Τι σημαίνει να παραμένεις ασφαλής σε έναν κόσμο που φτάνει στο τέλος του; Ποιος ακριβώς είναι ο τρόπος μέτρησης του κινδύνου όταν όλες οι προβλέψεις μας για την επιβίωση στο μέλλον είναι απαισιόδοξες;
Η αφοσίωση του Graeber στις αρχές του αναρχισμού τροφοδότησε το ακαδημαϊκό του έργο μέσω της πεποίθησής του ότι τα ανθρώπινα όντα (θα) μπορούσαν να οργανώνουν συλλογικά την κοινωνική και πολιτική τους ζωή με διαφορετικό τρόπο – στο παρελθόν, το παρόν
Αν υπάρχει μια ολοκληρωμένη και εμπεριστατωμένη, στο μέτρο του εφικτού, απόπειρα να απαντηθεί το κλασσικό ερώτημα “Και πως θα λειτουργεί μια Αναρχική Κοινωνία;” αυτή
*Η εισήγηση της εκδήλωσης «Συνεργατική & Αλληλέγγυα Οικονομία: Ρήξη ή Ενσωμάτωση;» που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 30/3 στο Αυτόνομο Στέκι. Το ζήτημα “ρήξη ή ενσωμάτωση”
Στα ταξίδια μου τους τελευταίους μήνες, συζήτησα με πολλούς αναρχικούς που αντιλαμβάνονται την αναρχία σαν μια ηθική αρχή. Κάποιοι το πάνε τόσο μακριά ώστε
15 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την φρικτή σφαγή 45 ανθρώπων που διέπραξε η κυβέρνηση του Μεξικού με την βοήθεια της παραστρατιωτικής οργάνωσης “Κόκκινα Χέρια”
Στις καθημερινές μας συζητήσεις ακούμε πολλούς ανθρώπους να καταφέρονται με χαρακτηρισμούς όπως «ουτοπικό», «ανεφάρμοστο», «ενάντια στην ανθρώπινη φύση» αναφερόμενοι στα προτάγματα του αναρχισμού, της
Κατ΄ ουσίαν, ο φασισμός είναι η κοινοτοπία, το factum brutum, του σύγχρονου ατόμου-ιδιώτη, ο οποίος, κατά τη διατύπωση του Edgar Morin, “θέλει να καταναλώσει