδίο της μάχης είναι πάρα πολύ πραγματικό. Η Δημοκρατία αποκλείει όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα από την κοινότητα σου και σχηματίζει έναν στρατό, όπου ανάμεσα του είσαι και εσύ, για να σε βάλει να σκοτώσεις – όποτε το αποφασίσει- όλους όσους αυτή επιλέγει να κρατά αποκλεισμένους.
Αυτό το σύστημα έχει απίθανες ικανότητες να αναπαράγει τον εαυτό του, δημιουργήθηκε για να κάνει μόνο αυτό. Παράγει σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία και θέατρα, νηπιαγωγεία και στρατόπεδα, γκαλερί, μουσεία και κέντρα διασκέδασης. Μπορείς να ξοδέψεις όλη την ζωή σου μέσα σε αυτούς τους θεσμούς, και αν αποπειραθείς να δραπετεύσεις από αυτούς, κατά πάσα πιθανότητα θα καταλήξεις σε άσυλο για αστέγους ή στο ψυχιατρείο ή στην φυλακή – όλοι αυτοί επίσης δημοκρατικοί θεσμοί. Η αντίθετη πλευρά της ικανότητας που έχει η δημοκρατία να αναπαράγει τον εαυτό της είναι η αδυναμία της να τον υπερβεί, να εξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο τα σοβιετικά καθεστώτα δεν κατάφεραν ποτέ να φθάσουν στον κομμουνιστικό παράδεισο. Άκου τι λένε τα δημοκρατικά κράτη απέναντι σε όσους εξεγείρονται: «Κανείς δεν μπορεί να εκβιάσει την Δημοκρατία».
Έτσι η δημοκρατία δεν αλλάζει ποτέ. Τα αγάλματα και οι πολιτικοί μπορεί να αντικαθίστανται αλλά αυτή παραμένει πάντα το ίδιο ολιγαρχικό σύστημα, μια μασκαρεμένη αριστοκρατία κατά βάθος. Η Δημοκρατία συνεχώς αναζητά, μέσω των εκλογών, την κληρονομική αλληλουχία προσώπων, τους άριστους που θα την διαιωνίσουν και θα σχεδιάσουν νόμους, θα συνάψουν επιχειρηματικά συμβόλαια που έπειτα θα τα επιβάλλουν στις μάζες.
Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Η Δημοκρατία είναι μια συντηρητική μέθοδος με την οποία κάποιες αρχαίες ελληνικές φυλές αναπαρήγαγαν τον εαυτό τους.
Δεν θα σου επιτρέψει ποτέ να γίνεις κάτι διαφορετικό εκτός και αν καταφέρεις να δραπετεύσεις από την φυλή σου. Αυτό όμως στην εποχή μας μοιάζει αδύνατο. Καθώς σήμερα τα πάντα είναι υπό την κατοχή της καπιταλιστικής αγοράς και των δημοκρατικών κρατών, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να δραπετεύσουμε από την δημοκρατία παρά μόνο αν την καταστρέψουμε.
Ακόμα και γνωρίζοντας όλα αυτά, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που συνεχίζουν να υπερασπίζονται την δημοκρατία. Θέλουν να βρουν μια μορφή δημοκρατίας που δεν καταλήγει στην ολιγαρχία, όπως οι κομμουνιστές του 21ου αιώνα αναζητούν μια μορφή κομμουνιστικού συστήματος που δεν θα καταλήγει στα γκούλαγκ και τον ολοκληρωτισμό. Όμως οι Πατέρες του Έθνους στέκονται πάντα στοργικά χαμογελώντας ειρωνικά πάνω από κάθε είδους δημοκράτες, επιβλέποντας την διαδικασία μεταλλαγής προσώπων καθώς η κανονικότητα αναπαράγει τον εαυτό της και οι συνθήκες εκμετάλλευσης παραμένουν, όσα πρόσωπα και αν αλλάξουν, όσα νέα πρόσωπα και αν πάρουν τις ίδιες θέσεις εξουσίας.
Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ όσο φοβόμαστε να κόψουμε τις ρίζες αυτής της κατάστασης. Η Δημοκρατία είναι η ύστατη λύση για όλους όσους φοβούνται να κάνουν το βήμα προς τις άγνωστες περιοχές της ίδιας της επιθυμίας τους, της ίδιας της δύναμής τους.
Με τον ίδιο τρόπο, τα αιτήματα για «πραγματική δημοκρατία» είναι το τελευταίο καταφύγιο για να αποκτήσουν τα κινήματα κοινωνική νομιμοποίηση στην υποτιθέμενη «δημόσια σφαίρα» και να αποφύγουν την εγκληματοποίηση τους. Καθώς είναι το τελευταίο μας βήμα, η δημοκρατία είναι συνάμα το τελευταίο μας εμπόδιο στην ανάδειξη νέων πιθανοτήτων μέσα από τα κοινωνικά κινήματα της εποχής μας.
Είναι ποτέ πιθανό να υπάρξει μια μορφή δημοκρατίας που θα μας σώσει από την δημοκρατία;
Η άμεση δημοκρατία μας προσφέρει έναν εναλλακτικό τρόπο για να κυβερνήσουμε τις ζωές μας. Είναι όμως αυτός ο τρόπος που πράγματι έχουμε ανάγκη;
Θέλουμε πραγματικά να αναπαράγουμε τους περιορισμούς του παλιού κόσμου απλά σε μια μικρότερη κλίμακα; Θέλουμε μια πλειοψηφία κάποιας «γενικής συνέλευσης» να παίρνει τις αποφάσεις για την ζωή μας; Ή αυτό που πάνω από όλα επιθυμούμε είναι να επεκτείνουμε τις ζωές μας σε νέες μορφές αυτοκαθορισμού και ανοιχτού μοιράσματος της δημιουργικότητας μας, να προσφέρουμε την ζωτική μας ενέργεια ελεύθερα για να ωφελήσουμε το σύνολο της ανθρωπότητας, με όποιο τρόπο και αν εμείς μαζί με τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε την ζωή μας, πιστεύουμε πως είναι ο πιο κατάλληλος;
Όταν συμμετέχω στην συνέλευση του Κενού Δικτύου, οφείλω να παίρνω υπόψη μου τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα όλων των συντρόφων μου, και κατ’επέκταση η συλλογικότητα μας πρέπει να παίρνει υπόψη της τις ανάγκες και τις επιθυμίες του μεγαλύτερου πιθανού αριθμού ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο. Εάν δεν φροντίζουμε ο ένας τον άλλον δεν θα υπάρχει Κενό Δίκτυο και αν δεν φροντίζουμε τους ανθρώπους εκτός της ομάδας μας δεν θα υπάρχει σύνδεση ανάμεσα σε εμάς και τον κόσμο.
Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια ομάδα συνάφειας η οποία παράγει μια συλλογική δύναμη και μια δημοκρατική συνέλευση η οποία συγκεντρώνει δύναμη έξω από τις ζωές μας και τις σχέσεις μας. Η Δημοκρατία μας αποξενώνει από τους εαυτούς μας και από τους άλλους γύρω μας.
Η άμεση δημοκρατία υποτίθεται πως μας απαλλάσσει από την απάθεια και την αδιαφορία για τα κοινά που προξενεί η αντιπροσωπευτικότητα, αφού εμφανίζεται ως «συμμετοχική» μορφή δημοκρατίας. Υπάρχει όμως κάποιος τρόπος να έχουμε μια συνέλευση εκατομμυρίων ανθρώπων; Υπάρχει ποτέ πιθανότητα μια τέτοια συνέλευση να είναι ικανή να μας προφέρει ελευθερία και ισότητα; Ο καθένας από εμάς θα νιώθει πάλι σαν ένα στατιστικό στοιχείο μέσα σε αυτήν καθώς θα περιμένουμε για μέρες την σειρά μας να μιλήσουμε και να εκφράσουμε την άποψη μας σχετικά με τις αποφάσεις. Από την άλλη αν περιορίσουμε αυτή την μορφή δημοκρατίας στα στενά πλαίσια μιας συνέλευσης γειτονιάς δεν παγιδεύουμε τους εαυτούς μας σε έναν μικρόκοσμο σαν να είμαστε γιγαντιαία μυρμήγκια;
Η κάθε μορφή «άμεσης δημοκρατίας» αναπαράγει τις ίδιες συνθήκες με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία αλλά σε μικρότερη πληθυσμιακή κλίμακα. Η πλειοψηφία καταπιέζει την μειοψηφία οδηγώντας την σταδιακά στην απάθεια και την αδιαφορία.
Τις περισσότερες φορές ούτε καν δοκιμάζεις να εκφράσεις τις σκέψεις σου καθώς γνωρίζεις εξαρχής ότι αυτές δεν πρόκειται ποτέ να μπουν σε πράξη. Πολύ συχνά δεν τολμάς να μιλήσεις γιατί ξέρεις πως θα γελοιοποιηθείς από την πλειοψηφία. Η ομοιογένεια είναι η επιτακτική κατάληξη κάθε δημοκρατικής διαδικασίας – άμεσης ή αντιπροσωπευτικής- μια ομοιομορφία που αποκρυσταλλώνεται πάντα σε δύο τελικές πιθανές αποφάσεις (την πλειοψηφούσα και την μειοψηφούσα) διαγράφοντας την ίδια στιγμή όλο τον απέραντο πλούτο και την ποικιλομορφία της ανθρώπινης ευφυΐας και ευαισθησίας, απαλείφοντας την πολυπλοκότητα και τη διαφορετικότητα των ανθρωπίνων αναγκών και επιθυμιών.
Αυτός είναι ο λόγος που ακόμα και αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις μπορούν να καταλήξουν να αποφασίσουν συλλογικά απάνθρωπες γενοκτονίες σαν αυτή που διέπραξε η αρχαία δημοκρατική Αθήνα ενάντια στους κατοίκους της Μύλου το 416 π.χ.
Πολλές φορές οι αποκλεισμένοι βρέθηκαν υπόδουλοι, βιασμένοι και κακοποιημένοι σαν αποτέλεσμα αμεσοδημοκρατικά ψηφισμένων αποφάσεων. Η άμεση δημοκρατία είναι μια κλειστή δημοκρατία- αυστηρά μόνο για τα δικά της μέλη. Επειδή είναι μικρότερη αποκλείει ακόμα περισσότερους ανθρώπους από ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία- δημιουργώντας ξεχωριστές, διαχωρισμένες νησίδες που αντιπαλεύονται η μια την άλλη όπως οι πόλεις-κράτη της αρχαίας ελλάδας. Όλοι είναι ξένοι, όλοι είναι εκτός, όλοι είναι πιθανοί εχθροί: για αυτό το λόγο η κοινότητα υποχρεούται να φτιάξει στρατό για να προστατέψει τον εαυτό της και εσύ είσαι υποχρεωμένος να σκοτωθείς για να υπερασπιστείς με την ζωή σου την απόφαση της πλειοψηφίας ακόμα και αν διαφωνείς απόλυτα με αυτήν.
Όποιος δεν ακολουθήσει υπάκουα την απόφαση πρέπει να τιμωρηθεί ή να αποκλειστεί- όπως για παράδειγμα ο Σωκράτης, αυτό το παγκοσμίως γνωστό θύμα της δημοκρατίας και φυσικά μαζί του μέσα στις εποχές, χιλιάδες, χιλιάδων άλλοι. Οι χαρισματικοί ηγέτες βρίσκουν την καλύτερη μορφή άμεσης διασύνδεσης με τους ακόλουθους τους και οι δημοκρατικοί μηχανισμοί χειραγώγησης της δημόσιας γνώμης λειτουργούν πιο άμεσα από ποτέ.
Η άμεση δημοκρατία δεν θα μας απελευθερώσει ποτέ από την δημοκρατία!
_________________________
Τρείς μήνες μετά βρίσκομαι ξανά στο σπίτι της μάνας μου. Είναι αρχές Σεπτέμβρη του 2011, μερικές μέρες πριν το ξεκίνημα του κινήματος Occupy Wall Street. Στέλνω από το παλιό οικογενειακό σαλόνι ομαδικά email σε συντρόφους και φίλους στις ΗΠΑ, προτείνοντας να επεκτείνουν το κάλεσμα τους για κατασκήνωση στις πλατείες από την Νέα Υόρκη σε όλες τις περιοχές της Αμερικής, να διασπείρουν αναρχικές ιδέες και μεθοδολογίες αγώνα σε όλες τις συνελεύσεις του κινήματος Occupy.
Από σύμπτωση ο θείος μου είναι ξανά για επίσκεψη στο σπίτι μας και κάποια στιγμή μετά από μια παρατεταμένη σιωπή μου λέει: «Αποφασίσαμε…. τώρα,… να μετακινηθούμε μακριά από το ΠΑΣΟΚ…»- ξεκολλάω το βλέμμα μου από την οθόνη και τον κοιτάζω… «και να δοκιμάσουμε το ευρωκομουνιστικό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ»… τον ακούω και με πιάνει τρόμος γιατί όταν μου λέει «αποφασίσαμε» μιλά για περίπου 2 εκατομμύρια ανθρώπους, είναι σαν να τους γνωρίζει έναν-έναν προσωπικά, ήταν στο ΠΑΣΟΚ από την πρώτη μέρα, μιλά για όλους τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ που νιώθουν προδομένοι από το μνημόνιο, όλους αυτούς που δεν πήρανε θέσεις στο δημόσιο, δεν βγάλανε λέφτά από το κράτος αλλά ακολούθησαν τις ιδέες του σοσιαλισμού μέχρι εκείνη την ώρα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε 4% ακόμα και μια μέρα πριν από αυτή την συζήτηση. Κοιτάζω προς την μεριά του θείου μου και βλέπω 2 εκατομμύρια ζόμπι να περπατούν υπνωτισμένα μερικά βήματα μόνο, από το ένα κόμμα στο άλλο.
Θέλω να φωνάξω: «ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΤΕ ΠΙΟ ΠΕΡΑ! ΚΑΘΕ ΒΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΕΜΠΟΔΙΟ! ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΕΤΕ ΕΚΕΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΤΕ ΠΙΟ ΠΕΡΑ!»
__________________________
Εμείς οι αναρχικοί από την άλλη, πρέπει να κάνουμε πολλά βήματα πριν καταφέρουμε να μιλήσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ρεαλιστές, άνθρωποι που αντιλαμβάνονται την πολιτική ως την διαχείριση της πραγματικότητας, την διαχείριση του εφικτού.
Φαντάζομαι την Ιστορία σαν ένα όμορφο κορίτσι που χαμογελούσε και συγκρούσεις ξεσπούσαν στην Αθήνα. Αισθάνομαι την Ιστορία να εγκαταλείπει την Αθήνα μετά από αρκετά χρόνια παραμονής της στην πόλη μου, τώρα που το ελληνικό κοινοβούλιο εφευρίσκει νέους τρόπους να εγκαθιδρύσει ξανά πάλι από την αρχή τις παλιές αυταπάτες στα μυαλά των ανθρώπων.
Λίγα χρόνια μετά από εκείνο το καλοκαίρι, είναι πλέον 2015. Οι δρόμοι μένουν σιωπηλοί, η Ιστορία επισκέπτεται άλλες χώρες, το «ευρω-κομμουνισιτικό» κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές χρησιμοποιώντας μοναχά μια λέξη σαν βασικό σλόγκαν της εκλογικής του εκστρατείας: ΕΛΠΙΔΑ. Το τελευταίο πράγμα που απέμεινε στο άδειο κουτί της Πανδώρας. Περιπλανιέμαι στους δρόμους, σκέφτομαι όλα αυτά που ζήσαμε. Καθώς κοιτάζω τις αφίσες μου μοιάζει σαν να γράφουν με μεγάλα γράμματα: ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ.
Μια από τις πρώτες αποφάσεις που λαμβάνει η καινούργια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι να απομακρύνει τα ΜΑΤ και τα κάγκελα που προστατεύουν την βουλή από τους διαδηλωτές όλα αυτά τα χρόνια. Το κοινοβούλιο είναι και πάλι ασφαλές. Η Δημοκρατία δεν αλλάζει ποτέ. Απλά ανασχηματίζεται και αναπαράγει τον εαυτό της.
Κάθε βήμα είναι ένα καινούργιο εμπόδιο. 2600 χρόνια από σήμερα στην Ελλάδα και δυό αιώνες από σήμερα στην Ευρώπη, κοινωνικές επαναστάσεις με αίτημα την δημοκρατία απελευθέρωσαν τις φτωχές και εξαθλιωμένες μάζες από την ίδια τους της φτώχεια και την εξαθλίωση. Μερικά χρόνια μετά όλοι βρήκαν τους εαυτούς τους ακριβώς στην ίδια κατάσταση- σε αιώνιο πόλεμο με όλους τους πιθανούς και απίθανους εχθρούς συν το δικαίωμα να ψηφίζεις για αυτό πλέον. Ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ προσέλκυσαν εκατομμύρια φτωχούς ανθρώπους προσφέροντας την υπόσχεση για κοινωνική δικαιοσύνη και αιώνια αγάπη- μερικά χρόνια μετά έγιναν ο ιδεολογικός μηχανισμός για μαζικές γενοκτονίες παντού στον κόσμο, μετατράπηκαν σε απόλυτους εχθρούς της ανθρώπινης χειραφέτησης και εμπόδια στη ανάδειξη της ανθρώπινης πνευματικότητας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, διακήρυξε πως θα αποτελέσει την φωνή όλων αυτών που δεν τους επιτρέπεται να έχουνε φωνή, λίγα χρόνια μετά έγινε ο χειρότερος εχθρός κάθε ελεύθερης έκφρασης.
Οι ίδιοι οι αναρχικοί γίνανε υπουργοί και κυβερνήτες στην Ισπανική Επανάσταση- και η CNT, η μεγάλη οργάνωση για την απελευθέρωση των εργατών, οργάνωσε τους εργάτες να δουλεύουν στα εργοστάσια για όλη τους την ζωή μέχρι την στιγμή του ηρωικού θανάτου τους.
Είναι πολύ πιθανό να θυσιάσουμε τις ζωές μας για να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από τον παλιό κόσμο και να βρεθούμε ξαφνικά παγιδευμένοι σε μια νέα, εξελιγμένη κοινωνία-φυλακή.
Ο Αναρχοκομμουνισμός, ένα απελευθερωτικό όραμα που μοιραζόμαστε όλοι μεταξύ μας στο Κενό Δίκτυο, είναι ένα παλιό όραμα για έναν κόσμο χωρίς χρήματα και χωρίς σύνορα. Χρειάζεται όμως αναβάθμιση στις συνθήκες του 21ου αιώνα- αλλιώς θα παραμένει στο μυαλό μας σαν ένα μυθολογικό φάντασμα, άλλο ένα εμπόδιο. Εάν επιθυμούμε ένα κόσμο χωρίς χρήματα, αυτό απαιτεί να μεταμορφώσουμε την εργασία από εκβιαστικό εξαναγκασμό σε δημιουργική ανοιχτή και συμμετοχική δραστηριότητα, να μετατρέψουμε τους χώρους εργασίας σε εορταστικούς κήπους και πάρκα ελεύθερης και εθελούσιας συμμετοχής σε ένα παγκόσμιο δίκτυο που διανέμει δωρεάν όλα τα υλικά και πνευματικά αγαθά που παράγει η ανθρωπότητα. Η ζωή πρέπει να οργανωθεί γύρω από την ικανοποίηση των επιθυμιών και την απόλαυση των αναγκών. Εάν θέλουμε ένα κόσμο χωρίς σύνορα αυτό σημαίνει ένα κόσμο χωρίς «ξένους»- με αυτό τον τρόπο δεν θα είσαι πουθενά ξένος, δεν θα νιώθεις αποξενωμένος ή αποκλεισμένος πουθενά στον κόσμο καμιά στιγμή της ζωής σου όπου και αν βρίσκεσαι. Πρέπει λοιπόν να μεταμορφώσουμε τις «κοινωνίες μας» σε ανοιχτές κοινότητες έτοιμες εν δυνάμη να συμπεριλάβουν τους πάντες όντας διασυνδεδεμένες με όλες τις άλλες κοινότητες και τα κοινωνικά εγχειρήματα σε ένα παγκόσμιο δίκτυο. Με αυτό τον τρόπο καθένας και καθεμία θα βρίσκει ειλικρινή, φιλική και ανενδοίαστη υποδοχή και θα νιώθει χρήσιμος και ελεύθερος σε κάθε τόπο, κάθε στιγμή, σε όλο τον πλανήτη.
Ο πλανήτης δεν θα είναι πλέον χωρισμένος σε απομονωμένα, ξεχωριστά, ξενοφοβικά κράτη. Πρέπει να ανοίξουμε τους εαυτούς μας στην διαφορετικότητα όλων των «άλλων».
Στις τελευταίες οχτώ δεκαετίες που ακολούθησαν την ήττα της Ισπανικής Επανάστασης, οι αναρχικοί απέφυγαν επιμελώς να προσφέρουν συνεκτικά σχέδια για την αναρχική επανάσταση σε παγκόσμιο επίπεδο. Τα ίδια χρόνια, ο καπιταλισμός εξελίχτηκε σε επίπεδα που οι επαναστάτες του 19ου αιώνα δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός είναι εδώ, η παγκόσμια αναρχία δεν είναι.
Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να συμβεί η αναρχική επανάσταση είναι αν αυτή ξεσπάσει σταδιακά σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι σε τοπικό επίπεδο, όχι σε απομονωμένα περιοχές, νησίδες και φυσαλίδες. Ακόμα και αν χρειαζόντουσαν 200 χρόνια για να εξαπλωθεί η αναρχική επανάσταση στο σύνολο του πλανήτη αυτό πρέπει να σχεδιαστεί, να οργανωθεί και να πραγματωθεί από την μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας.
Εάν μειώσουμε την κλίμακα των οργανωτικών μας δομών αποκλειστικά σε συνελεύσεις γειτονιάς, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια ή μικροσκοπικές οικο-κοινότητες θα βρεθούμε τελικά να αντιμετωπίζουμε καταστροφικά προβλήματα που θα περνάνε πάνω από τις μικρές μας κοινότητες όπως τα τεράστια κύματα του ωκεανού περνάνε πάνω από μια μικρή βάρκα. Ο καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός δεν θα μας αφήσει ποτέ να ζήσουμε στην ησυχία μας σε εναλλακτικές-οικολογικές-παραδείσιες νησίδες ελευθερίας- αν και υπάρχει περίπτωση ο νέο-φιλελευθερισμός να πουλήσει στους πλούσιους του μέλλοντος σύντομες ακριβοπληρωμένες διακοπές σε τέτοια μέρη για χαλάρωση από την εργασιακή φρενίτιδα.
Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια μας μπροστά στα βάσανα και τα δεινά αυτού του κόσμου. Από την άλλη μεριά εάν επιτρέψουμε παλιές ή νέες μορφές εξουσιαστικών μαζικών δομών να μας υποχρεώσουν να ασπαστούμε τις αντιλήψεις τους, με βασικό επιχείρημα το γεγονός πως είναι αποτελεσματικές και πρακτικές πολύ σύντομα θα καταλήξουμε για άλλη μια φορά στην κοιλιά ενός νέου γραφειοκρατικού τέρατος, όπως και άλλοι επαναστάτες σε παλιότερες εποχές.
Το 1964, ο Marshall McLuhan στο βιβλίο του «Κατανοώντας τα Μέσα Ενημέρωσης: Οι επεκτάσεις του ανθρώπου» έλεγε:«Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν την αίσθηση μια κοινής συναίνεσης ή μιας «κοινής λογικής» η οποία μετάφραζε, εξηγούσε την αντίληψη του καθενός στην αντίληψη όλων των άλλων και αυτό έδινε συνείδηση στον άνθρωπο. Σήμερα, αφού έχουμε επεκτείνει όλα τα μέρη του σώματος μας και των αισθήσεων μας μέσω της τεχνολογίας, μας στοιχειώνει η ανάγκη μιας κοινής συμφωνίας που να μας υπερβαίνει, μια συναίνεση που μέσω της τεχνολογίας και της εμπειρίας θα εκτινάσσει την κοινωνική μας ζωή στα επίπεδα μια παγκόσμιας συναίνεσης και συμμετοχής. Όταν έχουμε πετύχει έναν παγκόσμιο κατακερματισμό δεν είναι παράλογο να σκεφτόμαστε μια παγκόσμια κοινότητα. Μια τέτοια οικουμενικότητα του συνειδητού όντος αποτελούσε όνειρο για την ανθρωπότητα ακόμα και από την εποχή του ποιητή Dante τον 12ο αιώνα, ο οποίος πίστευε πως οι άνθρωποι θα παραμείνουν απλά διαχωρισμένοι, κατακερματισμένοι και αποσπασματικοί μέχρι την εποχή που θα μπορέσουν να ενωθούν σε μια συνείδηση που θα τους συμπεριλαμβάνει». Είναι αυτό που περιγράφει ο Dante μια ανθρώπινη συνείδηση που δεν θα παράγει αποκλεισμούς και αποξένωση αλλά ένα ανοιχτό κάλεσμα για συνάντηση, αμοιβαιότητα και συμμετοχή; Θα μπορούσε η Αναρχία – δηλαδή η ολική ελευθερία, η απόλυτη κοινωνική και οικονομική ισότητα και η παγκόσμια αδελφοσύνη- να προσφέρει μια τέτοια περιεκτική συνείδηση στην κατακερματισμένη ανθρωπότητα του 21ου αιώνα;
Κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο ούτε καν να το διανοηθείς, ούτε καν να ξεκινήσουμε να το συζητάμε.
Και αν αυτό που επιθυμούμε είναι ένα όραμα χειραφέτησης που θα δημιουργήσουμε συλλογικά σε κοινωνικό επίπεδο είμαστε υποχρεωμένοι να αποφύγουμε από την μια τις απλουστευτικές λύσεις και από την άλλη την ανάδειξη ατόμων που θα παίξουν τον ρόλο του ηγέτη ή του καθοδηγητή. Για παράδειγμα ο Καρλ Μαρξ ήταν πολύ έξυπνος άνθρωπος αλλά ο μαρξισμός είναι ένα εμπόδιο για την ελεύθερη σκέψη.
Σε κάθε περίπτωση, εμείς είμαστε οι αναρχικοί. Αγωνιζόμαστε ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό ώστε να ανοίξουμε ένα πέρασμα, πρακτικές, στρατηγικές και μεθοδολογίες που οδηγούν άμεσα στην ολική ελευθερία, την κοινωνική ισότητα, την αλληλοβοήθεια και τον αυτό-καθορισμό. Πρέπει να βρούμε τρόπους που θα μας ενώνουν με όλους τους καταπιεσμένους και αποκλεισμένους ανθρώπους, την μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας, με σκοπό μαζί- ίσως- να καταφέρουμε να μεταλλάξουμε τις συνθήκες που παράγουν την πραγματικότητα στην οποία βρεθήκαμε να ζούμε. Ενάντια στην ομοιομορφία πρέπει να ενδυναμώσουμε την διαφορετικότητα και την ποικιλία, ενάντια στην βεβαιότητα και την απολυτότητα πρέπει να επιτρέψουμε όλες τις πιθανές αλήθειες να αποδειχθούν αληθινές, ενάντια στον αποκλεισμό, θέλουμε να υπερασπιστούμε τον ξένο, τον παράξενο, το queer, τον ηλικιωμένο, τον νέο, το φρικιό, τον άγνωστο- ενάντια στα σύνορα θέλουμε να ζήσουμε ανοιχτόκαρδοι, ενάντια στον ατομικισμό- να φροντίσουμε ο ένας τον άλλον, να διδαχθούμε ο ένας από τον άλλον, να πραγματοποιήσουμε τα σπουδαία μας σχέδια και να επιτύχουμε τους απώτερους στόχους μας.
Αλλιώς,.. το κατεστημένο της πολιτικής εξουσίας και των οικονομικών συμφερόντων θα επανεφευρίσκει τον εαυτό του σε αμέτρητες παραλλαγές αναπαράγοντας διαρκώς τις ίδιες καταστροφικές και εκμεταλλευτικές συνθήκες.
Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ αν δεν τολμήσουμε να ζήσουμε ελεύθερα, να μοιραστούμε τα πάντα, να εξαπλώσουμε την Αναρχία.
Τάσος Σαγρής / ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
___________________________________________
διαβάστε επίσης:
https://voidnetwork.gr/2018/10/05/apo-tin-dimokratia-stin-eleutheria/
