Poetry - Page 5

Έλειψες ή έλειψα καιρό Δεν είχα παρά το άρωμά σου Με αυτό έσπασα την πόρτα του σπιτιού Και σε βρήκα νεκρό Μέχρι να έρθει

Ο κόσμος μέσα στο στόμα ενός σκύλου                                   

Να διαλυθούμε μια μέρα απ’ το πιοτό και τίποτα να μην σχωρνάει τις δίσεκτες ζωές που φύγανε παρά μονάχα να κουρδίζει τ’ αποτσίγαρα στον

Θα σε περιμένω στη γωνία, Τοσίτσα και Πατησίων θα φοράω μαύρα, όπως πάντα. Δεν θα έχω κινητό μαζί μου. Στείλε τις γάτες στη μάνα

Έρχεται εκεί που τη χρειαζόμαστε πριν αρχίσει το ποίημα πάνω στη γη, τη θάλασσα, τον ουρανό. Χιλιάδες πρόσωπα επιθύμησαν τη νεαρή σύζυγο, τους νεόνυμφους,

Ήρθα από το Χαλάνδρι εκείνο τον τυραννισμένο τόπο των νευρώσεων μετά από μια μάταιη απόπειρα  διεκδίκησης των δεδουλευμένων μου από μια εταιρεία παραγωγής. Ο

Όταν η νύχτα μεγαλώνει κρυώνω εδώ, στο σβέρκο. Από τις πέντε και μετά έχω 20 γραμμάρια περισσότερο βάρος είναι το ψύχος εδώ πίσω. Να

Σαλια, φιλια, υγρα, στεγνα, εξαλλα, αποτομα, τεντωμενα, ηλεκτρισμενα, σιωπηλα, κρεμασμενα στις λεξεις, ετοιμορροπα, απελπισμενα, βαθια, παλια, νεα, εν-οργανα, χωρις γραμματα, με σημεια στιξης, χωρις,

Τα χνώτα μας μαύρα σύννεφα σαλπάρουν μέσα σε χοάνες εν μέσω εμβατηρίων σπονδές σε άγνωστους θεούς ήχοι και καταισχύνες σε πολιτισμούς που δεν κοιμούνται

Θέλω να σου μιλήσω, για την ελευθερία, για τον έρωτα. Το μαζί να σημαίνει να μην πνίγεται ο ένας από τον άλλον. Ο έρωτας

Καμιά Λολίτα δεν προοιωνιζόταν έρχονταν πανικόβλητες στα αγγλικά με το κατάλληλο ένζυμο μ’ έβλεπαν απόφοιτο ή φυσιογνωμία του Παρθενώνα αυτό το χάος στα διάκενα

Περιμένω τον Χειμώνα -όπως και την νύχτα- περιμένω την ησυχία της παγωνιάς του τις στιγμές που οι γάτες μου των τεσσάρων χρωμάτων θα χαιδέψουν

Μερικές φορές το ποίημα χάνει την ισορροπία του και τότε ξεχειλίζει από εραστές, από συναίσθημα, από ομορφιά και ευτυχία και τότε προχωράει ακάθεκτο πρός

Αυτή η σιωπή μετά τη χίμαιρα. Αυτή η σιωπή μετά τον τυφώνα. Αυτή η σιωπή μετά τα μπάχαλα Τοσίτσα – Στουρνάρη. Αυτή η σιωπή