Συναντιέμαι συχνά με τα πτώματα των παιδιών και τις μητέρες τους που πέθαναν στο Φαρμακονήσι το χειμώνα του ‘14, στην θάλασσα… Συνήθως βρισκόμαστε μεσημεριανές ώρες σε ένα παλιό καφενείο στα Εξάρχεια, ο ήλιος χτυπάει το

Να ταρακουνηθούμε!… Ακολουθώντας το πιο φωτεινό αστέρι Ανεβαίνοντας την ατέλειωτη σκάλα Που σε άλλους κόσμους οδηγεί Αγκαλιάζοντας τους ανεμοστρόβιλους των ονείρων Να ποτίσουμε τον ουρανό!… Μέχρι να γίνουμε δίνες εκστατικές Στάλες βροχής και νυχτολούλουδα Ν’

Εικόνες που όταν ανοίγω τα μάτια μου διαλύονται. Καμία φαντασίωση δεν διαρκεί πέρα από λίγα δευτερόλεπτα, όσα χρειάζονται για να αρχίσω να ονειρεύομαι, δίχως οδηγό. Ανικανότητα φυγής από το πραγματικό… Μετά την είσοδο σας στο

χέρια. ετοιμοπαράδοτος χρόνος. αν είχαμε άλλη ευκαιρία θα ήταν μόνο μοναξιά. να έβρεχε όλη τη μέρα. μεσαίο μαξιλάρι. μεσαίο είναι αυτό που βρίσκεται στη μέση. θα σου μάθω για το μαγείρεμα πεταλούδας. επ-έ-λεξε τα φτερά.

O συντηρητισμός νικά καθώς περνούν τα χρόνια Οι νέοι σέβονται την πολυετή σάρκα των γερασμένων Οι νέες υπό την αιγίδα της φρεσκάδας τους και της υπομονής τους παρατηρούν τα σάλια των συντηρητικών να χύνονται στα

Εδώ υμνούμε τη νύχτα με τα μάτια γυρισμένα ανάποδα και δόντια που τρίζουν θεάρεστες μελωδίες σκίζουμε ανθρώπινες σάρκες με νύχια βελούδινα και σιδερένια μαλλιά όνειρα δεν κάνουμε γιατί ο ύπνος μας είναι ανύπαρκτος πέφτουμε απλώς