σύγχρονη ελληνική ποίηση

Aντί νεκρολογίας Ο Κούντερα μίλησε για τον μικροαστό και τον ναυαγισμένο άνθρωπο της πόλης. Εκεί που τού χάιδευε την κοιλιά για να χωνέψει το γαλακτομπούρεκο έσκαγε κι ένα καλαμπούρι διδακτικό και αφράτο. Αντισοβιετικός μέχρι το κόκκαλο, κοσμοπολίτης από επιλογή, δημοκράτης από εμπορικό συμφέρον αλλά και σύζυγος της συζύγου του, που ως γνωστόν κρυμμένη πίσω απ’ το μεγάλο άντρα, όπως πολλές καταδικασμένες κυρίες, κάνει παιχνίδι στην αγορά. Οι τακτοποιημένοι μικροαστοί θέλουν… …

«Θα βρεθούμε ξανά» Ήξερε πως δεν απόμενε πολύς καιρός ήξερε πως έπρεπε να βιαστεί μα όσο πίστευε πως ήξερε τόσο περισσότερο έχανε το μυαλό του τόσο έχανε λέξεις μνήμες ήχους όσο νόμιζε πως ήξερε δεν ήξερε τίποτα κι όσο αγνοούσε την πεποίθηση της γνώσης τόσο περισσότερο μάθαινε και ήξερε τότε ήξερε πραγματικά στην πηγή της μη γνώσης ξεπρόβαλε η γνώση «Τι να είναι άραγε αυτό που τόσο καλά νομίζω ότι… …

Δεν υπάρχει ομορφιά Δεν υπάρχει ομορφιά στη φτώχεια.Ο χτιστός κόσμος—μια σκέψη ημιτελής. Ο άχτιστος, τυφλός σαν ένας ουρανός θολόςπου σ’ αποστρέφεται. Στο βάθος,μια σημαία που σε προδίδει,ένα οριζόντιο κιγκλίδωμα.Το πρόσωπό σου σε καθρέφτη από λάσπη.Κι η λάσπη μόνιμη. Αν υπάρχει ομορφιά, αν κάπου βρίσκει μια τρύπα να τρυπώσει,είναι στον τρίτο κόσμο της καρδιάς σου, αυτού του ζώουπου τρέμει όσο ζεις,αυτού του ζώου που χορταίνειμε τίποτα, κατασπαράσσοντας την σπάνια σάρκα του,… …

ΥΠΕΥΘΗΝΗ ΔΗΛΩΣΗ έχω μια χάρτινη σημαία για τις πομπώδεις παρελάσεις κι ένα σιδερωμένο κοστούμι για τις ένδοξες κηδείες ένα ξυράφι τυλιγμένο σε μαντίλι λευκό για ώρα ανάγκης και μια πλαστική κούκλα για τα μοναχικά μου βράδια έχω το πτυχίο μου κορνιζαρισμένο στο σαλόνι και απλήρωτους λογαριασμούς με μαγνήτες στο ψυγείο ένα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες γυναικών και μια τούρτα σοκολάτα για τα τελευταία μου γενέθλια έχω την βέρα φυλαγμένη σ’… …

Πόλη ψεύτρα, λαοπλάνα, υποχθόνια. Πατρίδα απάτριδα, εστεμμένη αναρχία. Φύση σκληρή, δίνει απλόχερα μόνο όποτε εκείνη θέλει. Κάτω απ’ τις πέτρες κείνται μυστικά, πολύτιμα, αχαγωγά, φασματογράφα. Άβολες σκάλες οδηγούν σε υπόγεια, πάντα υγρά, πάντα ομιλούντα. Νεκρικές σκιές διαθλώνται, κλέβουν ψυχές για νεκρομάντες, ενώ κοράκια τις σταχυολογούν βαδίζοντας βασιλικά στους όχθες του Σάβου. Σατούρνιες πεταλούδες με τον μανδύα του Καραζώρζη εργάζονται αδιάλειπτα για την Εκάτη, θεά των έκτων γενεών επί γης, πλανεύτρα… …

Παραμύθια Έφτασα τριάντα χρονώ για να κάθομαι να ζητάω από τη μάνα μου να μου λέει τα παραμύθια του χωριού. Πες μου για την αγαπημένη μου, τη λέω, αυτή που αγέρωχη ήρθε απ’ άλλο μέρος ταϊσμένη μ’ έρωτα και ψέμα, πώς ήταν τα φουστάνια της και το περπάτημά της πώς φτάναν για να μην είναι σαν κι αυτή καμία άλλη σα περνούσε Κυριακή αλά μπρατσέτα; Ποια ήταν αυτή, το ξες… …

Μέσα στο διαμέρισμα από κάπου μακριά μέσα στο μυαλό μου ακούγεται ο ήχος μιας τεράστιας θάλασσας που βρέθηκε αυτή η θάλασσα στις άκρες του μυαλού μου; Ονειρευόμαστε περιπετειώδεις ιστορίες, αυτές ξεχειλίζουν συχνά απ’ το κεφάλι μας φαντασιώσεις, ανέκφραστες επιθυμίες έπειτα μένουμε αδρανείς καταναλώνουμε αφηγήσεις συναισθήματα, ψηφιδωτά από ζωές και αναπαραστάσεις γεγονότων τρομαγμένοι θεατές, ακίνητοι, μίζεροι πελάτες των θαυμάτων κοιτάζω τον χρόνο που πέρασε μια ιστορία που ξεχάστηκε κάποιος γελά δυνατά… …

Ταξίδευε μονάχος κι ύστερα με τη φαμίλια του το σπίτι πίσω γκρεμισμένο το κλειδί στο στήθος. Αφού έμεινε όρθια η πόρτα θα το ξανακτίσω κάποια μέρα. Νοίκιασε βάρκα για να τους περάσει απέναντι ήταν πιο κρύο το απέναντι απ’ τη θάλασσα μα πίσω τα είχαν όλα αφανίσει η φωτιά και το μαχαίρι κρατούσε το κλειδί στο στήθος μια μέρα θα γυρίσω να το ξαναστήσω αφού η πόρτα του έμεινε άκαυτη.… …

Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε ότι θα είναι πάντα εκεί να μάς περιμένουν, όπως οι σπαρμένοι κίονες σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, που πλέον ούτε σαν τουρίστες δεν θα μπορούμε να τους προσκυνήσουμε. Μεσοτοιχία στα μέτρα του ανθρώπου αρχαίοι ναοί με το υπερπολυτελές τερατούργημα ενός κακομοίρη Κινέζου που θα βάλει τον πολύχρωμο Δράκο του να πάρει την δόξα του μαυροντυμένου Μινώταυρου. Δάκρυ μόνο για αυτά που βουβά έπεφταν… …

ΟΛΑ ΘΑ ΣΒΥΣΟΥΝ| Κατίνα Παϊζη Όλα θα σβύσουν, θα χαθούν αγύριστα,τίποτα δεν θα μείνη στον αιώνα,του κόσμου αυτού συντρίμμια η ζωήθα πέση, σαν ναού παληά κολόνα. Ο χαλασμός κι’ ο χρόνος θ’ αφανίσουνεόλα μέσ’ στο πυρό τους το καμίνι,κι’ από του κόσμου τούτου τις ζωέςασάλευτη καμμιά δε θ’ απομείνη. Μ’ απ’ όλους πιο στερνά θε να χαθήο ποιητής στην ώρα τη μεγάλη,της γένεσης παληός τραγουδιστής,και του χαμού στερνή ωδή να… …