Ποίηση - Page 2

Ταξίδευε μονάχος κι ύστερα με τη φαμίλια του το σπίτι πίσω γκρεμισμένο το κλειδί στο στήθος. Αφού έμεινε όρθια η πόρτα θα το ξανακτίσω

Λύπη μόνο για αυτά που θεωρούσαμε ότι θα είναι πάντα εκεί να μάς περιμένουν, όπως οι σπαρμένοι κίονες σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας,

Κάποιος φτιάχνει με καρμπόν τις μέρες(όσο πάνε και ξεθωριάζουν) αποφεύγω τον αγέλαστο καθρέφτημε καφέ σκέτο τσιγάροετοιμάζω μπαγιάτικο πρωινόμε τα παράπονα του ταβανιούκαι τα βουρκωμένα

Ακουμπώ το κεφάλι μου Σε ένα μαξιλάρι από λάβα Για να κοιμηθώ Λεπτά Ώρες Ή χρόνια προδοσίας Μακάβρια χρόνια Χρόνια όμορφα σαν πτώμα Πρέπει

ΟΛΑ ΘΑ ΣΒΥΣΟΥΝ| Κατίνα Παϊζη Όλα θα σβύσουν, θα χαθούν αγύριστα,τίποτα δεν θα μείνη στον αιώνα,του κόσμου αυτού συντρίμμια η ζωήθα πέση, σαν ναού

Το σπίτι βυθισμένο στον ύπνο Θα μείνω εδώ για να υποκλιθώ στους μύθους που πρόκειται να ακουστούν Ένας λευκός θόρυβος δένει τους καρπούς μου

Δεν τρέφω πια καμία αυταπάτη Διαλέγω τον μοναχικό δρόμο της σιωπής Δεν προσδοκώ τίποτα Βαδίζω γυμνός μέσα μου στο δρόμο της ακοής Και έχω

Με τον Βάλτερ γνωριστήκαμε τυχαία και έκτοτε κρατήσαμε επικοινωνία, που με τον καιρό έπαιρνε να πυκνώνει. Εκείνος, έμενε με την οικογένειά του σ’ένα  όμορφο

Τη μέρα που δεν είχα σβέρκο εύκαιρο να σπάσει από πλάτανο, πήγα για μία τυπική χαρτογράφηση ελιών. Με είπεν η γιατρίνα:  όλα αυτά τα

Τα λύσαμε όλα και μας απέμεινε ο έρωτας να σκεφτούμε ρε Αννούλα; -Δηλαδή πώς την φαντάζεσαι την αλλαγή σου συνολική ή ατομική; -Και πώς