Όταν ο χρυσός της Μακεδονίας, ξεπουλήθηκε στην Eldorado για ένα κομμάτι ψωμί, μαζί με την περιβαλλοντική ανασκολόπηση της Χαλκιδικής, πόσο μία και πόσο ελληνική ήταν η Μακεδονία; Όταν οι ΜΑΤατζήδες σακάτευαν γέρους στις Σκουριές και μπούκαραν στα σπίτια, σαν στρατός κατοχής, πού είχες κρύψει τη σάρισα;
Όταν ο Όμιλος Μυτιληναίου και Κοπελούζου, που ‘ ναι θυγατρική του Καναδικού Ομίλου PSP, πήρε την εκμετάλλευση της Εγνατίας, του μεγαλύτερου οδικού άξονα της Μακεδονίας, που είναι μία και ελληνική αλλά τα πηγαινέλα της τα ελέγχουν οι Καναδοί και τα διόδιά της τα τσεπώνει ο Κοπελούζος και όταν η γερμανική DIMERA πήρε το 67% του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, και η γερμανική Fraport πήρε όλο το αεροδρόμιο της Μίκρας και βγήκε για ξεπούλημα στους ξένους δανειστές το κτίριο της ΕΡΤ και το στρατόπεδο Μέγας Αλέξανδρος και οι φυλακές Κασσάνδρας κι εκατοντάδες στρέμματα στο Μετόχι Σταυρονικήτα στη Σάνη της Χαλκιδικής, και η ΔΕΗ Κοζάνης και η Αγορά Μοδιάνο, το Στρατόπεδο Γκόνου, το Camping Επανομής, το Camping Αγίας Τριάδας, το Στρατόπεδο ΣΕΔΕΣ και η Μαρίνα Αρετσούς τι συλαλλητήρια έκανες, Μακεδονικέ χαλβά;
Ίσα-ίσα, για τα στρατόπεδα Μ. Αλέξανδρος, Γκόνου και ΣΕΔΕΣ είπες να πουληθούν, μη τυχόν και γίνουν καταυλισμοί προσφύγων κι ας είσαι γέννημα και θρέμμα της προσφυγιάς. Μπάσταρδη γενιά, που θυμάσαι τη μάχη στα Γαυγάμηλα αλλά όχι τους κυνηγημένους παππούδες σου.
Κι όταν ξεμπούκαραν ορδές από εγχώριους τζογαδόρους στο γειτονικό καζίνο κι έκανες τα ψώνια σου σε ημερήσιες εκδρομές για να πάρεις πολλά κι ακόμη πιο πολλά, ήταν κατά τη ρήση του Μεγαλέξαντρου, σ’ άλλο να χρωστάς το ζην και σ’ άλλον το ευ ζην;
Κι όταν οι μπατριώτες επιχειρηματίες μετέφεραν πλεχτήρια, πριονιστήρια, γαζωτήρια στην πάνω, εκτός συνόρων, γειτονιά για περισσότερα κέρδη και καλύτερα λεφτά, τί εξηγήσεις σου έδιναν οι βετεράνοι σημερινοί οργανωτές της πατριωτικής σου αγανάχτησης για το πώς γίνονται σκόνη τα σύνορα όταν συμφέρει;
Κι όταν κάποιοι φώναζαν πως το Κόσσοβο θα γίνει ο αρχιμπάτσος των Βαλκανίων με 10.000 αμερικάνους στρατιώτες και μια ηλεκτρονική υποδομή να παρακολουθεί όλη τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, ήθελε τότε αρετή και τόλμη η ελευθερία, όχι αγιαστούρες και καρναβαλιστές.
Θα συμφωνήσω σε ένα, μαζί σου. Δεν είσαι απαραίτητα φασίστας. Μόνο άθυρμα*. Μαριονέτα κι έρμαιο. Στη φτώχεια και τον ξεπεσμό, με πατριωτικά λαμέ. Μπόσικος σε κηρύγματα μίσους. Παλικαράς στους πιο μικρούς και πιο αδύναμους. Όχι απαραίτητα φασίστας. Εκκολαπτόμενος, μπορεί. Σίγουρα πάντως, ανθρωπάκι. Στης καταπίεσης τα φραγγέλια, άμβωνες κι ευαγγέλια. Ενοχοποιημένο κι εξομολογητέο από παπάδες που αφόρισαν το Ρήγα και την Επανάσταση, ευλογούσαν προεστούς και κοτζαμπάσηδες και θυμήθηκαν τον Παπαφλέσσα όταν ήταν για τα καλά νεκρός. Κι έπειτα έστελναν την ευλογία των ουρανών στους Ναζί και όρκους πίστης στους δικτάτορες και τώρα τακίμια με τα μπάσταρδα του Αδόλφου.
Όχι απαραίτητα φασίστας. Σίγουρα πάντως, άθυρμα. Μπορεί και λίγο κάθαρμα.
Νίνα Γεωργιάδου
_____________________
*άθυρμα: το αντικείμενο που χρησιμοποιείται για να παίξουμε, το παιχνίδι. Ο όρος χρησιμοποιείται σήμερα κυρίως μεταφορικά και συνήθως μειωτικά. Σημαίνει επιδεικτική ασημαντότητα. Οι μεγάλοι γίνονται αθύρματα, όταν άγονται και φέρονται από άλλους ανθρώπους. Οι πολίτες αθύρματα δημαγωγών, οι πολιτικοί αθύρματα των ψηφοφόρων κι ο καθένας μας γίνεται άθυρμα χωρίς βούληση εκείνων που αφήνει να τον παρασύρουν. Πολλοί από εμάς αθύρματα των παθών και της μοίρας.
Η Νίνα Γεωργιάδη είναι καθηγήτρια στην Κάλυμνο, ακτιβίστρια και συνδικαλίστρια. Το βιβλίο της «Καλημέρα παιδιά, είναι χτες» εκδόθηκε από τις εκδόσεις “ΚΨΜ” το 2014
