Δυστυχώς για τους έμμισθους αναλυτές αλλά ευτυχώς για κάθε είδους τυχοδιώκτες, αριβίστες πολιτικούς και τεχνοκράτες καριερίστες κανένας δεν μπορεί να προβλέψει προς τα πού βαδίζει αυτή η κοινωνία…
Καθώς αυτή η χώρα χάνεται όλο και περισσότερο μέσα στα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα, τις τεράστιες διεθνείς αγορές και τα επιχειρηματικά σχέδια απάνθρωπων μηχανισμών, το πολιτικό πεδίο της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει κανέναν πλέον και οι κυβερνήτες μοιάζουν περισσότερο από ποτέ σαν μαριονέτες κούφιες, κενές νοήματος, απάνθρωπες φιγούρες, υπολογιστικές μηχανές. Έτσι, όποιο και αν ήταν το αποτέλεσμα των εκλογών πολλά είναι αυτά που θα μείνουνε κρυφά και αδιάφορα για τους κυβερνήτες, τους τεχνοκράτες, τους τραπεζίτες και τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους. Άλλωστε, όλοι αυτοί έχουν πολύ βαθιά χωμένο το κεφάλι τους μέσα στον βάλτο που πλέον απλώνεται παντού, κυριεύοντας συνειδήσεις και κάνοντας φανερά τα χειρότερα χαρακτηριστικά αυτής της κοινωνίας. Βαδίζουμε σχεδόν τυφλοί μέσα στον κοινωνικό λαβύρινθο καταλαβαίνοντας πλέον ότι ο καπιταλισμός παράγει και αναθρέφει ανθρωπολογικούς τύπους όντων που μόνο οι ποινικές κυρώσεις τους συγκρατούν από το να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον για χάρη του κέρδους.
Όση ανθρωπιά έχει απομείνει σε αυτή την χώρα σφυρηλατήθηκε με τεράστιους κόπους από γενιά σε γενιά, μέσα σε συνθήκες τρόμου και βαρβαρότητας άλλων παλαιότερων εποχών. Η ανθρωπιά αυτή δεν μας ανήκει, δεν την κατέχουμε. Η ανθρωπιά μας είναι το μόνο μας χρέος… Και οι αντοχές αυτής της ανθρωπιάς κάθε μέρα γίνονται και πιο αμφίβολες. Καθώς οι συνταξιούχοι κρύβονται πίσω από τις ελληνικές σημαίες στα φτωχικά διαμερίσματα και κοιτάζουν με μάτια γεμάτα μίσος τους «ξένους» έξω στην πλατεία, καθώς οι αστυνομικοί χτυπάνε τον κόσμο στην διαδήλωση και οι τράπεζες παράγουν πεινασμένους και άστεγους, καθώς οι δικαστές φυλακίζουνε τους χρήστες της κάνναβης και τα κορίτσια κάνουν βίζιτες μέχρι να τελειώσουν τις σπουδές τους, καθώς η ηρωίνη πουλιέται νοθευμένη στους δρόμους για λίγα ευρώ και τα νοσοκομεία κλείνουν από υποχρηματοδότηση, καθώς τα πανεπιστήμια γίνονται εκκολαπτήρια για ζόμπι και τα τηλεοπτικά παράθυρα ξερνάνε φόβους και μαζικές αυταπάτες, καθώς η νύχτα γίνεται τρομακτική στην μοναξιά της οθόνης του υπολογιστή μου και στους δρόμους της παλιάς μου γειτονιάς δεν παίζουν πλέον παιδιά, εκεί όπου έπαιζα κάποτε, καθώς η γυναίκα μου κλαίει μόνη της κρυφά επειδή ο πατέρας της βουτηγμένος στα χρέη και τις ψευδαισθήσεις παράτησε την μάνα της μετά από 35 χρόνια γάμου και εμείς δεν έχουμε χρήματα να κάνουμε μαζί ένα παιδί, καθώς οι δελτάδες στήνουν στον τοίχο ανθρώπους που περιμένουν με τα χέρια ψηλά το μεταγωγικό όχημα για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης… ένα πράγμα παλεύω να μην ξεχάσω: Το μόνο που χρωστάμε σε αυτό τον κόσμο είναι η ανθρωπιά μας.
Δεν υπάρχει άλλο χρέος παρά μόνο η ανθρωπιά μας. Η κάθε γενιά έχει κάποια ρίσκα να πάρει και έχει να δώσει τις δικές της απαντήσεις στο μεγάλο διακύβευμα της εποχής της. Άλλες φορές είχαν οι άνθρωποι να αντιμετωπήσουν την απολυταρχία, την φτώχεια, τον πόλεμο, την δικτατορία. Η γενιά μας έχει να αντιμετωπήσει την άβυσσο, τον κοινωνικό κανιβαλισμό, το αν σύντομα θα πυροβολιόμαστε στους δρόμους για λίγα λεφτά. Το μόνο που χρωστάμε σε αυτό τον κόσμο είναι η ανθρωπιά μας.
Δεν υπάρχει άλλο χρέος παρά μόνο η ανθρωπιά μας.
—
O Tάσος Σαγρής είναι ποιητής και σκηνοθέτης από το Κενό Δίκτυο. Πιο πρόσφατο έργο του το «Πεθαίνω σαν χώρα» του Δ. Δημητριάδη, που θα παρουσιαστεί στο θερινό Τριανόν για 4 τελευταίες παραστάσεις στις 24, 25, 26 και 27 Ιουνίου.
