Φωτιά. Ξανά. Είμαι δεκαοχτώ, εικοσιεφτά, εκατό. Δεν ξέρω αν θα ζήσω ή γιατί. Δεν πιστεύω τίποτα. Αυτό σημαίνει είμαι ελεύθερος; Βουίζουν τ’ αυτιά μου από ξύλινα λόγια, παντού υγρασία και σύννεφα ψέματα. Κάπου κάπου εκρήξεις

Ένα όνειρο πάνω στο χιόνι Μια ανάσα που γίνεται ομίχλη Είναι ωραία εκεί έξω!… Με το βλέμμα τσακισμένο Τ’ αστέρια δύουν χωρίς εσένα Έρχονται από τα βάθη, μελωδίες θλιμμένες Ασημένια στάχτη Φθορά! Κάθε που νυχτώνει

Αναγνωριζόμαστε μεταξύ μας από τα γδαρσίματα βίαιων αναμνήσεων την καμπούρα των ανεκπλήρωτων ονείρων και τις αγχώδεις διαταραχές που μας κληροδότησε η γενιά μας αποτυχημένοι ως οραματιστές γιατί δεν ελπίζουμε σε τίποτα αποτυχημένοι και ως μηδενιστές