σύγχρονη ποίηση

Δεν υπάρχει ομορφιά Δεν υπάρχει ομορφιά στη φτώχεια.Ο χτιστός κόσμος—μια σκέψη ημιτελής. Ο άχτιστος, τυφλός σαν ένας ουρανός θολόςπου σ’ αποστρέφεται. Στο βάθος,μια σημαία που σε προδίδει,ένα οριζόντιο κιγκλίδωμα.Το πρόσωπό σου σε καθρέφτη από λάσπη.Κι η λάσπη μόνιμη. Αν υπάρχει ομορφιά, αν κάπου βρίσκει μια τρύπα να τρυπώσει,είναι στον τρίτο κόσμο της καρδιάς σου, αυτού του ζώουπου τρέμει όσο ζεις,αυτού του ζώου που χορταίνειμε τίποτα, κατασπαράσσοντας την σπάνια σάρκα του,… …

ΥΠΕΥΘΗΝΗ ΔΗΛΩΣΗ έχω μια χάρτινη σημαία για τις πομπώδεις παρελάσειςκι ένα σιδερωμένο κοστούμι για τις ένδοξες κηδείες ένα ξυράφι τυλιγμένο σε μαντίλι λευκό για ώρα ανάγκης και μια πλαστική κούκλα για τα μοναχικά μου βράδια έχω το πτυχίο μου κορνιζαρισμένο στο σαλόνι και απλήρωτους λογαριασμούς με μαγνήτες στο ψυγείο ένα άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες γυναικών και μια τούρτα σοκολάτα για τα τελευταία μου γενέθλια έχω την βέρα φυλαγμένη σ’ ένα… …

Ταξίδευε μονάχος κι ύστερα με τη φαμίλια του το σπίτι πίσω γκρεμισμένο το κλειδί στο στήθος. Αφού έμεινε όρθια η πόρτα θα το ξανακτίσω κάποια μέρα. Νοίκιασε βάρκα για να τους περάσει απέναντι ήταν πιο κρύο το απέναντι απ’ τη θάλασσα μα πίσω τα είχαν όλα αφανίσει η φωτιά και το μαχαίρι κρατούσε το κλειδί στο στήθος μια μέρα θα γυρίσω να το ξαναστήσω αφού η πόρτα του έμεινε άκαυτη.… …

Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε ότι θα είναι πάντα εκεί να μάς περιμένουν, όπως οι σπαρμένοι κίονες σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας, που πλέον ούτε σαν τουρίστες δεν θα μπορούμε να τους προσκυνήσουμε. Μεσοτοιχία στα μέτρα του ανθρώπου αρχαίοι ναοί με το υπερπολυτελές τερατούργημα ενός κακομοίρη Κινέζου που θα βάλει τον πολύχρωμο Δράκο του να πάρει την δόξα του μαυροντυμένου Μινώταυρου. Δάκρυ μόνο για αυτά που βουβά έπεφταν… …

Κάποιος φτιάχνει με καρμπόν τις μέρες(όσο πάνε και ξεθωριάζουν) αποφεύγω τον αγέλαστο καθρέφτημε καφέ σκέτο τσιγάροετοιμάζω μπαγιάτικο πρωινόμε τα παράπονα του ταβανιούκαι τα βουρκωμένα παντζούρια (όταν πονάς όλος ο κόσμος είναι δαγκωμένοςπαίρνει το σχήμα της οδύνης σου) ξέμπαρκοςμε χειροποίητη μοναξιάοδηγώ το φαντασιοπλάνο μουστη φάμπρικα του τίποτα έμαθα να μετράωμε τα δάχτυλα της καρδιάςοι βαλβίδες μουέφτυσαν την περόνη δεν μπορώ να κόψω το κάπνισμα ούτε τον κόσμο σταδύο βάζω ξυπνητήρι στο… …

Αν κάτι σίγουρα διέπει την ποίηση του Κώστα Κωνσταντινίδη τότε αυτό δεν είναι άλλο από την αναζήτηση της αλήθειας· κάτι που διακρίνεται και στα ερωτικά του ποιήματα. Έννοια οι οποία είναι συνυφασμένη εξ ορισμού με αυτές του φεμινισμού και του queer. Διόλου τυχαία, οι γυναικείες μορφές των ποιημάτων του εγείρουν αναστοχασμό και λειτουργούν ως πηγή κοινωνικής χειραφέτησης («που κάθονται με τα όλο αυτοπεποίθηση πόδια / ανοιχτά αδειάζοντας τον Φρόυντ»), ενώ… …

Το σπίτι βυθισμένο στον ύπνο Θα μείνω εδώ για να υποκλιθώ στους μύθους που πρόκειται να ακουστούν Ένας λευκός θόρυβος δένει τους καρπούς μου στον ουρανό και τους αστραγάλους μου σε μια μεγαλοπρεπή λεύκα με έναν ανθεκτικό αναστεναγμό «κι αὐτὸς τοὺς πῆρε τὴ γλυκειὰ τοῦ γυρισμοῦ τους μέρα» Ραψωδία α – Η συνέλευση των Θεών – Οι συμβουλές της Αθηνάς Ο υπέρλαμπρος ήλιος στην Οδό Ειρήνης Συναντώ τον Όμηρο να… …

Δεν τρέφω πια καμία αυταπάτη Διαλέγω τον μοναχικό δρόμο της σιωπής Δεν προσδοκώ τίποτα Βαδίζω γυμνός μέσα μου στο δρόμο της ακοής Και έχω τόσα να σου πω Όμως δεν βρίσκω λέξεις τρυφερές Τη μοναξιά και την οργή σου να απαλύνουν Την πληγωμένη πλάτη σου να επουλώσουν Ζω για ένα αύριο που δεν θα έρθει ποτέ Και θα πεθάνω μια μέρα γι’ αυτό Θα πεθάνω για μένα Η τελευταία μου… …

Τη μέρα που δεν είχα σβέρκο εύκαιρο να σπάσει από πλάτανο, πήγα για μία τυπική χαρτογράφηση ελιών. Με είπεν η γιατρίνα:  όλα αυτά τα δέντρα ειν’ επιθετικά. Τα δέντρα του τόπου σου ειν’ επιθετικά, κυρίως τα μαυρόπευκα. Ναν μου τα βγάλετε αμέσως, είπα. Δεν βγαίνουν, είπε κείνη. Ούτε κι οι ελαφοκουμαριές μου, ψέλλισα, ούτε κι οι σκιναριές; Δεν ξεριζώνονται από το δέρμα ποτέ τους οι γυναίκες, κύριέ μου, μ’ έκοψε. …

Τα λύσαμε όλα και μας απέμεινε ο έρωτας να σκεφτούμε ρε Αννούλα; -Δηλαδή πώς την φαντάζεσαι την αλλαγή σου συνολική ή ατομική; -Και πώς την φαντάζεσαι εσύ την επανάσταση σου και την αλλαγή δηλαδή; Με αγάπες και λουλούδια; -Βασικά ναι. Και κυρίως με πολλά ηλιοτρόπια γιατί δεν μ αρέσουν κι όλα τα φυτά, μόνο τα ηλιοτρόπια και οι κάκτοι. -Όταν θα μας δέρνουν οι μπάτσοι δηλαδή εσύ θα σκέφτεσαι τα… …

Είδα έναν τραβεστί χορευτή, Μάρτη μήνα μέσα σε κίτρινα διάφανα πέπλα να διαγράφει τροχιές μοναχικών πλανητών σε παρακμιακή σκηνή της Χρυσής Πόλης Είδα έναν τραβεστί χορευτή στην Ινδία προσωπογραφία θλιμμένης σελήνης στο νυχτερινό ουρανό να θρυμματίζεται σε άπειρους αστρικούς κόκκους Είδα αόρατα νήματα να τραβούν τo κορμί του πάνω από την τουριστική ατραξιόν των ψαμμιτένιων κάστρων στην άφατη γαλήνη της Ταρ την ώρα που οι καμηλιέρηδες καπνίζαν χόρτο Είδα ένα… …

Έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας είμαστε οι προνομιούχοι του κόσμου οι στυλοβάτες του Δυτικού πολιτισμού με πρόσβαση σε παιδεία, ιατροφαρμκευτική περίθαλψη, δικαίωμα στην εργασία, στέγαση, τροφή για αυτό να μην παραπονιόμαστε τί κλαις; έχουμε όλοι τη ζωή μπροστά μας σκληρή δουλειά σκληρή δουλειά σκληρή δουλειά ίσως δεν προσπαθούμε αρκετά προς τί τόση αχαριστία όταν υπάρχει αριστεία; Έχουμε ολη τη ζωη μπροστά μας να γεννηθούμε σε ένα μπουρδέλο αγνές αμόλυντες… …

O μεγαλύτερος φόβος είναι να χάσεις ένα κομμάτι. Όλοι βρίσκουν κάποιον τρόπο. η Μαρία παντρεύτηκε και έκανε παιδιά: πάντα το ‘λεγε. ο Γιάννης ο πάνκης επίσης. ο Νίκος που γύρισε μια ήπειρο δουλεύοντας στις φυτείες: κι αυτός. η Βαγγελίτσα μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη: με σκυλί και αυλή και μελίσσια. ο Μάριος Καλιφόρνια. ο Τάκης στην πρέζα. ο Μητσάκος την έκοψε. η Γιάννα σε νησί: ποτέ δεν το ‘θελε. όλοι άγνωστοι γύρω… …

Δεν έχω άλλες ζωές σου λέω. Φεύγω, μέρα με τη μέρα, φεύγει η αστρόσκονη μου. Δεν θα δω όλα όσα ετοιμάζεις, δεν θα ακούσω όλα όσα θα μάθεις, δεν θα νιώσω όσα θα αισθανθείς. Μέρα με τη μέρα, νιώθω τον ουρανό πιο μακρυά μου. Μυρίζω πιο έντονα το χώμα. Δεν έχω άλλες ζωές σου λέω. Ό,τι αγγίζω, το σφίγγω δυνατά, για να το θυμάμαι. Ό,τι αγαπάω πολύ το μυρίζω έντονα,… …

Ξυπνάς σε μια πόλη από χαρτόκουτες, η μητέρα σου Ξέχασε το παιδί της μες στην κοιλιά του χρόνου, Εκτός χρόνου, αφηρημένη ως τα έσχατα σημεία, έπλενε Το κορμί σου όταν της ήρθε στο νου η εικόνα χιλίων βρυσών Με νερό να ξεπηδά απ’ το στόμα ισάριθμων πέτρινων λιονταριών Και τότε της γεννήθηκε στον μέγιστο βαθμό η απορία: Κάθε ταξίδι μία εκπλάτυνση της ματαιωμένης στιγμής;   Οπλίστηκε με θάρρος και δύναμη,… …

  Από τότε που διορίστηκα ταξιθέτρια του χάους δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ καθόλου με την ποίηση. Εσείς όμως, οι νεο-μυημένοι στη γραφή και εσείς οι ακούραστοι διώκτες της σιωπής είναι καιρός, νομίζω, να γράψετε τα αδιάβαστα ποιήματα. Δεν θα τα τραγουδήσουν οι γενιές που δεν θα ’ρθουν θα παραμείνουν σε βιβλία κλειστά όταν οι σαβάνες θα πολιορκούν τα τσιμέντα. Στο ενδεχόμενο ενός οριστικού τέλους να γίνετε οι πιο μάταιοι προφήτες… …

Κι ήταν τυχερός έτσι που πέρασε τα σύνορα χωρίς μια σφαίρα για ενθύμιο στο πόδι. Παλιά μετρούσαν πέσος, τώρα 8 δολλάρια την ημέρα. Στην Ενσενάδα κουβαλούσαν τους εργάτες πεσμένους μέσα στις καρότσες, μοιάζαν από ψηλά λαμπάδες ανάμεσα σε τσιμέντα και μπάζα και πλαστικά. Στον γεωκτήμονα τον πήγε ένας κοντός μαυριδερός για 20 δολλάρια, σύνολο 2,5 μεροκάματα δηλαδή υπό τον ήλιο. Ήταν καλός του λέγαν ο γαιοκτήμονας, τα στάχυα γυάλιζαν πάνω… …

Τυλίγεις τα πλευρά μου με γάζες — πειραματίζεσαι με τη λέξη «τρυφερότητα» αφότου τα χέρια σου μελάνιασαν τόσο τον λαιμό μου που δεν μπορώ να μιλήσω. Καθώς ο χειμωνιάτικος ήλιος αλληθωρίζει προς το λουλούδι της ερήμου, που πεθαίνει σε μια φθαρμένη τερακότα μακριά απ’ το σπίτι του, οι άντρες μού λένε να ‘μαι ειλικρινής για τον ρόλο που έπαιξα στο «περιστατικό»: Οκ, ναι, έπρεπε να κάτσω στ’ αυγά μου όταν… …

Ο κόσμος μέσα στο στόμα ενός σκύλου                                                                                                                               … …

Θέλω να σου μιλήσω, για την ελευθερία, για τον έρωτα. Το μαζί να σημαίνει να μην πνίγεται ο ένας από τον άλλον. Ο έρωτας να σημαίνει όχι πάντα μόνο εγώ και εσύ. Θέλω να σου μιλήσω, για την μοναξιά. Που την έχουμε ανάγκη και τελικά αυτή μας κατατρώει. Η φυλακή είναι παντού γύρω μας. Μπορούμε να ζήσουμε ελεύθεροι; Θέλω να σου μιλήσω, Τι λες να φύγουμε μακρυά; Να φύγουμε από… …

Αυτή η σιωπή μετά τη χίμαιρα. Αυτή η σιωπή μετά τον τυφώνα. Αυτή η σιωπή μετά τα μπάχαλα Τοσίτσα – Στουρνάρη. Αυτή η σιωπή Και όλη αυτή η κόλαση που φέρνει μαζί της. Αυτή η εκκωφαντική σιωπή. Σωπαίνω για τις ημέρες που κάναμε όνειρα. Σωπαίνω για τις νύχτες που κάναμε έρωτα. Σωπαίνω για την αγάπη που τελικά, πονάει τόσο. Σωπαίνω για αυτά τα χρόνια που μοιραζόμασταν τις ανάσες μας. Σωπαίνω… …

Άμα χαθώ στα νερά της Μεσογείου μην λυπηθείς Μόνο μη ξεχάσεις πως δεν χάθηκε άδικα η ζωή μου. Εκεί απέναντι από την άλλη μεριά της θάλασσας θέλησα κι εγω μια τύχη σαν τη δική σου. Έφτασα τόσο κοντά στον προορισμό μου. Μόνο που πριν αντικρίσω τη στεριά σου η μικρή μου νίκη σαν άγκυρα καρφώθηκε στο βυθό της θάλασσας. Ίσως να ναι καλύτερα εδώ με τα κοχύλια και τα πολύχρωμα… …

Ω! Κράτος με το αήττητο εμπόριο και τα δαιμονισμένα δέντρα γύρω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξέχασες να χαϊδέψεις τα όμορφα βυζιά της ελευθερίας – απ’ τη βιασύνη σου – τύφλωσες όλους τους αγγέλους της πόλης. Ω! Κράτος οι τρομαγμένοι στρατιώτες κούρεψαν τις αρχαίες πόλεις γουλί τα φορέματα του πολέμου κλαίνε με αναφιλητά κάτω από χοντρές μαργαρίτες και οι άτεκνες γυναίκες έκρυψαν τα εσώρουχα τους στις αποθήκες των σκλάβων. Ω! Κράτος… …