σύγχρονη ποίηση

Δεν υπάρχει ομορφιά Δεν υπάρχει ομορφιά στη φτώχεια.Ο χτιστός κόσμος—μια σκέψη ημιτελής. Ο άχτιστος, τυφλός σαν ένας ουρανός θολόςπου σ’ αποστρέφεται. Στο βάθος,μια σημαία

ΥΠΕΥΘΗΝΗ ΔΗΛΩΣΗ έχω μια χάρτινη σημαία για τις πομπώδεις παρελάσεις κι ένα σιδερωμένο κοστούμι για τις ένδοξες κηδείες ένα ξυράφι τυλιγμένο σε μαντίλι λευκό

Ταξίδευε μονάχος κι ύστερα με τη φαμίλια του το σπίτι πίσω γκρεμισμένο το κλειδί στο στήθος. Αφού έμεινε όρθια η πόρτα θα το ξανακτίσω

Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε ότι θα είναι πάντα εκεί να μάς περιμένουν, όπως οι σπαρμένοι κίονες σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας,

Κάποιος φτιάχνει με καρμπόν τις μέρες(όσο πάνε και ξεθωριάζουν) αποφεύγω τον αγέλαστο καθρέφτημε καφέ σκέτο τσιγάροετοιμάζω μπαγιάτικο πρωινόμε τα παράπονα του ταβανιούκαι τα βουρκωμένα

Αν κάτι σίγουρα διέπει την ποίηση του Κώστα Κωνσταντινίδη τότε αυτό δεν είναι άλλο από την αναζήτηση της αλήθειας· κάτι που διακρίνεται και στα

Το σπίτι βυθισμένο στον ύπνο Θα μείνω εδώ για να υποκλιθώ στους μύθους που πρόκειται να ακουστούν Ένας λευκός θόρυβος δένει τους καρπούς μου

Δεν τρέφω πια καμία αυταπάτη Διαλέγω τον μοναχικό δρόμο της σιωπής Δεν προσδοκώ τίποτα Βαδίζω γυμνός μέσα μου στο δρόμο της ακοής Και έχω

Τη μέρα που δεν είχα σβέρκο εύκαιρο να σπάσει από πλάτανο, πήγα για μία τυπική χαρτογράφηση ελιών. Με είπεν η γιατρίνα:  όλα αυτά τα

Τα λύσαμε όλα και μας απέμεινε ο έρωτας να σκεφτούμε ρε Αννούλα; -Δηλαδή πώς την φαντάζεσαι την αλλαγή σου συνολική ή ατομική; -Και πώς

Είδα έναν τραβεστί χορευτή, Μάρτη μήνα μέσα σε κίτρινα διάφανα πέπλα να διαγράφει τροχιές μοναχικών πλανητών σε παρακμιακή σκηνή της Χρυσής Πόλης Είδα έναν