Poetry - Page 7

Η γυναίκα άφησε το όπλο στην άκρη. Ο άντρας βάλθηκε να της λύνει με στοργή τη βαριά πλεξούδα. Χείμαρρος χύθηκαν τα μαλλιά στη δυνατή

Χάρισα σήμερα σε μια κοπέλα μια νεκροκεφαλή Ήταν από κείνες που γελούσαν με το πρώτο άγγιγμα Δεν ένιωσα αμήχανα Η δουλειά ήταν πάντα ένα

Αυτόχειρες. Λευκά, σταρένια, κίτρινα, μαύρα, κορμιά. Νέα, γέρικα, αδύνατα, χοντρά, γυμνά, ντυμένα, μυώδες, χαλαρά, κορμιά. Ψηλά, κοντά, όμορφα, άσχημα, καμμένα από τον ήλιο, λευκά

την είχαν αλείψει με προικοσύμφωνο και περίσσευε το δισάκι της καραμέλας. πήρε αυτή το λοιπόν λίγα γράμματα κι έναν απ’ τους αθλίους του Ουγκώ

Την τελευταία φορά Που κάναμε έρωτα ακόμα αγάπη μου, Με πυροβόλησες οκτώ φορές στον κρόταφο. Το κρανιόδερμα έσπασε σε διάφορα σημεία σαν κινέζικη πορσελάνη

Πόσες φορές ανταμωθήκαμε σ’ Αυτό το σκαλοπάτι; Πόσες φορές μου είπες καλημέρα στ’ αγγλικά, κι εγώ έβγαλα με τα νύχια το δεξί μου μάτι;

*Σημειώσεις από έναν έρωτα που δεν έλαβε χώρα ποτέ. Αν και γινόταν κάθε βράδυ στα καυτά μου σεντόνια Τα σκληρά σου χέρια Μαλακά στο

Οι τρελοί δεν κάνουν διακοπές το καλοκαίρι λιώνουν μονάχα ακίνητοι καταμεσής στην πίσσα της ασφάλτου που ζέχνει λιώνουν βλέποντας τους λύκους να τρέχουν κατά

Κατεβασμένα παραθυρόφυλλα, κλειστά παράθυρα, κλεισμένες πόρτες, ανοιχτές τηλεοράσεις. Οι φίλοι μου είναι αμπαρωμένοι. Καταπίνουν χάπια για να τους ανέβει η ντοπαμίνη, η σεροτονίνη. Αισθάνομαι

δεν είναι λύση να τυλίγεις τα πόδια σου γύρω απ’ το ιδανικό μειδίαμα ενός αγνώστου σ’ αυτό το ιδιωτικό ιατρείο πέθανε ο πατέρας μου