Ποίηση

O μεγαλύτερος φόβος είναι να χάσεις ένα κομμάτι. Όλοι βρίσκουν κάποιον τρόπο. η Μαρία παντρεύτηκε και έκανε παιδιά: πάντα το ‘λεγε. ο Γιάννης ο πάνκης επίσης. ο Νίκος που γύρισε μια ήπειρο δουλεύοντας στις φυτείες: κι αυτός. η Βαγγελίτσα μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη: με σκυλί και αυλή και μελίσσια. ο Μάριος Καλιφόρνια. ο Τάκης στην πρέζα. ο Μητσάκος την έκοψε. η Γιάννα σε νησί: ποτέ δεν το ‘θελε. όλοι άγνωστοι γύρω… …

Δεν έχω άλλες ζωές σου λέω. Φεύγω, μέρα με τη μέρα, φεύγει η αστρόσκονη μου. Δεν θα δω όλα όσα ετοιμάζεις, δεν θα ακούσω όλα όσα θα μάθεις, δεν θα νιώσω όσα θα αισθανθείς. Μέρα με τη μέρα, νιώθω τον ουρανό πιο μακρυά μου. Μυρίζω πιο έντονα το χώμα. Δεν έχω άλλες ζωές σου λέω. Ό,τι αγγίζω, το σφίγγω δυνατά, για να το θυμάμαι. Ό,τι αγαπάω πολύ το μυρίζω έντονα,… …

Ξυπνάς σε μια πόλη από χαρτόκουτες, η μητέρα σου Ξέχασε το παιδί της μες στην κοιλιά του χρόνου, Εκτός χρόνου, αφηρημένη ως τα έσχατα σημεία, έπλενε Το κορμί σου όταν της ήρθε στο νου η εικόνα χιλίων βρυσών Με νερό να ξεπηδά απ’ το στόμα ισάριθμων πέτρινων λιονταριών Και τότε της γεννήθηκε στον μέγιστο βαθμό η απορία: Κάθε ταξίδι μία εκπλάτυνση της ματαιωμένης στιγμής;   Οπλίστηκε με θάρρος και δύναμη,… …

χρειάζομαι άγρια ομορφιά άχρονων δευτερολέπτων. κουράστηκα να συναναστρέφομαι με ανασφαλείς πιθήκους. αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να φτάσει τις ταινίες. και οι ταινίες δεν μπορούν να φτάσουν τους οραματισμούς μου. η ποίηση δεν είναι δεσμός, είναι απελευθέρωση. θέλω να καταβροχθήσω το σύμπαν. αυτή η γενιά αποτελείται από θλιβερά μωρά που επαναστατούν με εφήμερες σχέσεις ενάντια στην πλήξη. δεν ανήκω εδώ. κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει κατάματα το κτήνος, κανείς δεν… …

Μη γράφετε ποιήματα για την επικαιρότητα παράδειγμα: κανείς μη γράψει για τους πρόσφυγες που πνίγονται στους πόντους για τα πυρά που αντιστρέφουν την ιστορία κανείς μη γράψει για τα ανήλικα που χάνουν τις μανάδες τους στα σύνορα για το χαρτί που χωρίζει το χώμα απ’ το αστέρι μη γράψετε γι’ αυτή την τραβεστί που την ξέγραψε η μάνα της και δεν είχε όταν αρρώστησε η μάνα της ποιον για να… …

Οι μορφές φτιαγμένες από το σύγχρονο άνθρωπο. Τα πρωινά προσφέρουν αδιανόητες στιγμές σε κάθε άτομο ξεχωριστά αλλού είναι ο πανσεξουαλικός ήλιος αλλού κάτι τρεμάμενες χιονοστιβάδες το χώμα αλλάζει μοναχό του από τη Δημοκρατία και από τους αγώνες η Αναρχία μονάχα θα απελευθερώσει τη γη από τα χρόνια της πανούκλας. Επιθύμησαν οι φυλακές τον άνθρωπο που θα τις ξεριζώσει αλλού τα αδέρφια αρνήθηκαν οποιοδήποτε πεδίο μάχης για χάρη των αιώνιων ποιητών… …

Συμπτωματολογία του δικού μου έρωτα. Κοίταξε απλά έτυχε να είσαι εσύ απλά ταιριάζεις τόσο στα μέτρα μου το χρώμα του δερματός σου και η υφή του η φωνή σου και αυτό το βλέμμα που με ειρωνεύεται λατρεύω την ειρωνία πραγματικά με αφοπλίζει ξέρεις τι με καυλώνει έτυχε να είσαι εσύ και έχω πλέξει μια εμμονή στα μέτρα σου έλα να στη φορέσω με όλες τις καταστροφές κεντημένες απάνω με όλα… …

  Από τότε που διορίστηκα ταξιθέτρια του χάους δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ καθόλου με την ποίηση. Εσείς όμως, οι νεο-μυημένοι στη γραφή και εσείς οι ακούραστοι διώκτες της σιωπής είναι καιρός, νομίζω, να γράψετε τα αδιάβαστα ποιήματα. Δεν θα τα τραγουδήσουν οι γενιές που δεν θα ’ρθουν θα παραμείνουν σε βιβλία κλειστά όταν οι σαβάνες θα πολιορκούν τα τσιμέντα. Στο ενδεχόμενο ενός οριστικού τέλους να γίνετε οι πιο μάταιοι προφήτες… …

Κι ήταν τυχερός έτσι που πέρασε τα σύνορα χωρίς μια σφαίρα για ενθύμιο στο πόδι. Παλιά μετρούσαν πέσος, τώρα 8 δολλάρια την ημέρα. Στην Ενσενάδα κουβαλούσαν τους εργάτες πεσμένους μέσα στις καρότσες, μοιάζαν από ψηλά λαμπάδες ανάμεσα σε τσιμέντα και μπάζα και πλαστικά. Στον γεωκτήμονα τον πήγε ένας κοντός μαυριδερός για 20 δολλάρια, σύνολο 2,5 μεροκάματα δηλαδή υπό τον ήλιο. Ήταν καλός του λέγαν ο γαιοκτήμονας, τα στάχυα γυάλιζαν πάνω… …

Τυλίγεις τα πλευρά μου με γάζες — πειραματίζεσαι με τη λέξη «τρυφερότητα» αφότου τα χέρια σου μελάνιασαν τόσο τον λαιμό μου που δεν μπορώ να μιλήσω. Καθώς ο χειμωνιάτικος ήλιος αλληθωρίζει προς το λουλούδι της ερήμου, που πεθαίνει σε μια φθαρμένη τερακότα μακριά απ’ το σπίτι του, οι άντρες μού λένε να ‘μαι ειλικρινής για τον ρόλο που έπαιξα στο «περιστατικό»: Οκ, ναι, έπρεπε να κάτσω στ’ αυγά μου όταν… …

[κανένα εύρος δεν μπορεί να διανυθεί χωρίς αντανάκλαση] Κι όταν εκείνο το τερατάκι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου Σου προκαλούσε τρόμο κι εσύ σχημάτιζες σε σχήμα οβάλ Μια κραυγή stop Σχισμή που λέγεται στόμα σε πρόσωπο –αραιωμένα τα δύο οστέινα που Που λέγονται δόντια Όλη η υπόλοιπη ήσουν τσιμεντωμένη με θέληση Ποτέ δεν κατάλαβες πως η σύνθεση απαιτεί Απόσχιση Μετατόπιση και Διαχωρισμό του χώρου σε πολλά τμήματα Έτσι που κυλινδρικά… …

                                     στον αδερφό μου Στέλιο Βασιλειάδη Αφήνει τα όνειρά του στον πρώτο καφέ πνιγμένα. Ποιοι κατεβαίνουνε στο δρόμο να ξεπεράσουν το αδιέξοδο; Βάζει το ατσαλάκωτο κουστούμι του και σβήνει χάνει την ύπαρξή του εγκλωβισμένος. Χάθηκε! Ξέρουμε τον ήχο της σιωπής που φέρνει καταιγίδα! Ποιοι ξεφεύγουν απ’ τον μικρόκοσμό τους; Στραγγαλισμός κι ελαφρότητα! Κάθε… …

Είσαι στην ηλικία που το τηλέφωνο ξεθάβεται μόνο για κακό Η γενιά μας πεθαίνει ! Πεθαίνει απο τη ληγμένη κατάθλιψη που μας πούλησαν μεσημεριανές εκπομπές και σχολικά βιβλία σκαρφαλώνουμε ύστερα με τα δόντια στις ταράτσες κρεμιόμαστε στις κεραίες και μας ανακαλύπτουν μoνάχα όταν χαλάσουμε το σήμα τους. Αιωρούμαστε σαν κυριακάτικη μπουγάδα λευκοί κυματίζουμε και πάνε μέρες που μυρίζουμε ψοφίμι! Πεθαίνει απο υπερβολική δόση στο βεστιάριο φτηνής παράστασης – πόσα κορμιά… …

Δεν ξεχνώ ποτέ, εκτός ίσως από μερικές φορές, πως προστάτης των σχέσεών μου με τους άλλους είναι ο Σίβα, θεός της Δημιουργίας και της Καταστροφής. Εκείνος που αγαπά το αίμα στα παιδικά χείλη, τις γυναίκες των καημών και των στερήσεων τα παθιασμένα βήματα του καυτού ανατολικού ήλιου, τα ασθμαίνοντα τμήματα της πρωταρχικής αγνωσίας. Τα ρεύματα των ωκεανών Τα παιχνίδια των Νηριήδων Τις προσόψεις από τα κτίρια του 1640 Την κοσμική… …

Ο κόσμος μέσα στο στόμα ενός σκύλου                                                                                                                               … …

Θα σε περιμένω στη γωνία, Τοσίτσα και Πατησίων θα φοράω μαύρα, όπως πάντα. Δεν θα έχω κινητό μαζί μου. Στείλε τις γάτες στη μάνα μου και κανα δυό πράγματα μας για να μας θυμάται. Μην πάρεις τίποτα μαζί σου, να φορέσεις και εσύ μαύρα, στα έχω κρεμάσει στη πόρτα του δωματίου. Την πόρτα μην την κλειδώσεις και τα κλειδιά άφησε τα επάνω της. Άφησε και εσύ το κινητό σου. Θα… …

Έρχεται εκεί που τη χρειαζόμαστε πριν αρχίσει το ποίημα πάνω στη γη, τη θάλασσα, τον ουρανό. Χιλιάδες πρόσωπα επιθύμησαν τη νεαρή σύζυγο, τους νεόνυμφους, τους κόλπους της ακολασίας. Η Πανσέληνος προστάτιδα των μαγισσών. Τα χέρια της φορτωμένα με οικογενειακά κειμήλια. Βαθειά πηγάδια εξουθενωμένα, την παίδεψαν – εκεί που αρνήθηκαν οι εξόριστοι να υποταχτούν. Υπέροχα αστέρια ανακάλυψαν την πίκρα του εμφυλίου πολέμου. Εκεί που η ευτυχία ξεριζώνεται από τα στήθη των… …

Ήρθα από το Χαλάνδρι εκείνο τον τυραννισμένο τόπο των νευρώσεων μετά από μια μάταιη απόπειρα  διεκδίκησης των δεδουλευμένων μου από μια εταιρεία παραγωγής. Ο βαρύς ταξικός αέρας της περιοχής μου θύμιζε τη θέση μου μ’ έκανε να νιώθω σαν κοινωνικό απόβλητο όσο καλά κι αν είχα ντυθεί όσο σωστά κι αν είχα κάνει τη δουλειά μου. Επιστρέφοντας στο κέντρο ένιωθα άδειος σαν λάφυρο πολέμου. Κι έπρεπε ν’ ακούσω, με την… …

Όταν η νύχτα μεγαλώνει κρυώνω εδώ, στο σβέρκο. Από τις πέντε και μετά έχω 20 γραμμάρια περισσότερο βάρος είναι το ψύχος εδώ πίσω. Να πάρετε ό,τι μπορείτε από μένα. Θέλω να μην αρέσκεται κανείς σε κάτι δικό μου. Να ηρεμήσουμε. Να τελειώσει η λαϊκή να βγούνε οι φτωχοί να πάρουν τις ντομάτες από κάτω να βγει ο δήμος να σκουπίσει. Να ηρεμήσουμε άνθρωποι. Άντε να εξηγήσεις στους άρπαγες το μέγεθος… …

Σαλια, φιλια, υγρα, στεγνα, εξαλλα, αποτομα, τεντωμενα, ηλεκτρισμενα, σιωπηλα, κρεμασμενα στις λεξεις, ετοιμορροπα, απελπισμενα, βαθια, παλια, νεα, εν-οργανα, χωρις γραμματα, με σημεια στιξης, χωρις, με παυσεις, τελειες, θαυμαστικα, ερωτηματικα, αποσιω-ποιητικα, ανεξαντλητα, μακροσυρτα, στις ακρες, γεματα, με δοντια, χωρις, ανησυχα, εκρηκτικα, πυροτεχνηματα, με ανοιχτα χερια, με κλειστα ματια, με ανοιχτα ματια, ανοιχτα χερια, ανοιχτα ολα, με ποδια, με δαχτυλα, αναμεσα, χωρις, με, πανω, κατω, αναμαλιασμενα, διπλωμενα, ανοιχτα παραθυρα, χαλια, το πατωμα… …

Τα χνώτα μας μαύρα σύννεφα σαλπάρουν μέσα σε χοάνες εν μέσω εμβατηρίων σπονδές σε άγνωστους θεούς ήχοι και καταισχύνες σε πολιτισμούς που δεν κοιμούνται υποτέλεια εξάρτηση ορόσημα απανθρακωμένα στη χόβολη των ιδανικών της μιας χρήσης αναλγησία σε υπέρτατες δόσεις καρδιές αιωρούνται στο κενό στα βουλιαγμένα διάσελα στ’ αναψοκοκκινισμένα ρουμάνια όλα κρυφά κι απόκοσμα παιδικές φωνές αλαργινά όνειρα ξέμακρες αναμνήσεις παραχωμένες σε χίμαιρες και τιμολόγια παντοπωλείων δεν υπάρχει ρυμοτομικό σχέδιο σε… …

Θέλω να σου μιλήσω, για την ελευθερία, για τον έρωτα. Το μαζί να σημαίνει να μην πνίγεται ο ένας από τον άλλον. Ο έρωτας να σημαίνει όχι πάντα μόνο εγώ και εσύ. Θέλω να σου μιλήσω, για την μοναξιά. Που την έχουμε ανάγκη και τελικά αυτή μας κατατρώει. Η φυλακή είναι παντού γύρω μας. Μπορούμε να ζήσουμε ελεύθεροι; Θέλω να σου μιλήσω, Τι λες να φύγουμε μακρυά; Να φύγουμε από… …

Περιμένω τον Χειμώνα -όπως και την νύχτα- περιμένω την ησυχία της παγωνιάς του τις στιγμές που οι γάτες μου των τεσσάρων χρωμάτων θα χαιδέψουν τις μουσούδες τους στο πρόσωπο μου και θα μουρμουρίσουν “και αυτό θα περάσει!” Περιμένω τον Χειμώνα αυτόν τον καλύτερο από όλους -τον αξιόμαχο, τον γεμάτο πλησμονή για την χαρούμενη έλευση του- φίλο μου και προπομπό του καλοκαιριού (παρεπιπτόντως, θα ήθελα να μιλήσω λίγο για το Καλοκαίρι)… …

Μερικές φορές το ποίημα χάνει την ισορροπία του και τότε ξεχειλίζει από εραστές, από συναίσθημα, από ομορφιά και ευτυχία και τότε προχωράει ακάθεκτο πρός το αδύνατο κόντρα στην εποχή που υποστηρίζει το δυνατό προχωράει πρός το πολύ φως, δίχως να συλλογιέται τον εαυτό του δίνει τα πάντα, ό,τι έχει, προσφέρεται αφειδώς σαν άλλος νέος της Σιδώνος, κόντρα στο σκοτάδι των πολιτισμών βλέπει τα μάτια σου και δες πως τα διαπερνάει… …

Αυτή η σιωπή μετά τη χίμαιρα. Αυτή η σιωπή μετά τον τυφώνα. Αυτή η σιωπή μετά τα μπάχαλα Τοσίτσα – Στουρνάρη. Αυτή η σιωπή Και όλη αυτή η κόλαση που φέρνει μαζί της. Αυτή η εκκωφαντική σιωπή. Σωπαίνω για τις ημέρες που κάναμε όνειρα. Σωπαίνω για τις νύχτες που κάναμε έρωτα. Σωπαίνω για την αγάπη που τελικά, πονάει τόσο. Σωπαίνω για αυτά τα χρόνια που μοιραζόμασταν τις ανάσες μας. Σωπαίνω… …

Ω! Κράτος με το αήττητο εμπόριο και τα δαιμονισμένα δέντρα γύρω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξέχασες να χαϊδέψεις τα όμορφα βυζιά της ελευθερίας – απ’ τη βιασύνη σου – τύφλωσες όλους τους αγγέλους της πόλης. Ω! Κράτος οι τρομαγμένοι στρατιώτες κούρεψαν τις αρχαίες πόλεις γουλί τα φορέματα του πολέμου κλαίνε με αναφιλητά κάτω από χοντρές μαργαρίτες και οι άτεκνες γυναίκες έκρυψαν τα εσώρουχα τους στις αποθήκες των σκλάβων. Ω! Κράτος… …

Έχω μια στεναχώρια μεταφρασμένη στην πλάτη μου Έχω μια φυγή κρεμασμένη στο στήθος Έχω αποφάσεις με χέννα σ’ όλες τις φύτρες των μαλλιών Κάθε μέρα κάνω ζύμη την χαρά στα χέρια μου Την απλώνω στους δικούς και στους χώρους Κάποια στιγμή απολαμβάνω τη συνήθεια να στηρίζομαι στα δύο πόδια Κι εκεί κάτω κάτω βρίσκω τις ρόδες της κόρης μου Με κρατά απ’ το χέρι για να ρυθμίσει δύναμη στην κοιλιά… …

Προσευχήσου, και προσευχήσου και για εμένα που δεν πιστεύω στις προσευχές. Δες μακριά, πέρα στον ορίζοντα, ο χρόνος που πλησιάζει θα καταστρέψει ό,τι πιστεύεις και ό,τι σκέφτεσαι, όλα όσα σχεδιάζεις θα μείνουν μισά, ο κόσμος δεν ολοκληρώνεται ποτέ τίποτα δεν θα μείνει ίδιο ούτε για μια στιγμή, πέσε στην αγκαλιά μου και προσευχήσου, προσευχήσου και για εμένα που δεν πιστεύω σε τίποτα. Τα αστέρια κυλάνε στις παρυφές του ανεμοδαρμένου μου… …

Γνώρισα ένα κορίτσι εχθές, την Luisa Peterson έκλαιγε εχθές το βράδυ και μου είπε: “Από εσένα είναι κρυμμένο κάθε βράδυ για εσένα που είναι δικό μου και χάνεται κάθε πρωί” Δεν καταλαβαίνω της λέω και συνεχίζει: για εσένα – για όλες τις βόλτες που δεν πήγαμε μαζί για όλα αυτά τα ευγενή δέντρα τα τυρκουάζ φυλλώματα που δεν κοιτάξαμε μαζί όλες αυτές οι βόλτες όλα αυτά τα πρωινά που ήθελα… …

Πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα και έφτασα να σου μιλάω εγώ για αγάπη εγώ που ούτε τα φυτά μου δεν ποτίζω καθώς αυτά πεθαίνουν θυμάμαι πόσο μου αρέσαν στην αρχή ύστερα τα έκανα δικά μου και αυτά απλώς μαράθηκαν ούτε από αγάπη ούτε από την έλλειψη της απλώς γιατί και τα φυτά πεθαίνουν ο κόσμος είναι άθλιος τι θα άλλαζε με το πότισμα; ______Μαριβή Γαζέτα / Κενό Δίκτυο http://voidnetwork.gr …