KNOWING OURSELVES- Avtonomi Akadimia in Akadimia Platonos + LAB12 ASFA

. [text ENG/GR]

The curriculum for a university in times of ‘Climate Chance’*
Το πρόγραμμα σπουδών για ένα πανεπιστήμιο σε περιόδους “Κλιματικής Ευκαιρίας”*

Avtonomi Akadimia in Akadimia Platonos + LAB12 ASFA
Αυτόνομη Ακαδημία στην Ακαδημία Πλάτωνος + LAB12 ASFA

Programme July 17th – July 20th

July 17,

18:00 James Simbouras ^^ The DAAO community meetings: Blockchain for the cultural commons | Συναντήσεις της κοινότητας του Αποκεντρωμένου Αυτόνομου Εικαστικού Οργανισμού (D.A.A.O.): To Blockchain για τα πολιτισμικά κοινά
James Washington -Simbouras

July 17, 20:00 Eirini Vlavianou ^^ Observation, exploration and artistic reflection on Akadimia Platonos site | Παρατήρηση, διερεύνηση και καλλιτεχνική επεξεργασία του χώρου της Ακαδημίας Πλάτωνος
Reh Nagy

July 17, 21:00 Raimar Stange ^^ Identity politics and freedom of art | Πολιτική Ταυτότητας και Ελευθερία της Τέχνης
Raimar Stange

July 19, 20:00 Thomas Oberender ^^ Occupy History | Κατάληψη της Ιστορίας

July 20, 20:00 Thomas Oberender ^^ Welt ohne Außen | Κόσμος χωρίς Έξω
ASFA, Kolokotroni 4, Athens | ΑΣΚΤ, Κολοκοτρώνη 4, Αθήνα

Akadimia Platonos, meeting point at the entrance opposite the Cooperative Café, Monastiriou Str. 140, Metro Larissa M2, Metro Metaxourgeio M2, Bus 051, bus stop Kratilou or call +30 690 691 2882 if lost

Ακαδημία Πλάτωνος, Σημείο συνάντησης στην είσοδο απέναντι από το Συνεταιριστικό Καφενείο στην οδό Μοναστηρίου 140, μετρό Σταθμός Λαρίσης M2, μετρό Mεταξουργείο M2, λεωφορείο 051, στάση Κρατύλου ή καλέστε στο +306906912882 σε περίπτωση που δεν βρίσκετε το σημείο συνάντησης

Programme and deantropocene drawings: Joulia Strauss | Πρόγραμμα και Deanthropocene Σχέδια: Joulia Strauss

Special thanks: Yorgos Theodorakis, Katy Cork, Nata Souko Anastasia Efstathiadi | Ειδικές ευχαριστίες στον Γιώργο Θεοδωράκη, στην Katy Cork και στην Nata Souko Αναστασία Ευσταθιάδη

www.avtonomi-akadimia.net
www.lab12.art ASFA ASFA Studio Poka-Yio

ABSTRACTS

July 17th, 18:00 James Simbouras ^^ The DAAO community meetings: Blockchain for the cultural commons | Συναντήσεις της κοινότητας του Αποκετρωμένου Αυτόνομου Εικαστικού Οργανισμού (D.A.A.O.): To Blockchain για τα πολιτισμικά κοινά

The DAAO (Decentralized Autonomous Art Organization), is an evolving social sculpture. A living organism. In simple terms a DAO (Decentralized Autonomous Organization) is a censorship-resistant means to coordinate the deployment of shared resources towards a shared set of objectives. It is a network of peers that encode their protocols transparently into the blockchain, and make collaborative decisions by voting through smart contracts. As such, DAO’s represent a potential new artistic medium- and new new tool in the movement of redefining art’s role as a vehicle for transformation and for resisting the effects of the highly centralised and bureaucratized art economy.

The workshop that James will lead in Plato’s Academy is part of an ongoing series of workshops/ community meetings, titled “Blockchain for the Cultural Commons” exploring the potential of DAOs as tools for activism, and of organization outside of the walls of the institutions, and as artworks in their own terms. The goal of the workshops has been to co-design and support the first artistic projects that will leverage blockchain elements in Athens.

James Simbouras is a founding member of C.A.S.A., and part of the DAAO initiative which is the result of a collaboration between of a group of Athenian artists and their comrades in the blockchain space.

James Σύμπουρας ^^ To Blockchain για τα Πολιτισμικά Κοινά

Το DAAO (Οργανισμός Αποκεντρωμένης Αυτόνομης Τέχνης), είναι ένα εξελισσόμενο κοινωνικό γλυπτό. Ένας ζωντανός οργανισμός ως εξελισσόμενο συνεργατικό κατανεμημένο έργο τέχνης. Είναι το αποτέλεσμα μιας κοινής προσπάθειας μεταξύ μιας ομάδας αθηναίων καλλιτεχνών και των συνεργατών τους στο χώρο του blockchain.

Με απλά λόγια, ένα DAO (Αποκεντρωμένος Αυτόνομος Οργανισμός) είναι ένα ανθεκτικό στη λογοκρισία μέσο για τον συντονισμό της διαχείρισης κοινών πόρων προς ένα κοινό σύνολο στόχων. Πρόκειται για ένα δίκτυο συνεργατών που κωδικοποιούν τα πρωτοκολλα τους με διαφάνεια στο blockchain και παίρνουν συλλογικές αποφάσεις μέσω ψηφοφορίας.

Ως εκ τούτου, τα DAO αντιπροσωπεύουν ένα πιθανό νέο καλλιτεχνικό μέσο και νέο εργαλείο στο κίνημα για τον επαναπροσδιορισμό του ρόλου της τέχνης, και άμυνας κατά των επιδράσεων της εξαιρετικά γραφειοκρατικής οικονομίας της τέχνης.

Το εργαστήριο που θα παρουσιάσει ο James στην Ακαδημία Πλάτωνος αποτελεί μέρος της σειράς εργαστηρίων / κοινοτικών συναντήσεων, με τίτλο “Το Blockchain για τα εικαστικά κοινά”, διερευνώντας τις δυνατότητες των DAO ως εργαλεία ακτιβισμού και οργάνωσης εκτός των τειχών των θεσμών και ως έργα τέχνης. Στόχος των εργαστηρίων ήταν να σχεδιαστούν και να υποστηρίξουν τα πρώτα καλλιτεχνικά έργα που θα αξιοποιούν στοιχεία blockchain στην Αθήνα.

Ο James Σύμπουρας είναι ιδρυτικό μέλος του C.A.S.A., και της πρωτοβουλίας του DAAO, η οποία είναι αποτέλεσμα συνεργασίας μεταξύ μιας ομάδας αθηναίων καλλιτεχνών και των συντρόφων τους από τον χώρο του Blockchain.

July 17th, 20:00 Eirini Vlavianou ^^ Observation, exploration and artistic reflection on Akadimia Platonos site | Παρατηρήση, διερεύνηση και καλλιτεχνική επεξεργασία του χώρου της Ακαδημίας Πλάτωνος

Using the concept of the map as an artistic starting point – as a visual representation, that is, of an area and the relations between its elements – the purpose of this project is to underline the different characters that the neighborhood has taken over the centuries, always in reference to its historically charged location. To outline the transformation of the space from an idyllic, almost sacred, topos which was based on the transmission of knowledge and thought, to a vibrant neighborhood signified by cultural and social exchanges, practical knowledge and of course creation. Taking into account the stable position of the park throughout the reshaping of the district, its significance is reflected through historical facts and urban plans. Bearing in mind the phrase of Richard Sennett “The hand (the manual labor, that is) is the way that leads the mind to thinking,” we are trying to highlight the alternative paths of education and co-formation that were developed in the surrounding area of Akadimia Platonos through businesses and communities which flourished there, as well as the freedom that has always characterized the neighborhood. A freedom that is now indicated in its intercultural nuances and its openness to diversity.

Eirini Vlavianou is a visual artist from Athens. Her work is focused on installations, publications and theatre. She has participated in symposiums in the public programme of documenta14 and Kyiv Biennial 2017. She currently lives and works in Rotterdam.

Ειρήνη Βλαβιανού ^^ Μπύθουλας // Παρατηρήση, διερευνήση και καλλιτεχνική επεξεργασία του χώρου της Ακαδημίας Πλάτωνος στο πλαίσιο των δράσεων ενάντια στην BlackRock

Χρησιμοποιώντας ως εικαστική αφετηρία την έννοια του χάρτη – ως οπτικής απεικόνισης μιας περιοχής και των σχέσεων ανάμεσα στα στοιχεία της – σκοπός του πρότζεκτ είναι να αναδειχθεί ο διαφορετικός χαρακτήρας που προσλάμβανε η γειτονιά ανά τους αιώνες, πάντα σε αναφορά με το ιστορικά φορτισμένο σημείο στο οποίο βρίσκεται. Να σκιαγραφηθεί δηλαδή η μεταμόρφωση του χώρου από έναν τόπο ειδυλλιακό, σχεδόν ιερό, μετάδοσης της γνώσης και της σκέψης, σε μια πολύβουη γειτονιά πολιτισμικών και κοινωνικών ανταλλαγών, πρακτικής γνώσης και δημιουργίας. Λαμβάνοντας υπ’ όψη την σταθερή θέση του άλσους καθ’ όλη την μεταμόρφωση της περιοχής, αποτυπώνεται η σημασία του μέσα από ιστορικά και πολεοδομικά στοιχεία. Θεωρώντας ότι ισχύει απόλυτα η φράση του Ρίτσαρντ Sennett “Το χέρι (η χειρωνακτική εργασία) είναι ο δρόμος που οδηγεί το μυαλό προς τη σκέψη” , υπογραμμίζονται οι εναλλακτικοί δρόμοι μόρφωσης και συν-διαμόρφωσης που αναπτύχθηκαν στη γύρω περιοχή μέσα από τις επιχειρήσεις και τις κοινότητες που άνθιζαν εκεί και η ελευθερία που χαρακτήριζε ανέκαθεν τη γειτονιά, μια ελευθερία που αποτυπώνεται σήμερα στον διαπολιτισμικό χαρακτήρα της και στο άνοιγμά της προς τις ετερότητες.

Η Ειρήνη Βλαβιανού είναι εικαστικός από την Αθήνα. Η δουλειά της περιλαμβάνει εγκαταστάσεις, εκδόσεις και συμμετοχές στο θέατρο. Εχει συμμετάσχει σε εκδηλώσεις στο δημόσιο πρόγραμμα της Documenta14 και στην Kyiv Biennial 17.
Ζει και εργάζεται στο Rotterdam.

July 17th, 21:00 Raimar Stange ^^ Identity politics and freedom of art | Πολιτική Ταυτότητας και Ελευθερία της Τέχνης

Keywords as an appetizer: Identity politics, white men, rightwing populism, hegemony, censorship, can the artist speak?, essentialsm, people of colour, freedom of speech, racism, postcolonial studies, gramsci, dana schutz, jimmie durham, feminsm, hypermorality.

Raimar Stange is a freelance art critic and curator based in Berlin, Germany. He contributes regularly for Kunst-Bulletin (Zurich), Camera Austria (Graz), ArtReview (London), artist (Bremen), artagenda, web, artmagazinecc/web; and curates shows on art and climate catastrophe, art and rightwing populism.

Λέξεις-κλειδιά σαν ορεκτικό: πολιτική ταυτότητας, λευκοί άνδρες, δεξιός λαϊκισμός, ηγεμονία, λογοκρισία, μπορεί ο/η καλλιτέχνης/ις να μιλήσει;, ουσιοκρατία, έγχρωμοι άνθρωποι, ελευθερία της έκφρασης, ρατσισμός, μετααποικιακές σπουδές, gramsci, dana schutz, jimmie durham, φεμινισμός, υπερηθική.

Ο Raimar Stange ζει και εργάζεται στο Βερολίνο ως “ελεύθερος” κριτικός και επιμελητής. Γράφει τακτικά για το Kunst-Bulletin (Zurich), Camera Austria (Graz), ArtReview (London), artist (Bremen) artagenda, web, artmagazinecc/web. Σήμερα επιμελείται κυρίως εκθέσεις επικεντρωμένες στην τέχνη και την κλιματική καταστροφή, την τέχνη και τον δεξιό λαϊκισμό.

July 19th, 20:00 Thomas Oberender ^^ Workshop 1: Occupy History

Often history is not written by those who made it. Narratives are consolidated that are written from the point of view of the winners and unnoticeably penetrate into the perception and judgment of the past even of the people who once acted in a different reasoning. In 1989, the “winners” of history were first the civil rights movements in Eastern Europe, which achieved democratic spaces of freedom within dictatorial systems. In the former GDR, new concepts of statehood, labor, new unions, publishers, media and a progressive draft for a constitution emerged during this revolutionary period. Nevertheless, after the inner German reunification, almost exclusively the West German concept of economics and governance prevailed and solidified into a phantasmagorical image of history, which hardly allows many East Germans to remember their lives in the GDR and their successful struggle for a different society with pride and dignity. This incapacitation was accompanied by paternalistic structures from West Germany in the 90s by the encounter with the unchecked violence of neoliberal “structural adjustments”. In East Germany it created areas of deserted industries and a mass exodus to the structurally strong West. In addition to the fiduciary industry, which in the 1990s handled almost the entire East German industry, there was also a “fiduciary of the spirit” that led to the devaluation of specifically East German history and intellectual traditions. The de facto violence of the neo-liberal reforms was joined by the violence of a falsifying history that expropriated the East Germans of their own history of emancipation and puts them in the psychologically and socially fatal position of the eternally catching up, falling behind, and working towards the status quo of the West German students. Nowadays it seems even to many East Germans as if the revolution of 1989 has taken place with the aim of German reunification. No more recollection of the civil and environmental movement, of reform concepts and third ways, new policy models such as the round tables, which all together disappeared after the unified treaty with West Germany.

The workshop “Occupy History” tells of the attempt not to be occupied by “the” story, but to tell a story ourselves. The workshop focuses on two projects of the Berliner Festspiele: the symbolic reopening of the East Berlin “Palast der Republik” thirty years after its destruction. And on the art project DAU by Russian director Ilya Khrzhanovsky, which the Berliner Festspiele tried to realize for over a year in Berlin as an urban space project. At its center was the temporary rebuilding of the Berlin Wall in the historical center of the city; and the world premiere of the DAU movie cycle, which was filmed as a two-and-a-half-year social experiment from 2001 in Kharkiv.
Both the “Palast der Republik” and the DAU project were part of the project series “Immersion” of the Berliner Festspiele. Immersion, according to the basic idea of the series, makes boundaries disappear and makes the obvious invisible, just because it becomes as natural as water for the fish, the water that is simply not there for it, as Marshall McLuhan’s famous example, as long as he is in it. The false self-evidentness of cliché images of the “East” and “West” can only be felt through interventions that move the water, in which we usually move naturally, with strange ideas and feelings, or lift the fish unexpectedly out of the water.

Thomas Oberender, born in 1966 in Jena, is an author and curator. Since 2011 he has been the Artistic and Managing Director of Berliner Festspiele / Gropiusbau. He was the founder of several new formats for perfomance, literature and cultural programmes, and created timebased exhibitions. From 2006–2011 he was Director of Drama at the Salzburg Festival, after that he was leading dramaturg of the Schauspiel Bochum and Co-Director of the Schauspielhaus in Zurich. He submitted his doctoral thesis on Botho Strauß and co-founded and named the author’s collective Theater Neuen Typs. He has written essays, theater and literature reviews and is currently working as Artistic Director of the transmedial programme “Immersion“, that also opens planetariums as spaces for artists of the digital age.

19 Ιουλίου, 20:00 Thomas Oberender ^^ Εργαστήριο 1: Καταλάβατε την ιστορία! (Occupy history)

Συχνά η ιστορία δεν γράφεται από αυτούς που τη δημιούργησαν. Είναι εμπεδωμένο ότι οι αφηγήσεις είναι γραμμένες από τη σκοπιά των νικητών και παρεισφρέουν λάθρα στην πρόσληψη και την αξιολόγηση του παρελθόντος ακόμα και στην περίπτωση των ανθρώπων που κάποτε έδρασαν με ένα διαφορετικό σκεπτικό. Το 1989, οι “νικητές” της ιστορίας ήταν πρώτα τα κινήματα υπέρ των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Ανατολική Ευρώπη, τα οποία πέτυχαν να δημιουργηθούν δημοκρατικοί χώροι ελευθερίας στο εσωτερικό των δικτατορικών συστημάτων. Στην πρώην ΛΔΓ (Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας), οι έννοιες της κρατικής υπόστασης, της εργασίας, των νέων σωματείων, των εκδοτών, των ΜΜΕ και το προοδευτικό προσχέδιο για ένα νέο σύνταγμα αναδύθηκαν επίσης στη διάρκεια αυτής της επαναστατικής περιόδου. Παρόλ΄αυτά μετά την εσωτερική επανένωση των δύο Γερμανιών, επικράτησε σχεδόν αποκλειστικά η δυτικογερμανική αντίληψη περί οικονομίας και διακυβέρνησης και αποκρυσταλλώθηκε σε μία φαντασμαγορική εικόνα της ιστορίας, η οποία σχεδόν δεν επιτρέπει σε πολλούς Ανατολικογερμανούς να θυμούνται τη ζωή τους στη ΛΔΓ και τον επιτυχημένο αγώνα για μια διαφορετική κοινωνία με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια. Αυτή η κατάσταση αχρήστευσης συνοδεύτηκε από πατερναλιστικές δομές από τη Δυτική Γερμανία τη δεκαετία του ΄90 από τη συνάντηση με την ανεξέλεγκτη βία των φιλελεύθερων “δομικών προσαρμογών”. Στην Ανατολική Γερμανία, το γεγονός αυτό είχε αποτέλεσμα τη δημιουργία περιοχών ερημωμένων βιομηχανιών και μία μαζική έξοδο προς τη “δομικά” ισχυρή Δύση.Εκτός από την αξιοπιστία της βιομηχανίας, η οποία τη δεκαετία του ΄90 έλεγχε σχεδόν ολόκληρη την ανατολικογερμανική βιομηχανία, υπήρξε επίσης και “μία αξιοπιστία του πνεύματος” που οδήγησε στην απαξίωση ειδικά της ανατολικογερμανικής ιστορίας και των διανοητικών της παραδόσεων. Η de facto βία των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων συνοδεύτηκαν από τη βία της πλαστογράφησης της ιστορίας που απαλλοτρίωσε από τους Ανατολικογερμανούς την ίδια τους την ιστορία της χειραφέτησης και τους τοποθέτησε ψυχολογικά και κοινωνικά στη μοιραία θέση εκείνων που αγωνίζονται να καλύψουν την απόσταση, που υστερούν και κοπιάζουν για να αποκτήσουν το στάτους των μαθητών της Δυτικής Γερμανίας. Σήμερα μοιάζει ακόμα και σε πολλούς Ανατολικογερμανούς σαν η επανάσταση του 1989 να έγινε με σκοπό τη γερμανική επανένωση. Πέρασε στη λήθη η ανάμνηση του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, το οικολογικό κίνημα, τις μεταρυθμιστικές έννοιες και τους τρίτους δρόμους, τα μοντέλα για νέες πολιτικές, όπως τα στρογγυλά τραπέζια, που συνολικά εξαφανίστηκαν μετά τη συνθήκη της ένωσης με τη Δυτική Γερμανία.
Το εργαστήριο “Καταλάβατε την ιστορία!” μιλάει για την απόπειρα όχι να καταληφθούμε από “την” ιστορία” (story), αλλά να πούμε μία ιστορία (story) από μόνοι μας. Το εργαστήριο εστιάζει σε δύο πρότζεκτ του φεστιβάλ Berliner Festspiele: το συμβολικό άνοιγμα εκ νέου του “Ανακτόρου της Δημοκρατίας” (“Palast der Republik”) τριάντα χρόνια μετά την καταστροφή του, και στο καλλιτεχνικό πρότζεκτ DAU του Ρώσου σκηνοθέτη Ίλια Χρζανόφσκι, που το Berliner Festspiel προσπάθησε να πραγματοποιήσει για περισσότερο από ένα χρόνο στο Βερολίνο ως ένα πρότζεκτ αστικού χώρου. Στο κέντρο του βρισκόταν η προσωρινή επανοικοδόμηση του Τείχους του Βερολίνου στο ιστορικό κέντο της πόλης και η παγκόσμια πρεμιέρα του κύκλου της ταινίας DAU, που γυρίστηκε ως ένα κοινωνικό πείραμα δυόμισι χρόνων από το 2001 στο Χάρκοβο.
Το “Ανάκτορο της Δημοκρατίας” και το πρότζεκτ DAU υπήρξαν εξίσου μέρος της σειράς πρότζεκτ “Immersion” (Εμβύθιση) του Berliner Festspiele. Η εμβύθιση, σύμφωνα με τη βασική ιδέα της σειράς αυτής, κάνει τα σύνορα να εξαφανίζονται και κάνουν το προφανές αόρατο, ακριβώς γιατί καθίσταται μία οικεία κατάσταση όπως το νερό για το ψάρι, το νερό το οποίο απλώς δεν βρίσκεται εκεί γι΄αυτό, σύμφωνα με το γνωστό παράδειγμα του Μάρσαλ Μακ Λούαν, όσο βρίσκεται μέσα σε αυτό. Το ψευδές αυτονόητο στερεοτυπικών εικόνων της “Ανατολής” και της “Δύσης” μπορεί να γίνει αισθητό μέσω διαμεσολαβήσεων που αναταράζουν το νερό στο οποίο συνήθως κινούμαστε φυσιολογικά, με παράξενες ιδέες και αισθήματα ή βγάζοντας απότομα το ψάρι από το νερό.

Ο Thomas Oberender, γεννημένος το 1966 στη Jena, είναι συγγραφέας και επιμελητής. Από το 2011 είναι καλλιτεχνικός διευθυντής και διευθύνων σύμβουλος του Berliner Festspiele / Gropiusbau. Είναι ιδρυτής αρκετών νέων μορφών προγραμμάτων περφόρμανς, λογοτεχνίας και πολιτισμού, και δημιούργησε εκθέσεις με βάση το χρόνο. Από το 2006 έως το 2011 ήταν Θεατρικός Διευθυντής στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουργκ, ενώ νωρίτερα ήταν ο κορυφαίος δραματουργός του Schauspiel Bochum και συν-διευθυντής του Schauspielhaus στη Ζυρίχη. Υπέβαλε τη διδακτορική του διατριβή για το Botho Strauss και ήταν συνιδρυτής και ονοματοδότησε την συγγραφική κολλεκτίβα Theater Neuen Typs (Θέατρο Νέου Είδους). Έχει γράψει δοκίμια, θεατρικές και λογοτεχνικές κριτικές και επί του παρόντος εργάζεται ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του transmedial προγράμματος “Immersion”, που ανοίγει και πλανητάρια σαν χώρους για τους καλλιτέχνες της ψηφιακής εποχής.

July 20th, 20:00 Thomas Oberender ^^ Workshop 2: World Without Outside
ASFA, Kolokotroni 4, Athens

The title “Welt ohne Außen”, which was invented for an exhibition developed in Berlin’s Gropiusbau, refers to a concept and an experience of a situation that is not characterized by distance and juxtaposition, but by an experience of immersion and a situation at the center of the action. Immersive art concepts often take the place of dialectical mediation concepts that shape our logic of viewing through the classical institutions because they subdivide the world into objects and subjects, a concept of inclusion, feedback, and reciprocal interpenetration. What happens when things in an exhibition are no longer certain, when the theater is no longer about conflict and resolution, cause and effect, but the discovery of a landscape of simultaneously existing possibilities and particles of a narrative scattered in space? What does the concept of immersion mean for the format of the exhibition and performance? How does it change the way an institution works and the demands on its infrastructure? How does it change the relationship between work and format? And what comes into view when the phenomenon “immersion” is understood not only as an aesthetic, but also as a social and spiritual phenomenon and is artistically examined?
The workshop focuses on the term “immersion” and the exhibition projects “Gropiusbau 2018” by Philippe Parreno and “Welt ohne Außen”, curated by Tino Sehgal and Thomas Oberender. In addition, the workshop gives an overview of the concept and development of the project over four years. “Immersion” is a larger project that has been investigating the theme of limiting dissolution in new concepts for the forms of presentation and visual arts for three years and exploring social and spiritual movements as well. In recent years the project has organized large immersive theater productions, exhibitions and congresses and developed some new formats. The project “The New Infinity” was founded to develop the planetary infrastructure of the world for the work of contemporary artists, who get commissioned for 2 years to develop new works for the Fulldome. The artists are supported technically in cooperation with the Planetarium Hamburg and coached by experts. Our belief is that planetariums are the most appropriate places to collectively experience the immersive artwork of the digital age.

20 Ιουλίου, 20:00 Thomas Oberender ^^ Εργαστήριο 2: Κόσμος Χωρίς έξω
ΑΣΚΤ, Κολοκοτρώνη 4, Αθήνα

Ο τίτλος “Welt ohne Aussen” (“Κόσμος χωρίς έξω”), που επινοήθηκε για μία έκθεση που οργανώθηκε στο μουσείο Gropius Bau στο Βερολίνο, αναφέρεται στην έννοια και μία εμπειρία μιας κατάστασης που δεν χαρακτηρίζεται από την απόσταση και την εγγύτητα, αλλά από μία εμπειρία της εμβύθισης και μια κατάσταση στο κέντρο της δράσης. Οι έννοιες της εμβυθιστικής τέχνης συχνά παίρνουν τη θέση των διανοητικών μεολαβητικών εννοιών που σχηματοποιούν τη λογική της θέασης μέσω των κλασικών θεσμών, γιατί η υποδιαίρεση του κόσμου σε αντικείμενα και υποκείμενα, μία έννοια της συμπερίληψης, της ανάδρασης, της αλληλοδιείσδυσης. Τι συμβαίνει όταν τα πράγματα σε μία έκθεση δεν είναι πλέον βέβαια, όταν το θέατρο δεν σχετίζεται πλέον με τη σύγκρουση και την επίλυσή της, το αίτιο και το αιτιατό, αλλά την ανακάλυψη ενός τοπίου με παράλληλα υπάρχουσες δυνατότητες και σωματίδια μιας αφήγησης διασκορπισμένης στο χώρο; Τι σημαίνει η έννοια της εμβύθισης για το σχεδιασμό της έκθεσης και της παράστασης; Πώς αλλάζει τον τρόπο λειτουργίας ενός ιδρύματος και τις απαιτήσεις όσον αφορά την υποδομή του; Πώς αλλάζει τη σχέση ανάμεσα στο έργο και τη μορφή; Και πώς παρουσιάζεται όταν το φαινόμενο της “εμβύθισης” δεν κατανοείται απλώς ως αισθητική, αλλά επίσης και ένα κοινωνικό και πνευματικό φαινόμενο και εξετάζεται καλλιτεχνικά;

Το εργαστήριο εστιάζει στον όρο “εμβύθιση” και τα πρότζεκτ της έκθεσης “Gropius bau 2018” του Φίλιπ Παρένο και “Κόσμος χωρίς έξω”, με την επιμέλεια των Τίνο Σιγκάλ και Τόμας Ομπερέντερ. Επιπλέον, το εργαστήριο προσφέρει μία επισκόπηση της έννοιας και της ανάπτυξης του πρότζεκτ επί τέσσερα χρόνια. Το “Εμβύθιση” είναι το μεγαλύτερο πρότζεκτ που διερευνά το θέμα της περιορισμένης διάχυσης σε νέες έννοιες για τις μορφές παρουσίασης και τις παραστατικές τέχνες για τρία χρόνια και εξερευνά τα κοινωνικά και πνευματικά κινήματα επίσης. Τα τελευταία χρόνια, το πρότζεκτ έχει οργανώσει μεγάλες θεατρικές παραγωγές, εκθέσεις και συνέδρια και έχει αναπτύξει μερικούς νέους τρόπους σχεδιασμού. Το πρότζεκτ ¨Η νέα απεραντοσύνη” ιδρύθηκε για να αναπτύξει την πλανητική δομή του κόσμου για το έργο σύγχρονων καλλιτεχνών, οι οποίοι προσλήφθηκαν για δύο χρόνια για να δημιουργήσουν νέα έργα για το φεστιβάλ Fulldome. Οι καλλιτέχνες υποστηρίζονται τεχνικά σε συνεγασία με το Πλανητάριο του Αμβούργου και καθοδηγούνται από ειδικούς. Η πίστη μας είναι ότι τα πλανητάρια είναι τα πιο κατάλληλα μέρη για τη συλλογική βίωση της τέχνης της εμβύθισης στην ψηφιακή εποχή.