Καλεσμένη σε Πάρτυ- Φίλια Κανελλοπούλου
Οδηγείς την νύχτα από τα προάστια προς το κέντρο προς το παμπάλαιο αυτό μέρος των μελλοντικών σου αναμνήσεων
Φθόγγων Άρρητων- Αθανασία Δρακοπούλου
Διδαχθήκαμε ν’ αγαπούμε το καύκαλο της σιωπής. Να μην αναγνωρίζουμε τους σπαραγμούς πέρα απ’ το κούνημα του κεφαλιού. Κοιτάμε σ’ ένα κενό που χάσκει έντρομο την άφαντη συγκατάβαση. Τώρα νομίζεις πως ξέρουμε πώς είναι να οδεύεις ξυπόλητος τους κάμπους του
” Ε9 και τα πολλαπλάσια του 3″ – Γεωργία Τρούλη
Έχω μια στεναχώρια μεταφρασμένη στην πλάτη μου Έχω μια φυγή κρεμασμένη στο στήθος Έχω αποφάσεις με χέννα σ’ όλες τις φύτρες των μαλλιών Κάθε
“Το όνειρο”- Τόνια Κοσμαδάκη
Πριν λίγο μου χτύπησε την πόρτα η αγάπη. Για λίγο νόμιζα πως ήταν η μάνα μου μετά θυμήθηκα πως δεν είχα Ποιος να ‘ναι;
“Ιθαγένεια ενός κόσμου” – Γεωργία Τρούλη
Σε χορό αγρίων θα πάμε Θα δαμάσουμε τη φωτιά Και με ολόκληρα τοτέμ Θα ξεθυμένουμε τα ταμπού μας Ξυλόγλυπτες αφηγήσεις στην τρύπα του αυτιού
“Προσευχήσου για τις μέρες που έρχονται”- Τάσος Σαγρής
Προσευχήσου, και προσευχήσου και για εμένα που δεν πιστεύω στις προσευχές. Δες μακριά, πέρα στον ορίζοντα, ο χρόνος που πλησιάζει θα καταστρέψει ό,τι πιστεύεις
“Κασσάνδρα” – Σίσσυ Δουτσίου
Όραση Αφή Γεύση κατά τόπους Η εντύπωση που δημιουργεί στη γλώσσα ότι βρίσκεται κάτω από τα πόδια μας Αρχαίες πόλεις Θαμμένα καταφύγια Κορίτσια τρέχουν
“Οδός Πηνελόπης του Ιωάννη- πρωτοπαλλήκαρο του Άρη” – Σίσσυ Δουτσίου
Τα μάτια της έχουν ζαρώσει τόσο πολύ ζητάνε να καλυφτούν από τη ζωή. “Τίποτα κανείς δεν ξέρει, τώρα πέσε και σκεπάσου στο κρεβάτι” είπαν
“Καταστροφολόγος”- Λευτέρης Βασιλόπουλος
Ποιός ένιωσε τις λοξές γωνίες της έκρηξης; Κάθισα στο παραθυροσκόπιο Και μίλησα Για πρώτη φορά Για τελευταία Κανείς δεν ήξερε Πως είχα τον τρόπο
Ένα βρεγμένο οριγκάμι – Νίκος Le Fou
Μή μου μιλάς πια για τη βροχή Τη δάκρυσαν όλη. Εκείνοι οι φτιαγμένοι απο χαρτόνι άνθρωποι που εχουν αφήσει μούσια και εχουν για τύχη
“Ένδοξες Μέρες” -Σίσσυ Δουτσίου
Λυπάμαι για τις ένδοξες μέρες που τα παιδιά δεν θα ζήσουν, τις νέες κοπέλες που θα αγναντεύουν χωματερές και τα ερείπια μιας προηγούμενης εποχής.
Ωρίμανση- Ιωάννα Γαϊτανάρου
Κι αν τα λουλούδια μυρίζουν, τι έγινε; Η μυρωδιά τους δε μπορεί να αλλάξει τίποτα στη ζωή μου. Κι ας επιμένει η βροχή να
“Θαύμα” – Σίσσυ Δουτσίου
Μια υπερσύγχρονη μηχανή Μια επίτευξη τεχνολογική Ίσως και ηλεκτρονική Η κβαντική φυσική βοήθησε τα νέα παιδιά να δούνε καινούργιους κόσμους Να γίνουν ήρωες σε
“Κάθε Φορά” – Νεφέλη Βουτσινά Πετσιμέρη
Κάθε φορά που αυτοκτονεί ένας έφηβος Γίνεται άγριο πουλί, κατακτά τις βουνοκορφές, δαμάζει τα σύννεφα. Κάθε φορά που κάποιος αποφασίζει να αυτοπυρποληθεί ως ένδειξη
Ως το χάραμα δεν θα έχουμε αντέξει- Franzeska Averbach
Σε κοιτώ μες το τρόμο με το βλέμμα της τρελαμένης μου αβεβαιότητας είμαστε κατεστραμμένοι απ’ τη φαντασία μας το σώμα έχει διαμελιστεί, ως το
“Ίκαρος” Κατερίνα Ζησάκη
Τα φτερά θαυμάζουν τον Ίκαρο ο Ίκαρος θαυμάζει από ψηλά τη γη η γη θαυμάζει τον Ίκαρο και τον καλεί γρήγορα γρήγορα πίσω πρώτα
“Το σκοτάδι της νύχτας” – Μαριβή Γαζέτα
Tο σκοτάδι της νύχτας καθώς στάζει υγρό άσφαλτος που καίει και τρέχει σαν λάβα όπου υπάρχει καπνός υπήρξε φωτιά μα εδώ έχει σβήσει ένα
