Καλεσμένη σε Πάρτυ- Φίλια Κανελλοπούλου
Οδηγείς την νύχτα από τα προάστια προς το κέντρο προς το παμπάλαιο αυτό μέρος των μελλοντικών σου αναμνήσεων
Φθόγγων Άρρητων- Αθανασία Δρακοπούλου
Διδαχθήκαμε ν’ αγαπούμε το καύκαλο της σιωπής. Να μην αναγνωρίζουμε τους σπαραγμούς πέρα απ’ το κούνημα του κεφαλιού. Κοιτάμε σ’ ένα κενό που χάσκει έντρομο την άφαντη συγκατάβαση. Τώρα νομίζεις πως ξέρουμε πώς είναι να οδεύεις ξυπόλητος τους κάμπους του
“Μέχρι τότε, το’ χουμε” – Ανατολή Δουμάκη
Μου έκλεψαν τα γήινα και έγινα θαύμα. Γεννήθηκα από μια κραυγή με κλάμα και με είπαν παιδί. Γεννήθηκα από μία σχισμή με μία σχισμή
Κρουασάν στη Μαριούπολη – Εύη Λαμπροπούλου
Γκρεμίζεται η πόλη με το όμορφο όνομα Μαριούπολη όπου μέναν ξανθές Μαρίες Μαρίνες Μαρούσκες βόμβες πέφτουν στην οθόνη μου ταράζουν τα πίξελ Μάριοι μπουσουλάνε
Ό,τι δεν ήταν θα ξαναγίνει – Βάσω Χριστοδούλου
Στο τέλος δε θα υπάρχουμε ούτε εμείς θα μας καταπιεί η περαστικότητα σαν άλλη μαύρη τρύπα στο αχανές σύμπαν θα μας ξεχάσουν σαν να
Γιατί οι μικροαστοί δεξιοί, αριστεροί, αναρχικοί αγαπούν τον Κούντερα- Του Αντώνη Αντωνάκου
Aντί νεκρολογίας Ο Κούντερα μίλησε για τον μικροαστό και τον ναυαγισμένο άνθρωπο της πόλης. Εκεί που τού χάιδευε την κοιλιά για να χωνέψει το
Brikena Gishto- 3 ποιήματα
«Θα βρεθούμε ξανά» Ήξερε πως δεν απόμενε πολύς καιρός ήξερε πως έπρεπε να βιαστεί μα όσο πίστευε πως ήξερε τόσο περισσότερο έχανε το μυαλό
Τρία ποιήματα για τον Κώστα Φραγκούλη- Αντώνης Μπαλασόπουλος
Δεν υπάρχει ομορφιά Δεν υπάρχει ομορφιά στη φτώχεια.Ο χτιστός κόσμος—μια σκέψη ημιτελής. Ο άχτιστος, τυφλός σαν ένας ουρανός θολόςπου σ’ αποστρέφεται. Στο βάθος,μια σημαία
Η Φαντασία στην Εξουσία -και άλλα ποιήματα- Γιώργος Λίλλης
ΥΠΕΥΘΗΝΗ ΔΗΛΩΣΗ έχω μια χάρτινη σημαία για τις πομπώδεις παρελάσεις κι ένα σιδερωμένο κοστούμι για τις ένδοξες κηδείες ένα ξυράφι τυλιγμένο σε μαντίλι λευκό
Εστεμμένη αναρχία- Ντάνα Παπαχρήστου
Πόλη ψεύτρα, λαοπλάνα, υποχθόνια. Πατρίδα απάτριδα, εστεμμένη αναρχία. Φύση σκληρή, δίνει απλόχερα μόνο όποτε εκείνη θέλει. Κάτω απ’ τις πέτρες κείνται μυστικά, πολύτιμα, αχαγωγά,
Τρία ποιήματα για τα κορίτσια- Κωνσταντίνα Θεοδωρίδου
Παραμύθια Έφτασα τριάντα χρονώ για να κάθομαι να ζητάω από τη μάνα μου να μου λέει τα παραμύθια του χωριού. Πες μου για την
Εαρινή Αστική Βραδιά- Νόπη Φουντουκίδου
Η πόλη κατάφερε να γίνει πιο βαρετή απ’ τα σκουπίδια της. Υποψιαζόμασταν το πράσινο των κάδων πίσω από τους όγκους ιδιοφυών απορριμάτων που τους
ΕΚΡΗΞΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ- Τάσος Σαγρής
Μέσα στο διαμέρισμα από κάπου μακριά μέσα στο μυαλό μου ακούγεται ο ήχος μιας τεράστιας θάλασσας που βρέθηκε αυτή η θάλασσα στις άκρες του
Να τελειώνουμε
Θα φτάσει η στιγμή που θα πούμε ως εδώ και δεν θα χρειαστεί καν να βγούμε στους δρόμους, και δεν θα χρειαστεί καν να
ΓΙΟΡΤΕΣ – Τόνια Κοσμαδάκη
Σίμωσαν τα γουρούνια Με μύρισαν μα δεν με θέλανε Ήμουν κι άσχημη και φτωχή Πέρασαν από πάνω μου Άδειος Επιτάφιος Κι ήταν βαρύ το
Ταξίδευε μονάχος – Μαρία Κυριάκη
Ταξίδευε μονάχος κι ύστερα με τη φαμίλια του το σπίτι πίσω γκρεμισμένο το κλειδί στο στήθος. Αφού έμεινε όρθια η πόρτα θα το ξανακτίσω
Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε ότι θα είναι πάντα εκεί- Κατερίνα Γκαράνη
Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε ότι θα είναι πάντα εκεί να μάς περιμένουν, όπως οι σπαρμένοι κίονες σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας,
