Poetry - Page 4

χρειάζομαι άγρια ομορφιά άχρονων δευτερολέπτων. κουράστηκα να συναναστρέφομαι με ανασφαλείς πιθήκους. αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να φτάσει τις ταινίες. και οι ταινίες δεν

Μη γράφετε ποιήματα για την επικαιρότητα παράδειγμα: κανείς μη γράψει για τους πρόσφυγες που πνίγονται στους πόντους για τα πυρά που αντιστρέφουν την ιστορία

Οι μορφές φτιαγμένες από το σύγχρονο άνθρωπο. Τα πρωινά προσφέρουν αδιανόητες στιγμές σε κάθε άτομο ξεχωριστά αλλού είναι ο πανσεξουαλικός ήλιος αλλού κάτι τρεμάμενες

Συμπτωματολογία του δικού μου έρωτα. Κοίταξε απλά έτυχε να είσαι εσύ απλά ταιριάζεις τόσο στα μέτρα μου το χρώμα του δερματός σου και η

Από τότε που διορίστηκα ταξιθέτρια του χάους δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ καθόλου με την ποίηση. Εσείς όμως, οι νεο-μυημένοι στη γραφή και εσείς

Κι ήταν τυχερός έτσι που πέρασε τα σύνορα χωρίς μια σφαίρα για ενθύμιο στο πόδι. Παλιά μετρούσαν πέσος, τώρα 8 δολλάρια την ημέρα. Στην

Τυλίγεις τα πλευρά μου με γάζες — πειραματίζεσαι με τη λέξη «τρυφερότητα» αφότου τα χέρια σου μελάνιασαν τόσο τον λαιμό μου που δεν μπορώ

[κανένα εύρος δεν μπορεί να διανυθεί χωρίς αντανάκλαση] Κι όταν εκείνο το τερατάκι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου Σου προκαλούσε τρόμο κι εσύ σχημάτιζες

Η τέχνη σε ηρεμεί. Όχι. Η τέχνη σε ξυπνάει. Ούτε. Η τέχνη σε σπρώχνει. Οκ. Η τέχνη σε ξεγεννάει. Ναι. Ναι! Η τέχνη σε

το πρωινό ξύπνημα με αποσπά ο θόρυβος των γειτόνων με αποσπά η ανάγκη για φαγητό με αποσπά η επικοινωνία με τους ανθρώπους μου με

Σηκώθηκε πιο νωρίς απ’ ότι συνήθως. Έξω δεν είχε ξημερώσει και τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια αναβόσβηναν ακόμα στα μπαλκόνια. Στο στόμα της είχε τη γεύση

                                     στον αδερφό μου Στέλιο Βασιλειάδη Αφήνει

Είσαι στην ηλικία που το τηλέφωνο ξεθάβεται μόνο για κακό Η γενιά μας πεθαίνει ! Πεθαίνει απο τη ληγμένη κατάθλιψη που μας πούλησαν μεσημεριανές